ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 82

เฟิงฉิ้นหว่านกลับถึงตระกูลเฟิง แม่นมโจวรีบออกมาต้อนรับ： “คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว เหตุใดจึงไปนานเช่นนี้เจ้าคะ ฮูหยินเป็นห่วงยิ่งนัก”

“มีเรื่องเกิดขึ้นเล็กน้อยจึงทำให้เสียเวลา ท่านแม่ล่ะ?”

“ฮูหยินกำลังสนทนากับท่านฉินอยู่เจ้าค่ะ เวลานี้อยู่ที่โถงดอกไม้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้าไปหาเดี๋ยวนี้ เป็นอันประจวบเหมาะมีเรื่องจะบอกนางพอดี” แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านเปี่ยมไปด้วยความดีใจ เดินตรงไปยังโถงดอกไม้

เฟิงฉิ้นหว่านรีบเดินไปยังโถงดอกไม้ เสิ่นเยว่มองเห็นนาง ดวงตาทอประกายทันที

“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว”

“ท่านแม่” เสิ่นเยว่จับมือเฟิงฉิ้นหว่าน มองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ เวลานี้เพิ่งโล่งอก “เกิดเรื่องขึ้นที่โรงเตี๊ยม เจ้าเดือดร้อนไปด้วยหรือไม่?”

“โรงเตี๊ยม?” หัวใจของเฟิงฉิ้นหว่านเต้นแรง “ก่อนหน้านี้ข้าเคยไปโรงเตี๊ยม แต่ว่าใต้เท้าหลี่มีธุระไม่ยอมเจอหน้าข้า ดังนั้นข้าจึงไปหาท่านชายฟู่ ท่านแม่ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่โรงเตี๊ยมหรือเจ้าคะ”

“โชคดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร วันนี้ไม่รู้ว่ามีพวกอันธพาลมากมายมาจากที่ใด บุกเข้าไปในโรงเตี๊ยม มีปัญหากับองครักษ์ในโรงเตี๊ยม จนเกือบถึงแก่ชีวิต ผู้อื่นเล่ากันว่า ไม่รู้ผู้ใดบาดเจ็บ เลือดนองเต็มพื้น”

สัญชาตญาณของเฟิงฉิ้นหว่านบอกว่าเรื่องนี้ผิดปกติ： “ท่านอาฉิน ท่านเองก็ไม่รู้รายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้นหรือ?”

“ไม่ นี่คือเรื่องแปลกของเรื่องนี้ คนพวกนั้นปรากฏตัวกะทันหัน ฟังจากสำเนียงแล้วผิดเพี้ยนยิ่งนัก โดยมากไม่ใช่คนในพื้นที่ แต่พวกเขาดูเหมือนเกลียดชังใต้เท้าหลี่อย่างมาก หลังจากไม่อาจบุกเข้าไปในโรงเตี๊ยมได้ พวกเขาก็ทิ้งสิ่งสกปรกเข้าไปในโรงเตี๊ยม เวลานี้ตรอกซอยนั้นไม่มีผู้ใดกล้าเดินผ่าน”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้า： “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเราไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง”

เรื่องนี้ต้องเป็นแผนการของท่านชายฟู่อย่างแน่นอน อีกทั้งเขากำชับกับตนถึงสองรอบแล้วว่าห้ามเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ เช่นนั้นก็ปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะ

ฉินฮั๋วเหนียนพยักหน้า ทอดถอนหายใจ： “ไม่รู้ว่าสุดท้ายเรื่องจะดำเนินไปอย่างไร หลินผิงในเวลานี้ช่างมีเรื่องมากมายเสียจริง”

“ผ่านช่วงนี้ไปก็จะดีขึ้นเอง” เฟิงฉิ้นหว่านเอามือไขว้หลัง หันไปมองเสิ่นเยว่และฉินฮั๋วเหนียนอย่างมีเลศนัย “ท่านแม่ ท่านอาฉิน พวกท่านทั้งสองลองเดาดูสิว่า วันนี้ข้าเอาอะไรดีๆ กลับมา?”

เห็นสีหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านผ่อนคลาย ทางเดินเสิ่นเยว่ก็ผ่อนคลายไปด้วย： “เจ้าสามารถถือได้ด้วยมือข้างเดียว แล้วจะเป็นของล้ำค่าอะไรได้?”

“สำหรับท่านแม่แล้ว นี่เป็นของล้ำค่าแน่นอนเจ้าค่ะ”

“สำหรับข้าแล้วเป็นของล้ำค่า?” แววตาของเสิ่นเยว่ฉายรอยยิ้ม “เวลานี้ของล้ำค่าอยู่ข้างกายแล้ว สำหรับของล้ำค่าอื่นๆ ข้าคาดดาไม่ได้จริงๆ”

เฟิงฉิ้นหว่านเดินไปตรงหน้าเสิ่นเยว่ มือทั้งสองข้างประสานกันแน่นแล้วยื่นไปตรงหน้านาง： “ท่านแม่มองอย่างถี่ถ้วน”

เสิ่นเยว่มองครู่หนึ่ง ยกมือขึ้นจับข้อมือของเฟินฉิ้นหว่าน： “นี่คือ......หยกแขวนเล็กที่เจ้ายกให้ผู้อื่น?”

“ถูกต้องเจ้าค่ะ”

เฟิงฉิ้นหว่านจับหยกแขวนเล็กเอาไว้ในมือ จากนั้นถอดหยกแขวนใหญ่ที่อยู่บนคอของตนลงมา ประสานหยกแขวนทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกัน แล้ววางไว้ในมือของเสิ่นเยว่ด้วยความจริงจัง

“ท่านแม่ เวลานี้ให้ท่านคอยดูแลตราสัญลักษณ์ชิ้นนี้ก็แล้วกันเจ้าค่ะ”

ฉินฮั๋วเหนียนเหยียดกายลุกขึ้นด้วยความตื้นตัน： “คุณหนู หรือว่าคุณหนูเดิมพันเอาการค้าของตระกูลเฟิงกลับมาได้แล้วหรือเจ้าคะ?”