ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 183

ในเช้าวันใหม่ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเตชินก็เอ่ยกับพิมว่า

" ที่รัก อีกสามวันเราจัดงานแต่งกันเลยนะ "

พิมได้ยินดังนั้นก็ตกใจจึงเอ่ยอย่างไม่พอใจว่า

" ไหนคุณบอกว่าจะจัดงานดีๆอย่างให้เกียรติประกาศให้โลกรู้ยังไงล่ะ นี่คุณจะกลับคำอีกแล้วเหรอ อีกสามวัน หึ "

พิมเบะปากอย่างขุ่นเคืองใจแล้วเอ่ยต่อว่า

" อย่าจัดให้ฉันขายหน้าอีกเลยจะดีกว่าค่ะ

อยู่แบบนี้ดีแล้ว

รีบเร่งไม่ทันแล้วงานออกมาไม่ดี อย่าจัดเลย

ฉันไม่ชอบอะไรแบบลวกๆให้ผ่านๆไปค่ะ "

เอ่ยจบพิมก็ลุกจากเตียงด้วยสีหน้าขุ่น

เตชินนอนมองภรรยาที่กำลังงอนอยู่อย่างเงียบๆ

พอเธอจะลงจากเตียงเขาก็ลุกขึ้นมาแล้วเข้าไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนว่า

" ที่รัก ฟังผมให้จบก่อนสิ ทำไมเดี๋ยวนี้ที่รักขี้งอนจัง "

พิมจึงเอ่ยตอบอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า

" ฉันไม่ได้งอนค่ะ "

" แหน่ะ ยังมาปากแข็งไม่ยอมรับอีก "

พิมหันไปเงยหน้ามองเตชินแล้วเอ่ยอย่างเย็นชาดังเดิมว่า

" หากคุณหาว่าฉันปากแข็ง แล้วฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องงอนคุณล่ะ "

เตชินสบตากับภรรยาสาวสุดที่รักแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" ก็เหตุผลที่คุณเข้าใจผิด ด่วนตัดสินไง "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ยิ่งเคืองมองแรงใส่เขาด้วยหางตาแล้วหันหน้ากลับ

แต่เตชินกลับจับคางเธอไว้ไม่ให้เธอหันหน้ากลับ

แล้วก้มลงจูบริมฝีปากเธอทันที

จากนั้นก็ถอนริมฝีปากออกแล้วเอ่ยว่า

" ทุกอย่างผมกับทุกคนในบริษัทช่วยกันจัดการเรียบร้อยแล้ว

ส่วนฤกษ์คุณแม่ทั้งสองก็ดูให้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน ส่วนชุดผมสั่งตัดให้ในแบบที่คุณชอบ ตามสัดส่วนคุณเป๊ะ

รับรองว่าคุณจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในวันแต่งงานแน่นอน "

" แล้วชุดลูกล่ะ "

" เรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ เหลือแค่ให้คุณแต่งหน้าทำผมเข้าร่วมงานแต่งงานเท่านั้น "

ได้ยินดังนั้นพิมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยจึงยิ้มออกมาแล้วเอ่ยว่า

" เรียบร้อยก็ดีค่ะ "

เมื่อเห็นภรรยายิ้มเตชินจึงหอมแก้มเธอเบาๆ

ด้วยความรักใคร่แล้วเอ่ยว่า

" ที่ผมกลับบ้านดึก ยุ่งแทบไม่มีเวลาให้คุณกับลูกเพราะเตรียมงานแต่งของเรานี้แหละ

พนักงานทุกคนอยู่ช่วยกันจนดึกทุกวันเลย

วันแต่งงานคงต้องให้โบนัสพิเศษกับพวกเขาทุกคนแล้ว ที่ยอมเหน็ดเหนื่อยช่วยงานแต่งของเราสองคน "

" ค่ะ ให้น่ะดีแล้ว การให้แม้จะเป็นเพียงน้ำใจแทนคำขอบคุณก็จริงแต่

สำหรับพนักงานแล้วนอกจากจะซาบซึ้งในน้ำใจเราแล้ว

โบนัสยังเป็นกำลังใจในการทำงานอีกด้วย

ฉันเคยเป็นลูกจ้างมาก่อนฉันเข้าใจดีค่ะ

สมัยเรียนตอนที่ฉันได้โบนัสครั้งแรก ฉันดีใจมากและรู้สึกขอบคุณเจ้านายมาก อยากจะทำงานกับเขาไปนานๆเลยค่ะ "

พิมเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนนึกถึงตัวเองในสมัยเรียนที่ได้โบนัสครั้งแรกในชีวิต เธอดีใจมาก

เตชินเองก็นึกถึงวันที่เธอเข้ามาทำงานเป็นสาวใช้บ้านเขาเช่นกัน

เธอทำทุกอย่างเพื่อเงินแต่ก็ยังคงความหยิ่งในศักดิ์ศรี มีแผนจัดการเขาตลอด

จนทำให้เขาปล้ำเธอไม่สำเร็จสักที กว่าจะสำเร็จได้ทำเอาเขาใช้เวลาไปนานเลย

เมื่อนึกถึงเรื่องของเธอกับเขาทำให้เขาถึงกับยิ้มละมุนขึ้นที่มุมปาก

พิมมองหน้าเขาแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณยิ้มอะไร "

พอได้ยินดังนั้นแทนที่เตชินจะตอบแต่กลับเอ่ยถามเธอกลับว่า

" แล้วคุณล่ะยิ้มอะไร? "

พิมจึงเอ่ยตอบเขาว่า

" ฉันยิ้มเพราะนึกถึงตอนดีใจที่สุดที่ได้โบนัสครั้งแรก "

แล้วเตชินก็เอ่ยตอบพิมว่า

" ผมยิ้มเพราะนึกถึงช่วงเวลาที่มีคุณ นึกถึงวันที่บุกไปขืนใจคุณแล้วไม่สำเร็จ กว่าจะปล้ำคุณสำเร็จไม่ง่ายเลย "

" ก็คุณมันเลว "

เตชินกอดพิมแน่นขึ้นแล้วหอมแก้มเธอพร้อมกับเอ่ยว่า

" ถึงผมจะเลว แต่ผมก็รักคุณคนเดียวนะ

ผมโชคดีที่ได้คุณเป็นภรรยา