ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 99

เฟิงฉิ้นหว่านตกลงไปในน้ำ ทว่าเอวของนางกลับถูกฟู่ลั่วเฉินจับแน่น เสียงโวยวายรอบตัวไกลห่าง นางได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของฟู่ลั่วเฉินอยู่เนืองๆ

ตอนตกลงมาในน้ำรู้ว่าบนผิวน้ำมีความผิดปกติ แต่เมื่อตกลงมาในน้ำแล้วไม่อาจสูดลมหายใจได้ ทว่าจิตใต้สำนักกลับพยายามจะว่ายขึ้นไป

เห็นชัดว่าฟู่ลั่วเฉินก็มีเจตนานี้เช่นเดียวกัน ให้ความร่วมมือเฟิงฉิ้นหว่านพยายามว่ายขึ้นด้านบน

แต่ว่าตอนที่พวกเขากำลังจะว่ายขึ้นไปนั้น เปลวไฟลุกไหม้บนผิวน้ำ

แสงสว่างสะท้อนลงมาในน้ำ รูม่านตาของเฟิงฉิ้นหว่านหดเล็ก

ฟู่ลั่วเฉินจับมือเฟิงฉิ้นหว่านแน่น พานางว่ายไปตามกระแสน้ำอย่างรวดเร็ว

น้ำในแม่น้ำรินไหลลงไปเรื่อยๆ น้ำมันด้านบนผิวน้ำต้องถูกเติมตลอดเวลา เมื่อเป็นเช่นนี้จึงจะสามารถลุกไหม้ไม่มอดดับได้ แผนการในเวลานี้ ทำได้เพียงรีบว่ายลงไป รอให้น้ำมันถูกเผาไหม้ส่วนหนึ่ง ร่วมกับถูกแม่น้ำพัดผ่าน เมื่อเป็นเช่นนี้จึงจะมีโอกาสรอด

แน่นอนว่าเฟิงฉิ้นหว่านก็เข้าใจหลักการนี้ ให้ความร่วมมือฟู่ลั่วเฉินว่ายไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

แค่ว่า เปลวไฟบนผิวน้ำคล้ายไม่หมดลง ลุกไหม้อย่างร้ายแรง

เวลานี้ที่ริมแม่น้ำ จ้าวยี่พาเจ้าหน้าที่มาด้วยความบ้าคลั่ง คนแรกที่ถูกไฟคลอกตายไปแล้ว ท่ามกลางผู้คนมากมายยังมีหลายคนที่ถูกไฟคลอกแล้ววิ่งอย่างบ้าคลั่ง

แววตาของจ้าวยี่นิ่งงัน ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น： “รีบสังหารคนที่ถูกไฟคลอกสาหัส ส่วนคนที่ถูกไฟคลอกบาดเจ็บเล็กน้อยรีบช่วยดับไฟ”

เวลานี้ หยุนซวนพาเย่ลั่วหานไปอยู่ข้างกายเย่ลั่วหานแล้ว

“ใต้เท้าจ้าว ท่านชายของข้าและแม่นางเฟิงตกลงไปในน้ำพร้อมกัน เวลานี้เปลวไฟบนผิวน้ำลุกโชนไม่หยุด ใต้เท้ารีบช่วยคนด้วย”

จ้าวยี่มองผิวน้ำที่เต็มไปด้วยไฟลุกโชน แววตาของเขาฉายความเยือกเย็น：” เรื่องนี้......”

เปลวไฟบนผิวน้ำลุกโชนไม่หยุด ราวกับแม่น้ำในตำนานที่ไหลผ่านนรก ผู้ใดจะคิดว่าบนผิวน้ำจะมีไฟลุกโชนอย่างโหมกระหน่ำเช่นนี้

สีหน้าของเย่ลั่วหานซีดขาว น้ำเสียงของเขาสุขุม： “มีคนเทน้ำมันบนผิวน้ำ สาเหตุที่ไฟลุกโชนไม่หยุดเพราะมีคนเทน้ำมันเพิ่มตลอดเวลา ใต้เท้าจ้าวได้โปรดส่งคนไปหาที่ริมแม่น้ำ แล้วกวาดล้างการเทน้ำมันลงบนผิวน้ำ เช่นนั้นไฟก็จะมอดดับเอง อีกเรื่องหนึ่งส่งเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งว่ายตามกระแสน้ำลงไป ท่านชายฟู่และแม่นางเฟิงต้องช่วยเหลือตนเองได้แน่นอน ว่ายลงไปเท่านั้นจึงจะรอด”

จ้าวยี่สั่นเทาไปทั้งตัว รีบออกคำสั่งตามที่เย่ลั่วหานพูด

เย่ลั่วหานไอเล็กน้อย สีหน้าซีดขาวยิ่งกว่าเดิม： “ทางที่ดีที่สุดใต้เท้าเจ้าพาคนว่ายขึ้นไป เมื่อเห็นคนน่าสงสาร ให้สังหารทิ้งเสีย”

“ขอรับ”

“หยุนซวน เจ้าพาคนว่ายลงไปรับ องค์ชายสามรอบคอบ เมื่อว่ายลงไปต้องจัดเตรียมคนไว้สังหารอย่างแน่นอน”

“ท่านชายเย่ ข้าจะส่งคนพาท่านชายเย่กลับสวนก่อน เพื่อรับประกันความปลอดภัยให้กับท่านชาย”

“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า องค์ชายสามไม่มีวันแตะต้องข้า”

หยุนซวนไม่อาจสนใจเรื่องอื่น พาคนว่ายลงไปอย่างรวดเร็ว

อยู่ในน้ำ เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกว่าอากาศหายใจน้อยลงเรื่อยๆ การกลั้นหายใจทำให้นางรู้สึกปวดหน้าอกราวกับใกล้จะระเบิดออกมา แต่ว่านางไม่กล้าหยุด เมื่อหยุดต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

นางขับเคลื่อนแขนราวกับเครื่องกล เพิ่มความเร็วในการว่ายลงไป ว่าภาพตรงหน้ากลับมืดขึ้นเรื่อยๆ เรี่ยวแรงรอบตัวก็น้อยลงเรื่อยๆ

ขณะที่นางรู้สึกว่าตนจะไม่ไหวแล้ว ฟู่ลั่วเฉินยกมือขึ้นแล้วโอบกอดนาง ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิด แล้วถ่ายทอดอากาศมาให้นาง

ความเจ็บปวดที่หน้าอกได้รับการบรรเทา ท่ามกลางสติที่เลือนราง รู้สึกโลภมากยิ่งนัก ยกมือขึ้นจับตัวฟู่ลั่วเฉิน ไม่ยอมละริมฝีปากจากเขา

ฟู่ลั่วเฉินหวั่นไหว อยากจะผละออก ทว่ากลับถูกเฟิงฉิ้นหว่านกัดริมฝีปากร่าง เขากัดฟันกรอดแล้วพูดในใจ： เป็นสตรีที่โลภมากจริงๆ ！

แต่ว่าช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเช่นนี้ ไม่อาจสนใจเรื่องอื่น มีชีวิตรอดสำคัญที่สุด

ฟู่ลั่วเฉินยกมือขึ้นโอบกอดเอวของเฟิงฉิ้นหว่าน แล้วว่ายน้ำลงไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงฉิ้นหว่านอยากจะดีดดิ้น ทว่ากลับถูกสติที่เหลืออยู่หยุดยั้งเอาไว้：