ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 152
สรุปบท ตอนที่152 ในใจถือสา: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปเนื้อหา ตอนที่152 ในใจถือสา – ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บท ตอนที่152 ในใจถือสา ของ ชายาเกิดใหม่ของข้า ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่152 ในใจถือสา
เชียนซานผลักนางล้มลงไปอีกที ทำให้ฉ่ายเวินที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงไปทันทีน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ที่ตาไหลออกมาทันทีและมองเชียนซานอย่างกลัวๆจากนั้นเธอก็ไม่ลุกขึ้นและรีบพูดอธิบายอย่างน่าสงสาร: “เชียนซานเจ้าเข้าใจผิดแล้วล่ะ พี่สาวข้าบอกเจ้าใช่ไหมว่าข้าวางยาใส่นาง?ขอให้เจ้าไปอธิบายกับนางหน่อยได้ไหมว่าข้าไม่ได้ทำจริงๆข้าเสียท่านแม่ไปตั้งแต่ยังวัยเยาว์ท่านพ่อก็มาเสียไปอีกข้ามีแค่ศิษย์พี่และพี่สาวข้ารักพวกเขาแล้วข้าจะไปทำร้ายพี่สาวได้อย่างไรกัน?”
เชียนซานมองนางอย่างน่าสมเพศ “แสดงเก่งจริงๆเลยนะเจ้าน่ะ เดี๋ยวข้าจะตบเจ้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!”
หลวี่หนิงโกรธขึ้นมาจริงๆแล้วและรับไปพยุงฉ่ายเวินลุกขึ้นมาจากนั้นก็ตะโกนด่าเชียนซานอย่างโมโห: “เจ้าบ้าพอหรือยัง?หลักฐานสักอย่างก็ไม่มีแล้วยังมาอลาวาดที่ตำหนักคนอื่นอีก เจ้ามีฝีมือการต่อสู้ที่เก่งกาจก็เลยใช้ความสามารถของตัวเองมาทำร้ายคนอื่นแบบนี้เหรอ?บอกว่าคนอื่นกลั่นแกล้งพวกเจ้า ข้าว่านะพวกเจ้านั่นแหละที่กำลังกลั่นแกล้งนางอยู่ เชียนซานข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ!”
เขามองฉ่ายเวินและถามอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า: “ฉ่ายเวิน ไม่เป็นไรใช่ไหม?บาดเจ็บที่ใดหรือเปล่า?”
ฉ่ายเวินส่ายหัว “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอบคุณเพคะ คุณชายหลวี่!”
เชียนซานเห็นว่าหลวี่หนิงช่วยฉ่ายเวินไฟแห่งความแค้นก็ลุกโชนขึ้นทันทีและตะโกนอย่างเดือดดาลว่า: “ใช่สิข้ามันเหมือนหมาบ้า ส่วนนางก็เป็นนางฟ้า หลวี่หนิงเชิญเจ้าเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวต่อไปเถอะนะ วันหลังก็อย่ามาหาข้าอีกล่ะ!”พูดจบนางก็กลับหลังหันและเดินจากไปเลย!
หลวี่หนิงก็ตอบกลับไปว่า: “เจ้าวางใจได้ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่พูด ข้าก็ไม่ไปหาเจ้าอยู่แล้ว เจ้ามันบ้าไม่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเลย!”
เชียนซานโกรธจนแทบจะฆ่าคนได้เลย นางเก็บหินขึ้นมาก้อนหนึ่งและโยนใส่หลวี่หนิง ฉ่ายเวินกรีดร้องอย่างตกใจแต่ก็ยังไปบังหน้าหลวี่หนิงไว้ไม่ให้โดนหินนางใช้หลังรับหินก้อนนั้นไว้
นางล้มลงไปที่อ้อมกอดของหลวี่หนิงจากนั้นเขาก็รีบยื่นมือไปรับนางไว้สีหน้าตื่นตระหนกตกใจ เขาไม่ทันได้ด่าเชียนซานและก้มหน้าลงถามว่า: “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?เจ็บที่ใดหรือไม่?”
สีหน้าฉ่ายเวินเจ็บปวดมากน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดและกัดฟันพูดว่า: “ไม่เจ็บเจ้าค่ะไม่เป็นไร ท่านอย่าไปโทษนางเลยเจ้าค่ะ!”
หลวี่หนิงพยุงนางขึ้นมาและโกรธจนตัวสั่น เขาด่าเชียนซานไปว่า: “เจ้ามันบ้าไปแล้ว!”จากนั้นก็อุ้มฉ่ายเวินเข้าห้องประทับไป!
