จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 32

บทที่ 32 กล้าตีน้องเมียของผมเหรอ

หนึ่งชั่วยามผ่านไป โล่เฉินก็ออกจากห้อง

“ในที่สุดคุณก็ออกมาได้เสียที”

หานหยู่ถิงอยู่ด้านนอกลานบ้านราวกับเป็นกระต่ายที่กำลังกระโดดโลดเต้นไปมา มองเข้าไปด้านในพลางขมวดคิ้วถาม “เวลาครึ่งชั่วโมงกว่า คุณทำอะไรอยู่ด้านใน？”

“โล่เฉิน ช่วงนี้ฉันจะไปอยู่ที่เมืองเจียง ถ้าคุณจะไปก็บอกฉันล่วงหน้าด้วยนะ”

เซี่ยซือหานสวมใส่ชุดอาบน้ำมายืนอยู่หน้าประตู

เป็นเรื่องเยี่ยมยอดไปเลย

หานหยู่ถิงโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง“โอ๊ย โล่เฉิน คุณถึงกับ……ถึงกับกล้ามีชู้ลับหลังพี่สาวฉันเลยเหรอ！”

“หา？”

“คุณมันต่ำช้าสิ้นดี เมื่อกี้ฉันก็ว่าแปลกๆ ทำไมมีถังอาบน้ำส่งเข้าไป ที่แท้พวกคุณก็กำลังอาบน้ำด้วยกันอยู่นั่นเอง คุณเป็นผู้ชายต่ำทรามไร้ยางอายมาก！”

หานหยู่ถิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้ไปยังจมูกของโล่เฉินพลางดุด่าว่ากล่าวอย่างเสียงดัง

“ไม่ใช่อย่างนี้ คุณฟังผมอธิบายก่อน”

“ยังมีอะไรต้องอธิบายอีก ผู้หญิงคนนั้นถอดเสื้อหมดแล้ว”

ขณะที่หานหยู่ถิงกำลังพูดอยู่ก็มีน้ำตาไหลพรากลงมาเตรียมจะร้องไห้แล้ว

“เสียแรงที่พี่สาวฉันยังคอยปกป้องคุณอยู่ พี่เขาดีกับคุณมากขนาดนี้ คุณยังทำตัวต่ำๆอีก เดิมทีฉันยังรู้สึกสงสารคุณอยู่เลยตอนนี้ฉันพบว่าสิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ทำนั้นถูกแล้ว”

หานหยู่ถิงหันหน้าวิ่งออกไปพร้อมกับเอ่ยว่า“คุณคอยดู ฉันจะกลับไปฟ้องพี่สาว คุณรอหย่าได้เลย”

ภายในบ้านกลางเป็นสงบเงียบมาก

“เออ……ให้ฉันไปอธิบายกับเมียของคุณไหม？”เซี่ยซือหานพูดด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

โล่เฉินยกมือถึงโบก พลางเอ่ยว่า“ไม่เป็นไร ผมกับภรรยาของผมนั้นรักกันมาก ผมไปล่ะนะ คุณไม่ต้องใช้กำลังภายในในช่วงสิบวันนี้ อีกอย่างอย่าลืมสิ่งที่พวกเราตกลงกันไว้ด้วย”

“วางใจได้”

หลังเดินออกจากบ้านหลังนั้น โล่เฉินก็ได้พบเจอกับชายชราผมขาวคนนั้นอีกครั้ง

“คุณชายโล่รอสักครู่ครับ”

“มีเรื่องอะไร？”

“ห้องเหมานภาเบอร์สอง อยากจะพบคุณครับ”

โล่เฉินเข้าใจเสียที คาดไม่ถึงว่าฟ่านหมิงยังไม่ได้ไป

มาถึงห้องวีไอพีจุดนี้ ฟ่านหนิงนำกล่องยื่นให้เขาอย่างนอบน้อม

“อาจารย์ครับ เห็ดหลินจือพันปีอยู่นี่ครับ”

“ลำบากคุณแล้ว”

“เป็นหน้าที่ที่ควรทำครับ”ฟ่านหมิงถาม“ท่านอาจารย์จะยอมให้ผมไปส่งคุณไหมครับ”

โล่เฉินผงกหน้า เขาให้ฟ่านหมิงเอากระดาษกับปากกามา เขียนใบสั่งยาให้ ซึ่งมีตัวยาเพียงสามอย่างเท่านั้น

“ยาสามอย่างนี้มีคุณค่ามาก บอกพ่อคุณว่าช่วยหามาให้ผมโดยเร็ว ผมต้องใช้สมุนไพรพวกนี้ผสมกับเห็ดหลินจือพันปีเพื่อฟื้นฟูพละกำลัง เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญมาก”

ฟ่านหมิงมีสีหน้าเข้มงวดเก็บใบสั่งยาอย่างระมัดระวัง“ท่านอาจารย์วางใจได้เลยครับ พวกผมต้องทำภารกิจสำเร็จแน่ๆครับ”

