ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 152

ตอนที่152 ในใจถือสา

เชียนซานผลักนางล้มลงไปอีกที ทำให้ฉ่ายเวินที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงไปทันทีน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ที่ตาไหลออกมาทันทีและมองเชียนซานอย่างกลัวๆจากนั้นเธอก็ไม่ลุกขึ้นและรีบพูดอธิบายอย่างน่าสงสาร: “เชียนซานเจ้าเข้าใจผิดแล้วล่ะ พี่สาวข้าบอกเจ้าใช่ไหมว่าข้าวางยาใส่นาง?ขอให้เจ้าไปอธิบายกับนางหน่อยได้ไหมว่าข้าไม่ได้ทำจริงๆข้าเสียท่านแม่ไปตั้งแต่ยังวัยเยาว์ท่านพ่อก็มาเสียไปอีกข้ามีแค่ศิษย์พี่และพี่สาวข้ารักพวกเขาแล้วข้าจะไปทำร้ายพี่สาวได้อย่างไรกัน?”

เชียนซานมองนางอย่างน่าสมเพศ “แสดงเก่งจริงๆเลยนะเจ้าน่ะ เดี๋ยวข้าจะตบเจ้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!”

หลวี่หนิงโกรธขึ้นมาจริงๆแล้วและรับไปพยุงฉ่ายเวินลุกขึ้นมาจากนั้นก็ตะโกนด่าเชียนซานอย่างโมโห: “เจ้าบ้าพอหรือยัง?หลักฐานสักอย่างก็ไม่มีแล้วยังมาอลาวาดที่ตำหนักคนอื่นอีก เจ้ามีฝีมือการต่อสู้ที่เก่งกาจก็เลยใช้ความสามารถของตัวเองมาทำร้ายคนอื่นแบบนี้เหรอ?บอกว่าคนอื่นกลั่นแกล้งพวกเจ้า ข้าว่านะพวกเจ้านั่นแหละที่กำลังกลั่นแกล้งนางอยู่ เชียนซานข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ!”

เขามองฉ่ายเวินและถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า: “ฉ่ายเวิน ไม่เป็นไรใช่ไหม?บาดเจ็บที่ใดหรือเปล่า?”

ฉ่ายเวินส่ายหัว “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอบคุณเพคะ คุณชายหลวี่!”

เชียนซานเห็นว่าหลวี่หนิงช่วยฉ่ายเวินไฟแห่งความแค้นก็ลุกโชนขึ้นทันทีและตะโกนอย่างเดือดดาลว่า: “ใช่สิข้ามันเหมือนหมาบ้า ส่วนนางก็เป็นนางฟ้า หลวี่หนิงเชิญเจ้าเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวต่อไปเถอะนะ วันหลังก็อย่ามาหาข้าอีกล่ะ!”พูดจบนางก็กลับหลังหันและเดินจากไปเลย!

หลวี่หนิงก็ตอบกลับไปว่า: “เจ้าวางใจได้ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่พูด ข้าก็ไม่ไปหาเจ้าอยู่แล้ว เจ้ามันบ้าไม่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเลย!”

เชียนซานโกรธจนแทบจะฆ่าคนได้เลย นางเก็บหินขึ้นมาก้อนหนึ่งและโยนใส่หลวี่หนิง ฉ่ายเวินกรีดร้องอย่างตกใจแต่ก็ยังไปบังหน้าหลวี่หนิงไว้ไม่ให้โดนหินนางใช้หลังรับหินก้อนนั้นไว้

นางล้มลงไปที่อ้อมกอดของหลวี่หนิงจากนั้นเขาก็รีบยื่นมือไปรับนางไว้สีหน้าตื่นตระหนกตกใจ เขาไม่ทันได้ด่าเชียนซานและก้มหน้าลงถามว่า: “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?เจ็บที่ใดหรือไม่?”

สีหน้าฉ่ายเวินเจ็บปวดมากน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดและกัดฟันพูดว่า: “ไม่เจ็บเจ้าค่ะไม่เป็นไร ท่านอย่าไปโทษนางเลยเจ้าค่ะ!”

หลวี่หนิงพยุงนางขึ้นมาและโกรธจนตัวสั่น เขาด่าเชียนซานไปว่า: “เจ้ามันบ้าไปแล้ว!”จากนั้นก็อุ้มฉ่ายเวินเข้าห้องประทับไป!

เชียนซานมองดูแผ่นหลังของหลวี่หนิงที่เดินจากไป นางกระทืบเท้าขอบตานางแดงขึ้นมาเรื่อยๆ นางอยากจะพุ่งไปและตบหน้าหลวี่หนิงแรงๆสักฉากแต่นางต้องอดทนเอาไว้จากนั้นนางก็หันหลังและเดินออกไปเลย!

