ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 235

ณัชชาเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นพ่อกับแม่นั่งจ้องเธอตาเขม็ง

เธอยิ้มแหยๆออกออกมาพอให้เห็นฟันเล็กน้อยแล้วเดินเบี่ยงไปนั่งลงข้างๆลูก โดยไม่กล้าสบตาพ่อกับแม่อีก

เธอจ้องมองใบหน้าแบเบาะอันน่ารักน่าชังที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าอ้อมแล้วเอ่ย

" ณชา สาวน้อยของแม่ แม่คิดถึงลูกที่สุดเลย แม่ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่กับลูก

ลูกไม่โกรธแม่ใช่มั้ยคะ น้าพิมกับคุณพ่อดูแลหนูดีมากมั้ยคะ "

เด็กน้อยทำปากจู๋ แววตาดูใสแป๋วเปล่งประกายแวววาว ขนตาดกดำยาวสวย ส่งให้ดวงตาสวยมีเสน่ห์สมกับคำชมของเคอร์ฟิวน้อย

เด็กน้อยยิ้มแป้นออกมาอย่างไร้เดียงสา ทำให้ผู้เป็นคุณแม่มือใหม่ หลงรักหนักเข้าไปอีก เธอจ้องหน้าลูกด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า

" งุ้ยน่ารักน่าชังที่สุดเลย ต่อไปคุณแม่จะไม่ไปไหนแล้วนะคะ คุณแม่จะอยู่กับเบบี๋น้อยทุกวันทุกคืนเลยค่ะ "

น้ำเสียงนุ่มนวลของณัชชาทำให้เด็กน้อยสัมผัสได้ถึงไออุ่นรักที่พิเศษกว่าพิมที่เป็นน้ามาก

เพราะความเป็นแม่ลูกสามารถสัมผัสได้ผ่านจิตใจและความรู้สึกนั่นเอง

พ่อของณัชชานั่งยิ้มอ่อนบนโซฟามองลูกสาวด้วยแววตาอบอุ่น

ส่วนแม่ณัชชาพอเห็นว่าลูกสาวคุยกับลูกนานพอสมควรแล้วเขาจึงเอ่ยขึ้นเสียงแข็งด้วยสีหน้าจริงจัง

" ณัชชาลูกทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะ คุณป๊อบเขาน่าสงสารมากแม่เห็นเขาเสียใจแล้วแม่ปวดใจมาก

มาถึงที่นี่แม่หวังจะให้เขาเข้ามาเจอลูกก่อนแต่ลูกกลับเล่นอะไรก็ไม่รู้ อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกคนนะ

ขึ้นไปหาเขาซะ แล้วอธิบายให้เขาเข้าใจ แม่ไม่อยากเห็นหลานขาดความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อเป็นแม่หรอกนะ "

ณัชชาเห็นท่าทางจริงจังของผู้เป็นแม่เธอจึงเอ่ยตอบอย่างเชื่อฟัง

" ค่ะ หนูจะขึ้นไปอธิบายให้เขาฟังเดี๋ยวนี้เลย

คุณแม่ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ถ้าเขาโกรธหนูก็จะง้อเขาให้สำเร็จค่ะ "

แม่ณัชชาผงกหัวหนึ่งทีแล้วเอ่ย

" ขึ้นไปคุยกันเถอะ แม่กับพ่อจะดูแลหลานเอง "

" ค่ะ "

แล้วณัชชาก็ลุกขึ้นเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน พอไปถึงหน้าห้องของป๊อบ

เธอก็ยื่นมือไปจับลูกบิด แล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องให้เสียงเบาที่สุด พอเข้ามาอยู่ในห้องแล้วเธอก็กดล็อกประตู

เธอเดินเข้าไปในห้อง เห็นเขาหลับอยู่บนเตียงเธอจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเขาแล้วเอ่ยเรียกเสียงเบา

" คุณป๊อบ คุณป๊อบคะ คุณป๊อบตื่นเถอะค่ะ "

ป๊อบที่หลับอยู่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสลืมสลือ

เมื่อเห็นคนตรงหน้า เขาก็รีบลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าดีใจแล้วจับมือเธอพร้อมกับเอ่ย

" ณัชชา ในที่สุดคุณก็มาหาผมในฝันแล้วจริงๆ "

เอ่ยจบก็ดึงเธอเข้ามาสวมกอดด้วยความรักและคิดถึงอย่างสุดหัวใจ

" ผมคิดถึงคุณ ณัชชาผมรักคุณนะ คุณกลับมาได้มั้ย "

ได้ยินดังนั้นณัชชาดีใจอย่างมากจากนั้นก็นึกสนุกจึงฉีกยิ้มออกมาแบบร้ายๆแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า

" ฉันจะกลับมาได้ยังไง ในเมื่อร่างของฉันถูกเผาแล้ว ที่ฉันมาหาคุณวันนี้

เพื่อจะมาบอกลาคุณเป็นครั้งสุดท้าย ฉันต้องไปแล้ว คุณดูแลลูกให้ดีนะคะ ลาก่อน "

ได้ยินดังนั้นป๊อบก็ร้องให้ออกมาอย่างปวดใจกอดณัชชาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วเอ่ย

" ไม่ ไม่นะณัชชา ผมไม่ให้คุณไป คุณอย่าไปเลยนะ

คุณเคยบอกว่าจะรอวันที่ผมรักคุณหมดใจมีคุณในหัวใจเพียงคนเดียว คุณลืมแล้วเหรอ

วันนี้ในหัวใจผมมีคุณคนเดียวแล้ว ผมไม่อาจรักใครได้อีกแล้วคุณอย่าไปเลยนะ ผมขอร้อง "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณแน่ใจนะว่ารักฉันคนเดียวจริงๆ แล้วคุณไม่รักคุณพิมแล้วเหรอ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่คุณรักไม่ใช่เหรอ "

ได้ยินดังนั้นป๊อบก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจแล้วเอ่ยเสียงเศร้าอย่างสำนึกผิด

" ผมขอโทษนะสำหรับที่ผ่านมา ผมโง่เองที่ไม่รู้ใจตัวเอง วันนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วว่าผมรักคุณ รักจนไม่อาจเสียคุณไปได้จริงๆ ผมขอโทษ "

" แล้วคุณเริ่มรักฉันเมื่อไหร่เหรอ "

เธออยากรู้มากว่าเขาเริ่มรักเธอเมื่อไหร่

" ผมไม่รู้ ผมคิดว่าผมรักคุณนานแล้วแต่ไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็รักหมดหัวใจแล้ว "

ณัชชาชื่นใจมากที่ได้ยินแบบนั้น แต่ดวงตาอีกคนกลับเคล้าไปด้วยน้ำตา

เธอยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเอ่ย

" ขอบคุณนะคะที่รักฉัน ฉันกลับมาแล้วต่อไปจะไม่หายไปไหน จะไม่จากคุณกับลูกไปไหนอีก

ฉันจะกลับมาอยู่กับคุณ เคียงข้างคุณ เราจะแก่เฒ่าไปด้วยกันค่ะ "

ป๊อบได้ฟังดังนั้นก็เริ่มเอะใจ รู้สึกว่าคำพูดของณัชชามันมีบางอย่างแปลกๆ