“ลำบากแล้ว”

โล่เฉินนำกล่องเก็บเข้ากระเป๋าแล้วออกจากบริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อ

หานหยู่ถิงทิ้งเขาไว้ลำพังแล้วขับรถออกไปเอง เขาจึงต้องต่อรถเอง คงต้องรีบกลับบ้านโดยเร็วเสียแล้ว

ไม่เช่นนั้นน้องเมียจอมเกเรคงต้องใช้คำพูดยั่วยุให้บ้านแตกสาแหรกขาดไม่เป็นอันสงบแน่

บริษัทจัดการประมูลเฟยสื้อ ห้องวีไอพีเทียนจื้อหมายเลขหนึ่ง

“ปัง！”

ผู้ชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามา กล่าวอย่างร้อนรนว่า“คุณหนูครับ มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องวีไอพีเบอร์สอง จากนั้นก็แบกกระเป๋าออกไปครับ！”

สาวงามหัวเราะเสียงเย็น“กล้าประมูลเห็ดหลินจือ แต่ไม่กล้าเอาไป ใช้วิธีกระจอกๆอย่างนี้ น่าขำสิ้นดี”

“คุณหนูครับ จะให้จัดการไหมครับ？”

“ไปขัดชายหนุ่มคนนั้นโดยเร็ว ของที่เสี้ยงเหยาเหยาต้องตาแล้วใครหน้าไหนก็แย่งไปไม่ได้”ผู้หญิงลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเย็นชา

……

ใช้เวลากับการรักษาอาการของเซี่ยซือหานไปมากเลยทีเดียว เมื่อโล่เฉินมาถึงที่ร้านอาหารก็สั่งหมี่มากินอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ต่อรถที่ท่ารถโดยสาร

เดินไปไม่กี่ก้าวเขาก็พบว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล

ฮ่าๆ น่าสนใจ

โล่เฉินมีอารมณ์ขึ้นมาโดยพลัน เขาเลี้ยวเข้าไปในซอกซอยเล็กเดินไปด้านหน้าก็พบว่าเป็นทางตัน

เพิ่งจะหันหลังกลับมา ด้านหน้าก็ปรากฏร่างเงากลุ่มหนึ่ง

“มาแย่งเห็ดหลินจือเหรอ？”

“แย่งแม่งมึงสิ กูจะมากระทืบมึงต่างหาก！”

เสียงที่คุ้นเคยส่งมาจากด้านหลัง โกตุนถือไม้เบสบอลในมือ หลี่ชิงกับตู้คังยืนอยู่ด้านข้าง บวกกับบอดี้การ์ดอีกห้าคน ทำให้ขัดทางซอยเล็กจนหมดทุกพื้นที่

โล่เฉินรู้สึกผิดหวัง เดิมทีนึกว่าเป็นผู้หญิงในห้องวีไอพีเทียนจือเบอร์หนึ่ง แต่คาดไม่ถึงว่าจะเป็นพวกลูกหมารับใช้

“เป็นพวกนายเองเหรอ มีอะไรถึงได้มาหาผม？”

“ยังมาเก็กอีก ให้กูเสียเงินสองล้านกว่าหยวนไปเปล่าๆ แล้วยังทำให้กูอับอายในบริษัทประมูลอีก คืนนี้ไม่ทำให้มึงพิการ

กูจะไม่แซ่โก”

โล่เฉินพิงอยู่ข้างผนัง ยกคิ้วขึ้นพร้อมกับหัวเราะถามว่า“ผมมาจากเมืองเอก คุณไม่กลัวจะหาเรื่องใส่หัวเหรอ！”

“น่าขำ！”

หลี่ชิงถุยน้ำลาย หัวเราะเยาะว่า “สภาพอย่างนี้ของมึงยังคิดจะอ้างตัวเป็นคุณชายจากเมืองเอกอีก ถึงแม้มึงมาจากเมืองเอกก็ต้องเป็นตระกูลอันดับท้ายๆไม่ถือว่าเป็นอะไร”

“ไอ้เฮีย กูถามมึงสิ หานหยู่ถิงเก็บมึงมาข้างทางหรือเปล่า？”ตู้คังถาม

“ทำไม คิดอยากจะได้หยู่ถิงเหรอ？”สีหน้าของโล่เฉินค่อยๆเย็นแข็งขึ้นมาเรื่อยๆ

โกตุนกกับหลี่ชิงสบตากับตู้คังพลันหัวเราะขึ้นมาอย่างมีลับลมคมใน

“ยัยหานหยู่ถิงหน้าตาสวยงามไร้เดียงสา กูต้องตาตั้งแต่แวบแรกแล้ว เสี่ยวชิงบอกว่าตระกูลหานเป็นเพียงตระกูลที่ไม่มีในกลุ่มอิทธิพล ไม่มีอำนาจอะไร กูจะกินหานหยู่ถิงก็ง่ายแสนง่าย หรือตระกูลหานอาจจะพยักพเยิดอยากให้กูกินมากก็ได้！”