ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 182

1 ปี ต่อมา........

พิมไปที่บริษัทของเตชิน เพราะได้รับข่าวซุบซิบจากคนใช้ในบ้านสองคนคุยกันว่า

" ฉันได้ยินมาว่าที่คุณชายกลับมาดึกทุกคืนเพราะติดพนักงานสาวคนใหม่ในบริษัท "

" เออ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน เห็นว่าพนักงานคนใหม่ เข้าไปหาคุณชายที่ห้องก่อนกลับบ้านทุกวัน

จนเป็นที่พูดถึงกันในบริษัท เข้าไปทีอยู่กันด้วยกัน 3-4 ชั่วโมง

ถ้าไม่มีเรื่องอย่างว่าแล้วจะเข้าไปนานขนาดนั้นทำไมเน้อ "

" นั่นสิ ได้ยินมาอีกนะ ว่าคุณชายน่ะ ให้ผู้ช่วยคังไปส่งผู้หญิงคนนั้นทุกครั้งที่ออกมาจากห้องด้วยแหละ "

" จริงเหรอ ฉันล่ะสงสารคุณพิมจจริงๆ ที่อยู่บ้านเลี้ยงลูกทุกวันแต่กลับถูกสามีนอกใจโดยไม่รู้ตัว "

" ฉันว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย "

" ได้ๆ แต่ฉันก็อดสงสารคุณพิมไม่ได้อยู่ดี "

" ชู่ว "

แม่บ้านสาวทำท่าให้เพื่อนเงียบหยุดเมาท์เรื่องเจ้านาย

พิมได้ยินก็กำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

แววตาดุดันแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีด้วยความโมโห เธอกัดฟันแน่นแล้วพึมพำในใจว่า

[ เตชิน ที่คุณกลับมาดึกทุกคืน แล้วอ้างว่าช่วงนี้งานเยอะ ที่แท้ก็ไปมั่วกับพนักงานบริษัทนี่เอง

ในเมื่อคุณยังไม่เลิกพฤติกรรมชั่วช้าแบบนี้

ดี ฉันจะไปดูให้เห็นกับตาตัวเองสักครั้ง

แล้วจะได้ออกไปจากชีวิตของคุณไปชั่วชีวิต

จะไม่ให้คุณได้เจอลูกอีกและจะไม่ให้ลูกมีพ่อเลวๆแบบคุณอีก ]

จากนั้นเธอก็เดินออกไปหาพี่เลี้ยงของลูกในห้องนั่งเล่น

แล้วเอ่ยกับพี่เลี้ยงของลูกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าปกติว่า

" พี่นวลคะ ฝากดูแลเคอร์ฟิวหน่อยนะคะ

พิมจะออกไปข้างนอกหน่อย "

" ค่ะ "

จากนั้นพิมก็หมุนตัวเดินออกจากบ้านไป

เพื่อไปจับชู้ให้ได้คาหนังคาเขา

เธอขับรถออกไปจากบ้านแล้วมุ่งหน้าไปที่บริษัทของเตชิน

เข้าไปจอดรถแล้วเดินเข้าไปในบริษัท จากนั้นก็เดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว

แล้วยื่นมือไปกดปุ่มลิฟต์ พอประตูลิฟต์เปิดออก เธอก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องของเตชิน

พอถึงชั้นผู้บริหาร เธอก็เดินตรงไปยังห้อง ตอนนี้ในบริษัทเงียบกริบไม่มีพนักงานแล้วเพราะเป็นเวลาเลิกงาน

ทันทีที่ผู้ช่วยคังเห็นพิมบุกมาก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

พิมกำลังจะยื่นมือไปเปิดประตู ผู้ช่วยคังก็มาขวางไว้ แล้วเอ่ยว่า

" คุณพิมเข้าไปไม่ได้นะครับ ท่านประธานกำลังยุ่งอยู่ ยังไม่สะดวกให้คุณพิมเข้าไปในตอนนี้ครับ "

พิมหันหน้าไปมองแรงใส่ผู้ช่วยคังด้วยแววตาดุดันแล้วเอ่ย

" คุณสมรู้ร่วมคิดปิดบังความชั่วของเจ้านาย

ฉันขอถามหน่อย

คุณยังมีจิตสำนึกดีๆอยู่บ้างมั้ย หรือคุณคิดว่าเรื่องของเจ้านายไม่ใช่เรื่องของคุณเลยไม่สนใจ

พวกคุณสองคนเห็นฉันเป็นตัวอะไร คิดว่าฉันเป็นไอ้หน้าโง่ ที่วันๆอยู่แต่บ้านไม่รู้เรื่องอะไรสินะ

หลีกไป! วันนี้ฉันมาเพื่อดูให้เห็นกับตาเพื่อที่จะได้ตัดสินใจออกไปจากชีวิตเขาอย่างไม่รู้สึกผิด "

พิมเอ่ยเสียงเย็นอย่างดุดันด้วยความโมโห

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยว่า

" คุณพิมเข้าใจคุณชายผิดแล้ว คุณชายรักคุณคนเดียวมาตลอด ไม่เคยคิดนอกใจคุณเลย "

พิมเผยอปากหัวเราะออกมาราวกับได้ยินเรื่องตลกแล้วเอ่ยว่า

" เหอะๆ ขนาดนี้แล้ว คุณยังปกป้องเขาอีกเหรอ เขาลือกันทั่วบริษัทแล้ว

ถ้าไม่มีมูลคนเขาจะเอาไปพูดได้ยังยัง หลีกไป วันนี้ฉันจะต้องเลิกกับคนเลวๆแบบเขาให้ได้

ฉันจะไม่ทนอยู่กับเขาอีกแล้ว หลีก! "

เอ่ยจบพิมก็ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานของเตชิน

แล้วเห็นเสื้อผ้าตกกระจัดกระจายบนพื้นเข้าไปถึงหน้าห้องนอน

มีเสียงผู้หญิงกับเสียงเตชินพูดคุยกันในห้องบาดหูบาดใจพิมจนเธอแทบจะกรีดร้องออกมาเลย

สมองเธอขาวโพลนว่างเปล่าเมื่อได้ยินเสียงร้องครางของผู้หญิง

" เบาๆหน่อยค่ะ ไม่ไหวแล้ว อ๊าาา "

พิมกำมือแน่นจนมือสั่นอย่างแรงหัวใจร้อนระอุลุกเป็นไฟใจเต้นแรงเสียงดังตุบๆ ด้วยความเจ็บปวดจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

แม้เธอจะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ

ในเมื่อเธอคิดจะจบเธอก็จะให้จบแบบมีความทรงจำที่เลวร้าย

ให้ภาพบาดตาบาดใจติดตาเธอไปตลอด

เพื่อที่จะได้ไม่ใจอ่อนให้เขาอีกตลอดกาล

เธอยื่นมือไปแตะประตูเบาแล้วผลักประตูเข้าไปลูกบอลสีชมพูสีขาวล้นออกมาเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้อง

บนเตียงสีขาวมีเพียงความว่างเปล่า โรยด้วยกลีบกุหลับสีชมแดงเป็นรูปหัวใจ

บนหัวเตียงมีป้ายไฟปรากฏชื่อเตชินคั่นกลางด้วยรูปหัวใจตามด้วยชื่อพิม

พิมกวาดตามองรอบๆห้องที่ไร้เงาเตชินด้วยความสับสน อธิบายอารมณ์ความรู้สึกไม่ถูก

เพราะเธองงไปหมดแล้วว่าเตชินกำลังทำอะไรเธอจึงเอ่ยว่า