ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 30

รถม้าแล่นไปถึงที่ประตูตระกูลเฟิงอย่างรวดเร็ว ถึงหยุดลง

แม่นมฉีที่ห่อทั้งตัวอย่างมิดชิดวิ่งลงมาจากรถม้า เดินล้มลุกคลุกคลานพุ่งเข้าไปตระกูลเฟิง

คนใช้ที่เฝ้าประตูรีบหยุดห้าม: "นี่ใคร บุกรุกพท้นที่ส่วนตัวในกลางวัน"

“ข้า……ข้าคือแม่นมฉี！”

แม่นมโจวและ เสิ่นเยว่ที่ได้ยินการเคลื่อนไหวก็รีบมา ยังไม่ทันเข้าใกล้ ก็อดไม่ได้ที่จะปิดจมูกแล้วถอยออกมาหนึ่งก้าว

นี่มันกลิ่นอะไร？ทำไมถึงเหม็นเช่นนี้？

“เฟิงฉิ้นหว่านล่ะ？” แม่นมฉีหน้าเขียว แต่ดวงตาทั้งคู่กลับแดงก่ำ

ตอนออกจากหลินผิง ในใจนางเต็มไปด้วยความได้ใจ คิดเพียงต่อไปว่ามีชีวิตที่ร่ำรวยมั่นคง แต่ไม่คิดว่าออกจากหลินผิงไม่นาน มือของนางก็เริ่งเจ็บขึ้นมา

ทีแรกไม่ได้สนใจ ยังคิดว่าเพราะยกของจนเหนื่อย แต่ต่อมามือก็เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาก็เริ่มแดงเรื่มบวม สุดท้ายกลับเริ่มเน่าไปทีละเล็กทีละน้อย ลูกชายนาง ฉีเชิงก็เป็นเช่นนี้

นางรีบไปหาหมอ แต่หมอก็ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุใดๆ คิดเพียงว่าเป็นโรคแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง

แม่นมฉีคิดไปคิดมา สิ่งที่น่าสงสัยอย่างเดียวก็อยู่บนตัวเฟิงฉิ้นหว่านแน่

แม่นมโจวรีบขวางอยู่ตรงหน้าเสิ่นเยว่： “หาคุณหนูพวกข้าทำไม？เจ้าให้ร้ายชื่อเสียงของนางไม่พอ ยังกล้ากลับมาคุยโวโอ้อวดอีกหรือ？”

“เฟิงฉิ้นหว่าน เจ้าออกมาเดียวนี้！”

เสิ่นเยว่มองไปอย่างเย็นชา： “แม่นมฉี เฟิงฉิ้นหว่านเคยบอกเจ้าแล้ว ให้เจ้านำทุกสิ่งที่เจ้าและลูกชายโลภไปมาคืนในสามวัน ตอนนี้เวลาสามวันก็ใกล้ถึงแล้ว นี่เจ้าคือเอาของมาคืนงั้นหรือ？”

“พุ้ย！” นิ้วมือเจ็บเข้ากระดูก แม่นมฉีกัดฟันแน่น “ข้ารับให้เฟิงฉิ้นหว่านสิบกว่าปี เอาของนางนิดหน่อยจะเป็นไร？นี่มันเป็นของที่ข้าควรได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ ？”

เสิ่นเยว่เยาะเย้ย: "เจ้ากล้าพูดว่ารับใช้ฉิ้นหว่านมาสิบกว่าปีได้เช่นไร？เจ้าอาศัยตอนนั้นที่เคยรับให้แม่ผู้ให้กำเนิดฉิ้นหว่าน ทำอะไรไม่เคยใส่ใจ ในตาเจ้ามีเพียงสมบัติของตระกูลเฟิง ไม่เคยมีเฟิงฉิ้นหว่านคนนี้！เมื่อนางยังเด็กร่างกายอ่อนแอ เจ้ารำคาญเสียงร้องของนาง ใช้ผ้าอุดปากนางไว้ หากไม่ใช่ข้าไปได้ทันเวลา เจ้าก็ทำนางตายแล้ว!”

