ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 231

พิมขับรถกลับมาที่บ้าน ก่อนจะลงรถ เธอก็หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าข้างกระโปรงมาดูพร้อมกับยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเบาๆ

จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถกลับเข้าไปในบ้าน

ก็เจอเข้ากับเตชินที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เธอจึงเอ่ยถามขึ้น

" นั่นคุณจะไปไหน "

เตชินที่มีสีหน้าบึ้งตึงเย็นชาไม่เอ่ยตอบอะไร เดินผ่านเธอไปอย่าหน้าตาเฉยราวกับไม่ได้ยินที่เธอถาม

พิมกลัวว่าเขาจะออกไปดื่ม แล้วทำอะไรที่มันเกินเลยจนเธอรับไม่ได้ เธอจึงรั้งแขนเขาไว้แล้วเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

" คุณเตชิน คุณจะไปไหน จะออกไปดื่มอีกแล้วใช่มั้ย "

เตชินสะบัดมือเธอออกอย่างแรงแล้วผลักเธอจนเธอล้มลงไปกับพื้น

จากนั้นก็เอ่ยเสียงกร้าวจ้องเธอด้วยแววตาดุดันอย่างรำคาญ

" ทำไม ผมจะออกไปไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณ เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันตั้งแต่วันที่ผมออกมานอนแยกห้องแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะลูกผมคงหย่ากับคุณไปแล้ว น่ารำคาญ "

คำว่าหย่ากับน่ารำคาญทำให้พิมเริ่มโมโหขึ้นมาทันที

เธอจ้องหน้าเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวแล้วลุกขึ้นมายืนพร้อมกับเอ่ย

" หย่า งั้นเหรอ ได้ คุณไปเลย ฉันจะไม่ถาม ไม่ห้าม ไม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตคุณอีกต่อไปแล้ว

คุณอยากไปไหนก็ไปเลย ในเมื่อไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจกันเลย อยู่กันไปก็ไม่มีความสุขหรอก

คุณไปเถอะ ฉันจะเตรียมใบหย่าไว้คุณ กลับมาก็รีบหย่าซะจะได้จบๆ "

เธอเอ่ยเสียงกร้าวด้วยความโมโห จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับขึ้นไปข้างบน โดยไม่หันกลับมามองเขาอีก

" หึ ไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ งั้นเหรอ เชื่อใจผีสิ "

เตชินพึมพำออกมาเสียงเบาแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากบ้าน

พิมเดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์เสียด้วยสีหน้าบึ้งตึงแล้วไปเปิดหน้าต่างดูว่าเขายังออกไปอยู่หรือเปล่า

แต่สิ่งที่เธอเห็นคือเขาขับรถออกไปจริงๆ เธอจึงเดินไปหยิบใบหย่าออกมาจากในลิ้นชักแล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไปอย่างไม่ลังเล

เตชินขับรถออกไปได้ครึ่งทาง ก็รู้สึกไม่สบายใจที่ตะคอกเสียงดังพูดจาแรงๆออกไป จึงตัดสินใจเลี้ยวรถกลับ ขับกลับมาที่บ้าน

พอจอดรถเสร็จก็เปิดประตูลงมาแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

เมื่อกลับเข้ามาในห้องก็เห็นใบหย่าถูกวางอยู่บนเตียงมีลายเซ็นภรรยาเรียบร้อย

" พิม นี่คุณอยากหย่าขนาดนี้เลยเหรอ "

เขาโกรธมากจึงหยิบใบหย่าขึ้นมาฉีกทิ้งแล้วเดินออกจากห้องไปเคาะห้องของพิม

พิมเดินมาเปิดประตูเพราะนึกว่าเป็นป้าใจ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเตชิน เธอก็เตรียมปิดประตูหนี

แต่เตชินจับขอบประตูไว้แล้วผลักเธอเข้าไปในห้องจนเกือบจะล้ม แล้วเขาก็ล็อกประตูไว้แน่น

จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาหาเธอ พร้อมกับยื่นมือไปบีบคางเธอแล้วเอ่ยถามเสียงกร้าวด้วยความโกรธจัด

" พิม นี่คุณคิดจะหย่ากับผมเพื่อไปอยู่กับมันอีกแล้วใช่มั้ย "

พิมจ้องตาเตชินด้วยแววตาแข็งกร้าวแล้วเอ่ยตอบเขาด้วยความโมโห

" ใช่ ก็เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้วไม่ใช่เหรอ คุณพูดเรื่องหย่าไม่ใช่เหรอ ฉันเซ็นชื่อให้แล้ว ก็หย่าเลยสิ จะได้จบๆ "

" อยากจบงั้นเหรอ ได้ งั้นก็จบบนเตียงเลย! "

เอ่ยจบเขาก็ผลักพิมนอนหงายลงบนเตียง แล้วขึ้นคร่อมตัวเธอพร้อมกับก้มลงไซ้ไปตามซอกคอเธอที่อยู่ใต้ร่าง

ทั้งดูด ทั้งกัด อย่างดิบเถื่อน จนพิมร้องให้น้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บ

ขณะที่มือข้างหนึ่งกำลังจะเลิกชุดนอนขึ้น

เสียงโทรศัพท์ของพิมก็ดังขึ้นที่ข้างหัวเตียง

การกระทำของเตชินหยุดชะงัก แล้วมองไปยังโทรศัพท์ที่ดังอยู่บนโต๊ะ ใต้โคมไฟ

ดวงตาพิมเบิกกว้างอย่างเลิ่กลั่กแล้วรีบพลิกตัวเพื่อไปหยิบโทรศัพท์

แต่กลับถูกเตชิน จับเธอกลับมานอนหมายดังเดิมแล้วจับมือทั้งสองข้างของเธอด้วยมือเดียว

มาไขว้ขึ้นเหนือศรีษะจนเธอทำอะไรไม่ได้อีก

ความมีพิรุธของพิมทำให้เตชินคิดว่าเป็นป๊อบที่โทรเข้ามา

เขาก็ยิ่งอยากจะรับสายเพื่อเคลียร์กับป๊อบต่อหน้าพิมมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อไม่มีคนรับสาย สายที่โทรเข้าก็ดับไป เตชินจึงหยิบโทรศัพท์ของพิมขึ้นมาดู

บนหน้าจอปรากฏรายชื่อผู้โทรเข้า เขาจึงเอ่ยถามพิมด้วยความสงสัย

" ณช คือใคร "

" ญาติฉัน คุณไม่รู้จักหรอก "

" เหรอ ถ้าเป็นญาติก็ยิ่งต้องรู้จัก "

พิมได้ยินดังนั้นก็รีบเอ่ยห้ามขึ้นเสียงดังอย่างมีพิรุธอีกครั้ง

" ไม่ได้! คุณอย่าเสียมารยาทโทรหาใครมั่วๆนะ "

เตชินไม่ฟัง ไม่สนใจที่พิมเอ่ยห้าม เขากดโทรออกไปหาเบอร์ที่ถูกเมมชื่อว่า ณช ทันที

พิมที่อยู่ใต้ร่างจ้องเขาอย่างไม่กะพริบ แอบลุ้นในใจว่าเธอคนนั้นจะรับสายมั้ย

[ อย่ารับสายนะ อย่ารับเด็ดขาด ]

แต่เหมือนสวรรค์ไม่ฟังที่เธอร้องขอคนที่เตชินโทรไปหากลับรับสายแล้วเอ่ย

" คุณพิม ขอโทษนะคะที่รับสายช้า ฉันโทรไปเมื่อกี้เห็นว่าคุณไม่รับสาย ก็นึกว่าคุณคงยังไม่สะดวก เลยวางสายไป

วันนี้ลูกฉันเป็นไงบ้างคะ แล้วคุณป๊อบล่ะเขาแสดงท่าทียังไงตอนที่คุณขอกลับไปคืนดีกับเขา "

