ชายาเจ้าโง่ของข้าเป็นหมอหญิงอัจฉริยะ นิยาย บท 7

แพทย์ทหารได้ทำการตรวจพระอาการบาดเจ็บขององค์รัชทายาทและเฟิ่งเซ่อหมิงอย่างละเอียด แล้วรายงานผลการตรวจต่อท่านอ๋องจิ่นว่า "ฝ่าบาท หม่อมฉันได้ตรวจอาการบาดเจ็บเสร็จแล้ว มีบาดแผลแปดเซนติเมตรที่ต้นขาขวาขององค์รัชทายาทซึ่งไม่ลึกถึงพังผืด มีรอยเล็บข่วนบนใบหน้าของคุณหนูใหญ่และมีรูทิ่มเล็ก ๆ สามรูที่หูซ้ายของนาง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรง เพียงแค่นางทายาที่ใช้รักษาแผลภายนอก แล้วมันจะหายเป็นปกติภายในครึ่งเดือน”

ท่านอ๋องจิ่นจึงบอกกับอาจิ่วว่า "เรามาทำประเมิณกันดีกว่าว่าพระชายาของข้าได้ทำลายสมบัติล้ำค่าไปกี่ชิ้นแล้ว"

เจิ้นกั๋วกงเริ่มรู้สึกว่าท่านอ๋องจิ่นกำลังก่อความวุ่นวาย แม้ว่าเฟิ่งซู่หน่วนจะทำให้จวนเสียหานยครั้งใหญ่ เขาจะขอให้ท่านอ๋องจิ่นชดเชยได้จริงหรือ?

เจิ้นกั๋วกงแสดงท่าทีมีน้ำใจและพูดโน้มน้าวท่านอ๋องจิ่นอย่างมีไหวพริบว่า "ท่านอ๋องจิ่นไม่จำเป็นต้องมากพิธี ความผิดพลาดที่เกิดจากพระชายาของท่านไม่ใช่เรื่องใหญ่ ดังนั้นปล่อยมันไว้อย่างนั้นเถิด ไหนเลยจะกล้าขอให้ท่านอ๋องมาชดใช้ให้ กระหม่อมละอายใจจริง ๆ!”

ท่านอ๋องจิ่นจ้องมองเขา ดวงตาของเขาลึกล้ำและทำให้ใครก็ไม่อาจคาดเดาได้

“เจิ้นกั๋วกงมีจิตใจกว้างขวางเช่นนี้ ข้าก็ขอชื่นชม แต่ข้ามันเป็นคนไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณ แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาเป็นหนี้ข้าเช่นกัน” ประโยคสุดท้ายนี้พูดใน น้ำเสียงเบาบางแต่ดูเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง

ชั่วพริบตา ใบหน้าของทุกคนในห้องก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

เฟิ่งซู่หน่วนยังแข็งใจ บางทีอาจมีเหตุการณ์พลิกผันก็ได้

แน่นอนว่าคำพูดถัดไปของท่านอ๋อง ทำให้เจิ้นกั๋วกง แทบจะกระอักเลือด

“หมอ ช่วยไปตรวจอาการบาดเจ็บของพระชายาข้าที!”

“เพคะ ข้าน้อยรับคำบัญชา”

เฟิ่งซู่หน่วนให้ความร่วมมือกับแพทย์ทหารเป็นอย่างดี เมื่อแพทย์ตรวจอาการบาดเจ็บของเธอ เธอคิดว่าไม่ว่าอาการบาดเจ็บของเธอจะร้ายแรงสักเพียงไหนก็ไม่อันตรายถึงแก่ชีวิต ต่อรองไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่กับสมบัติล้ำค่าของจวนเจิ้นกั๋ว หากพวกเขาได้รับการประเมินและชดเชย ท่านอ๋องจิ่นจะต้องขาดทุนครั้งใหญ่เป็นแน่

เธอจงใจกัดริมฝีปากให้เลือดไหลซึมออกมา

แพทย์ขมวดคิ้ว สีของเลือดค่อนข้างผิดปกติเล็กน้อยจึงหยิบเข็มเงินออกมาตรวจทำให้ตกใจกับสิ่งที่เจอ

