ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 205

แล้วฟู่ลั่วเฉินสนทนากับจวนยู่ชินอ๋องเพียงอีกไม่กี่คำ องค์ชายสามพาคนมาหาถึงที่ 

ริมฝีปากของจวนยู่ชินอ๋องโผล่ออกมาด้วยความหัวเราะเยาะ “ดูแล้วองค์ชายสามก็ทราบแล้วว่าเรื่องบางเรื่องมันปิดบังไม่ได้ ลั่วเฉิน เจ้าจะไปพบกับเขาหรือไม่? ถ้าหากไม่อยากพบ ท่านพ่อจะไปพบเขาด้วยตัวท่านพ่อเองและช่วยเจ้าดันเขาไปให้พ้น ก็บอกว่าบนตัวเจ้ายังมีบาดแผลจนถึงวันนี้ก็ยังรักษาไม่หายขาด ไม่สะดวกที่จะพบกับแขก”

“ได้ รบกวนท่านพ่อแล้ว” ฟู่ลั่วเฉินพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกดีสักนิดกับองค์ชายสาม จึงขี้เกียจตอบสนองกลับ

จวนยู่ชินอ๋องออกไปเผชิญเพื่อขัดขวางองค์ชายสาม ฟู่ลั่วเฉินอยากกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน กำลังเดินถึงประตูนอกรั้ว การก้าวเท้าหยุดอย่างไม่ตั้งใจ 

เห็นเพียงผนังรั้วนอกบ้านของเขาถูกรื้อใหม่หมด มุมของกำแพงได้ปลูกกุหลาบเป็นทุ่งเป็นทุ่ง ตอนนี้ดอกได้บานเป็นสีชมพู มองดูแล้วดูชื่นบานดี 

หยุนซวนอยู่ด้านข้างเอ่ยด้วยเสียงที่ทำให้ท่านชายสะดุ้ง “ท่านชาย ดูแล้วเหมือนว่าท่านอ๋องและพ่อบ้านฝูได้พยายามอย่างมาก ลองคิดดูสินี่ก็แค่เพียงไม่กี่วัน ลานนอกบ้านของท่านชายก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เมื่อก่อนซ่อมแซมที่หลังคาทะลุบนห้องหนังสือยังไม่เร็วขนาดนี้เลย”

ฟู่ลั่วเฉินก้าวเท้าไปยังลานนอกบ้าน ทันใดก็ได้ตะลึงขึ้นมาทันที 

เห็นเพียงแต่ตรงลานบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้ ระหว่างทุ่งดอกไม้ได้ปูทางที่ทำจากก้อนกรวด ตั้งใจเรียงหินอย่างเป็นลวดลาย ยังมีศาลาเพิ่มมาอีกที่หนึ่ง เสาทองสังกะสีเหลือง มุมของหลังคางอขึ้นบน ตรงมุมสี่เหลี่ยมได้ห้อยระฆัง ลมพัดมาก็จะมีเสียงสะท้อนออกมา ประดับได้อย่างละเอียดปราณีตเป็นพิเศษ 

หยุนซวนอ้าปากกว้าง เพียงแต่รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ “ท่านชาย ไม่แปลกที่ท่านไม่พาแม่นางเฟิงกลับมา ท่านอ๋องจึงผิดหวังขนาดนี้ นี่ก็ไม่รู้ว่าต้องพยายามไปเท่าไหร่ ถ้าไม่อยากนั้นคราวหน้าท่านพยายามอีกเยอะๆ หลายปีที่ผ่านมานี้เพื่อที่ท่านอ๋องจะเร่งท่านรีบแต่งงาน ก็ไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ”

ฟู่ลั่วเฉินเดินตามทางที่ปูด้วยหินกรวดมายังศาลา สายตาหยุดอยู่ที่ระฆังที่ได้ส่งเสียงอันคมชัด “เฟิงฉิ้นหว่านน่าจะชอบ”

“แสดงว่าท่านยอมรับความคิดเห็นของข้าน้อย คราวหน้าจะพาแม่นางเฟิงกลับมา?”

“ข้าจะพยายาม”

ฟู่ลั่วเฉินทิ้งสามคำนี้ไว้ ก็ได้หันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง 

หยุนซวนอดกลั้นเสียงอันมีไช อยู่หลังท่านชายโดดขึ้นสองที “แม่นางเฟิงได้เห็นการจัดแต่งของจวนอ๋องต้องชอบแน่ๆ ถึงจะไม่ชอบ เพียงแค่นางสั่งคำเดียว จวนอ๋องก็ต้องกลายเป็นลักษณะตามที่นางชอบแน่นอน”

เห้อ เพื่อเรื่องใหญ่ของชีวิตของท่านชาย ทุกคนในจวน ตั้งแต่เจ้านายยันลูกน้องในจวนอ๋องพยายามสุดความสามารถเลยจริงๆ!

อารมณ์ในใจฟู่ลั่วเฉินขึ้นๆลงๆ อดไม่ได้ที่จะหยิบจดหมายที่เขียนโดยเฟิงฉิ้นหว่านที่เขาได้รับระหว่างทางออกมา 

ทุกๆสามวันต้องเขียนหนึ่งฉบับ ไม่ได้มีเรื่องเยอะแยะที่จะต้องรายงาน เฟิงฉิ้นหว่านก็ไม่อยากให้ฟู่ลั่วเฉินคิดว่านางรับมือกับเรื่องปัญหาต่างๆดังนั้นจึงทำได้เพียงเขียนเรื่องที่ได้ทำในแต่ละวันอย่างละเอียด แล้วพยายามเขียนให้ดูมีความเพลินไปด้วย 

ฟู่ลั่วเฉินดูลายมืออันสวยงามของเฟิงฉิ้นหว่าน ตรงความคิดในหัวค่อยๆผสมผสานกลายเป็นร่องรอยในการกระทำวันนี้ของนาง ก็เหมือนกับว่าตัวเองยังคอยอยู่เคียงข้างนาง 

ในขณะนี้ หยุนซวนรีบเดินเข้ามายังประตู “ท่านชาย เมื่อกี้อาฝูส่งสารมา บอกว่าท่านอ๋องเชิญท่านไปยังหน้าห้องโถงพบกับท่านองค์ชายสามหน่อย”

ฟู่ลั่วเฉินเก็บจดหมายอย่างละเอียดค่อยๆ คิ้วค่อยๆขยับ “ท่านพ่อไม่ได้กำจัดองค์ชายสามไปหรือ?”

“ถ้าพูดอย่างมีเหตุผล ไม่ควรจะมีเหตุการณ์แบบนี้ หรือว่าฝั่งองค์ชายสามพูดอะไรไป?” หยุนซวนก็รู้สึกแปลกใจ

ฟู่ลั่วเฉินยืนขึ้นจากตรงไปยังหน้าห้องโถง

ในหน้าห้องโถง ชายหนุ่มในชุดสีม่วงเข้มกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ หน้าเขาเหมือนกวานหยก ยิ้มตรงมุมปาก ทุกการกระทำแสดงออกถึงการมีมารยาทเป็นพิเศษ แน่นอนคือองค์ชายสายฟู่ถางเซิง

“พบท่านชายสาม”

“ลั่วเฉินไม่ต้องเคารพมาก ได้ข่าวว่าเจ้ากลับมาจากหลินผิงแล้ว จึงตั้งใจมาเยี่ยมเยียน ไม่ได้รบกวนเวลาพักผ่อนเจ้าใช่หรือ?”