จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 924

ตระกูลกู่เมืองหยุนเฉิง

หลินซื่อเฉิงพาหลินหยุน โร่สุ่ย และคนที่มีสีหน้าเคร่งขรึม เหมือนเจอข้าศึกใหญ่ อย่างหลินโล่เฉิน มาที่ตระกูลกู่

หน้าประตูตระกูลกู่ พวกหลินซื่อเฉิงยื่นจดหมายเชิญให้ แต่กลับโดนคนเฝ้าประตู ทำให้ลำบากใจ

คนเฝ้าประตูที่ดูอัปลักษณ์คนนั้น มองพวกหลินซื่อเฉิง ด้วยสีหน้ายโส

“ตระกูลหลินที่อูซุเหรอ”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อน บางทีพวกนายอาจมีคุณสมบัติให้ตระกูลกู่เชิญมาร่วมงาน แต่ตอนนี้น่ะเหรอ......”

คนเฝ้าประตูส่ายหน้า และยิ้มอย่างเจตนาไม่ดี “ตอนนี้พวกนายมีคุณสมบัติไม่พอ”

“ฉันสงสัยว่าจดหมายเชิญนี้ เป็นของปลอม”

นายท่านหลินซื่อเฉิงขมวดคิ้วเบาๆ หลินโร่สุ่ยระเบิดออกมาทันที

“นายช่วยแหกตาดูสิ นี่เป็นจดหมายเชิญที่ตระกูลกู่ของนาย เอามาให้ด้วยตัวเอง นายบอกว่าเป็นของปลอม ไปเรียกกู่เจี้ยนเหวินออกมา ถามเขาว่าเป็นของปลอมหรือเปล่า!”

คนเฝ้าประตูคนนั้นพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “คุณกู่สูงส่งระดับไหน จะส่งจดหมายเชิญให้พวกนายด้วยตัวเองได้ยังไง! ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปอีกว่าจดหมายนี้เป็นของปลอม”

หลินโร่สุ่ยรีบพูดว่า “นายเรียกกู่เจี้ยนเหวินออกมาถามก็รู้ว่าจริงหรือปลอม”

คนเฝ้าประตูพูดอย่างเย็นชา “หึ คุณกู่ เป็นคนที่พวกนายอยากเจอก็เจอได้เหรอ!”

คนเฝ้าประตูคนนี้ไม่บอกว่าให้คนตระกูลหลินเข้าไป แล้วก็ไม่ไล่คนตระกูลหลินกลับไป เห็นได้ชัดว่าจงใจทำให้ลำบากใจ ใช้อำนาจข่มเหงคนตระกูลหลิน

แววตาของหลินหยุนลุกโชน เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างชั้นสองในลานบ้าน มองมาที่หน้าประตูตลอด

คนนั้นหน้าตาคล้ายกับกู่เจี้ยนเหวิน คนที่มาส่งจดหมายเชิญที่ตระกูลหลินก่อนหน้านี้ น่าจะเป็นลูกหลานสายตรงของตระกูลกู่

หลินซื่อเฉิงถามเสียงทุ้ม “งั้นนายหมายความว่า ไม่ยอมให้เราเข้าไปใช่ไหม”

“ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ให้พวกนายเข้าไป แต่พวกนายต้องยืนยันก่อนว่าจดหมายเชิญนี้ เป็นของจริง” คนเฝ้าประตูยิ้มอย่างร้ายกาจ

เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับคำสั่งอะไรมา แค่มาใช้อำนาจข่มเหงตระกูลหลิน ไม่กล้าไล่คนตระกูลหลินไปจริงๆ

หลินซื่อเฉิงพูดว่า “อยากยืนยันว่าจดหมายเชิญจริงหรือปลอม นายไปหาคนจัดการเรื่องของตระกูลกู่มาสิ แค่ถามก็รู้!”

คนเฝ้าประตูแสยะยิ้ม “ฉันไม่ได้มีอำนาจไปหาคนจัดการเรื่องของตระกูลกู่ ฉันแค่คนเฝ้าประตูกระจอกๆ เท่านั้น”

แววตาหลินหยุนฉายแววเย็นชา ขณะที่กำลังจะเข้าไป จู่ๆ หลินซื่อเฉิงก้าวไปข้างหน้า และตบหน้าคนเฝ้าประตูไปหนึ่งที

จนทำให้คนเฝ้าประตูหมุนติ้วๆ จนเกือบจะล้ม

“นายยังรู้ว่าตัวเองเป็นแค่คนเฝ้าประตูกระจอกๆ ไปบอกเจ้านายของนาย ตระกูลหลินมาเพื่อแก้ไขปัญหา จากใจจริง ไม่ได้มาดูสีหน้าของพวกนาย”

“ถึงตระกูลหลินจะตกต่ำ แต่ไม่ถึงขั้นที่โดนคนอื่นรังแกตามใจชอบ”

หลินหยุนแปลกใจเล็กน้อย ในความทรงจำของเขา หลินซื่อเฉิงทำอะไรมั่นคงมาตลอด คิดไม่ถึงว่าหลังจากบำเพ็ญ จะจัดการเรื่องอย่างไม่ลังเลเช่นนี้

หลินหยุนคิดว่านี่เป็นเรื่องดี

ผู้บำเพ็ญเซียน บุญคุณต้องตอบแทน แค้นต้องชำระ สภาพจิตใจจึงยกระดับขึ้นเป็นอย่างมาก

คนเฝ้าประตูคนนั้นโดนตบจนอึ้งไป มองหลินซื่อเฉิงอย่างตะลึง ถึงขนาดที่พูดอะไรไม่ออก

คนต่ำต้อยยังไงก็เป็นคนต่ำต้อย

“ยังไม่รีบไปแจ้งอีก!” หลินโร่สุ่ยตวาดออกมา

คนเฝ้าประตูคนนั้นตกใจจนวิ่งเข้าไปในป้อมยาม จากนั้นก็ไม่รู้ว่าโทรหาใคร

หลินหยุนเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างชั้นสอง ข้างในลานบ้าน หายไปแล้ว

ไม่นาน ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำคนหนึ่ง เดินออกมา

ชายคนนี้ร่างกายสูงใหญ่ ดูกำยำมาก แต่ใบหน้ากลับซีดเหมือนป่วย ทำให้ร่างกายอันบึกบึนของเขา รู้สึกถึงความอ่อนแอ