ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 233

เมื่อภารกิจบนเตียงจบลงเตชินก็ก้มลงจูบภรรยาเบาๆแล้วนอนกอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น

พอสายๆพวกเขาก็ตื่นขึ้นมาไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วออกมาจากห้องพร้อมกัน

เตชินกอดไหล่ภรรยาอย่างรักใคร่ แล้วเดินลงบันไดพร้อมกันสีหน้าดูสดใสยิ้มแย้ม

ป้าใจกำลังจะเข้าไปหาเคอร์ฟิวน้อยในห้องนั่งเล่น

ก็หันไปเห็นสองสามีภรรยาเดินลงบันไดมา ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มไม่บึ้งตึงใส่กันอีก

แกรู้สึกดีใจและสบายใจเอามากๆ ที่ครอบครัวกลับมาเป็นครอบครัว

[ คุณชายน้อยคงดีใจและมีความสุขมากถ้ารู้ว่าพ่อแม่ดีกันแล้ว ]

หลังจากแอบพึมพำจบป้าใจก็ยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามเตชินว่า

" คุณชายจะให้เตรียมอาหารเช้าเลยมั้ยคะ "

แกถามเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขากลับมาสู่สถานการณ์ปกติแบบ100%

" อื้อ ป้ากับนวลก็ทานด้วยพร้อมกันเลยนะ "

" ค่ะ "

เอ่ยจบเตชินก็โอบไหล่ภรรยาเดินเข้าไปหาลูกชายที่กำลังนั่งเล่นอยู่

เคอร์ฟิวละสายตาจากของเล่นแล้วเงยหน้ามองพ่อกับแม่ด้วยความสงสัย แต่ไม่กล้าเข้าไปหา

" เคอร์ฟิว มาหาพ่อกับแม่สิ "

เตชินเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับอ้าแขนรับ

เคอร์ฟิวแน่ใจแล้วว่าพ่อกับแม่ไม่ได้โกรธกันอีก

จึงยิ้มออกมาแล้วลุกขึ้นวิ่งมาหาพ่อกับแม่ด้วยความดีใจ

พิมกอดลูกชายด้วยความรู้สึกผิดจนน้ำตาไหลตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอฝืนใจอย่างมากที่จะไม่เข้าใกล้ลูก

เพราะเธอคิดว่าต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมาจากเธอ

เธอทำให้ป๊อบรักทำให้เขาเจ็บปวดเธอจึงอยากจะชดใช้โดยการทำเพื่อเขาครั้งสุดท้าย

ยอมร่วมมือกับณัชชา พยายามทำให้สมจริงเพื่อให้ป๊อบรู้ใจตัวเองแล้วลองใจเขา

โดยการพูดว่ารักเขาจนยอมทิ้งลูกและสามีเพื่อมาอยู่กับเขา

เพื่อพิสูจน์ว่าเขานั้นรักและมั่นคงต่อณัชชาเพียงคนเดียวจริงหรือเปล่า แล้วมากน้อยแค่ไหน

การกระทำครั้งนี้แลกกับความผิดใจ ความห่างเหินที่เกิดขึ้นในครอบครัว

เธออดทนมาเป็นเดือนเพื่อได้เห็นเด็กที่เพิ่งเกิดมาลืมตาดูโลกอย่าง ณชา มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเคอร์ฟิว

เตชินโอบไหล่ภรรยาเบาๆอีกมือก็โอบเอวลูกชายไว้

เคอร์ฟิวยืนจ้องหน้าแม่ที่ร้องให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม จึงยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้แม่พร้อมกับเอ่ยปลอบ

" เด็กดี ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะค๊าบ "

พิมได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแล้วเอ่ยถามขึ้น

" ใครสอนให้ลูกปลอบเก่งแบบนี้คะเนี่ย "

เคอร์ฟิวจึงเอ่ยตอบออกมาอย่างไร้เดียงสา

" พ่อพ่อครับ ตอนที่คุณแม่ไม่อยู่ ฟิวฟิวร้องให้เสียใจมาก พ่อพ่อบอกว่า เด็กดี ไม่ร้องนะค๊าบ "

พิมได้ฟังดังนั้นน้ำตาก็ยิ่งร่วงลงมาหนักกว่าเดิม เธอกอดสามีกับลูกแล้วเอ่ย

" คุณ ขอบคุณนะที่ดูแลลูก ฉันขอโทษ ต่อไปมีอะไรฉันจะไม่ปิดบังคุณอีก "

จากนั้นเธอก็หันมามองลูกแล้วเอ่ย

" แม่ขอโทษนะเคอร์ฟิว แม่ขอโทษ ต่อไปแม่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว

ต่อไปพวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่โกรธกันอีกแล้วนะ "

" ครับ "

เคอร์ฟิวตอบรับอย่างเข้าใจ แล้วเตชินก็เอ่ยอธิบายให้ลูกฟังว่า

" ที่คุณแม่ทำแบบนั้นเพราะอยากให้อาณัชชาดีกับลุงป๊อบไวๆนะ ลูกรู้มั้ย ตอนนี้อาณัชชากับลุงป๊อบมีเบบี๋แล้วนะ ลูกอยากเจอมั้ย "