“ท่านอ๋องจิ่น นอกจากอาการบาดเจ็บจากการต่อยและเตะแล้ว พระชายายังถูกวางยาพิษด้วยเพคะ!” แพทย์กล่าวโดยตรง

“เจ้ารู้ไหมว่ามันคือพิษชนิดใด”

“พิษทำให้หัวใจหยุดเต้น และพิษที่ทำให้คนเป็นใบ้เพคะ”

มือของท่านอ๋องจิ่นกำหมัดแน่นภายใต้แขนเสื้อกว้าง

หมออ้าปากค้างอยากจะพูดแต่ก็ต้องเงียบเสียง

อย่าพูดเลยดีกว่า!

แม้ว่าพิษทั้งสองชนิดนี้จะเหลืออยู่ในร่างกายไม่มากนัก แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพิษอยู่ในร่างกายของพระชายามานานแค่ไหนแล้ว และทำให้เกิดความเสียหายอย่างไรบ้าง ดังนั้นนางจึงไม่สะดวกที่จะพูดจริง ๆ

แพทย์หญิงมองไปที่พระชายาที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอย่างเมตตา นางแนะนำว่า "ฝ่าบาท ข้าน้อยอยากจะตรวจพระชายาให้ละเอียดกว่านี้ แต่ที่นี่คงไม่สะดวก โปรดย้ายนางไปที่ไหนสักแห่งได้หรือไม่"

ทุกคนเข้าใจโดยปริยาย ความตั้งใจของแพทย์ชัดเจนอย่างที่สุด พระชายาถูกหลู่เกียรติพรากความบริสุทธิ์ไปอย่างเห็นได้ชัด และคำแนะนำของแพทย์ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการยืนยันข้อเท็จจริงนี้

ทันใดนั้นสีหน้าของท่านอ๋องจิ่นก็เปลี่ยนเป็นราชสีห์ที่กำลังล่าเหยื่อ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจิ้นกั๋วกง ท่านจะชำระหนี้นี้อย่างไร ”

เจิ้นกั๋วกงคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับพนมมือ “ท่านอ๋องจิ่นไม่ต้องทรงกังวล กระหม่อมจะให้ความยุติธรรมแก่พระชายาอย่างแน่นอน ภายในสามวัน กระหม่อมจะนำตัวผู้วางยาพิษมาสำเร็จโทษให้จงได้ โปรดประทานอภัยให้กระหม่อมด้วยฝ่าบาท”

ท่านอ๋องจิ่นยืนขึ้นแล้วพูดว่า "เอาล่ะ ข้าจะรอฟังข่าวดีแล้วกัน!"

ไม่ว่าจะโง่กว่านี้สักแค่ไหนก็จะเข้าใจได้ทันที ที่ท่านอ๋องจิ่นสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาในช่วงแรก แท้จริงสิ่งที่เขาต้องการคือทวงความยุติธรรมให้กับพระชายา

เฟิ่งซู่หน่วนบรรลุเป้าหมายในใจเธอแล้ว และตอนนี้เธอหมดแรงและทรุดตัวลงกับพื้น

ในตอนที่เฟิ่งซู่หน่วนนึกว่าเธอฟันฝ่าความยากลำบากมาจนหมดแล้ว หูก็ได้ยินเสียงท่านอ๋องจิ่นตะโกนสั่งอาจิ่วว่า “เจ้าจะยืนบื้ออยู่ทำไม ลากนางคนโง่นั่นกลับไปด้วย”

ให้ตายเถอะ หญิงสาวอยากจะร้องไห้แม้ไม่มีน้ำตาจะร้อง

นี่เธอหนีจากถ้ำหมาป่าตัวหนึ่งเพื่อตกไปในถ้ำของหมาป่าอีกตัวหนึ่งอย่างนั้นหรอ?

ไร้มนุษยธรรม เธอเป็นถึงภรรยาของเขา ปฏิบัติต่อคนไข้แบบนี้ได้อย่างไร?