ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 232

เช้าวันต่อมา คุณแม่กับคุณพ่อของป๊อบเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทางกลับ

จากนั้นทั้งสองท่านก็นั่งรถออกจากบ้านพักริมทะเลตั้งแต่เช้า

ระหว่างทางคุณแม่ป๊อบนั่งนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้แกก็แอบอมยิ้มเบาๆ

ก่อนหน้านี้คุณแม่ของณัชชาได้มาขอความร่วมมือจากเขาและเล่าแผนแกล้งตายให้ฟัง

แกรู้สึกว่ามันเข้าท่าดี จึงรับปากอย่างไม่ลังเล

ช่วยลูกสะใภ้เล่นละครหลอกลูกชายตัวร้ายของเขา ที่เอาแต่รักคนที่มีลูกมีสามีแล้ว

แกเองก็ปวดใจไม่น้อยที่เห็นลูกมูฟออนไม่ได้สักที ทั้งยังสงสารและเห็นใจลูกสะใภ้คนสวยของแกที่สุด

พอถึงวันที่ณัชชาไปคลอดแม่ของณัชชาก็โทรมาแจ้งให้เขาทราบ

พอรู้ว่าลูกสะใภ้คลอดแล้วแกกับสามีก็ตื่นมานั่งรอแต่เช้า รอลูกชายคนเล็กมาบอกข่าว

แต่รอวันแล้ววันเล่า เจ้าลูกชายตัวดีก็ไม่โผล่หัวมาสักทีจนเขาเกือบจะโทรไปหาลูกเองแล้ว

แต่สามีห้ามไว้ สุดท้ายก็อดทนรออีกวัน ถึงจะเห็นลูกชายโผล่หน้ากลับมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

แกแอบขำลูกชายเบาๆ พอลูกชายบอกข่าวเรื่องลูกสะใภ้เสียชีวิต

แกก็เล่นใหญ่แกล้งทำเป็นตกใจจนช็อกไปแล้วบีบน้ำตาร้องห่มร้องให้ออกมา จากนั้นก็แกล้งหมดสติไป

หลังจากนั้นเมื่อลูกสะใภ้ออกจากโรงพยาบาล

แกก็มาอยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลลูกสะใภ้ที่บ้านริมทะเล

แล้วก็กลับไปร่วมงานศพลูกสะใภ้พอเป็นพิธีเพื่อไม่ให้ลูกชายสงสัย

แล้วกลับมาอยู่ดูแลลูกสะใภ้โดยอ้างว่ามาพักผ่อนให้จิตใจดีขึ้น

แกนั่งยิ้มเงียบๆอย่างอารมณ์ดี ภูมิใจที่หลอกลูกชายได้ สามีที่นั่งข้างๆเห็นจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณยิ้มทำไม เห็นนั่งอมยิ้มตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว "

แกหันไปมองสามีแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณ คุณว่าถ้าลูกชายรู้ความจริง

จะโกรธ หรือจะดีใจล่ะ "

" คงทั้งโกรธทั้งดีใจล่ะมั้ง ก็พวกเราเล่นรวมหัวกันหลอกเขา จนเขาร้องให้ไม่หยุด

เสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับขนาดนั้น เป็นผมก็คงมีเคืองนิดหน่อย "

" แล้วมันไม่สมควรเหรอ คนอย่างตาป๊อบน่ะควรจะโดนแบบนี้ตั้งนานแล้ว

ตอนเขาอยู่ไม่เหลียวแลจิตใจเขา มัวแต่ยึดติดกับคนที่เขาไม่รัก ไม่เห็นค่าหนูณัชชาเลย

เขาน่ะโชคดีแค่ไหนแล้วที่หนูณัชชาทั้งรักทั้งให้เวลา ยอมให้โอกาสเขา

ถ้าหนูณัชชาไม่คิดแผนนี้ขึ้นมานะ ป่านนี้ลูกชายตัวดีของเราคงยังไม่ยอมมูฟออนง่ายๆหรอก

นึกถึงวันที่เขาเสียใจร้องให้ปางจะขาดใจตายแล้วสะใจแม่คนนี้ชะมัดเลย "

" คุณสะใจเหรอที่เห็นลูกทุกข์ทรมานหัวใจ

คุณไม่รักลูกเหรอ "

" คุณไม่เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตีเหรอ "

