จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 932

นายท่านกู่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว ตอนนี้เขาเสียใจเป็นอย่างมาก หลายปีมานี้ ทำไมตระกูลกู่ถึงเลี้ยงคนเนรคุณคนอย่างนี้

ขนาดใกล้ตาย ยังคิดจะดึงตระกูลกู่ให้ซวยไปด้วย

หลินซื่อเฉิงมองฉินเห้าเทียนด้วยใบหน้าเย็นชา “ที่แท้ พวกนี้เป็นฝีมือของนาย!”

“เพราะลูกชายนายวางยา เลยโดนจัดการ นายเลยอยากให้ตระกูลหลินไม่มีทางที่จะฟื้นตลอดไป”

“นายสมควรตาย!”

ตั้งแต่หลินซื่อเฉิงฝึกฝนมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีความคิดอยากฆ่า

ฉินเห้าเทียนกลับไม่กลัว หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เจ้าบ้านหลิน ถึงทั้งหมดนี้เป็นฝีมือฉัน แล้วยังไง”

“ฉันเป็นพ่อค้าธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่ใช่คนในโลกบู๊ของนาย นายฆ่าฉันไม่ได้ ไม่งั้นจะละเมิดสัญญากับโลกบู๊”

หลินซื่อเฉิงรู้สัญญาโลกบู๊กับโลกมนุษย์แล้ว แต่เขาคิดไม่ถึงว่าฉินเห้าเทียนจะรู้เรื่องพวกนี้

สำหรับสัญญานี้ หลินซื่อเฉิงไม่อยากทำลายมัน

ดังนั้นตอนนี้หลินซื่อเฉิงลำบากใจเล็กน้อย เขาไม่กล้าประมาทฆ่าฉินเห้าเทียน

ขณะหลินซื่อเฉิงกำลังลังเล พลังทิพย์พลังหนึ่ง ทะลุเข้าไปกลางหน้าผากฉินเห้าเทียนอย่างเงียบๆ

ฉินเห้าเทียนที่กำลังหัวเราะ รอยยิ้มบนใบหน้าชะงักไป และก้มหน้าลง

จนตาย สีหน้าของเขายังฉายแววไม่อยากเชื่อ

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เจ้าบ้านลู๋ตกใจจนร้องอุทานออกมา และเป็นลมล้มลงไป

เจ้าบ้านเสิ่นก็หน้าซีดเผือด ขาทั้งสองข้างสั่นไม่หยุด

ในมือคนพวกนี้ บางทีอาจเปื้อนไปด้วยชีวิตของคนมากมาย แต่การฆ่าคนต่อหน้าต่อตาแบบนี้ พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ถึงเป็นคนใหญ่คนโต ในสายตาคนธรรมดาอย่างพวกเขา ในใจก็หวาดผวาเป็นอย่างมาก

สีหน้านายท่านกู่ ฉายแววหวาดผวา หลินหยุนฆ่าอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ ทำให้เขาอดกังวลถึงจุดจบของตัวเอง และตระกูลกู่ไม่ได้

นายท่านกู่ก็เป็นผู้มากประสบการณ์ รีบโค้งตัวทำความเคารพหลินซื่อเฉิง “น้องหลิน ก่อนหน้านี้ผมโดนสุนัขอย่างฉินเห้าเทียนหลอก จึงสร้างความลำบากใจให้ตระกูลหลิน หวังว่าน้องหลินจะเห็นแก่น้ำใจของทั้งสองตระกูล ที่เคยมีต่อกัน ไว้ชีวิตตระกูลกู่ด้วย”

หลินซื่อเฉิงมองนายท่านกู่ที่ทำความเคารพตัวเอง แต่ก่อนนายท่านกู่คนนี้ ไม่เคยมองตัวเองอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

ตอนนี้ มาทำความเคารพตัวเองแบบนี้

หลินซื่อเฉิงอดหดหู่ใจไม่ได้

แต่เจ้าสำนักหยุนอยากฆ่าเขา เพื่อช่วงชิงวิชาฝึกฝนของเขา

กู่เจิ้งเหลยก็อยากฆ่าเขา ความแค้นนี้ หลินซื่อเฉิงยังไม่ลืม

“เจ้าบ้านกู่ ความสัมพันธ์ของเรา มันขาดไปตั้งแต่ตอนที่ตระกูลกู่มายกเลิกงานแต่ง ทำให้ลูกหลานตระกูลหลินอับอายแล้ว”

พูดจบ หลินซื่อเฉิงมองหลินโล่เฉินด้านหลัง

แต่ปฏิกิริยาของหลินโล่เฉินครั้งนี้ กลับนิ่งสงบ ไม่ได้สะเทือนใจอย่างที่หลินซื่อเฉิงจินตนาการไว้

นี่ทำให้หลินซื่อเฉิงรู้สึกยินดี

นี่หมายความว่า หลินโล่เฉินเดินออกจากเงามืด จากการยกเลิกงานแต่งของตระกูลกู่แล้ว

นายท่านกู่รีบพูดว่า “น้องหลิน ผมรู้ว่าเรื่องยกเลิกงานแต่ง ทำให้คุณไม่พอใจมาตลอด”

“ผมก็เข้าใจ เรื่องนั้นทำให้ตระกูลหลินลำบากใจมาก แต่เรื่องนั้นเป็นเพราะความคิดของยู่หลัน หลังผมรู้เรื่องนี้ ก็เคยอบรมเธอไปแล้ว ให้เธอไปขอโทษตระกูลหลิน”

“แต่ยัยเด็กนี่ดื้อดึงมาก ถึงจะบังคับแทบตาย ผมเลยไม่ถามอีก”

“เรื่องยกเลิกการแต่งงาน ไม่ใช่ความคิดของผมจริงๆ”

สาวงามที่ยืนเงียบๆ ข้างเจ้าบ้านกู่มาตลอด เดินออกมาช้าๆ

เธองดงามมาก ดูยโสมาก แต่ไม่ใช่การยโสแบบไร้สมอง แววตาที่เธอมองหลินหยุน เต็มไปด้วยความเคารพและเลื่อมใส

ความยโสของเธอ เป็นเพราะเธอเลือกทำกับคน

แววตาของเธอ ไม่ได้มองหลินซื่อเฉิง และไม่ได้มองหลินหยุน แต่มองหลินโล่เฉิน

“ใช่ ยกเลิกการแต่งงาน เป็นการตัดสินใจของฉันเอง เพราะฉันคิดว่าผู้ชายที่จะเป็นของกู่ยู่หลัน ต้องเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง”