จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 92

บทที่ 91 เกทับ

จางเหยียนกวาดสายตามองไป ในค่ายฉินโจว นอกจากฉินเสว่หมิงผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งฉินโจว ส่วนคนที่มีอายุอีกสามคนนั้นเขาไม่รู้จักใครเลย

“จงเฟยหยู่ คุณรู้ว่าสามคนนั้นคือใครไหม?” จางเหยียนถามด้วยความแปลกใจ

ใบหน้าสวยงามที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสจงเฟยหยู่ อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึม

น้ำเสียงของเธอก็จริงจังขึ้นมาทันที “คนแก่คนนั้นที่กระเป๋าเสื้อแนบปากกาหมึกซึมคนนั้น คือหยูหมิงวั่ง”

“คนแก่ที่ใส่แว่นตากรอบทองคนนั้น คือเจี่ยงฉางยิง”

“คนแก่ที่ถือหนังสืออยู่ ชื่อโหวเสวเหวิน”

“หยูหมิงวั่ง เจี่ยงฉางยิง โหวเสวเหวิน! พวกเขาเป็นใครกัน? ทำไมฉันถึงได้เคยได้ยินชื่อพวกคนเหล่านี้เลย!” จางเหยียนรู้สึกงุนงง ผู้เชี่ยวชาญที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงของฉินโจว เขาก็คุ้นหูทั้งหมด แต่สามคนนี้กลับไม่เคยได้ยินชื่อแม้แต่คนเดียว

จงเฟยหยู่สีหน้าเคร่งขรึมพร้อมพูดว่า “คุณไม่ได้เคยได้ยินชื่อพวกเขาแน่นอน เพราะว่าสิบปีก่อนพวกเขาก็กลับไปทำงานเบื้องหลังแล้ว”

จางเหยียนถามด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมถึงกลับไปทำงานเบื้องหลัง? หรือว่าเกิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับการรักษาเหรอ?”

จงเฟยหยู่มองเขาด้วยความไม่แยแส “ถ้าเกิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับการรักษาจริงๆ คุณคิดว่าวันนี้พวกเขาจะได้มาเป็นตัวแทนของฉินโจวเหรอ?”

“สาเหตุที่พวกเขาไปทำงานเบื้องหลัง ก็เพราะว่าพวกเขาได้รับรางวัลเกียรติยศตลอดชีวิตของสมาคมการแพทย์ประเทศจีนเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นก็จะทำการบ่มเพาะคนที่มีความสามารถให้กับวงการแพทย์ฉินโจว!”

“รางวัลเกียรติยศตลอดชีวิตของสมาคมการแพทย์ประเทศจีน!” จางเหยียนอุทานด้วยความตกใจ “นั่นคือรางวัลสูงสุดของวงการแพทย์ของฉินโจวเชียวนะ!”

ไม่นาน จางเหยียนก็ฝืนยิ้มขึ้นมา พอได้ยินคุณพูดแบบนี้ กองทัพระดับนักเรียนพวกนั้นของฉินโจว เทียบอะไรไม่ได้เลย!”

จางเหยียนมองไปที่หลินหยุนทันที แอบยิ้มเยาะอยู่ในใจ “ฉินโจวเอาระดับอาจารย์ที่ได้รับรางวัลเกียรติยศสูงสุดของสมาคมการแพทย์ประเทศจีน หลินหยุน ฉันจะรอดูสิว่าแกจะรับรองว่าตัวเองจะชนะได้ยังไง?”

เท่าที่จางเหยียนมอง หลินหยุนจะต้องแพ้อย่างไม่เป็นที่น่าสงสัยแน่นอน

แม้แต่จงเฟยหยู่ก็มองหลินหยุนด้วยสายตาเยาะเย้ย เมื่อต้องเจอกับผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับรางวัลเกียรติยศสูงสุดของสมาคมการแพทย์ประเทศจีน หลินหยุนจะชนะได้อย่างไร?

เพียงแต่ว่า จงเฟยหยู่ยังคงรู้สึกไม่เข้าใจเท่าใดนัก งานแลกเปลี่ยนระดับนี้ ปกติฉินโจวมักจะนำคนที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงเท่าใดออกงาน

ครั้งนี้กลับเปลี่ยนจากระดับนักเรียนเป็นระดับอาจารย์ที่ปรึกษา ต่างก็เป็นผู้มีความเชี่ยวชาญระดับต้นกันเลย

การทำเช่นนี้ทำให้เป้าหมายของการจัดงานแลกเปลี่ยนผิดไปจากเดิม ฉินโจวอยากจะแสดงอำนาจต่อมณฑลหลิงหนานทั้งสิบแปดเมืองหรือ?

แต่ว่า นี่เป็นเพียงแค่การเดาของจงเฟยหยู่เท่านั้น เธอเองก็ไม่รู้ว่าสมาคมการแพทย์ของฉินโจวพวกนั้นกำลังคิดอะไรอยู่

ฉินเสว่หมิงผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งฉินโจว ผายมือให้กับซูชิงเหยียน พร้อมพูดเสียงดังว่า “ท่านผู้อำนวยการซู พวกคุณเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”

ซูชิงเหยียนมองฉินเสว่หมิงที่ตอนนี้กำลังใจจดใจจ่อรอ ในใจเกลียดจนเข้ากระดูกดำ

“ท่านโม่ เสิ่นจงซูมาถึงหรือยัง? ถ้าต้องรอต่อไป มีแต่จะทำให้ไอ้แก่ฉินเสว่หมิงนั่นหัวเราะเยาะพวกเราเอานะ!”

โม่หัวถิงขมวดคิ้ว จนถึงเวลานี้แล้ว เสิ่นจงซูทำไมถึงยังไม่ถึงเสียที?

