ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 209

ได้ยินเฟิงฉิ้นหว่านกล่าวมาแบบนี้ จ้าวยี่ก็ทำได้เพียงหยุดความสงสัยในใจ พาคนงานมองคนของเฟิงฉิ้นหว่านที่กำลังขนของ มักจะตรวจสอบของที่นำเข้า 

ดูไปเรื่อยๆ จ้าวยี่ก็ค่อยๆสังเกตเห็นวิธีการของทางการค้า

คนที่เฟิงฉิ้นหว่านได้พามานั้นทั้งหมดได้ใส่ชุดต่วนตอนออกแรงทำงานก็ดูเหมือนแข็งแรงชำนาญ ท่าทางเป็นระเบียบ

ประเด็นคือสีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้จะเผชิญกับคนการค้าของตงเหว้ย ไม่เข้าใจคำพูดของพวกเขา ก็ยังพยักหน้าแสดงด้วยรอยยิ้มอันยิ้มแย้ม มองได้ชัดมากว่ารู้สึกใจกว้างเป็นพิเศษ

แต่คนการค้าของตงเหว้ยนั้นก็แตกต่างกันแล้ว

เมื่อกี้เห็นเฟิงฉิ้นหว่านพาชายแกร่งที่แต่งกายเหมือนกันมาเยอะขนาดนี้ออกมา ยังเห็นทั้งกายพวกเขาเต็มไปด้วยพลัง การกระทำอันรวดเร็ว นึกว่าได้พบกับคนในราชวังสะอีก ยังดีที่อ๋องผิงหวางพาท่านชายน้อยออกมา จึงทำให้พวกเขาผ่อนคลายชีวิตชีวาหน่อย

เห็นได้ชัดมากที่ฝ่ายตรงข้ามได้มีรอยยิ้มอันอบอุ่นอย่างมาก คนของตงเหว้ยยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ มองดูสิ่งที่ฝ่ายตัวเองจัดวางของได้อย่างยุ่งเหยิง รวมถึงคนใช้ที่กำลังอึ้งอ้าปากค้างอยู่ รู้สึกฝ่ายตัวเองดูเชยไปเลย

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่อีกฝั่ง มองดูรถม้าคันแล้วคันเล่าค่อยๆขับเคลื่อนไปข้างหน้า เอ่ยปากออกคำสั่งตลอดเวลา 

“อ๋องผิงหวางให้คนพาอัญมณีเพชรพลอยเหล่านี้ต้องแยกใส่กล่องไม้ไว้ เงินเถ้าแก่ อัญมณีเพชรพลอยเจ้าเข้าใจสุด สั่งคนของเจ้าไปข้างหน้าจัดการ”

“ทราบ”

ผู้หนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเฟิงฉิ้นหว่านที่ตั้งใจดูอยู่ในระหว่างเถ้าแก่ก้าวออกมา โบกมือทีหนึ่งก็มีหกคนใช้วิ่งมาทันทีด้วยความร่าเริง พวกเขาพับแขนเสื้อขึ้นสูงๆ จุกกระดุมให้แน่น ที่มือได้ใส่ถุงมือที่ทำขึ้นมาพอดีมือเป็นพิเศษ ค่อยๆอย่างนำอัญมณีเพชรพลอยทุกสีวางเรียงในกล่องที่ทำจากไม้โดยเฉพาะอย่างระมัดระวัง 

ฝ่ายคนค้าของตงเหว้ยลืมตาโตขึ้น ลักษณะอย่างอึ้งละทึ่ง “นี่มัน……”

เฟิงฉิ้นหว่านอธิบายด้วยความยิ้มแฉ่ม “พับแขนเสื้อขึ้นจุกกระดุมแน่น เพื่อป้องกันความไม่ระมัดระวังที่จะนำอัญมณีเพชรพลอยตกบนพื้นหรือมีใจแอบซ่อนไว้ ยังสามารถให้ทุกคนได้เห็นชัด ใส่ถุงมือเพื่อที่จะป้องกันเหงื่อบนมือหรือสิ่งสกปรกที่จะไปทำให้อัญมณีเพชรพลอยปนเปื้อนเพราะล้วนเป็นสิ่งที่ราคาค่อนข้างสูง”

