ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 113

คิ้วยาวของฟู่ลั่วเฉินขยับเล็กน้อย เริ่มอธิบาย： “ท่านพ่อ เรื่องนี้ท่านเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจอะไรผิด?” ยู่ชินอ๋องหยุดเดินวนไปมา “เจ้าอย่าบอกข้าว่า เจ้ากับแม่นางเฟิงไม่เป็นอะไรกัน?”

“มีความสัมพันธ์กันเล็กน้อย แต่ว่า......”

“มีความสัมพันธ์ก็มีความสัมพันธ์เล่า เจ้าเป็นชายชาติทหาร แต่ว่าอะไรกัน แต่ว่ามากมายอะไรนัก?”

ยู่ชินอ๋องอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ลั่วเฉินยอมรับแล้วว่ามีความสัมพันธ์กัน ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นความจริง ดี ดียิ่งนัก！

ฟู่ลั่วเฉินสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย รู้สึกว่าควรจะให้คนนำโสมมา เพื่อเตรียมความพร้อมตลอดเวลา： “ท่านพ่อ ท่านฟังข้าพูดให้จบก่อน”

“ข้าไม่ฟัง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ข้าเร่งให้เจ้าแต่งงานหลายต่อหลายครั้ง เจ้าเองก็ไม่ฟังไม่ใช่หรือ?” ยู่ชินอ๋องชำเลืองมองฟู่ลั่วเฉิน “เจ้ารีบบอกมา จะส่งคนไปรับแม่นางเฟิงเมื่อใด?”

“นางไม่อาจมาชั่วคราวขอรับ”

“เช่นนั้นต้องรอถึงเมื่อใด? อีกไม่กี่เดือน แม่นางเฟิงก็ไม่สะดวกที่จะเดินทางแล้วกระมัง? เมื่อถึงเวลาเดินทางยามท้องโต ยิ่งอันตรายไม่ใช่หรือ?”

ฟู่ลั่วเฉินดึงสติกลับมา เกือบทำให้บิดาหลงกลแล้ว： “ท้องโตอะไรกันขอรับ?”

“ตอนนี้ไม่มี อีกสองเดือนก็มีแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ควรจะจ้างแม่นมสักสองสามคนแล้วหรือไม่?”

“ท่านพ่อ！ เฟิงฉิ้นหว่านเป็นเพียงบริวารของข้า นอกเนหือจากนี้พวกเราไม่มีความสัมพันธ์เป็นอื่น”

“เจ้าพูดว่าอะไร?” ยู่ชินอ๋องเบิกตากว้าง “เจ้าพูดอีกรอบ?”

“เฟิงฉิ้นหว่านเป็นเพียงบริวารของข้าจริงๆ ขอรับ......”

“ซึ่งก็หมายความว่า ไม่มีหลานแล้ว?”

“ไม่มีขอรับ”

ยู่ชินอ๋องตกตะลึงในทันที： “หลานชายของข้า หายไปในชั่วพริบตา?”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ฟู่ลั่วเฉินรู้สึกจนปัญญา ： “ท่านพ่อ ไม่มีเรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้วขอรับ”

“เรื่องทุกอย่างในใต้หล้าล้วนเริ่มจากไม่มีไม่ใช่หรือ? เดิมทีไม่มีหลาน เจ้าขยันขันแข็งสักหน่อยก็มีแล้วไม่ใช่หรือ?”

“นี่คือความพยายามของข้าแต่เพียงผู้เดียว......ไม่สิ ระหว่างข้ากับเฟิงฉิ้นหว่านไม่ได้เป็นอะไรกัน” ดวงตาหงส์ของฟู่ลั่วเฉินขยับเล็กน้อย ตอนพูดถ้อยคำนี้ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกร้อนตัว

ยู่ชินอ๋องตบโต๊ะอย่างแรง： “ฟู่ลั่วเฉิน ข้าบอกเจ้า เจ้าไม่อาจปฏิบัติตัวไม่ดีต่อแม่นางเฟิงเพราะฐานันดรศักดิ์ที่แตกต่างกัน แม้จะบอกว่าแม่นางเฟิงชอบแต่งตัวเป็นชาย ทั้งยังเข้าออกหอหญิงงามเมือง แต่นางก็เป็นสตรีที่ดี！ ข้าได้ยินหมดแล้ว หากไม่ใช่เพราะเจ้าทำให้นางลำบากใจ แม่นางเฟิงก็ไม่ถึงขั้นตกอยู่ในอันตรายทุกย่างก้าว”

“ท่านพ่อ เรื่องนี้ท่านอย่ายุ่งเลยขอรับ”

“จะไม่ให้ข้ายุ่งได้อย่างไร? ข้าขอบอกเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะโตเพียงใด ไม่ว่าเจ้าจะมีความสามารถมากเพียงใด เรื่องที่สมควรยุ่งข้าย่อมยุ่ง ไม่ต้องสนใจว่าเจ้ามีความสามารถเพียงใด เรื่องที่สมควรดูแลข้าย่อมดูแล！” ยู่ชินอ๋องโมโหยิ่งนัก สะบัดแขนเสื้อเดินออกไป “หยุนซวน เจ้าตามข้ามา อย่าเอาแต่ติดตามท่านชายของเจ้าตลอดเวลาประเดี๋ยวจะเสียคนเอาได้”

เขาจะถามให้แน่ชัด ดูว่าจะช่วยหลานชายได้หรือไม่！

“ขอรับ ท่านอ๋อง”

ยู่ชินอ๋องพาหยุนซวนเดินออกไป ฟู่ลั่วเฉินรู้สึกจนปัญญายิ่งนัก อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นกุมขมับ

เย่ลั่วหานส่งเสียงหัวเราะ： “อุปนิสัยของท่านอ๋องยังคงเบิกบาน มองโลกในแง่ดีเหมือนเดิม”

ฟู่ลั่วเฉินส่งสายตาบอกให้เขานั่งลง หลังจากนั้นให้สาวใช้ยกน้ำชามา： “ร่าเริงเกินไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี”

“ข้ากลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ดียิ่งนัก หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋องมีอุปนิสัยเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเจ้าจะเดินเส้นทางคดเคี้ยวเพียงใดแล้ว”