เชียนซานมองดูแผ่นหลังของหลวี่หนิงที่เดินจากไป นางกระทืบเท้าขอบตานางแดงขึ้นมาเรื่อยๆ นางอยากจะพุ่งไปและตบหน้าหลวี่หนิงแรงๆสักฉากแต่นางต้องอดทนเอาไว้จากนั้นนางก็หันหลังและเดินออกไปเลย!
เชียนซานกลับมาที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยมองเห็นชูเซี่ยก็ยิ่งกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่และนางก็ร้องไห้ออกมาทันที นางเป็นแบบนี้แล้วก็ทำเอาชูเซี่ยตกใจเอามากๆ
ชูเซี่ยรีบถามเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางทันที เชียนซานพูดสิ่งที่หลวี่หนิงทำกับนางออกมาทั้งหมดนางกัดฟันพูดว่า: “ข้าจะไม่ไปเจอเพื่อนชั่วคนนี้อีก เห็นหญิงสาวดีกว่าเพื่อน!”
ชูเซี่ยถามอย่างสงสัยว่า: “เจ้าบอกว่าหลวี่หนิงด่าเจ้าเพื่อฉ่ายเวินงั้นเหรอ?จากนั้นก็อุ้มนางเข้าห้องประทับไป?”
เชียนซานตอบอย่างแค้นเคือง: “ใช่เจ้าค่ะ พวกเขาสวีทหวานกันจนคนอิจฉา!”
ชูเซี่ยหัวเราะ “พวกเขาหวานกัน ทำไมเจ้าต้องโกรธด้วยเล่า?”
เชียนซานนิ่งไปสักพักและตอบไปว่า: “ข้าแค่โกรธเขาที่ไม่แยกเรื่องดีชั่วออกมา เขาอยากจะหวานกับใครนั่นมันก็เรื่องของเขา ข้าจะโกรธอะไรกัน?”
“แต่ว่าเจ้ากำลังโกรธอยู่ เจ้าไม่ได้โกรธเพราะฉ่ายเวินแกล้งทำเป็นน่าสงสารแต่เจ้าโกรธที่นางกับหลวี่หนิงสวีทหวานกัน เจ้าโกรธหลวี่หนิงที่ไปเป็นห่วงนางมากกว่า เจ้าโกรธที่หลวี่หนิงด่าเจ้าเพราะนาง……”
เชียนซานรีบลุกขึ้นทันทีตาเบิกกว้างขึ้น “หยุดเลยเจ้าค่ะ ทำไมนายหญิงถึงพูดเช่นนี้ล่ะเจ้าค่ะ?ท่านฟังที่ข้าเล่าไปแล้วไม่โกรธเลยเหรอเจ้าค่ะ?เขาเปลี่ยนข้างและไปช่วยฝ่ายศัตรูแทนท่านไม่โกรธจริงเหรอเจ้าค่ะ?ที่ข้าโกรธก็สมเหตุสมผลแล้วนะเจ้าค่ะ!”
ชูเซี่ยยื่นมือไปชงชาและพูดว่า: “เปลี่ยนข้าง?ไม่ขนาดนั้นหรอก เขาไม่เชื่ออยู่แล้วว่าฉ่ายเวินเป็นคนร้ายที่วางยา!”
“ทำไมเขาไม่เชื่อล่ะเจ้าค่ะ……”
“งั้นทำไมเขาต้องเชื่อพวกเราด้วยล่ะ?”ชูเซี่ยเงยหน้ามองเชียนซาน ยื่นมือไปแตะไหล่นางให้นั่งลงและเริ่มต้นพูดว่า: “เชียนซาน ตลอดทางที่พวกเราเดินมา พวกเราต้องเจอทั้งลมฝนพายุที่รุนแรง พวกเรารักกันดั่งพี่น้องดังนั้นตอนนี้ใจเราตรงกัน ข้าต้องถูกใส่ร้าย ถูกวางยาพิษ เจ้าก็อยู่ช่วยข้าตลอดเพราะว่าพวกเราเคยมีความทรงจำร่วมกันมาตลอดแต่ว่าหลวี่หนิงไม่มี หลวี่หนิงกับพวกเราไม่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขนาดนี้พูดตามตรงแล้วเขาก็แค่คนนอกคนหนึ่ง เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”
เชียนซานมองนางอย่างอึ้งๆและพูดเสียงสั่นๆว่า: “คนนอก?เขาเป็นแค่คนนอก?”พูดจบ นางก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ็บปวด “ใช่สิพูดแล้ว เขาก็แค่คนนอกคนหนึ่งเป็นคนนอกที่เลวมาก!”
