ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 178

เฟิงฉิ้นหว่านพาเสิ่นเยว่ไปเยี่ยมชมห้องที่ตัวเองอาศัยอยู่อย่างมีความสุข ฟู่ลั่วเฉินนั่งอยู่ที่ด้านหน้าห้องโถง กลับไม่พูดเป็นเวลานาน

หยุนซวนเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ มองเห็นฉากนี้ หัวใจสั่นโดยตรง : “ท่านชาย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ไม่ใช่ว่าถูกเสิ่นฮูหยินโจมตีอย่างรุนแรงแล้วนะ?

“ไม่เป็นอะไร”

“แต่จากการมองของข้าน้อย ท่านชายไม่เหมือนกับว่าไม่เป็นอะไรนะ?”

ฟู่ลั่วเฉินมองไปที่ลวดลายสีเงินบนแขนเสื้อ ระหว่างคิ้วมีรอยย่นเพิ่มขึ้น : “เจ้าคิดว่านิสัยของเฟิงฉิ้นหว่านเป็นอย่างไร?”

“เอ๊ะ นิสัยของแม่นางเฟิงอ่อนโยน มีน้ำใจ และฉลาดหลักแหลม ภายในใจมีช่องว่างของตัวเอง ค่อนข้างหาได้ยาก”

“นิสัยอ่อนโยน.....แต่ว่านางเชี่ยวชาญเรื่องยาพิษ ฆ่าคนอย่างไร้ความปรานี ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเกา ตระกูลฉือ หรือตระกูลหยุน ล้วนแล้วไม่ได้รับผลดีอะไรจากนางเลย”

ความคิดของฟู่ลั่วเฉินหมุนอย่างรวดเร็ว ความคิดทั้งหมดล้วนแล้วเป็นเฟิงฉิ้นหว่าน กลับยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ

หยุนซวนตะลึงอยู่กับที่ จากนั้นนึกถึงเรื่องที่เฟิงฉิ้นหว่านจำได้สร้อยข้อมือผู้หญิงที่อยู่บนมือของเกาหวูได้ในพริบตา : “แม่นางเฟิงสงบและสุขุม ภูเขาไท่ซานถล่มต่อหน้าล้วนแล้วไม่เปลี่ยนสีหน้า”

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น : “อย่างนั้นสองอย่างที่เจ้าพูดก่อนและหลัง ไม่รู้สึกว่ามันขัดแย้งกันหรือ?”

“ใช่.....ใช่รู้สึกว่ามันผิดปกติเล็กน้อย เพียงแต่ ท่านชาย ทำไมจู่ๆท่านถึงอยากจะพูดเรื่องนี้ล่ะ? หรือว่าจู่ๆท่านก็รู้สึกว่าแม่นางเฟิงเปลี่ยนไป ไม่ใช่รูปลักษณ์ที่ท่านชอบก่อนหน้านี้หรือ?”

ดวงตาของหยุนซวนมีความสงสัย : ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆล่ะก็ อย่างนั้นท่านชายของบ้านตัวเองก็กากไปหน่อยแล้ว!

สายตาของฟู่ลั่วเฉินมองมาอย่างเย็นชา : “คิดอะไรอยู่? ข้าเพียงแค่คิดอะไรบางอย่างได้เท่านั้น”

“เรื่องอันใด?” หยุนซวนรีบถามต่อ

ฟู่ลั่วเฉินกลับไม่ตอบ แต่เป็นการลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก

“ท่านชาย ท่านพูดจาอย่าพูดแค่ครึ่งเดียวสิ ตกลงเป็นเรื่องอะไร?”

ไม่ว่าหยุนซวนจะไล่ถามยังไง ฟู่ลั่วเฉินล้วนแล้วไม่มีเจตนาที่จะปริปาก แต่เป็นการมาถึงภายในโกดัง เลือกของขวัญอย่างระมัดระวัง ท้ายที่สุดแล้วเลือกผ้าเล็กน้อย พลอยและยังมีสมุนไพรบำรุงร่างกาย

“ห่อสิ่งของเหล่านี้อย่างระมัดระวัง ข้าจะมอบให้เสิ่นฮูหยิน”

“นี่ท่านติดสินบนแม่ยายหรือ?” หยุนซวนยังคงเกาหัวเพราะคำพูดอีกครึ่งหนึ่งที่ฟู่ลั่วเฉินไม่ยอมพูด ตอนนี้คำพูดล้วนแล้วมีความกะปลกกะเปลี้ยไม่มีกะจิตกะใจ

“ต่อจากนี้อย่าพูดจาไร้สาระแบบนี้ เดี๋ยวจะทำให้เสิ่นฮูหยินไม่พอใจ”

“อ้อ งั้นท่านชายรีบบอกข้าน้อยเถอะ ตกลงว่าก่อนหน้านี้ท่านคิดอะไรได้งั้นหรือ?”

ฟู่ลั่วเฉินหยิบพัดหยกน้ำแข็งออกมาหนึ่งอัน ในดวงตาฉายแสงมืดออกมา : “คิดได้ว่า ตัวเองยังคงเป็นคนนอก”

“คนนอก?” หยุนซวนตกตะลึงโดยตรง

“ไปได้แล้ว”

ฟู่ลั่วเฉินเดินออกมาพร้อมกับของขวัญ มองเห็นเฟิงฉิ้นหว่านกำลังจะมอบอะไรบางอย่างพอดี รีบเดินเข้าไปมอบของขวัญ : “ฮูหยิน นี่เป็นของขวัญพบหน้าของข้าผู้น้อย ฮูหยินได้โปรดรับเอาไว้ด้วย”

เสิ่นเยว่รีบส่ายหน้าปฏิเสธ : “ท่านชายฟู่ไม่ได้อย่างเด็ดขาด”

“ก่อนหน้านี้แม้ว่าข้าจะเคยช่วยชีวิตของแม่นางเฟิง แต่ว่าต่อมาแม่นางเฟิงก็รักษาและดูแลข้า พิถีพิถันเอาใจใส่ ซาบซึ้งใจอย่างมาก ในฐานะเป็นข้าผู้น้อยมอบของขวัญพบหน้าให้ฮูหยินเป็นเรื่องที่เหมาะสม ฮูหยินได้โปรดอย่าปฏิเสธเลย”

ระหว่างที่ฟู่ลั่วเฉินพูดไปด้วย พร้อมกับมองไปทางเฟิงฉิ้นหว่าน : “แม่นางเฟิง เจ้าคิดอย่างไร?”

จิตใจของเฟิงฉิ้นหว่านขยับเล็กน้อย หัวเราะและพยักหน้า : “ท่านแม่รับเอาไว้เถอะ นอกจากนี้ต้องรบกวนองครักษ์หยุนซวนไปส่งท่านแม่ของข้าด้วย นางกลับไปคนเดียว ข้าไม่ไว้ใจเล็กน้อย”

“รับทราบ”

เมื่อเห็นว่าเฟิงฉิ้นหว่านเห็นด้วยแล้ว เสิ่นเยว่ก็ไม่พูดอะไรอีกต่อไป จากไปด้วยความคิดมากมาย

“ท่านชาย เมื่อกี้ท่านใช้สายตาบอกใบ้ข้า ต่อจากนี้มีแผนการอะไรหรือเปล่า?” ในสายตาของเฟิงฉิ้นหว่านเผยให้เห็นแสงของการตั้งหน้าตั้งตารอ

“ไม่ผิด” ฟู่ลั่วเฉินพยักหน้า หันหลังแล้วไปที่ห้องของตัวเอง “กลับไปค่อยคุยกัน”