“แม่นางเฟิงรอบคอบจริงๆ”

อัญมณีที่ถูกใส่ไว้ในกล่องก็ได้แบ่งตามสี ขนาด ความแตกต่างกันใส่เข้าไปในกล่องที่ทำจากไม้อย่างรวดเร็ว บนล่างของกล่องไม้ได้ติดผ้าสำลีที่ป้องกันการสั่นสะเทือนไว้ ปิดและล็อคไว้อย่างแน่น แล้วมอบให้แก่ผู้ดูแลโดยเฉพาะรับผิดชอบ 

ต่อไปก็เป็นประเภทขนหนัง เฟิงฉิ้นหว่านเอ่ยบอกเรียกเถ้าแก่เหอไปข้างหน้า 

เถ้าแก่เหอก็ได้พาพวกคนใช้ของตัวเองที่ดีมา แบ่งประเภทของขนหนังทีละผืนทีละผืนถูกต้องอย่างรวดเร็ว ในทำนองเดียวกันยังหาชิ้นที่เสียหายออกมาด้วย แยกวางไว้อีกข้างหนี่ง 

“กราบทูลคุณหนู ขนหนังคัดเก็บเรียบร้อย ผลิตภัณฑ์ชั้นนำสี่ร้อยยี่สิบแปดผืน ระหว่าง……”

ไม่รอเถ้าแก่เหอพูดเสร็จ คนการค้าของตงเหว้ยที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากพูด “ข้าทราบ ระหว่างทั้งหมดนี้มีไม่กี่ผืนที่ไม่ได้เก็บไว้อย่างดี เหล่านั้นก็ไม่คิดเงินแล้ว คิดสะว่าเป็นของแถม”

เฟิงฉิ้นหว่านอึ้งเบาๆ ทันใดก็ได้ยิ้มแล้วพูด “ทุกคนมาจากเมืองไกล ให้พวกเจ้าเสียเปรียบไม่ได้หรอก เถ้าแก่เหอ ชิ้นที่เสียดายเหลือไว้ เดี๋ยวส่งไปยังห้องของข้า ข้าจะซื้อเอง”

“ทราบ”

ภาษาจีนของคนการค้าของตงเหว้ยไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เดี๋ยวก็เวลาไม่พอ เดี๋ยวก็เร่งรีบ ยิ่งทำให้คนไม่เข้าใจ

อ๋องผิงหวางเห็นภาพนี้แล้ว มีความรู้สึกอับอายอย่างพูดไม่ถูก 

ของทุกอย่างก็ถูกคัดเลือกอย่างรวดเร็วจนเสร็จ จ้าวยี่ก็ได้ติดตามไปด้วย รู้สึกเป็นครั้งแรกของการที่คัดแยกของที่เยอะแยะขนาดนี้แต่มีความรู้สึกสบาย 

เฟิงฉิ้นหว่านแบ่งคนขนของเข้าเมือง รถม้าเป็นระเบียบที่เป็นคันๆ กับผู้คนที่ใส่ชุดเหมือนกัน ทยอยขนของค่อยๆเข้าเมือง ยังไม่ได้พูดถึงอย่างอื่น อย่างน้อยแรงกายนี้คือเต็มร้อยเลย 

ประชาชนไม่น้อยที่ได้เห็นภาพนี้ ต่างก็พูดคุยแสดงความคิดเห็นกัน 

“ถึงว่าแม่นางเฟิงได้รับการชื่นชมจากอ๋องผิงหวาง ดูสิคนตระกูลเฟิงทำการทำงานมักจะดูดีไปหมด”

“ใครว่าไม่ใช่? ถึงแม้ที่ผ่านมาแม่นางเฟิงจะเจอเรื่องที่น่าหดหู่ แต่ก็ปิดบังไม่ได้เขามีความสามารถอะเนาะ……”

บางคนฟังแล้วไม่พอใจก็ลุกขึ้นยืนออกมา “ยังมีคนตงเหว้ยอยู่นะ พูดอะไรแม่นางเฟิงเจอเรื่องร้ายๆ อย่าพูดให้คนบ้านเดียวกันดูแย่ต่อหน้าคนอื่นสิ!”