ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 234

ช่วงบ่ายพ่อกับแม่ของป๊อบมาที่บ้านณัชชา

พวกเขาก็นั่งพูดคุยกันตามประสาคนรู้จักมักคุ้นอย่างสนิทสนม

แล้วแม่ของณัชชาก็เอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบอย่างมีความนัยแอบแฝง

" เป็นยังไงกันบ้างอยู่บ้านโน้นสบายดีกันทุกคนมั้ยคะ "

คุณแม่ป๊อบยิ้มแล้วเอ่ยตอบอย่างเข้าใจความหมายแฝง

" สบายดีค่ะ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตองเลยค่ะ สุขภาพดีขึ้นมาก โรคภัยไข้เจ็บก็ไม่มีแล้วค่ะ "

" ดีๆ นับว่าเป็นข่าวดี เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ "

แม่ณัชชาเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

นานแล้วที่เขาไม่ได้เจอลูกสาวเลยนับตั้งแต่วันคลอด เขาดีใจมากที่ได้ยินแม่ของลูกเขยพูดแบบนั้น

คำพูดพวกนี้คนที่ไม่รู้อะไรอย่างป๊อบได้แต่นั่งฟังอยู่ข้างลูกสาวอย่างเงียบๆ

โดยไม่รู้เลยว่าแม่ตัวเองกับแม่ยายกำลังพูดเรื่องสุขภาพของภรรยาเขาอยู่

" อ้อ จริงสิ ที่ฉันมาวันนี้ เพื่อมาบอกว่าตาป๊อบน่ะมีบ้านพักริมทะเลอยู่หลังหนึ่ง บรรยากาศดีมาก "

" จริงเหรอคะ "

คุณแม่ณัชชาออกอาการตื่นเต้นเมื่อได้ยินแบบนั้น

" จริงค่ะ ฉันเพิ่งกลับมาจากที่นั่น ก็มาหาคุณเลย "

แม่ของป๊อบกับแม่ณัชชา จากนั้นก็หันไปทางลูกชายแล้วเอ่ย

" ป๊อบ พรุ่งนี้ลูกก็พาลูกสาวกับพ่อตาแม่ยายไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจหน่อยสิ

จิตใจทุกคนจะได้ดีขึ้น ความเศร้าโศกเสียใจที่สุมอยู่ใจอกในใจจะได้น้อยลง

แม่กับพ่อเพิ่งไปมาตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว

ลูกต้องพาผู้ใหญ่ออกไปเที่ยวพักผ่อนบ้างนะ

ผู้ใหญ่จะได้รู้สึกผ่อนคลายสบายใจมากขึ้น

อย่าเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในบ้านแบบนี้เลยนะ

แม่เห็นลูกเศร้าแล้วแม่ปวดใจ คนที่อยู่ต่อจะต้องอยู่อย่างเข้มแข็งและอยู่อย่างมีความสุข

คนไปถึงจะไปอย่างหายห่วง อย่าทำให้คนไปจมอยู่กับความทุกข์นะในโลกวิญญาณอย่างโดดเดี่ยวนะลูก "

ป๊อบเข้าใจเจตนาของแม่เขาดี เขาจึงเอ่ยตอบด้วยสีหน้าฝืนยิ้มว่า

" ครับ พรุ่งนี้ผมจะพาทุกคนไปพักผ่อนที่บ้านพักริมทะเลตามที่แม่แนะนำ "

เขาคิดว่าในเมื่อณัชชาไม่อยู่แล้วเขาควรจะดูแลพ่อแม่เธอให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้เธอจากไปอย่างสบายใจ

แม่ป๊อบได้ยินลูกชายรับปากดังนั้นจึงยิ้มอย่างดีใจแล้วเอ่ย

" ดีๆ พรุ่งนี้ก็ไปกันแต่เช้ามืดเลยนะ บรรยากาศที่นั่นดีมากเลย

แม่เชื่อว่าบรรยากาศที่นั่นจะทำให้ลูกมีความสุขและอยากที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง "

เอ่ยจบแม่ป๊อบก็หันมายิ้มให้กันกับแม่ณัชชา

ส่วนคุณพ่อทั้งสองก็นั่งยิ้มเงียบๆอย่างอบอุ่น

" ครับ "

" เอ่อ งั้นแม่กลับก่อนนะ แม่เพิ่งกลับมาถึงรู้สึกเหนื่อยๆ พรุ่งนี้อย่าลืมพาครอบครัวไปนะ "

" ครับ "

แล้วแม่กับพ่อของป๊อบก็ลุกจากโซฟา เดินออกจากบ้าน โดยพี่คุณพ่อกับคุณแม่ของณัชชาเดินไปส่ง

ป๊อบนั่งมองลูกสาวที่หลับปุ๋ยอย่างเงียบๆด้วยแววตาอ่อนโยนปนเศร้า

เบบี๋น้อยจอมขี้เซาหลับไปยิ้มไปไม่รู้ว่าฝันเห็นอะไร เอาแต่ยิ้มใหญ่เลย ช่างดูน่ารักน่าชัง

ป๊อบเห็นลูกสาวยิ้มเขาจึงเอ่ยออกมาเบาๆว่า

" ฝันดีเหรอลูก ฝันเห็นคุณแม่อยู่หรือเปล่าคะ ดูสิยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว "

เขาหลงลูกสาวมาก อยากที่จะเลี้ยงดูลูกสาวด้วยตนเองแบบนี้ไปตลอดโดยไม่จ้างพี่เลี้ยง

เช้าวันต่อมา พ่อบ้าน แม่บ้านช่วยกันขนกระเป๋าเดินทางของเจ้านายไปไว้ท้ายรถ

ป๊อบอุ้มลูกสาวลงมา เห็นแม่ยายนั่งรออยู่ในห้องรับแขกจึงเอ่ย

" คุณแม่ช่วยอุ้มณชาให้หน่อยครับ

ผมจะไปเตรียมคาร์ซีทก่อน "

" ได้สิ ลูกไปเตรียมเถอะ ให้เบบี๋ณชามาอยู่กับยายเดี๋ยวยายจะดูแลหลานเองนะคะ "

ผู้เป็นยายรับหลานมาอุ้มอย่างเบามือด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน

ป๊อบเดินออกจากบ้านไปที่รถ จัดเตรียมคาร์ซีทไว้ข้างๆเบาะนั่งของเขา

เสร็จแล้วก็เดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วเอ่ยกับพ่อแม่ของภรรยาว่า

" ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ "

เขาไปอุ้มลูกคืนจากแม่ยายแล้วเดินออกไปขึ้นรถ วางลูกนอนลงในคาร์ซีทข้างเขา

เมื่อทุกคนขึ้นมาในรถเรียบร้อยแล้ว คนขับก็ขับออกไป รถตู้ขับเคลื่อนไปตามท้องถนน

อีกด้านหนึ่งที่ริมทะเล ณัชชาตื่นมาวิ่งออกกำลังกายแต่เช้า

ฟังเสียงลม ฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง นั่งชมวิวสูดอากาศบริสุทธิ์บนโขดหิน รอดูพระอาทิตย์ขึ้นอย่างเงียบๆ

พอแดดเริ่มออกเธอถึงจะกลับเข้าไปในบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

ป๊อบเอ่ยเพียงสั้นๆแล้วก็หมุนตัวเดินขึ้นบันไดไปด้วยสีหน้าหม่นหมอง

โดยไม่รู้เลยว่าส่วยที่พูดไม่ชัด หน้าหมองคล้ำและมีปางดำบนใบหน้าใหญ่เกือบครึ่งหน้านั้นยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ

เขาเดินเข้าไปในห้องแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

" นี่เราคิดถึงณัชชาจนหลอนขนาดนี้เลยเหรอ มองเห็นใครก็เป็นเธอไปหมด หรือเราต้องเข้าพบจิตแพทย์แล้ว "

เขารู้สึกเหนื่อยใจ ท้อแท้ สิ้นหวัง อาลัยอาวรณ์สารพัดความรู้สึกทำให้เขาเครียดจนอาการปวดหัวกำเริบ

จากนั้นเขาก็ลุกไปหยิบยาแก้ปวดมาทาน

แล้วกลับมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงค่อยๆหลับตาลง

[ ณัชชาผมอยากไปอยู่กับคุณจัง ผมคิดถึงคุณ ช่วยมาหาผมในฝันหน่อยได้มั้ย

ตั้งแต่คุณจากไป คุณไม่เคยมาหาผมในฝันเลย

ทำไมถึงได้ใจร้ายกับผมแบบนี้ หรือว่าคุณไม่รักผมแล้ว มาหาผมหน่อยนะ ]

เอ่ยจบเขาก็หลับตาอยู่อย่างนั้นจนเผลอไป

ชั้นล่างณัชชาไปลอกหนังที่แปะบนใบหน้าออก แล้วล้างเครื่องสำอางออก

แม่ของเธออุ้มหลานสาวเข้ามาในบ้าน ไม่เห็นลูกสาวกับลูกเขยอยู่ในห้องนั่งเล่น จึงเอ่ยถามกับสาวใช้

" เอ่อ ภรรยาของคุณป๊อบไปไหนคะ "

สาวใช้จึงเอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆว่า

" คุณณัชชาไปล้างหน้าในห้องน้ำค่ะ เมื่อเช้าให้ฉันช่วยแต่งหน้าขี้เหร่ ปลอมเป็นสาวอัปลักษณ์

บอกว่าไว้หลอกคุณป๊อบดูเหมือนคุณป๊อบจะจำไม่ได้จริงๆ "

" แล้วคุณป๊อบล่ะ "

" คุณป๊อบขึ้นไปข้างบนแล้วค่ะ "

" จ้ะ ขอบใจมาก "

เมื่อสาวใช้เดินออกไป แม่ณัชชาก็บ่นขึ้น

" ณัชชานะณัชชา ยังมีอารมณ์มาเล่นพิเรนอีก แค่นี้คนเป็นแม่ก็สงสารลูกเขยจะแย่อยู่แล้ว "

จากนั้นเขาก็หันไปมองสามีแล้วเอ่ย

" เป็นเพราะคุณคนเดียวเลย เลี้ยงลูกแบบตามใจเกินไป ดูซิ คิดมาแต่ละแผนแต่ละอย่าง มันน่าจับมาตีก้นจริงๆเลย "

" อ่าว ผมผิดด้วยซะงั้น "

แล้วแม่ณัชชาก็ไปนั่งรอลูกสาวออกมา วางหลานลงนอนบนเตียงเด็กที่สาวใช้นำมาเตรียมไว้ให้อย่างเบามือ