ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 135

ตอนที่ 135 หมดหนทาง

ฉ่ายเวินก็เข้าวังแล้วเช่นกัน นางพักอยู่ที่หอหลันฮว่าข้างตำหนักฉ่ายเหว่ย เป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียงกับชูเซี่ย

เดิมทีหลี่เฉินเย่นคิดจะแต่ตั้งนางเป็นจวิ้นจู่ (พระองค์หญิง) แต่นางปฏิเสธ นางบอกว่าได้ยินแบบนี้ก็ดีใจมากแล้ว ไม่อยากเหน็ดเหนื่อยเพราะชื่อตำแหน่งลวง หากถูกแต่งตั้งเป็นพระองค์หญิงก็ต้องถูกบังคับด้วยกฎเกณฑ์ของวังหลวง ทำให้ไม่อาจสงบจิตสงบใจได้ หลี่เฉินเย่นรักและเอ็นดูนางจึงได้แต่ทำตามคำขอ แต่การอยู่ในวังแบบไร้ชื่อไร้ฐานะแบบนี้ ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไร ดังนั้น ในใจตัดสินใจแล้วว่าจะจัดการเรื่องแต่งงานให้นางโดยเร็ว ทั้งยังแต่งกับตระกูลที่ยิ่งใหญ่ และนับว่าเป็นการทำตามคำสั่งเสียก่อนตายของอาจารย์

ฉะนั้น วันที่ร้อนอบอ้าวเช่นนี้ เขาจึงเชิญหลี่ซี่เข้าวัง

ตอนนี้หลี่ซี่เป็นรองเสนาบดีกรมการกลาโหม เพิ่งเข้ารับตำแหน่งทางราชการก็งานรัดตัวเสียแล้ว เขานับว่าเป็นชายที่หาได้ยากในแคว้นเหลียง อายุได้ยี่สิบต้น ๆ ก็ได้ขึ้นเป็นรองเสนาบดีแล้ว รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา เก่งทั้งบุ๋นบู๊ หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานในเมืองหลวงไม่มีผู้ใดที่ไม่อยากแต่งกับเขา

เพียงแต่เรื่องแต่งงานของเขานั้นล่าช้า ยังไม่ได้กำหนดแน่นอน และนั่นทำให้เสนาบดีหลี่เป็นกังวล

หลี่เฉินเย่นจงใจจัดงานเลี้ยงที่ตำหนักฉ่ายเหว่ย ทั้งสองดื่มเหล้าเคล้าความใน

พอดื่มไปได้สามแก้ว หลี่เฉินเย่นวางแก้วสุราลงแล้วขยิบตาให้ชูเซี่ย ชูเซี่ยเข้าใจทันทีจึงสั่งให้เชียนซานออกไป

หลี่ซี่เองก็เป็นคนเข้าใจง่าย รู้ว่าฮ่องเต้เรียกหาเพื่อพูดคุยเรื่องส่วนตัวกับเขา ไม่เช่นนั้นคงไม่จัดอาการที่กินตามปกติทั่วไปในแต่ละวันเช่นนี้

หลี่เฉินเย่นเอ่ยถาม "ระหว่างเจ้ากับฉ่ายเวินตกลงเป็นอย่างไรกันแน่ ตอนที่อยู่ในจวน พวกเจ้าก็ไปมาหาสู่กันแบบมีลับลมคมนัยมาก ทำไมหลังจากฉ่ายเวินเข้าวังแล้วก็ยังไม่มีข่าวอะไรเลย"

หลี่ซี่เองก็ไม่ปิดบัง กล่าวอย่างจนใจ "กระหม่อมมีใจให้แม่นางฉ่ายเวิน ฝ่าบาทน่าจะทรงทราบดี แต่เรื่องนี้มิอาจฝืนกันได้ แม่นางฉ่ายเวินอาจจะมีคนในใจแล้ว!"

หลี่เฉินเย่นอึ้งไปเล็กน้อย "เป็นไปไม่ได้หรอก ก่อนหน้านั้นนางบอกกับข้าเองว่านางชอบเจ้า หากเป็นตามที่เจ้าว่า งั้นนางชอบใครหรือ"

หลี่ซี่ยากที่จะพูด จึงได้แต่ส่ายหน้าแล้วพูด "กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ แต่แม่นางฉ่ายเวินออกปากปฏิเสธข้าด้วยตนเอง!"

