ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 232

เช้าวันต่อมา คุณแม่กับคุณพ่อของป๊อบเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทางกลับ

จากนั้นทั้งสองท่านก็นั่งรถออกจากบ้านพักริมทะเลตั้งแต่เช้า

ระหว่างทางคุณแม่ป๊อบนั่งนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้แกก็แอบอมยิ้มเบาๆ

ก่อนหน้านี้คุณแม่ของณัชชาได้มาขอความร่วมมือจากเขาและเล่าแผนแกล้งตายให้ฟัง

แกรู้สึกว่ามันเข้าท่าดี จึงรับปากอย่างไม่ลังเล

ช่วยลูกสะใภ้เล่นละครหลอกลูกชายตัวร้ายของเขา ที่เอาแต่รักคนที่มีลูกมีสามีแล้ว

แกเองก็ปวดใจไม่น้อยที่เห็นลูกมูฟออนไม่ได้สักที ทั้งยังสงสารและเห็นใจลูกสะใภ้คนสวยของแกที่สุด

พอถึงวันที่ณัชชาไปคลอดแม่ของณัชชาก็โทรมาแจ้งให้เขาทราบ

พอรู้ว่าลูกสะใภ้คลอดแล้วแกกับสามีก็ตื่นมานั่งรอแต่เช้า รอลูกชายคนเล็กมาบอกข่าว

แต่รอวันแล้ววันเล่า เจ้าลูกชายตัวดีก็ไม่โผล่หัวมาสักทีจนเขาเกือบจะโทรไปหาลูกเองแล้ว

แต่สามีห้ามไว้ สุดท้ายก็อดทนรออีกวัน ถึงจะเห็นลูกชายโผล่หน้ากลับมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

แกแอบขำลูกชายเบาๆ พอลูกชายบอกข่าวเรื่องลูกสะใภ้เสียชีวิต

แกก็เล่นใหญ่แกล้งทำเป็นตกใจจนช็อกไปแล้วบีบน้ำตาร้องห่มร้องให้ออกมา จากนั้นก็แกล้งหมดสติไป

หลังจากนั้นเมื่อลูกสะใภ้ออกจากโรงพยาบาล

แกก็มาอยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลลูกสะใภ้ที่บ้านริมทะเล

แล้วก็กลับไปร่วมงานศพลูกสะใภ้พอเป็นพิธีเพื่อไม่ให้ลูกชายสงสัย

แล้วกลับมาอยู่ดูแลลูกสะใภ้โดยอ้างว่ามาพักผ่อนให้จิตใจดีขึ้น

แกนั่งยิ้มเงียบๆอย่างอารมณ์ดี ภูมิใจที่หลอกลูกชายได้ สามีที่นั่งข้างๆเห็นจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณยิ้มทำไม เห็นนั่งอมยิ้มตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว "

แกหันไปมองสามีแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณ คุณว่าถ้าลูกชายรู้ความจริง

จะโกรธ หรือจะดีใจล่ะ "

" คงทั้งโกรธทั้งดีใจล่ะมั้ง ก็พวกเราเล่นรวมหัวกันหลอกเขา จนเขาร้องให้ไม่หยุด

เสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับขนาดนั้น เป็นผมก็คงมีเคืองนิดหน่อย "

" แล้วมันไม่สมควรเหรอ คนอย่างตาป๊อบน่ะควรจะโดนแบบนี้ตั้งนานแล้ว

ตอนเขาอยู่ไม่เหลียวแลจิตใจเขา มัวแต่ยึดติดกับคนที่เขาไม่รัก ไม่เห็นค่าหนูณัชชาเลย

เขาน่ะโชคดีแค่ไหนแล้วที่หนูณัชชาทั้งรักทั้งให้เวลา ยอมให้โอกาสเขา

ถ้าหนูณัชชาไม่คิดแผนนี้ขึ้นมานะ ป่านนี้ลูกชายตัวดีของเราคงยังไม่ยอมมูฟออนง่ายๆหรอก

นึกถึงวันที่เขาเสียใจร้องให้ปางจะขาดใจตายแล้วสะใจแม่คนนี้ชะมัดเลย "

" คุณสะใจเหรอที่เห็นลูกทุกข์ทรมานหัวใจ

คุณไม่รักลูกเหรอ "

" คุณไม่เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตีเหรอ "

คุณพ่อป๊อบได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยถามภรรยาอย่างไม่เข้าใจว่า

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของลูกเรา "

" เกี่ยวสิ ก็เป็นการสั่งสอนโดยใช้การกระทำ สอนให้ลูกรู้ไง ว่าอะไรควรเก็บอะไรควรปล่อย

ในเมื่อเขาโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง จะตีก็ไม่ได้ พูดยังไงเขาก็ไม่ฟัง

มันก็ต้องสอนด้วยการกระทำแบบนี้แหละ เขาถึงจะรู้ว่าควรจะเอายังไงกับชีวิตแล้วมันก็ได้ผลดีด้วยไม่ใช่เหรอ

คุณคิดดูนะ ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ ต่อให้หนูณัชชาคลอดลูกออกมาเป็นสิบคน เขาก็คงคิดว่าตัวเองรักหนูพิม

ปล่อยให้ตัวเองจมปลักอยู่กับอดีตและยังคงไม่รู้ใจตัวเองหรอก

ว่าแท้จริงแล้วตัวเองรักใครหรือควรรักใคร สุดท้ายคนที่เจ็บปวดและไม่มีความสุขที่สุดก็คือเขากับหนูณัชชา "

คุณพ่อป๊อบพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย

" อือ หนูณัชชาตัดสินใจได้เด็ดขาดดี หากครั้งนี้ลูกชายเราไม่รู้ใจตัวเองเกรงว่าทางหนูณัชชาคงไม่เอาเขาแล้ว

ผู้หญิงที่ทั้งสวยและเก่ง ฉลาด รักเดียวใจเดียวแบบนี้หายากนะ สมกับเป็นรองประธานของคุณเตชินจริงๆ "

" ก็เพราะแบบนี้ไงฉันถึงอยากได้หนูณัชชาเป็นลูกสะใภ้มากๆ DNA ของพวกเขาเก่งทั้งคู่ หลานเราคงจะเก่งและฉลาดกว่าพ่อแม่แน่ๆ "