ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 153

ในหอหญิงงามเมือง ตลอดหลายวันที่ผ่านมามีเพียงแค่หวางจื้อหยวนและอีกสองสามคนที่มาเยี่ยมถึงที่ ทำให้บรรยากาศภายในหอยิ่งอัดอั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉินฮั๋วเหนียนอดไม่ได้ที่จะเสนอความคิดเห็นแก่เฟิงฉิ้นหว่าน: “คุณหนู ถ้าไม่เช่นนั้นหอหญิงงามเมืองนี้ก็ปิดชั่วคราวสักช่วงเวลาหนึ่ง ผ่านไประยะหนึ่งค่อยดูกันอีกที?”

“ไม่จำเป็น ถ้าเปิดได้ก็เปิดไปเถอะ” เฟิงฉิ้นหว่านส่ายหัว “ท่านอาฉิน หรือว่าบรรดาแม่นางด้านในหอมีความคิดเห็นอะไรหรือ?”

“นี่จะเป็นไปได้อย่างไร? คุณหนูสำหรับบรรดาแม่นางด้านในหอสามารถกล่าวได้ว่ามีบุญคุณที่มอบชีวิตใหม่ให้ พวกนางล้วนรู้สำนึกในบุญคุณ เพียงแต่ภายในใจรู้สึกกังวลใจต่อสถานการณ์ที่ไม่ดีของคุณหนูก็เท่านั้น แต่กลับช่วยเหลืออะไรไม่ได้มากเท่าที่ควร”

“สิ่งที่พวกนางช่วยเหลือในช่วงระยะนี้ก็ไม่น้อยแล้ว ให้พวกนางทำจิตใจให้มั่นคง ถึงแม้หอหญิงงามเมืองจะประคับประคองเอาไว้ไม่ได้แล้ว ข้าก็จะคิดหาวิธีทางจัดการพวกนางอย่างเหมาะสมเรียบร้อย”

ทันทีที่เสียงพูดจบลง นางลี่ก็พาคนเดินเข้ามา: “คุณหนู พวกเราจะร่วมเป็นร่วมตายกับหอหญิงงามเมือง จะไม่มีทางทอดทิ้งคุณหนูกับหอหญิงงามเมืองอย่างเด็ดขาด”

เฟิงฉิ้นหว่านตกตะลึงเล็กน้อย ไม่ได้สังเกตถึงคำเรียกที่นางลี่เรียกนางจากท่านชายน้อยเปลี่ยนคุณหนูในทันที: “นางลี่ พวกเจ้ามาได้อย่างไร? เวลากลางวันไม่ใช่ว่ากำลังนอนชดเชยหรือ?”

นางลี่เป็นผู้นำพาคนอื่นๆในการทำความเคารพต่อเฟิงฉิ้นหว่าน: “คุณหนู ใครๆต่างก็บอกว่าคนค้าประเวณีไร้คุณธรรม คนมายาไร้ความจริงใจ นั่นก็เป็นเพราะพวกเรายังไม่ได้พบผู้ที่คู่ควรที่จะปฏิบัติด้วยความจริงใจ ช่วงระยะนี้คุณหนูปฏิบัติต่อพวกเราด้วยความเอาใจใส่และเมตตากรุณา พวกเราล้วนแต่จดจำเอาไว้ในใจตลอดเวลา จะไม่เป็นผู้อกตัญญูต่อผู้มีพระคุณอย่างเด็ดขาด”

บรรดาแม่นางที่ติดตามอยู่ด้านหลังของนางลี่รีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว: “ใช่เจ้าค่ะ คุณหนูเชื่อพวกเรา”

เฟิงฉิ้นหว่านอึ้งอยู่กับที่ ความตกตะลึงภายในใจเข้มข้นยิ่งขึ้น: “ข้านึกไม่ถึงว่า......นึกไม่ถึงว่าทุกคนล้วนสนับสนุนข้า”

“คุณหนู วันเวลาเหล่านี้ท่านให้พวกเราอ่านหนังสือไปไม่น้อย เข้าใจหลักเหตุผลอย่างคลุมเครือบ้างเล็กน้อย ก่อนหน้านี้พวกข้ามีชีวิตอยู่ ก็มีชีวิตอยู่ไปวันๆ เพียงเพื่อหายใจก็เท่านั้น แต่ทว่าในวันนี้ที่ผ่านมาคือการใช้ชีวิต ขาดไปเพียงแต่ตัวอักษรเดียวเท่านั้น แต่กลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว คุณหนูให้เกียรติและความมีหน้ามีตาแก่พวกข้า พวกข้าย่อมต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนู ก่อนหน้านี้มักจะรู้สึกว่าเหมือนกับกำลังแช่อยู่ในน้ำหวงเหลียนทุกวัน ลมหายใจก็ล้วนขมฝาดจนทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน ในวันนี้ได้รู้แล้วว่าอะไรคือรสหวานมันไม่ง่ายเลย นั่นจะต้องจับเอาไว้แน่นๆไม่ปล่อยมือ ถ้าหากผู้ใดกล้ามาแย่งชิง ผู้นั้นก็คือศัตรูของพวกข้า”

