ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 151

ตอนที่151 เชียนซานออกหน้า

ตำหนักฉ่ายเหว่ยได้เปลี่ยนทาสรับใช้อีกแล้ว คนพวกนี้เป็นคนที่หลี่เฉินเย่นเป็นคนเลือกเองทั้งหมดและเป็นคนที่จงรักภักดีต่อเขาเพียงคนเดียว

หลี่เฉินเย่นก็ได้เรียกหว่านเหนียงมาด้วย เมื่อก่อนหว่านเหนียงเป็นคนรับใช้ของไทเฮาเก่าและเป็นข้ารับใช้ที่ไทเฮาคนก่อนไว้ใจมากที่สุด หว่านเหนียงเป็นคนซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาและหว่านเหนียงก็รู้ว่าในวังนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง หลี่เฉินเย่นเลยเลือกไว้ใจนาง

คนในวังนี้เรียกหว่านเหนียงว่ากูกูกันหมดเลย เมื่อก่อนนางเป็นเอ่อผินซางชือที่ดูแลเกี่ยวกับเรื่องอาหาร เมื่อก่อนเคยถูกสั่งให้ไปดูแลเรื่องอาหารการกินของพระชายาเจิ้งกั๋วที่กำลังตั้งครรภ์อยู่นางเชี่ยวชาญในด้านอาหารมากๆ หลี่เฉินเย่นอยากให้นางมาดูแลเรื่องอาหารของชูเซี่ยตั้งนานแล้วแต่ชูเซี่ยบอกว่าที่ตำหนักฉ่ายเหว่ยก็ดูแลตนเองเป็นอย่างดีอยู่แล้วไม่อยากให้ไปรบกวนหว่านเหนียงก็เลยไม่ได้เชิญมาแต่ตอนนี้ตำหนักฉ่ายเหว่ยก็เปลี่ยนคนไปหมดแล้ว หลี่เฉินเย่นก็เลยสั่งให้หว่านเหนียงมาดูแลในวังนี้ให้หน่อย!

เรื่องวันนั้นในตำหนักฉ่ายเหว่ยไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยออกไป ฉ่ายเวินก็ไม่ได้พูดเช่นกันเรื่องนี้กระทบกับชื่อเสียงของหลี่เฉินเย่นอย่างมาก ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่จะส่งผลไม่ดีต่อหลี่เฉินเย่นนางก็จะคิดให้รอบคอบก่อนเสมอ ผู้ชายเวลาถูกสวมเขาก็จะอายกันทั้งนั้น ฉ่ายเวินจะไม่ให้หลี่เฉินเย่นโดนผู้อื่นนินทาได้

หว่านเหนียงก็ไม่รู้เรื่องคืนนั้นเช่นกัน นางก็ไม่ใช่คนที่จะมานั่งเดาเองเออเองเช่นกัน ถ้าอยากมีชีวิตรอดอยู่ในพระราชวังแห่งนี้สิ่งแรกที่ต้องเรียนรู้คือไม่ว่าจะอยู่ในช่วงเวลาไหนเรื่องอะไรถ้าหากเจ้านายไม่พูดก็อย่าไปถามเยอะ

ยิ่งรู้มากเท่าไหร่ก็จะเป็นอันตรายต่อชีวิตเมื่อนั้น!

เชียนซานกลับพระราชวังในวันที่สามเห็นว่าในวังเปลี่ยนคนไปมากมายก็เลยสงสัยและถามชูเซี่ยไปว่า”นายหญิงเจ้าค่ะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอเพคะ?”

ชูเซี่ยเล่าเรื่องคืนนั้นให้เชียนซานฟังทั้งหมดพอเชียนซานได้ฟังแล้วก็โมโหขึ้นมาทันทีจากนั้นก็ดึงแขนเสื้อขึ้นจะไปตบฉ่ายเวิน หลวี่หนิงเข้ามาในวังพร้อมกับนางย่อมรู้ดีว่านางเป็นคนอารมณ์ร้อนเพียงใดก็เลยรีบห้ามไว้:”อย่าทำอะไรไม่คิดสิพวกเราไม่มีหลักฐานอะไรที่จะบ่งบอกว่านางเป็นคนร้ายได้เลยนะ”

เชียนซานโมโหจนควันออกหูและตะโกนพูดไปอย่างเดือดดาลว่า:”ไม่ใช่นางแล้วจะเป็นใครไปได้เล่า?หญิงผู้นี้มีแต่ความชั่วร้ายในหัวและยังมีเล่ห์เหลี่ยมกลโกงเยอะด้วยพวกเราก็เลยไม่มีหลักฐานแต่ว่าถึงแม้จะไม่มีหลักฐานก็ตามข้าก็รู้ว่านางเป็นคนทำ”

หลวี่หนิงพูดและขมวดคิ้วไปด้วย:”เจ้าอย่าคิดไปเองสิท่านฉ่ายเวินเป็นถึงศิษย์น้องของฮ่องเต้และฮ่องเต้ทั้งยังรักและเอ็นดูนางด้วย!อีกอย่างท่านฉ่ายเวินก็ดูไม่เหมือนกับคนอย่างนั้นนะ!”

