ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 125

เฟิงฉิ้นหว่านเพิ่งกินข้าวกลางวันเสร็จ แม่นมโจวก็รีบเดินจ้ำเข้ามาด้วยความรีบร้อน ใบหน้าแผงไปด้วยความตื่นตระหนก “คุณหนู ที่หน้าจวนมีนายท่านคนหนึ่งสวมใส่เสื้อผ้าราคาแพง เรียกตนเองว่าอานผิงอ๋อง บอกว่าต้องการจะพบคุณหนู”

เฟิงฉิ้นหว่านลุกขึ้นยืน “ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเชิญเขาเข้ามารอที่โถงดอกไม้ เอาชาอย่างดีไปรับรองก่อน บอกว่าข้าเปลี่ยนชุดแล้วจะไปพบเขา”

“คุณหนู นายท่านผู้นั้นคืออานผิงอ๋อง จริงหรือ?” แม่นมโจวในหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“อานผิงอ๋อง ไม่ใช่คนที่จะมีใครกล้าเอาชื่อมาแอบอ้าง” เฟิงฉิ้นหว่านตอบพลางหัวเราะ

“ไอหยา!” แม่นมโจวรีบตบอกตนเองหลายครั้ง “ถึงว่ารอบกายรัศมีไม่ธรรมดา คุณหนู อานผิงอ๋อง ผู้นั้นพูดจาค่อนข้างมีความเกรงใจ คงจะไม่ได้มาสร้างปัญหาอะไรให้ท่านใช่หรือไม่?”

“วางใจเถิด ไม่มีอะไร”

เฟิงฉิ้นหว่านเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าโดยไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด ทั้งยังนั่งส่องกระจกแล้วแต่งหน้าอย่างประณีตอีกด้วย จากนั้นจึงได้เดินสาวเท้าก้าวใหญ่ไปยังโถงดอกไม้

เมื่อมาถึงหน้าประตูทางเข้าโถงดอกไม้ได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงพูดคุยทักทายกันของเสิ่นเยว่และอานผิงอ๋อง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ ‘แม่นมโจวจงใจเชิญท่านแม่มาด้วยหรือ? ’

นางคิดไป พลางก้าวเท้าเข้าประตูไป

“ฉิ้นหว่านคารวะท่านอ๋อง”

“แม่นางเฟิงไม่ต้องมากพิธี”

เฟิงฉิ้นหว่านมองอานผิงอ๋อง ด้วยสายตาประเมิน สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นหรือ? หลายวันก่อนตอนที่เจอกันที่หอหญิงงามเมือง สีหน้าของท่านอ๋องยังสดใสอย่างมากอยู่แท้ ๆ เหตุใดวันนี้มองดูหม่นหมองลงไปมากนัก”

“แม่นางเฟิง เหตุใดข้าจึงมีสภาพเช่นนี้ ในใจแม่นางน่าจะรู้ดีมิใช่หรือ?” อานผิงอ๋อง มองเฟิงฉิ้นหว่านด้วยสายตาประเมิน สายตาเต็มไปด้วยความจริงจัง “ว่าไปแล้ว มันก็เกี่ยวข้องกับปลาคราฟตัวหนึ่งที่แม่นางเฟิงมอบให้ลูกชายข้า”

เฟิงฉิ้นหว่านงุนงงอย่างมาก “ปลาคราฟนั่นเป็นเพียงแค่ของเล่นที่ใช้ผ้าทำขึ้นก็เท่านั้น จะสามารถทำให้ท่านอ๋องซูบโทรมมากถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?”

“นับตั้งแต่ได้รับปลาคราฟตัวนั้น ฉางเซิงก็กอดเอาไว้ตลอดไม่ยอมปล่อยมือ ข้าให้หมอหลวงตรวจสอบอย่างละเอียดดูแล้ว ปลาคราฟตัวนั้นด้านบนมีการรมควันด้วยกลิ่นหอมช่นเดียวกับเชือกว่าว อีกทั้งกลิ่นหอมนั้นก็ยังเข้มข้นเป็นพิเศษ เหล่าบรรดาหมอหลวงต่างคิดวิธีจนหมดหนทาง แต่ก็ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเครื่องหอมนั้นมันประกอบไปด้วยสิ่งใดบ้าง สามารถทำให้ฉางเซิงนอนหลับสนิทได้ทุกคืน”

