ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 19

ฉินฮั๋วเหนียนมองใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาหมองคล้ำ ร่างกายกำยำและมีดวงตาที่คมปราบ เวลาที่ไม่ยิ้มใบหน้าของเขาจะดุดัน ไม่ว่าใครเห็นต่างไม่กล้ายุ่ง แต่เวลาที่เขายิ้มออกมา แม้แต่เด็กงอแงยามดึกยังต้องหยุดร้องไห้

เขาเคยเจอเฟิงฉิ้นหว่านมาก่อน และนางหวาดกลัวเขามาก ด้วยเหตุนี้เองทุกคครั้งที่ต้องเจอกัน เขาจะต้องทำให้สีหน้าของตัวอ่อนโยนลงก่อน แต่ผลลัพธ์ก็ไม่เป็นไปตามที่คาดหวังไว้

“คุณหนูมาหาข้าด้วยเรื่องกิจการของตระกูลเฟิงใช่หรือไม่ วางใจเถิด ตอนนี้ไม่รู้ว่าตระกูลเกาไปทำคดีกับใครมาถึงโดนกุมตัวเอาไว้ทั้งบ้าน คราวนี้พวกเขาไม่รอดแน่ สมบัติที่เกาหนานยึดไปข้ารับประกันว่าจะช่วยคุณหนูทวงกลับมาให้ได้”

“ท่านอาฉิน กิจการของตระกูลเฟิงข้าเป็นคนสละเอง ไม่ได้ถูกตระกูลเกายึดไปเจ้าค่ะ......” เฟิงฉิ้นหว่านเลือกที่จะเล่าเฉพาะเรื่องที่เล่าได้ เล่าให้ฉินฮั๋วเหนียนฟัง

“คุณหนูเป็นคนสละกิจการเองงั้นหรือ มิน่าเล่า......ข้าได้ไปพบเถ้าแก่ที่ดูแลกิจการตระกูลเฟิงพวกนั้นแล้ว แต่กลับกลายเป็นตระกูลค้าชาที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเจียงหนานอย่างตระกูลจิน ข้าก็นึกว่าตระกูลเกากับตระกูลจินมีความสัมพันธ์ต่อกันจึงแอบร่วมมือกัน ที่แท้นี่เป็นแผนการของคุณหนูเองหรือ เพียงแต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเบื้องหลังของตระกูลจินมีนายท่านคนไหนคอยช่วยเหลือ คุณหนูแน่ใจใช่หรือไม่ว่าคนที่พึ่งพาอยู่น่าเชื่อถือ”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้า ฟู่ลั่วเฉินไม่เพียงแต่เชื่อถือได้เท่านั้น แต่ในอนาคตจะเป็นท่านอ๋องที่มีอำนาจล้นฟ้าอีกด้วย เพียงแต่ความจริงนี้นางไม่สามารถพูดออกไปได้ก็เท่านั้น

“ท่านอาฉินโปรดวางใจ ท่านพ่อเป็นคนสั่งให้ข้าทำเช่นนี้”

“นายท่านจัดการเรื่องราวอย่างรอบคอบเสมอ คนที่เขาเชื่อใจจะต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน” ฉินฮั๋วเหนียนเริ่มเบาใจลง “ฮูหยิน คุณหนูขอรับ พวกเราออกไปคุยกันที่อื่นดีหรือไม่ สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับพวกท่านทั้งสองเลย”

“ท่านอาฉิน ข้ายังมีเรื่องที่ยังพูดไม่จบ”

“เชิญคุณหนูกล่าวต่อ”

“แม้ว่าข้าจะสละกิจการของตระกูลเฟิงไปแล้ว แต่ในมือของข้ายังพอมีเงินเหลืออยู่บ้าง คนในตระกูลเกาและสมาคมหนานเจียงหลายคนเริ่มถูกจับตัวไปมากแล้ว นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะซื้อกิจการของพวกเขา ข้าอยากให้ท่านอาฉินเป็นคนออกหน้าให้ ช่วยข้าซื้อร้านพวกนั้น ซื้อได้มากเท่าไหร่ก็เท่านั้นเจ้าค่ะ”

“ได้ ข้าจะไปจัดการให้เอง” ฉินฮั๋วเหนียนกล่าวพลางลุกขึ้นยืน

“ท่านอาฉินไม่ต้องรีบร้อนนะเจ้าคะ ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญกว่านั้น”

“ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องใด”

“ข้าอยากขอยืมหอหญิงงามเมืองสักหน่อยเจ้าค่ะ” เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ฉินฮั๋วเหนียนรีบส่ายหน้า “คุณหนู ไม่ได้เด็ดขาด มิใช่ว่าข้าหวง แต่หอหญิงงามเมืองถือเป็นหอนางโลมแห่งหนึ่ง หากคุณหนูเข้าออกที่นี่ ต่อจากนี้ไปชื่อเสียงของคุณหนูจะเสื่อมเสียนะขอรับ”

เฟิงฉิ้นหว่านหลุบตาต่ำลง แววตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น “ท่านอาฉิน แค้นอันใหญ่หลวงของท่านพ่อยังไม่ได้ชำระ กิจการของตระกูลเฟิงก็ไม่มั่นคง แล้วข้าจะต้องการชื่อเสียงไปทำไมกัน”

ฉินฮั๋วเหนียนมองเสิ่นเยว่อย่างร้อนใจ “ฮูหยิน ช่วยข้าเตือน......”

“เถ้าแก่ฉิน ปล่อยให้นางทำเถิด” เสิ่นเยว่ทำเสียงเครียด

“คือ......”

เฟิงฉิ้นหว่านพยายามอธิบายอย่างอดทน และใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามกว่าจะทำให้ฉินฮั๋วเหนียนยอมตกปากรับคำ