“เจ้าพูดเหลวไหล！”

“เรื่องเช่นนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว！เจ้าอยากให้ตัวเองได้พักผ่อน ให้เฟิงฉิ้นหว่านนอนที่เตียงเล็กเอง นางพลิงตัวค่ำบนเตียง แล้วไม่มีแรงพลิกกลับ ตอนข้าไปเจอหน้านางก็กลั้นม่วงแล้ว！เจ้ารำคาญเมื่อตอนนางเด็กชอบฉี่รดที่นอน ก็ไม่ให้นางดื่มน้ำ ……แต่ละสิ่งแต่ละเรื่องนี้ เรื่องไหนไม่เป็นธรรมต่อเจ้าล่ะ？”

“เด็กเล็กเช่นนั้น เรื่องมากมายขนาดนี้ มีครั้งสองทั้งไม่เต็มใจจะทำไมไป ？ตั้งแต่คุณหนูรู้เรื่อง ข้าก็ดีต่อนางมากไม่ใช่หรือ เจ้าให้เฟิงฉิ้นหว่านมาพูดด้วยตัวเอง！”

“เฟิงฉิ้นหว่านรู้เรื่อง เจ้าก็ทำดีต่อนางแน่นอน เพราะเจ้าจะใช้สิ่งที่เคยทำในอดีตมาบังคับนาง ให้นางมีชีวิตราวกับหุ่นเชินในมือเจ้า เชื่อฟังคำสั่งของเจ้า ให้เจ้าสามารถโอ้อวดอำจาจที่ตระกูลเฟิงต่อได้！คนใช้เช่นเจ้า หากอยู่ที่จวนของคนอื่น คงถูกตีตายแต่แรกไม่รู้กี่รอบแล้ว เจ้ายังกล้ากลับมาหาความผูกพัน？”

แม่นมฉีทั้งเจ็บทั้งโกรธ ร่างกายก็เริ่มสั่นไปทั้งตัว： “เสิ่นเยว่ เจ้า……”

ในเวลานี้ เฟิงฉิ้นหว่านเข้าประตูมาพอดี： “ ท่านแม่พูดถูก แม่นมฉีเช่นนี้ ก็สมควรถูกลากออกไปตีให้ตาย！”

แม่นมฉีหันกลับมาทันที: "เฟิงฉิ้นหว่าน เจ้าวางยาข้าใช่หรือไม่？จู่ๆ มือของข้าก็เริ่มเจ็บและบวม เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่"

เฟิงฉิ้นหว่านเดินไปข้างกายเสิ่นเยว่ มองแม่นมฉีเย็นชา： “ดูเหมือนว่าเจ้ายังไม่ได้เรียนรู้หน้าที่ของข้าน้อย？แม่นมโจว ให้คนไล่นางออกไป”

แม่นมฉีตื่นตระหนกทันที: "ข้าไม่ไป! เจ้าเอายาแก้พิษให้ข้า! ไม่เช่นนั้นข้าก็จะไม่ไป!"

“ได้สิ ไม่ยอมไป งั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ต่อไปแล้วกัน มากสุดก็แค่ที่ตรงนี้สกปรก”

“เจ้าหมายความเช่นไร？”

“แม่นมฉี ตระกูลเฟิงให้หน้าเจ้าเกินไป ทำให้เจ้าไม่รู้ว่าตัวเองหนักเท่าใดกันแน่ ก่อนเจ้าจะทำเรื่องพวกนี้ หรือว่าเจ้าก็ไม่เคยคิดเลยหรือว่าสัญญาที่เจ้าลงนามไม่ใช่สัญญาขายตัว แต่เป็นถึงสัญญาตาย ถึงแม้เจ้าจะตายทที่ตระกูลเฟิง แค่เพียงบอกว่าตายไปกะทันหัน ศาลปกครองแม้แต่สอบสวนยังไม่สอบสวนเลย”