“ผมจะโทรหาเขาเอง” ศาสตราจารย์โม่ควักมือถือออกมาเพื่อนโทรหาเสิ่นจงซูทันที

ครู่เดียวปลายสายกับรับสาย จากนั้นสีหน้าของศาสตราจารย์โม่ก็ผิดไปจากปกติทันที

หลังจากวางสายศาสตราจารย์โม่ก็สูดหายใจเข้าลึก แล้วพูดขึ้นว่า “เสิ่นจงซูเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง บริเวณศีรษะได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เราต้องหาคนมาแทนเขาแล้วล่ะ”

“อะไรนะ! ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นเวลาแบบนี้!” ซูชิงเหยียนพูดขึ้นเสียงดัง

เกิดอุบัติเหตุในเวลาแบบนี้ ยากนักที่จะไม่ทำให้ผู้อื่นเกิดความสงสัยขึ้น

จงเฟยหยู่ยิ้มเยาะ “อุบัติเหตุ? เหอะ ฉันว่าเขาคงได้ยินว่าฉินโจวส่งหลี่ซูกับเหยียนโล่ตันมา ถึงได้ตกใจจนไม่กล้ามาล่ะมั้ง!”

เพื่อนคนอื่นๆ ต่างก็เริ่มพากันถกเถียงกันขึ้น พวกเขาต่างก็คิดว่าเสิ่นจงซูกลัวหลี่ซูกับเหยียนโล่ตันถึงได้ถอยทัพกลับกะทันหันแบบนี้

สนามแรก จงเฟยหยู่กับเหยียนโล่ตัน

ในบรรดานักเรียนของหลินโจว จงเฟยหยู่คือผู้ที่มีความสามารถเก่งที่สุด ฉินโจวแน่นอนว่าต้องเป็นเหยียนโล่ตัน

การแข่งขันสนามนี้ก็คือการต่อสู้ระหว่างนักเรียนที่เก่งที่สุดของทั้งสองฝั่ง

จางเหยียนและเหมยฉางหลินก็แอบเป็นห่วงจงเฟยหยู่ ถึงแม้ว่าจงเฟยหยู่ถือว่าเป็นอัจฉริยะแถวหน้าของมหาวิทยาลัยการแพทย์หลินโจว แต่ฝั่งตรงข้ามคือผู้ที่เป็นยิ่งกว่าอัจฉริยะกว่าเขา ซึ่งก็คือเหยียนโล่ตัน ความสามารถมากกว่าจงเฟยหยู่หลายเท่า

จางเหยียนกับเพื่อนและศาสตราจารย์โม่พร้อมกับคนอื่นๆ พวกเขาไม่ได้หวังว่าจงเฟยหยู่จะต้องชนะ แต่ขอเพียงอย่าแพ้จนน่าเกลียดเกินไปก็พอ

แต่ว่า ผลที่ได้กลับทำให้พวกเขาผิดหวังมาก

หัวข้อในครั้งนี้ยากกว่างานแลกเปลี่ยนครั้งที่ผ่านๆ มา ตามระดับความสามารถของจงเฟยหยู่ ในจำนวน 10 ข้อนั้น ก็สามารถตอบถูกเพียงสองข้อเท่านั้น

ถ้าหากว่าข้อละ 10 คะแนน จงเฟยหยู่ก็ได้เพียง 20 คะแนนจากการแข่งขันครั้งนี้

ความสามารถของเหยียนโล่ตันมีมากกว่าจงเฟยหยู่อย่างเห็นได้ชัด ในจำนวน 10 ข้อนั้น สามารถตอบได้ถูกถึง 7 ข้อทีเดียว ซึ่งออกนำจงเฟยหยู่ไปหลายโยด

พอได้ยินหัวข้อเหล่านั้น พวกจางเหยียนต่างก็พากันบ่น

“นี่ นี่มันยากเกินไปแล้ว! จงเฟยหยู่ยังตอบได้แค่สองข้อ ถ้าเปลี่ยนเป็นฉันขึ้นไปแข่ง แค่ข้อเดียวก็ตอบไม่ได้!”

แม้แต่โจวชิงเหอก็ขมวดคิ้วพร้อมบ่นว่า “ท่านผู้อำนวยการซู หัวข้อครั้งนี้ใครเป็นคนออกหรือ? ข้อเหล่านี้แม้แต่ผมเองก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะสามารถตอบถูกมากกว่าครึ่ง ให้นักเรียนเหล่านี้ตอบ มันยากเกินไปหรือเปล่า!”

ซูชิงเหอตอบด้วยความจนปัญญา “หัวข้อเหล่านี้คือหัวข้อที่ทั้งสองฝ่ายพากันปรึกษากันก่อนแล้วล่วงหน้า สำหรับพวกเราถือว่ายาก สำหรับนักเรียนของฉินโจวก็ถือว่ายาก”

“เฮ้อ แต่ว่าพอมาแข่งขันกันแบบนี้ ความแตกต่างก็ออกมาชัดเจนแล้ว! หัวข้อเดียวกัน สภาพแวดล้อมที่มีความยุติธรรมมาก แม้แต่จงเฟยหยู่ก็ตอบถูกเพียงสองข้อ แต่เหยียนโล่ตันกลับตอบได้ถึง 7 ข้อ!”

“นักเรียนหลินโจวของเรา เมื่อเทียบกับนักเรียนของฉินโจว เทียบกันไม่ติดเลย!”

สีหน้าของโม่หัวถิงดูไม่ได้เลย “หัวข้อคะแนน 100 คะแนน ได้ 20 คะแนน เสียหน้าจริงๆ! ดูไอ้แก่ฉินเสว่หมิงนั่นสิ มันดูท่าทางกระดี๊กระด๊าดีใจขนาดนั้น น่าโมโหจริงๆ เลย!”