คุณพ่อป๊อบได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยถามภรรยาอย่างไม่เข้าใจว่า

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของลูกเรา "

" เกี่ยวสิ ก็เป็นการสั่งสอนโดยใช้การกระทำ สอนให้ลูกรู้ไง ว่าอะไรควรเก็บอะไรควรปล่อย

ในเมื่อเขาโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง จะตีก็ไม่ได้ พูดยังไงเขาก็ไม่ฟัง

มันก็ต้องสอนด้วยการกระทำแบบนี้แหละ เขาถึงจะรู้ว่าควรจะเอายังไงกับชีวิตแล้วมันก็ได้ผลดีด้วยไม่ใช่เหรอ

คุณคิดดูนะ ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ ต่อให้หนูณัชชาคลอดลูกออกมาเป็นสิบคน เขาก็คงคิดว่าตัวเองรักหนูพิม

ปล่อยให้ตัวเองจมปลักอยู่กับอดีตและยังคงไม่รู้ใจตัวเองหรอก

ว่าแท้จริงแล้วตัวเองรักใครหรือควรรักใคร สุดท้ายคนที่เจ็บปวดและไม่มีความสุขที่สุดก็คือเขากับหนูณัชชา "

คุณพ่อป๊อบพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย

" อือ หนูณัชชาตัดสินใจได้เด็ดขาดดี หากครั้งนี้ลูกชายเราไม่รู้ใจตัวเองเกรงว่าทางหนูณัชชาคงไม่เอาเขาแล้ว

ผู้หญิงที่ทั้งสวยและเก่ง ฉลาด รักเดียวใจเดียวแบบนี้หายากนะ สมกับเป็นรองประธานของคุณเตชินจริงๆ "

" ก็เพราะแบบนี้ไงฉันถึงอยากได้หนูณัชชาเป็นลูกสะใภ้มากๆ DNA ของพวกเขาเก่งทั้งคู่ หลานเราคงจะเก่งและฉลาดกว่าพ่อแม่แน่ๆ "

สองสามีภรรยา พูดคุยสนทนา รับฟังกันอย่างเข้าใจกันและกัน

ไม่ใช่ว่าแกไม่ห่วงความรู้สึกลูกหรอกนะแต่ที่แกไม่ห่วง

เพราะว่าทางลูกชายแกมีคุณพ่อกับคุณแม่ของณัชชาดูคอยแลคอยเคียงข้างอยู่

แม้ว่าแผนการครั้งนี้ ทุกคนจะร่วมมือกันหลอกลูกชายแก

แม้ต้องทนมองลูกชายเศร้าโศกเสียใจอย่างหนักแต่สำหรับแกแล้ว

ก็ถือว่าคุ้มที่ลูกชายตัวเองตัดใจจากอดีตแฟนเก่าได้และรู้ใจตัวเอง หันมารักคนที่เป็นภรรยาจากใจจริง

คุณแม่ป๊อบภูมิใจมากที่ได้ลูกสะใภ้ฉลาดเหมือนแก จากนั้นแกก็พึมพำในใจว่า

[ ตาป๊อบเอ้ย แม่ขอแค่ลูกมีชีวิตที่ดี ไม่จมอยู่กับอดีตที่ทำให้ลูกเจ็บปวด มีครอบครัวที่อบอุ่นพ่อกับแม่ก็หายห่วงแล้ว ]

หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่มีใครอยากเห็นลูกทุกข์ใจ เจ็บปวดใจ และมีชีวิตที่ไม่ดีหรอก

พ่อแม่ทุกคนล้วนอยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี

มีครอบครัวที่อบอุ่นรักใคร่กลมเกลียวกัน

ที่บ้านของเตชิน เหมือนทุกอย่างเริ่มกลับมาสู่สถานการณ์ปกติ

ภรรยาที่ควรนอนข้างสามีก็นอนอยู่ข้างสามี ถึงแม้เตชินจะสบายใจที่ภรรยาไม่ได้คิดนอกใจ

แต่เขาก็เคืองภรรยามากที่เธอโกหกทำให้เขาเครียดและทุกข์ใจเป็นเดือน

เขาตะแคงตัวจ้องหน้าภรรยาที่หลับอยู่ตรงหน้าอย่างเงียบๆ

พอเห็นเปลือกตาของภรรยาขยับเขาก็รีบลุกขึ้นทำหน้าเย็นชาแล้วลงจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ

พิมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นแผ่นหลังของสามีหายเข้าไปในห้องน้ำเธอก็ลุกจากเตียงไปเตรียมชุดทำงานให้เขา

พอเตชินอาบน้ำเสร็จ ก็เปิดประตูเดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

แล้วเดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาโดยไม่สนใจชุดที่ภรรยาเตรียมไว้ให้

พิมที่นั่งมองสามีอยู่บนเตียง พอเห็นดังเธอก็เดินเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ย

" คุณยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ "

เตชินไม่ตอบหันไปหยิบเน็กไทด้วยสีหน้านิ่งทำเมินเฉยใส่พิม

พิมเองก็ไม่ยอมถูกเมินเฉยแบบนี้ เธอรั้งแขนเขาไว้แล้วเข้ามาชิดตัว

เอาแก้มนุ่มๆแนบกับลำแขนอันแข็งแกร่งของสามีขี้งอนแล้วเอ่ยเสียงออดอ้อน

" ที่รัก เค้าขอโทษนะคะ ตอนที่คุณณัชชา

มาบอกแผนแกล้งตายกับเค้า

ตอนแรกเค้าก็อยากบอกที่รักนะ แต่พอมาคิดดูอีกทีก็ตัดสินใจไม่บอก

เพราะเค้าอยากรู้ว่าถ้าเค้ากับคุณป๊อบสนิทสนมห่วงใยกันเป็นพิเศษที่รักจะคิดยังไง

อีกอย่างครอบครัวของเรากับครอบครัวของคุณณัชชา

มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ ดังนั้นเค้าเลยลองไม่บอกตัวเอง

เพราะอยากรู้ว่าตัวเองจะไว้ใจเค้ามั้ย จะเชื่อใจเขาหรือเปล่า แค่นั้นเอง เค้ารักที่รักคนเดียวนะ "

เธอทำหน้าออดอ้อนเงยหน้าจ้องสามีที่ยืนเมินเฉยเย็นชาใส่เธอเป็นก้อนน้ำแข็ง

แล้วเขย่งเท้าจับไหล่สามี จูบคอเขาเบาๆจากนั้นก็กัดเหมือนที่เขากัดเธอเมื่อวาน พอกัดเสร็จเธอก็อมยิ้มอย่างพอใจ

เตชินที่โดนภรรยาเอาคืนแบบนี้บวกกับได้ฟังเหตุผลของภรรยาและท่าทาออดอ้อนของเธอแล้ว เขาก็โกรธภรรยาตัวน้อยไม่ลงอีกต่อไป

จึงรวบเอวภรรยาให้เข้ามาแนบชิดกับแผงอกอันแข็งแกร่งของเขาแล้วสบตากับภรรยาที่เงยหน้ามองเขาอย่างท้าทายแล้วเอ่ย

" ดูเหมือนว่าผมต้องจัดให้คุณสักรอบก่อนออกไปทำงานแล้ว "

เอ่ยจบเขาก็อุ้มภรรยาตัวน้อยขึ้นมาเดินไปที่เตียง แล้ววางเธอนอนลง กำลังจะเข้าจูบ ภรรยาตัวน้อยก็รีบหยุดเขาไว้

" เดี๋ยวที่รัก ครั้งนี้ฉันขอแปะไว้ก่อนได้มั้ย ฉันจะไปดูลูก คุณรีบไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันพอดี "

[ เพิ่งรู้ว่าเรื่องบนเตียงมันแปะกันได้ด้วย ]

" ผมเป็นเจ้าของบริษัท เข้าทำงานสายเพราะต้องทำหน้าที่สามีปั้มลูกคนที่สองให้ภรรยา

ใครจะกล้าว่าผม มีแต่คนจะยินดีและสนับสนุนผมกันทั้งนั้น "

" เมื่อคืนทั้งคืนเลยยังไม่พออีกเหรอ ตอนนี้เป็นเวลาของลูก ฉันต้องไปอธิบายให้ลูกเข้าใจก่อน "

เขาก้มมองภรรยาที่อยู่ใต้ร่าง ยิ้มละมุนออกมาอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยตอบภรรยาตัวน้อยว่า

" ไม่พอ "

เอ่ยจบเขาก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาแล้วเริ่มปฏิบัติภารกิจบนเตียงใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เสียงคราง เสียงกระเส่าเล็ดลอดดังออกมาเบาๆเป็นครั้งคราว