ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 98

ฟู่ลั่วเฉินมองเฟินฉิ้นหว่านที่หลับตาลงแล้วอธิษฐานต่อต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แววตาของเขาเคล้าไปด้วยความอ่อนโยน

หญิงสาวตรงหน้าหลับตาสนิท ขนตางอนยาวสั่นเทาเล็กน้อย เกิดเป็นเงาขนาดเล็กบนดวงหน้าที่ขาวเนียนดั่งหยก

เมื่อมองไม่เห็นดวงตาทอประกายคู่นั้น ทำให้ความเจ้าเล่ห์ที่อยู่รอบตัวนางลดน้อยลง แล้วเพิ่มความนิ่งสงบ เวลานี้นางยกมุมปากขึ้น คล้ายลูกแมวที่นอนหลับฝันถึงปลา มีความเชื่อฟัง

ฟู่ลั่วเฉินถอนสายตากลับ เงยหน้าขึ้นมองผ้าสองเส้นที่พริ้วไหวบนต้นไม้สูงใหญ่ ปลายผ้าถูกลมพัด แล้วค่อยๆ พันผูกกัน

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ความขุ่นเคืองในใจของเขาค่อยๆ ลดน้อยลง แทนที่ด้วยความดีใจ แม้จะไม่มากมาย ทว่าทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

หลังจากอธิษฐานเสร็จ เฟิงฉิ้นหว่านลืมตาขึ้น แววตาของนางคล้ายเจิดจรัสยิ่งกว่าเดิม： “ท่านชายฟู่ ท่านชายเย่ ในเมื่อพวกเราต่างอธิษฐานกันเสร็จแล้ว เช่นนั้นต่อจากนี้ก็ต้องไปลอยกระทง เมื่อครู่ตอนเดินมาข้าเห็นแผงลอยที่หนึ่ง มีกระทงขายสามกระทงพอดี เป็นอันประจวบเหมาะพวกเราคนละหนึ่งกระทง”

“อืม” ฟู่ลั่วเฉินอารมณ์ดีมาก ยากที่จะพยักหน้าแล้วตอบตกลง

ทั้งสามเดินไปด้านหน้า โดยมีองครักษ์หลายคนเดินตามหลัง

บอกว่าไปลอยกระทง แต่เวลานี้ยังไม่ค่ำมาก จึงไม่ได้รีบร้อน เฟิงฉิ้นหว่านเดินเตร็ดเตร่ที่ร้านแผงลอยทั้งสองข้างทางเป็นครั้งคราว

ก่อนอายุสิบห้า นอกจากเกลียดชังเสิ่นเยว่ผู้เป็นแม่เลี้ยงแล้ว ในความทรงจำของนางไร้ซึ่งเรื่องกังวล

ท่านพ่อชอบเลี้ยงนางเอาไว้ในเรือน ปกป้องนางอย่างดี ในจวนมีตำราและของเล่นมากมายให้อ่านและเล่นเพื่อฆ่าเวลา ด้วยเหตุนี้การที่นางอยู่เรือนหลังจึงไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่าย กล่าวได้ว่ามีความสุขกับตนเอง

มีเพียงเทศกาลเทพเจ้าดอกไม้ ที่นางจะต้องออกมาเดินเล่นบนท้องถนนให้ได้ ท่านพ่อเป็นห่วง วันนี้ในทุกปีท่านจะหาเวลามาเดินเที่ยวเล่นกับนาง พวกนางสองคนพ่อลูกเดินอยู่บนท้องถนนยาวเหยียดช้าๆ เดินผ่านร้านแผงลอยต่างๆ มามาย เดินผ่านผู้คน สุดท้ายหยุดลงที่ข้างต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ผูกผ้าแดง อธิษฐาน แล้วรู้สึกว่าปีนี้สมบูรณ์แบบแล้ว

เวลานี้มองร้านแผงลอย ความทรงจำต่างๆ ในอดีตฉายในหัวใจ นางคิดว่าความเจ็บปวดที่ประสบพบเจอจะทำให้ความเจ็บปวดเหล่านี้หายไป ทว่าคิดไม่ถึง หลังจากทำจิตในนิ่งสงบ ความทรงจำอบอุ่นเหล่านี้กลับส่องสว่างเพราะเรื่องราวเลวร้ายที่ประสบพบเจอ ล้ำค่าจนทำให้คนรู้สึกปวดใจ

ฟู่ลั่วเฉินไม่ได้สนใจร้านแผงลอยเหล่านั้น ทว่าก็ไม่ได้เร่งเร้า เพียงเดินตามหลังไม่กี่ก้าวกับเย่ลั่งหานเท่านั้น

“ท่านชายฟู่ ยากนักที่จะเห็นเจ้าจิตใจนิ่งสงบเช่นนี้......”

“เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับนาง”

เย่ลั่วหานหัวเราะเสียงเบา： “หลังจากเข้าพิธีปักปิ่นตอนอายุสิบห้า ก็ไม่อาจเรียกว่าหญิงสาวได้แล้ว”

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น กำลังจะพูดบางอย่าง แต่กลับสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างด้วยความชาญฉลาด เพิ่มความระมัดระวังในหัวใจจนเกร็งไปหมด

รอยยิ้มของเย่ลั่วหานจางหาย สีหน้าหยอกล้อก็หายไป： “ลั่วเฉิง？”

“ไม่เป็นเช่นไร แค่หนูไม่กี่ตัวเท่านั้น”

“หนูตัวสองตัวไม่เท่าใด แต่เมื่อมีจำนวนมาก ต้องระมัดระวัง ถูกหนูกัดหนึ่งทีสกปรกยิ่งนัก” เย่ลั่วหานเก็บพัด นิ้วเคลื่อนผ่านด้ามพัด

“วางใจเถอะ”

เฟิงฉิ่นหวานซื้อปิ่นเงินงดงามหนึ่งอัน อยากจะซื้อกลับไปให้เสิ่นเยว่ เมื่อครู่สังเกตเห็นว่าคล้ายฟู่ลั่วเฉินและเย่ลั่วหานทั้งสองคนมีบางอย่างผิดปกติ：

“ท่านชายทั้งสอง รอจนเริ่มเบื่อแล้วใช่หรือไม่?”

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น： “ซื้อเสร็จแล้วหรือ？”

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นพวกเราไปลอยกระทงกันเถอะ”