ชูเซี่ยก็ยกถ้วยชาขึ้นมาและนั่งคิดอยู่สักพัก นางก็ถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดอีกครั้ง เชียนซานก็สงบจิตสงบใจลงและพูดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ชูเซี่ยฟัง
ท้ายสุด ชูเซี่ยก็ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจและมองเชียนซานพร้อมพูดว่า: “ถ้าเกิดว่ามีวันหนึ่ง เจ้าแต่งงานแล้ว หลวี่หนิงเป็นชายที่คู่ควรกับเจ้าอยู่เหมือนกันนะ!”
เชียนซานตอบกลับว่า “ข้าไม่มีทางแต่งงานกับเขาหรอก ถ้าจะแต่งงานจริง ข้าไปแต่งกับหมูหมายังดีว่าแต่งงานกับเขาเสียอีก!”
ชูเซี่ยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์
ตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นขึ้นเขาพึ่งเหยียบเข้ามาในตำหนักฉ่ายเหว่ยเป็นครั้งแรก
สีหน้าเขาเริ่มไม่ดีใต้คล้ำๆขอบตาดำๆนัยน์ตาสะลืมสะลือเหมือนกับว่าสองวันมานี้เขาไม่ได้นอนเลย
เขามองชูเซี่ยค้างไว้และยื่นมือไปกระชากนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอดจากนั้นก็ถอดหายใจและพูดว่า: “หว่านเหนียงบอกว่าช่วงนี้เจ้าไม่กินข้าว เจ้าไม่อยากอาหารเหรอ?”
ในใจของชูเซี่ยรู้สึกน้อยใจที่สองวันมานี้เขาไม่มาหาตัวเองเลย นางรู้สึกเสียใจ นางแค่อยากให้พื้นที่ส่วนตัวกับเขาให้เขาสงบจิตใจลงมาและคิดเรื่องทั้งหมดดีๆ วันนี้ที่เขามาหาก็เป็นเพราะเขาคงเป็นห่วง ความคิดถึงของตลอดสองวันมานี้ก็เผยออกมา ขอบตานางเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆและพูดเสียงสั่นว่า: “คิดถึง!”
หลี่เฉินเย่นถอนหายใจและใช้คางเท้ากับบนหัวนางไว้และพูดว่า: “ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน?”
ความคิดถึงเป็นเหมือนดั่งยาพิษมันจะเข้าสู่ร่างกายจิตใจวิญญาณอย่างช้าๆและในเวลาสั้นๆเพียงแค่สองวันทั้งสองก็ผอมลงไปเยอะมาก
หลี่เฉินเย่นจับมือนางไว้และบอกเรื่องบ้านเมืองของตลอดสองวันมานี้กับนาง บรรยากาศช่างแสนอบอุ่นมาก
แต่ว่าชูเซี่ยรู้สึกว่าเขานั้นรักษาระยะห่างกันตัวเองเอาไว้ สายตาที่เขามองนางมัยเปลี่ยนไปแต่ในสายตานั้นยังคงมีความอบอุ่นที่ใกล้จะหายไปช้าๆ
เขายังคงสงสัยอยู่ ถ้าเรื่องนี้ไม่สืบจนรู้เรื่อง เขากไม่มีทางปล่อยวางแน่นอน!
ถ้าเป็นแบบนี้แล้วชูเซี่ยยิ่งมั่นใจขึ้นมาว่านางจะสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด นางไม่อยากถูกใส่ร้ายแบบนี้ ถ้าหญิงใดไม่บริสุทธิ์เป็นความผิดที่หนักมากไม่ว่าจะอยู่ในช่วงเวลาอดีตหรือปัจจุบันก็เป็นเรื่องที่น่าเกียจ
หลี่เฉินเย่นบอกว่าตอนนี้เฉินหยวนชิ่งกลับเข้าเมือง
ชูเซี่ยถามกลับไปว่า “อ้อ เขากลับเข้าเมืองมากี่วันแล้ว?ข้าไม่เจอกับเขามานานแล้ว!”
“เป็นเวลาครึ่งเดือน เวลาช่วงนี้เขาเตรียมตัวเพื่อฝึกซ้อมอยู่!”เรื่องที่หลี่เฉินเย่นกับชูเซี่ยพูดวันนี้มีแต่เรื่องการเมือง เรื่องของตัวเองกลับไม่พูดเลย ทั้งสองดูเหมือนพูดกันมานานแล้วแต่เรื่องจริงนั้น นางไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ เขาก็ไม่คิดจะไปเดาว่าตอนนี้นางคิดอะไรอยู่
นี้คงจะเป็นดั่งสุภาษิตที่ว่าเจอหน้ากันแล้วแต่กลับพูดไม่ออกสักคำ!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...