“ข้ารู้วิธีการผสมเครื่องหอมอยู่บ้าง ก่อนจะมอบของขวัญให้ก็มักจะเคยชินกับการรมควันเครื่องหอมเอาไว้ด้านบน คาดไม่ถึงว่ากลับทำให้ท่านอ๋องต้องลำบากไปวิจัย หากท่านอ๋องไม่ชอบเครื่องหอมพวกนั้น ก็สามารถนำไปซักให้สะอาดก็พอแล้ว”

“แม่นางเฟิงเหตุใดจึงต้องแกล้งโง่ด้วย?” อานผิงอ๋อง ลุกขึ้นยืน สีหน้าเคร่งขรึมเป็นพิเศษ “เครื่องหอมพวกนั้นเห็นได้ชัดว่าแม่นางจงใจใส่มันลงไป นั้นก็เพราะหมายจะให้ข้ามามาเยือนถึงจวนด้วยตนเองมิใช่หรือ?”

เสิ่นเยว่ลุกขึ้นยืนกระทันหัน เอาตัวบังไว้ด้านหน้าเฟิงฉิ้นหว่าน “อานผิงอ๋อง มีเรื่องใดพูดกันดี ๆ ก็ได้ แต่หากท่านมีต้องการจะระบายอารมณ์โมโห ก็อย่าได้มาระบายใส่เด็กคนหนึ่ง”

มองแผ่นหลังของเสิ่นเยว่ เฟิงฉิ้นหว่านชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นในใจก็ถูกเติมเต็มไปด้วยความประทับใจ

อานผิงอ๋อง กำหมัดเอาไว้แน่น ค่อย ๆ ถอยหลังไปครึ่งก้าว “ฮูหยินเข้าใจผิดแล้ว สำหรับแม่นางเฟิงข้านั้นไม่ได้มีความรู้สึกว่าไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย ว่ากันตามจริง ครั้งนี้ที่มาเยือนถึงจวน เพียงแค่ต้องการขอร้องให้แม่นางเฟิงช่วยชี้ทางสว่างให้ก็เท่านั้น”

ร่างกายที่เกร็งแน่นของเสิ่นเยว่ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น หากมีเรื่องใดก็ค่อย ๆ พูดกันเถิด เชิญท่านอ๋องนั่งลงดื่มชาเสียก่อน”

อานผิงอ๋อง กลับลงไปนั่งบนเก้าอี้ รังสีที่ระเปิดออกมาเมื่อครู่ หายไปจนไม่เหลือร่องรอย กลับกลายเป็นความเศร้าซึมเข้ามาแทนที่

“แม่นางเฟิง ข้าพาลูกชายตระเวนหาหมอมานานสิบกว่าปีแล้ว ช่วงเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมานั้น ข้าไม่มีเลยสักคืนที่ได้นอนหลับอย่างสบายใจ มีบางครั้งที่ตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก ทุกครั้งต่างก็ต้องวิ่งไปที่ปลายเตียงของฉางเซิงเอื้อมมือออกไปคอยตรวจดู ดูว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่…… ความรู้สึกเช่นนั้น ฮูหยินน่าจะเข้าใจดี?”

เสิ่นเยว่สีหน้าชะงักไปเล็กน้อย “ความกังวลของพ่อแม่ที่ไม่สามารถบอกลูกได้”

“แม่นางเฟิง เจ้าคือคนผู้เดียวที่สามารถทำให้อาการของฉางเซิงเปลี่ยนไปในทางที่ดีเช่นนี้ได้ ไม่ว่าแม่นางเฟิงจะมีเงื่อนไขใด เพียงแค่เจ้าสามารถช่วยลูกชายของข้าได้ ไม่ว่าสิ่งใดข้าก็ยินยอมรับปาก”

เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตาขึ้น มองแววตาที่สงบนิ่งกว่าปกติของอานผิงอ๋อง “ท่านอ๋องสามารถตอบรับเงื่อนไขใด?”

“เจ้าจำเป็นต้องบอกข้าก่อน เจ้ามีวิธีที่จะช่วยชีวิตของฉางเซิงหรือไม่?”

“ไม่มีวิธี” เฟิงฉิ้นหว่านพูดออกไปหนึ่งประโยค ทำให้อานผิงอ๋อง หน้าซีดจนถึงขีดสุด