“มีอะไรที่พวกข้าสามารถทำได้บ้าง คุณหนูได้โปรดออกคำสั่ง”

เฟิงฉิ้นหว่านได้สติกลับคืนมา กำแพงที่แข็งแกร่งภายในใจกำลังถูกชนเข้าอย่างแรง รอยร้าวแตกออกอย่างช้าๆ: “ขอบคุณทุกคนมาก แต่ทว่าในตอนนี้ทุกคนเพียงแค่ต้องใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเช่นเคยก็พอ ถ้าหากต้องการความช่วยเหลือของพวกเจ้า ข้าจะต้องเอ่ยปากพูดอย่างแน่นอน”

“เจ้าค่ะ เพียงแค่คุณหนูออกคำสั่ง พวกข้าไม่มีทางบอกปฏิเสธอย่างแน่นอน”

ฉินฮั๋วเหนียนที่อยู่ด้านข้างไอออกมา: “แค่กแค่ก! ข้าว่าแม่นางพวกเจ้าเหล่านี้ดื้อรั้นแล้ว แต่ละคนเรียกใครว่าคุณหนูกัน? นี่คือท่านชายน้อยฉิน ท่านชายน้อยฉิน! คุณหนูอะไรจากที่ใดกัน?”

ผ่านวันเวลาการอยู่ร่วมกันมาเหล่านี้ ความหวาดกลัวที่มีต่อฉินฮั๋วเหนียนของนางลี่และคนอื่นๆสลายหายไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวตั้งนานแล้ว เมื่อได้ยินถึงประโยคนี้ จึงกลอกตามองบนอย่างแรง

“ท่านฉิน ทำไมท่านต้องยึดมั่นถือมั่นขนาดนี้นะ ในวันนี้ในหลินผิงนี้มีผู้ใดไม่รู้จักตัวตนของคุณหนูบ้าง?”

“หุบปาก! คุณหนูจะมาที่หอหญิงงามเมืองได้อย่างไรกัน? ผู้ที่มาหอหญิงงามเมืองคือท่านชายน้อยฉิน ถ้าหากพวกเจ้าเปิดปากพูดตามอำเภอใจอีก ทำลายชื่อเสียงของคุณหนู ข้าก็จะนำพวกเจ้าทั้งหมดไปแขวนไว้บนคานบ้าน! ข้าพูดจริงทำจริง!”

ฉินฮั๋วเหนียนโกรธหน้าดำ เฟิงฉิ้นหว่านในฐานะที่เป็นคุณหนูของทุกคน เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดที่จะเข้าออกหอหญิงงามเมือง ตัวตนตอนอยู่ที่หอหญิงงามเมืองก็คือท่านชายฉินหว่านผู้ลึกลับ

นี่คือความมุ่งมั่นและดื้อรั้นสุดท้ายของเขา!

“ได้ ท่านฉินกล่าวแบบใดก็เป็นแบบนั้น” นางลี่กลอกตามองบนอย่างมีความสุขยิ่งขึ้น แต่ทว่าอย่างไรก็ยังคงต้องให้เกียรติ “ท่านชายน้อย เมื่อครู่ข้าและคนอื่นๆกล่าวผิดไปแล้ว ท่านชายโปรดอย่าได้ถือสา”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเบาๆ: “ไม่อย่างแน่นอน อีกเพียงแค่ไม่กี่วัน ก็จะถึงเทศกาลแข่งเรือมังกรแล้ว ทุกปีในระหว่างเทศกาลแข่งเรือมังกร เป็นเวลาที่ต้นพุทธรักษาบานสะพรั่งสวยงามที่สุด เมื่อหลายวันก่อนข้าไปดูมาแล้ว นึกถึงการแต่งหน้าเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งออกมา อีกสักครู่จะไปศึกษา ศึกษากับพี่สาวสองสามคน”

“เจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นพวกเราจะรอท่านชายน้อย”