เตชินฟังเสียงคนที่อยู่ปลายสายอย่างเงียบๆพร้อมกับมองหน้าพิมอย่างขุ่นเคือง

เมื่อคนปลายสายเห็นว่าพิมเงียบผิดปกติเขาจึงเอ่ยถามขึ้น

" คุณพิม คุณฟังฉันอยู่หรือเปล่า ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้วนะ พร้อมที่จะกลับบ้านไปเจอเขาแล้วล่ะ "

" เหรอ เธอจะกลับมาเกิดใหม่เหรอ สนุกมากนักหรือไงที่หลอกญาติพี่น้องว่าตายแล้วน่ะ

หลอกให้ทุกคนจัดงานศพให้ หลอกให้สามีร้องให้เสียใจอย่างไม่อายใคร มันสนุกมากใช่มั้ย

แล้วเธอรู้มั้ยว่าการกระทำสิ้นคิดของเธอเกือบจะทำครอบให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยกกันแล้ว

เธอจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง ห๊ะ! "

เตชินโกรธจัด ตะคอกออกมาเสียงดัง ตำหนิออกมาชุดใหญ่

เขารู้สึกอับอายขายหน้าอย่างบอกไม่ถูกที่ถูกน้องสาวต่างสายเลือดกับภรรยารวมหัวกันหลอก

และไม่พอใจที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรเลย เอ่ยจบเขาก็กดตัดสายไปเลย

ณัชชาที่อยู่บ้านพักริมทะเลหลังจากถูกเตชินตำหนิยกใหญ่และวางสายใส่เธอ เธอขำออกมาเบาๆพร้อมกับเอ่ย

" ฮิๆ คิดไม่ถึงว่าพี่เตชินจะโกรธขนาดนี้ แสดงว่าคุณพิมเล่นเนียนสมจริง

จนทำให้พี่เตชินเข้าใจผิดคิดว่าคุณพิมกำลังจะนอกใจริงๆฮิๆๆ "

แม่ของป๊อบเดินออกมาหาณัชชาที่ระเบียงแล้วเอ่ย

" ลูกขำอะไรน่ะ ดูมีความสุขเชียว "

ณัชชาหันมามองแม่สามีแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า

" หนูขำพี่เตชินค่ะคุณแม่ เขาโมโหมากเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก เรื่องที่หนูแกล้งตายค่ะ "

คุณแม่ป๊อบเดินเข้ามากุมมือลูกสะใภ้แล้วสบตากับเธอพร้อมกับเอ่ย

" ในเมื่อแผลหนูหายดีแล้ว หนูจะบอกเรื่องนี้กับตาป๊อบยังไง วันที่เขารู้ว่าหนูเสียชีวิต

เขาร้องเสียใจหนักมากเลยนะ แม่เกรงว่า เขาจะโกรธหนูเอาน่ะ "

ณัชชายิ้มแล้วเอ่ยกับแม่สามีว่า

" เขาเป็นคนมีเหตุผล ถ้าหนูอธิบายเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้กับเขา หนูคิดว่าเขาจะเข้าใจหนูค่ะ "

คุณแม่ป๊อบพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย

" อือ แม่ก็หวังว่าเขาจะเข้าใจนะ "

จากนั้นคุณแม่ป๊อบก็เอ่ยต่อว่า

" พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะกลับบ้านนะ หนูจะให้แม่ช่วยอะไรอีกก็บอกนะ "

" ค่ะ งั้นคุณแม่ช่วยไปเกลี้ยกล่อมให้เขามาหาหนูที่นี่หน่อยได้มั้ยคะ

หากเขาไม่อยากห่างจากลูกก็ให้คุณพ่อกับคุณแม่ของหนูมาด้วยเลย หนูก็อยากจะเจอลูกมากแล้วเหมือนกันค่ะ "

" ได้สิ พรุ่งนี้กลับไปถึงแม่จะไปบอกคุณแม่หนูให้นะ "

" ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณแม่ "

เอ่ยจบณัชชาก็เข้าไปกอดแม่สามีอย่างรักใคร่สนิทสนม