ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 230

.....หนึ่งเดือนต่อมา.....

หลังจากที่ส่งณัชชากลับสวรรค์แล้ว พิมก็เริ่มมาหาป๊อบบ่อยขึ้น

บางครั้งก็กลับไปถึงบ้านมืดค่ำ จนเตชินเริ่มไม่ชอบใจกับการกระทำของเธอ

วันนี้เป็นอีกวันที่เตชินทำงานมาเหนื่อยๆกลับมาจากบริษัทเข้าบ้านแล้วไม่เห็นหน้าภรรยา

เขารู้สึกหงุดหงิดและอารมณ์ไม่ดีอย่างมากแล้วถามหาภรรยากับป้าใจเหมือนเช่นทุกวันว่า

" คุณพิมไปไหน "

" มะ ไม่ ไม่ทราบค่ะ "

ป้าใจอ้ำอึ้งที่จะตอบสุดท้ายก็เลี่ยงที่จะพูดความจริงเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก เพราะกลัวสองสามีภรรยาจะทะเลาะกัน

เตชินเห็นท่าทางของป้าใจ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพิมไปไหน

เพราะมีที่เดียวที่ภรรยาเขาจะไป นั่นคือบ้านของแฟนเก่า ที่เพิ่งเสียภรรยาไป

" โธ่เว้ย! "

เขาสบถออกมาอย่างฉุนเฉียว ถอดเสื้อสูททิ้งลงพื้นอย่างโมโหแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา

ในห้องนั่งเล่นด้วยอารมณ์คุกรุ่นรอเวลาปะทุและระเบิดออกมา

เคอร์ฟิวอาบน้ำเสร็จพี่เลี้ยงก็จูงมือเขาเดินลงบันไดมา

พอเขาเห็นพ่อในห้องนั่งเล่นกำลังจะวิ่งเข้าไปหาพ่อ ป้าใจก็มาจับเขาไว้แล้วเอ่ย

" คุณชายน้อยคะ ป้าทำของอร่อยๆให้ทานด้วยนะ เราไปที่ห้องครัวกันดีกว่าค่ะ

คุณพ่อเพิ่งจะทำงานมาเหนื่อยๆ

ยังไม่ได้อาบน้ำเลยรอให้คุณพ่อไปอาบน้ำเสร็จก่อนแล้วค่อยเข้าไปหานะคะ "

เคอร์ฟิวมองหน้าป้าใจด้วยแววตาใสแป๋วแล้วเอ่ยตอบรับอย่างเชื่อฟัง

" ได้ครับ "

ป้าใจยิ้มแล้วเอ่ยชม

" คุณชายน้อยเป็นเด็กดีที่สุดเลยครับ "

แล้วป้าใจก็จูงมือเคอร์ฟิวน้อยสุดหล่อเข้าไปในห้องครัว

สุดหล่อนั่งทานข้าวเย็นโดยมีป้าใจกับพี่เลี้ยงนั่งเป็นเพื่อน

ไม่นานรถของพิมก็ขับเข้ามาจอดในโรงจดรถ เธอเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในบ้าน

เห็นสามีนั่งหน้าเคร่งขรึมดูก็รู้ว่ากำลังโมโห เธอเดินเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีปกติ

" คุณกลับมานานแล้วเหรอคะ งั้นเดี๋ยวฉันไปเปิดน้ำอุ่นๆให้คุณแช่นะคะ จะได้สบายตัวแล้วลงมาทานข้าวพร้อมกัน "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินขึ้นไปบนห้องทันที

เตชินลุกจากโซฟาตามภรรยาขึ้นไปบนห้อง

เมื่อเข้ามาในห้องและปิดประตูเรียบร้อยแล้ว

เขาก็รีบไปคว้าแขนพิมมาจับไว้

กระชากให้เธอหันมาทางเขาแล้วกัดฟันเอ่ยถามขึ้นเสียงเย็นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์

" วันนี้คุณไปไหนมาอีก "

พิมจ้องหน้าสามีแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจว่าสามีเป็นอะไรแล้วเธอก็เอ่ยตอบออกไปอย่างหน้าซื่อๆ

