ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 147

ได้ยินคำของเหว้ยหลัน เฟิงฉิ้นหว่านก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิม การตอบสนองแรกก็คือเป็นไปไม่ได้

“เมื่อวานไม่ใช่ว่ายังดีดีอยู่หรือ ทำไมถึงได้ออกจากหลินผิงกะทันหันเล่า？”

อีกทั้ง แม้แต่การทักทายก็ไม่ทันเลยหรือ？

นางรับจดหมายมาอย่างรีบร้อน หลังจากเปิดอ่านเนื้อหาบนจดหมาย หว่างคิ้วก็ขมวดขึ้นแน่น

เนื้อหาบนจดหมายง่ายดายมาก มองไปแล้วค่อนข้างรีบเขียน

บิดาเกิดเรื่อง เรียกข้ารีบกลับ สถานการณ์มั่งคงแล้ว รอข้ากลับมา！

“ยู่ชินอ๋องทางนั้นเกิดเรื่องแล้ว？”

เหว้ยหลันส่ายศีระ “ทางนี้ข้าเองก็ไม่ได้รับข่าวอะไร”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้า นำจดหมดเก็บไว้อย่างดี “คิดวิธีไปแอบฟังมาหน่อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

“เจ้าค่ะ”

ผ่านไปไม่นาน หยุนชีก็เข้ามาขอพบ “คารวะคุณหนู”

“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

“คุณหนู นายท่านของตระกูลหยุนหยุนฉิวมาถึงหลินผิงเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังมุ่งไปศาลปกครองของใต้เท้าจ้าว”

“เพิ่งมาก็ไปหาใต้เท้าจ้าว？” หว่างคิ้วของเฟิงฉิ้นหว่านขมวดเล็กน้อย ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

มาถึงตอนค่ำ นางเปลี่ยนชุดเสร็จ รีบพาหยุนชีและเหว้ยหลันมาที่หอหญิงงามเมือง เดิมทีคิดว่าจะได้เจอหยุนฉิวผู้นั้นที่หอ แต่คาดไม่ถึงตลอดทั้งคืนเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความผิดปกติสักนิดก็ไม่มี

รอจนแขกแยกย้ายจนหมด ฉินฮั๋วเหนียนมองเห็นหว่างคิ้วของเฟิงฉิ้นหว่านขมวด ถามด้วยความเป็นห่วงอย่างช่วยไม่ได้ “คุณหนู ท่านกำลังกังวลเรื่องของนายท่านตระกูลหยุนอยู่หรือ？”

“อืม ครั้งนี้เขาจะต้องมาไม่ดีแน่นอน แต่นอกจากไปพบหน้าใต้เท้าจ้าว ก็อยู่แต่ในโรงเตี๊ยมไม่ได้ลงมือทำอย่างอื่น ทำให้คนคาดเดาไม่ออก”

“คุณหนู ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งต้องสงบใจไว้ จะได้ไม่จัดลำดับความสำคัญยุ่งเหยิง”

“ข้ารู้”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักศีรษะ หลักการนั้นล้วนเข้าใจ แต่จะทำให้เป็นจริงทั้งหมดดูเหมือนจะยากลำบาก อยู่ ๆ ฟู่ลั่วเฉินก็จากไป ท้ายสุดก็ทำให้จิตใจของนางค่อนข้างยุ่งเหยิง

ผ่านไปหลายวัน หยุนฉิวพาคนไปหอชมจันทรารอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอีก แม้กระทั่งแม้แต่อ๋องผิงหวางก็ไม่ได้ขอพบ ทำให้คนยิ่งเกิดการคาดเดาไม่ได้ขึ้นไปอีก

ค่ำคืนนี้ ในหอหญิงงามเมืองสว่างสไวด้วยแสงไฟ เฟิงฉิ้นหว่านต้อนรับอ๋องผิงหวางและเห้อเหลียนฉางเซิงตามปกติ

เห้อเหลียนฉางเซิงแค่เข้าประตูมาก็จับแขนเสื้อของเฟิงฉิ้นหว่านไว้ หลังจากนั้นก็เอียงศีรษะไม่ทำเสียงดัง เหมือนกับกำลังงอนอยู่

“ท่านชายน้อยนี่มันอะไรกัน？” เฟิงฉิ้นหว่านอมยิ้มถาม

อ๋องผิงหวางถอนหายใจ “กวนประสาทข้าอยู่ล่ะสิ”

“นี่กลับทำให้คนประหลาดใจแล้ว ในวันธรรมดา ๆ ท่านอ๋องรักท่านชายน้อยสุดซึ้งขนาดนี้ ทำไมวันนี้ถึงได้ตัดใจไม่กวนประสาทท่านชายน้อยเล่า？”

อ๋องผิงหวางบนใบหน้าฉายแววลำบากใจ “แม่นางเฟิง ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยพูดว่า หลังจากสิ้นสุดการบำรุงรักษาในสองวันนี้ สภาพร่างกายของฉางเซิงก็สามารถมั่นคงได้นานขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้จริงหรือไม่？”

ภายในใจของเฟิงฉิ้นหว่านมีเสียงกริ๊ก ลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีผุดขึ้นในใจ “เป็นเช่นนี้จริง ๆ ”

“เป็นเช่นนี้ ข้าในสองวันนี้ตรวจสอบพบว่าไข่มุกหินปะการังสีแดงช่อนั้น ในนั้นยังพัวพันถึงคนบางคน ข้าไม่สามารถที่จะไม่กลับไปจัดการไม่ได้”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอ๋องผิงหวางฝืนสุด ๆ ความมีชีวิตชีวาก็น้อยกว่าแต่ก่อนมาก เหมือนกับได้รับความกระทบกระเทือนอะไร

เห้อเหลียนฉางเซิงจับแขนของเฟิงฉิ้นหว่านไว้แน่นอีกครั้ง “ข้าไม่อยากกลับไป ไม่อยากจากพี่สาวไป”

อ๋องผิงหวางเปิดปากพูดอย่างไม่มีทางเลี่ยง “ฉางเซิง อย่าเอาแต่ใจตัวเอง”