เชียนซานกลับมาที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยมองเห็นชูเซี่ยก็ยิ่งกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่และนางก็ร้องไห้ออกมาทันที นางเป็นแบบนี้แล้วก็ทำเอาชูเซี่ยตกใจเอามากๆ

ชูเซี่ยรีบถามเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางทันที เชียนซานพูดสิ่งที่หลวี่หนิงทำกับนางออกมาทั้งหมดนางกัดฟันพูดว่า: “ข้าจะไม่ไปเจอเพื่อนชั่วคนนี้อีก เห็นหญิงสาวดีกว่าเพื่อน!”

ชูเซี่ยถามอย่างสงสัยว่า: “เจ้าบอกว่าหลวี่หนิงด่าเจ้าเพื่อฉ่ายเวินงั้นเหรอ?จากนั้นก็อุ้มนางเข้าห้องประทับไป?”

เชียนซานตอบอย่างแค้นเคือง: “ใช่เจ้าค่ะ พวกเขาสวีทหวานกันจนคนอิจฉา!”

ชูเซี่ยหัวเราะ “พวกเขาหวานกัน ทำไมเจ้าต้องโกรธด้วยเล่า?”

เชียนซานนิ่งไปสักพักและตอบไปว่า: “ข้าแค่โกรธเขาที่ไม่แยกเรื่องดีชั่วออกมา เขาอยากจะหวานกับใครนั่นมันก็เรื่องของเขา ข้าจะโกรธอะไรกัน?”

“แต่ว่าเจ้ากำลังโกรธอยู่ เจ้าไม่ได้โกรธเพราะฉ่ายเวินแกล้งทำเป็นน่าสงสารแต่เจ้าโกรธที่นางกับหลวี่หนิงสวีทหวานกัน เจ้าโกรธหลวี่หนิงที่ไปเป็นห่วงนางมากกว่า เจ้าโกรธที่หลวี่หนิงด่าเจ้าเพราะนาง……”

เชียนซานรีบลุกขึ้นทันทีตาเบิกกว้างขึ้น “หยุดเลยเจ้าค่ะ ทำไมนายหญิงถึงพูดเช่นนี้ล่ะเจ้าค่ะ?ท่านฟังที่ข้าเล่าไปแล้วไม่โกรธเลยเหรอเจ้าค่ะ?เขาเปลี่ยนข้างและไปช่วยฝ่ายศัตรูแทนท่านไม่โกรธจริงเหรอเจ้าค่ะ?ที่ข้าโกรธก็สมเหตุสมผลแล้วนะเจ้าค่ะ!”

ชูเซี่ยยื่นมือไปชงชาและพูดว่า: “เปลี่ยนข้าง?ไม่ขนาดนั้นหรอก เขาไม่เชื่ออยู่แล้วว่าฉ่ายเวินเป็นคนร้ายที่วางยา!”

“ทำไมเขาไม่เชื่อล่ะเจ้าค่ะ……”

“งั้นทำไมเขาต้องเชื่อพวกเราด้วยล่ะ?”ชูเซี่ยเงยหน้ามองเชียนซาน ยื่นมือไปแตะไหล่นางให้นั่งลงและเริ่มต้นพูดว่า: “เชียนซาน ตลอดทางที่พวกเราเดินมา พวกเราต้องเจอทั้งลมฝนพายุที่รุนแรง พวกเรารักกันดั่งพี่น้องดังนั้นตอนนี้ใจเราตรงกัน ข้าต้องถูกใส่ร้าย ถูกวางยาพิษ เจ้าก็อยู่ช่วยข้าตลอดเพราะว่าพวกเราเคยมีความทรงจำร่วมกันมาตลอดแต่ว่าหลวี่หนิงไม่มี หลวี่หนิงกับพวกเราไม่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขนาดนี้พูดตามตรงแล้วเขาก็แค่คนนอกคนหนึ่ง เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”

เชียนซานมองนางอย่างอึ้งๆและพูดเสียงสั่นๆว่า: “คนนอก?เขาเป็นแค่คนนอก?”พูดจบ นางก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ็บปวด “ใช่สิพูดแล้ว เขาก็แค่คนนอกคนหนึ่งเป็นคนนอกที่เลวมาก!”

ชูเซี่ยก็ยกถ้วยชาขึ้นมาและนั่งคิดอยู่สักพัก นางก็ถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดอีกครั้ง เชียนซานก็สงบจิตสงบใจลงและพูดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ชูเซี่ยฟัง

ท้ายสุด ชูเซี่ยก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจและมองเชียนซานพร้อมพูดว่า: “ถ้าเกิดว่ามีวันหนึ่ง เจ้าแต่งงานแล้ว หลวี่หนิงเป็นชายที่คู่ควรกับเจ้าอยู่เหมือนกันนะ!”

เชียนซานตอบกลับว่า “ข้าไม่มีทางแต่งงานกับเขาหรอก ถ้าจะแต่งงานจริง ข้าไปแต่งกับหมูหมายังดีว่าแต่งงานกับเขาเสียอีก!”

ชูเซี่ยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์