ได้ยินว่าอาณัชชามีเบบี๋ดวงตาเคอร์ฟิวดูเป็นประกายขึ้นมาทันทีแล้วเอ่ยด้วยความดีใจ

" อยากเจอค๊าบ "

พิมยิ้มแล้วเอ่ยกับลูกว่า

" ถ้าอยากเจอลูกต้องทานข้าวก่อนนะ ทานข้าวเสร็จแล้ว คุณแม่กับคุณพ่อจะพาเคอร์ฟิวไปเยี่ยมน้องเบบี๋ครับ "

" เย้....ฟิวฟิวจะทานข้าวให้หมดเลยค๊าบ "

เคอร์ฟิวยกมือขึ้นร้องเย้อย่างดีใจ ที่จะได้เจอเบบี๋น้อยของอาณัชชาของเขา

" เก่งมากจ้ะ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ "

พิมเอ่ยชื่นชมลูกด้วยรอยยิ้ม

พิมลุกขึ้น อุ้มลูกชายขึ้นมาเดินไปยังห้องครัว แล้ววางเคอร์ฟิวลงนั่งบนเก้าอี้เด็ก

ทุกคนมานั่งทานข้าวด้วยกัน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดูอบอุ่นสีหน้าทุกคนยิ้มแย้ม

มีความสุขกับการทานอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จพิมก็เช็ดปากให้ลูกชายอย่างทะนุถนอม

จากนั้นก็จูงมือลูกชายเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถที่ลานจอดรถ

เตชินอุ้มลูกชายวางลงในคาร์ซีท เมื่อล็อกสายรัด คาดสายเบลท์ให้ลูกเรียบร้อยแล้ว

เขาก็ปิดประตูให้ลูกแล้วเดินไปเปิดประตูหน้า

ขึ้นไปนั่งในรถแล้วขับออกไปทันที

รถคันหรูแล่นไปบนท้องถนน มุ่งหน้าตรงไปยังบ้านณัชชา เพื่อพาเคอร์ฟิวไปเจอเบบี๋น้อยที่เพิ่งลืมตาดูโลก

ไม่นานรถของเตชินก็ขับเข้ามาในบริเวณบ้านณัชชาแล้วจอดลงที่หน้าบ้านของเธอ

พิมกับเตชินเปิดประตูลงจากรถแล้วเตชินก็มาเปิดประตูหลังอุ้มลูกชายลงมา

สามคนพ่อแม่ลูกจูงมือกัน เดินเข้าไปในบ้าน

ของณัชชา คุณพ่อกับคุณแม่ของณัชชานั่งดูทีวีอยู่

พอเห็นเตชินกับพิมพาลูกมา ทั้งสองก็หันมายิ้ม

ให้ พิมกับเตชินยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ย

" สวัสดีครังคุณลุง คุณป้า/สวัสดีค่ะคุณลุง

คุณป้า "

" สวัสดีๆ / สวัสดีจ้ะ "

พ่อกับแม่ณัชชารับไหว้ จากนั้นพ่อของณัชชาก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

" วันนี้ลมอะไรหอบมาแต่เช้าทั้งครอบครัวเนี่ย ทานข้าวเช้ากันหรือยังล่ะ "

เตชินยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยตอบอย่าสุภาพ

" ทานมาเรียบร้อยแล้วครับ "

แล้วพิมก็เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มหวานหวาน

" เคอร์ฟิวรู้ว่าอาณัชชามีเบบี๋ ก็เลยอยากจะมาดูเบบี๋น้อยน่ะค่ะ "

คุณแม่ของณัชชาได้ยินดังนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาเคอร์ฟิวสุดหล่อด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ย

" หลานเคอร์ฟิวก็มาด้วย อยากเจอน้องเบบี๋น้อยขนาดนั้นเชียว น่ารักจังเลยค่ะ "

พิมก้มลงมองลูกชายแล้วเอ่ย

" เคอร์ฟิวสวัสดีครับหรือยังลูก สวัสดีครับคุณตาคุณยายของน้องเบบี๋น้อยก่อนครับ "

เคอร์ฟิวจ้องหน้าพ่อกับแม่ของณัชชาแล้วเอ่ย

" สวัสดีค๊าบคุณตา สวัสดีครับคุณยาย "

" อู้ย...หล่อจังเลย หน้าเหมือคุณพ่อเขาตอนเด็กๆเลย "

พ่อขอณัชชานั่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมองเคอร์ฟิวน้อยที่ดูหล่อเหลาน่ารักน่าชังบนโซฟาแล้วเอ่ย

" มาๆนั่งคุยก่อนๆ "

ทุกคนไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ส่วนแม่ของณัชชาก็จูงมือเคอร์ฟิวให้มานั่งด้วย

เคอร์ฟิวนั่งลงบนโซฟาเสร็จก็เอ่ยถามขึ้น