" คุณเป็นอะไร ฉันแค่ไปช่วยคุณป๊อบเลี้ยงลูกเองนะคะ "

ยิ่งเธอทำหน้าใสซื่อ ก็ยิ่งเพิ่มระดับความโกรธของเตชินเขาจึงเอ่ยถามออกมาว่า

" พิม คุณคิดว่าคุณเป็นใครห๊ะ ถึงได้ไปบ้านเขาทุกวันโดยไม่สนใจลูกของตัวเองเลย

คุณละทิ้งหน้าที่ความเป็นแม่มาเป็นเดือน เพราะลูกคนอื่นเนี่ยนะ มันสมควรแล้วเหรอ

คุณคิดว่าไม่มีคุณแล้วพวกเขาจะเลี้ยงลูกเองไม่ได้เหรอ คุณสำคัญตัวผิดไปหรือเปล่า

บ้านเขารวยขนาดนั้นแค่พี่เลี้ยงคนเดียวคุณคิดว่าพวกเขาทั้งสองตระกูลจะไม่มีปัญญาจ้างเลยเหรอ

คุณคิดว่าตัวเองเป็นญาติฝ่ายไหนของพวกเขากันห๊ะ ถึงได้ไปมาหาสู่ทุกวันแบบนี้

หรือคุณไม่ได้ไปเพื่อเด็กอย่างเดียวแต่ไปเพื่อจุดถ่านไฟเก่าแล้วเล่นบทชู้รักกับพ่อของเด็ก ใช่มั้ย! "

เตชินตะคอกออกมาเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดด้วยความเดือดดาล

" เพี๊ยะ!!! "

พิมได้ยินดังนั้นจึงง้างมือตบไปที่หน้าเขาสุดแรงจนหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือของเธอ

เตชินอึ้งจ้องหน้าพิมอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียดสีต่อไปว่า

" ทำไม รับไม่ได้เหรอที่ผมพูดความจริง "

พิมกำมือแน่นจ้องหน้าเตชินด้วยความโกรธจัดแล้วเอ่ยตอบเขาไปอย่างประชดประชันว่า

" ใช่ฉันรับไม่ได้ ที่คุณพูดความจริง พอใจหรือยัง "

เอ่ยจบเธอก็ผลักเขาออกไป เตชินได้ยินดังนั้นก็ถึงกับมืดแป็ดด้าน

ไปไม่เป็น ทำใจไม่ได้ที่ภรรยาของเขากำลังไปติดผู้ชายคนอื่น

เขาช็อกและรับไม่ได้ที่เธอยอมรับออกมาตรงๆแบบนี้

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ไม่พูดคุยกันอีกเลย แยกห้องนอนกันคนละห้อง ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันความสัมพันธ์ห่างเหินมากขึ้นทุกวัน

แม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่กลับไม่ได้เจอหน้ากันเลย เหมือนอยู่กันคนละโลก อยู่คนละช่วงเวลา

ส่วนคนที่น่าสงสารที่สุด คือ เคอร์ฟิวน้อย ทุกวันเขาต้องนั่งทานข้าวคนเดียวอย่างหงอยเหงา

มีเพียงพี่เลี้ยงกับป้าใจที่อยู่เคียงข้าง ส่วนหน้าที่หลักของเขาคือไปโรงเรียน

ในแต่ละวันเขาแทบไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่เลย เขาก็รู้ว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกัน

เพราะแบบนี้ เขาไม่อยากไปรบหรือกวนใจพ่อแม่จึงเลือกที่จะอยู่ในส่วนของตัวเอง เชื่อฟังป้านิ่ม

เพราะป้านิ่มเป็นอีกหนึ่งคนที่รักและหวังดีกับเขาจริงๆ

เดือนเก่าผ่านไป เดือนใหม่เข้ามา ช่วงเวลาหนึ่งเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก

ผ่านมาเป็นเดือนแล้วที่ความสัมพันธ์ของเตชิณกับพิมสั่นคลอส่อเค้าว่าขาเตียงจะหัก ต่างคนต่างเย็นชาใส่กัน