ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 179

เมื่อได้ยินว่าเฟิงฉิ้นหว่านบอกว่ายินดีแบ่งเบาความเสี่ยงประโยคนี้ ฟู่ลั่วเฉินกลืนคำอธิบายที่มาถึงข้างปากลงไป : “เจ้ายินดีผ่านความยากลำบากกับข้า?”

เฟิงฉิ้นหว่านตอบอย่างแน่วแน่ : “ท่านชายยินดีช่วยข้าออกมาจากท่ามกลางกองเพลิง แน่นอนข้าก็ยินดีเอาชนะความยากลำบากกับท่านชายเช่นกัน”

ในฐานะเป็นใต้บังคับบัญชาที่ดีคนหนึ่ง ภักดีต่อเจ้านายของตัวเอง นี่เป็นเรื่องที่สมควรไม่ใช่หรือ ฟู่ลั่วเฉินจะถามคำถามแบบนี้ออกมาได้อย่างไร?

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของฟู่ลั่วเฉิน : “งั้นเรื่องนี้ก็ตัดสินแบบนี้แล้วกัน ต่อจากนี้ ข้าจะแสร้งทำท่าทางว่าหลงใหลเจ้า และสิ่งที่เจ้าต้องทำ ก็คือยอมรับความดีของข้า หลังจากนั้นแสดงความสงบจิตและสงบใจ กระทั่งมีความได้ใจ”

“ท่านชายต้องการให้ข้าเป็นคนโปรดปรานแล้วเอาแต่ใจงั้นหรือ?” ดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่านเป็นประกาย

“เจ้าก็สามารถคิดเช่นนี้ได้เช่นกัน”

“ข้าเข้าใจแล้ว” เฟิงฉิ้นหว่านกระตือรือร้นเล็กน้อยที่จะลอง “อย่างนั้นข้าก็สามารถลิ้มลองรสชาติของการมีคนหนุนหลังแล้วสินะ”

เหตุผลที่มีความคิดพยายามอยากจะกอดขาใหญ่ของฟู่ลั่วเฉิน ก็เพื่อต้องการคำขอพรจากเขาในอนาคตไม่ใช่หรือ? ตอนนี้สามารถลิ้มรสของมันได้ล่วงหน้า ไม่ใช่ว่ายิ่งดีหรือ?

เพียงแต่ คำพูดที่น่าเกลียดแบบนี้จำเป็นต้องพูดไว้ก่อน

“ท่านชาย แม้ว่าข้าจะรู้ว่าท่านมีจิตใจที่กว้างขวาง ไม่เหมือนคนทั่วไป แต่ว่าคำพูดบางอย่างยังคงต้องพูดให้ชัดเจนกับท่านชาย”

“เจ้าว่ามา”

“เมื่อกี้ท่านชายบอกว่าจะแสร้งทำท่าทางว่าหลงใหลข้า นั่นก็หมายความว่า ข้อมือของข้าสู่งกว่าท่านชายหนึ่งขั้น อย่างนั้นตอนที่อยู่ข้างนอก ข้าอาจจะพูดคำพูดที่ไม่สุภาพกับท่านชายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เล็กน้อย หรือบางทีอาจจะทำเรื่องที่ค่อนข้างละเมิดกฎเล็กน้อย ขอให้ท่านชายอย่าได้ถือสาเลย”

ฟู่ลั่วเฉินพยักหน้า : “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว”

“อีกอย่าง ท่านชายต้องการใช้ข้าเพื่อหลอกลวงองค์ชายรองและองค์ชายสามโดยคงรูปร่างเดิมเอาไว้ อย่างนั้นข้าก็จะใช้ท่านชายให้เกิดประโยชน์เล็กน้อยสำหรับผลประโยชน์ของตัวเอง ท่านชายได้โปรดให้อภัยด้วย”

“นี่ก็สมควรเช่นกัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านลึกกว่าเดิม : “ด้วยประการนี้ ความสัมพันธ์ของข้าและท่านชายเป็นแบบร่วมมือกันและกัน อย่างนั้นต้องทำหนังสือสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรหรือไม่ อธิบายอย่างละเอียดถึงเรื่องที่ต่างฝ่ายต่างต้องทำ ควรจะปฏิบัติตามกฎ หรือควรจะรับผิดชอบในหน้าที่?”

ดวงตาของฟู่ลั่วเฉินสั่นไหวเล็กน้อย ภายในใจเต็มไปด้วยความสุข การแสดงออกบนใบหน้ากลับเผยให้เห็นถึงความไม่แยแส

“หนังสือสัญญานี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถลงนามไปเรื่อยได้ หลังจากลงนามแล้วจำเป็นต้องทำตามอย่างเคร่งครัด นอกจากนี้หลอกลวงองค์ชายรองและองค์ชายสามไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ในเวลาอันสั้น ไม่แน่อาจจะใช้เวลาถึงครึ่งปีหรือหนึ่งปี ทางของเจ้าน่าจะไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่?”

เฟิงฉิ้นหว่านส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว : “แน่นอนทางของข้าไม่มีปัญหาอะไร ตราบใดที่ท่านชายไม่เป็นฝ่ายริเริ่มทำลายหนังสือสัญญาเป็นโมฆะ ให้ข้าร่วมมือนานแค่ไหนล้วนแล้วได้หมด”

ความสุขภายในใจของเฟิงฉิ้นหว่านพุ่งสูงขึ้นทีละนิดๆ นี่ไม่ใช่ว่ากำลังนอนอยู่แล้วมีคนส่งหมอนให้นางหรือ?

นางแทบรอไม่ไหวอยากจะยืดเวลาของหนังสือสัญญาให้นานขึ้นเล็กน้อย ดีที่สุดคือนานจนคนของตระกูลเสิ่นมาหาถึงที่ เมื่อถึงเวลานั้นมาดูกันว่าสีหน้าของคนของตระกูลเสิ่นจะดีแค่ไหน!

ฟู่ลั่วเฉินกระแอมเบาๆหนึ่งที มองไปที่ริมฝีปากที่ยกขึ้นของเฟิงฉิ้นหว่าน กลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆหนึ่งที : “แบบนั้นก็ดี ตอนนี้มาเริ่มเขียนหนังสือสัญญากันได้เลย หลังจากเขียนเสร็จแล้ว ลงนามของตัวเองลงไป พิมพ์ลายนิ้วมือ มีผลทันที”

“ดี”

เฟิงฉิ้นหว่านเขียนเนื้อหาของเงื่อนไขหนังสือสัญญาอย่างรวดเร็ว หลังจากฟู่ลั่วเฉินอ่านจบ ปรับเปลี่ยนรายละเอียดเล็กน้อย ให้นางถอดบทความใหม่อีกรอบ หลังจากนั้นทั้งสองคนลงนามในหนังสือสัญญา

หนังสือสัญญาเขียนออกมาสองฉบับ เฟิงฉิ้นหว่านเก็บส่วนของตัวเองเสร็จ เปิดปากอย่างอารมณ์ดี : “เย็นนี้ท่านชายอยากกินอะไร? ข้าจะไปเตรียมอาหารในครัว”

แก้ปัญหาภายในใจขนาดใหญ่เสร็จแล้ว แน่นอนต้องมีการเฉลิมฉลอง

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้ามองเฟิงฉิ้นหว่าน หลังจากนั้นเหลือบมองเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเอง : “ตอนนี้เจ้าสามารถพูดได้หรือยัง?”

“พูดอะไร?” ชั่วขณะหนึ่งเฟิงฉิ้นหว่านตอบสนองไม่ทันเล็กน้อย