หลี่เฉินเย่นพูดด้วยความแปลกใจ "มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ เด็กคนนี้ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับข้าเลย"

หลี่ซี่พูดว่า "บางทีแม่นางฉ่ายเวินเห็นว่าฝ่าบาทกำลังยุ่งกับกิจการบ้านเมือง จึงไม่อยากสร้างความรำคาญใจเพิ่มให้ฝ่าบาท อีกอย่าง บางทีเรื่องนี้สำหรับนางแล้วอาจไม่ใช่ปัญหาอะไร"

หลี่เฉินเย่นมองหลี่ซี่ "ใจเจ้าคิดอย่างไร ข้าว่าเจ้าควรให้ตื้อฉ่ายเวิน ถูกปฏิเสธเพียงครั้งเดียวก็ไม่กล้าก้าวไปต่อ ไม่เหมือนนิสัยเจ้าเลยนะ!"

หลี่ซี่ยิ้มอย่างขมขื่น "ฝ่าบาท มีคำที่กล่าวเอาไว้ว่าเรื่องความรู้สึกเป็นสิ่งบังคับกันไม่ได้อย่างยิ่ง แม่นางฉ่ายเวินไม่ชอบกระหม่อม ต่อให้กระหม่อมทำอะไรไปมากเท่าไหร่ก็ไม่ซาบซึ้งหรอกพ่ะย่ะค่ะ ตรงกันข้าม นางจะรังเกียจกระหม่อมเสียด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น กระหม่อมก็เป็นคนอารมณ์ร้อน แม่นางเป็นคนตรงไปตรงมา ยังจะให้กระหม่อมตามตื้ออย่างนั้นหรือ"

หลี่เฉินเย่นส่งเสียงอืม จากนั้นก็พูดปลอบ “แน่นอน เรื่องความรู้สึกก็เป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้ น่าสงสารเสียจริง ข้ายังคิดจะยกศิษย์น้องให้เจ้าอยู่ดี เจ้าเป็นคนที่ข้าสนับสนุน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นชายที่สามารถฝากชีวิตไว้ได้ตลอดชีวิตคนหนึ่ง ศิษย์น้องไม่รู้จักชื่นชมเจ้า นับว่าเป็นการสูญเสียของนาง!”

หลี่ซี่สบสายตากับหลี่เฉินเย่นโดยตรงแล้วกล่าวอย่างค่อนข้างลึกซึ้ง “แม่นางฉ่ายเวินเคยพูดแล้ว นางอยากแต่งกับชายที่ดีที่สุด กระหม่อมจะเอ่ยถามเองก็ใช่เรื่อง!”

หลี่เฉินเย่นไม่คิดเช่นนั้น “โลกนี้มีชายที่ดีที่สุดด้วยหรือ คนที่ดีกับตนเอง ก็คือชายที่ดีที่สุด คนอื่นล้วนแต่ไร้ค่า หากไม่อาจรักนางได้ ก็ไม่ควรฝากฝังชีวิตไว้”

หลี่ซี่เห็นว่าหลี่เฉินเย่นไม่เข้าใจในความคิดของเขาและไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่พูดเบา ๆ “ที่ฝ่าบาทตรัสมาก็มีเหตุผล!”

หลังจากลี่สวินกลับไปแล้ว ชูเซี่ยก็เข้ามาถามหลี่เฉินเย่น “เป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาทั้งสองมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์บ้างหรือไม่”

หลี่เฉินเย่นส่ายหน้าด้วยความกลัดกลุ้มนิด ๆ “หลี่ซี่บอกว่าฉ่ายเวินปฏิเสธเขา”

ในการคาดคะเนของชูเซี่ย ความจริงก่อนหน้านั้นหลี่เฉินเย่นเรียกหลี่ซี่เข้าวัง นางก็รู้เรื่องนี้ได้อย่างไม่ต้องถามเลย แน่นอนว่าไม่มีหวัง แต่นางยังโอบอุ้มความหวังเอาไว้ หรือไม่นางก็อ่านความคิดฉ่ายเวินผิด แต่ความจริงพิสูจน์แล้วว่าก่อนหน้านี้คำพูดที่ฉ่ายเวินบอกกับนางว่าชอบหลี่ซี่เป็นเพียงเรื่องโกหก เพื่อใช้เบี่ยงเบนความสนใจนางกับหลี่เฉินเย่น

ชูเซี่ยมองหลี่เฉินเย่น “ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ ว่าที่ฉ่ายเวินไม่ยอมรับหลี่ซี่ เป็นเพราะเจ้าหรือเปล่า”