เชียนซานตอบกลับไปอย่างอารมณ์เสีย:”เจ้าเห็นว่านางสวยหรอกก็เลยคิดว่าเป็นคนดีงั้นเหรอ?ข้าจะบอกให้นะในโลกใบนี้อะไรที่ยิ่งสวยก็จะยิ่งเป็นพิษมากเท่านั้นเจ้าดูสิหลี่ซี่ไปชอบนางเข้าและจุดจบเป็นอย่างไรเล่า??”

หลวี่หนิงมองค้อนใส่นาง:”เจ้าอย่าพูดแบบนี้สิ ข้าพูดเมื่อไหร่ว่าข้าชอบนาง?ข้าแค่พูดอย่างสมเหตุสมผลถ้าหากเจ้ายังอารมณ์ร้อนแบบนี้มันก็ไม่ทำให้เกิดประโยชน์อะไรหรอกนี่ยังไม่พูดเรื่องที่นางใช่ผู้บ่งการเบื้องหลังทั้งหมดหรือเปล่าถ้าหากว่าไมใช่นางเจ้าก็จะเป็นคนที่ใส่ร้ายนางแต่ถ้าหากว่าใช่เจ้าก็ไปทำให้นางไหวตัวทัน!” หลวี่หนิงมองดูชูเซี่ยที่กำลังยกถ้วยชาอยู่และพูดไปว่า:”ท่านหมอเวินเจ้าค่ะท่านช่วยข้าเกลี้ยกล่อมนางหน่อยสิเจ้าค่ะ!”

ชูเซี่ยยกหัวขึ้นมามองหลวี่หนิงและคิดแผนการในสมองอยู่จากนั้นก็มีแผนการผุดขึ้นมาในหัวและนางก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาพูดว่า:”ทำไมข้าต้องเกลี้ยกล่อมไม่ให้นางไปล่ะ?ความจริงแล้วข้าอยากให้นางไปโวยวายเหมือนกัน!”

ทำอะไรไม่เคยมีล่องลอยเหลือไว้เลย ฉ่ายเวินคงจะรู้ว่าตนเองคงทำอะไรนางไม่ได้มันก็ใช่ ถ้าตามหลักความเป็นจริงตนเองก็ไม่สามารถไปเค้นถามนางได้แต่ว่าถ้าเกิดเชียนซานจะไปโวยวายแล้วเชียนซานเป็นคนอารมณ์ร้อนใครๆก็รู้และนางยังเป็นข้ารับใช้ของไทเฮาคนก่อน คนในวังนี้ยังไงก็ต้องให้หน้านางอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วจะไม่เป็นไปตามผลลัพท์อย่างน้อยก็ทำให้คนในวังนี้มองนางด้วยสายตาสงสัยถ้ามีสายตาเยอะขนาดนี้นางยังจะกล้าลงมือทำอีกก็จะยากขึ้นแน่นอน!

หลวี่หนิงนึกไม่ถึงเลยว่าขนาดชูเซี่ยยังเห็นด้วยกับเชียนซาน เขาคิดว่าตลอดว่าชูเซี่ยเป็นหญิงที่เรียบร้อยและดีแต่ไม่นึกเลยว่าไม่คิดเลยว่าขนาดตอนนี้ไม่มีหลักฐานนางก็ยังเอาความสงสัยของตนเองเป็นความจริงเขาผิดหวังในตัวนางมาก”ท่านหมอเวินทำแบบนี้ไม่เห็นแกตัวไปหน่อยเหรอครับ?ท่านฉ่ายเวินอาจจะไม่ใช่คนที่อยู่เบื้องหลังก็ได้!”

ชูเซี่ยยังไม่ได้พูดอะไรเชียนซานก็ตบหัวหลวี่หนิงไปทีหนึ่งในความแรงนี้ก็ทำให้หลวี่หนิงเกิดความมึนหัวทันทีและก็ตะโกนไปว่า:”ข้าก็บอกว่าเจ้าชอบนางนั้นเจ้าก็บอกกว่าไม่ชอบใส่หัวไปเลยเรื่องของตำหนักฉ่ายเหว่ยไม่มีอะไรเกี่ยวกับเจ้าไปเลยไป!”พูดจบก็ดันหลวี่หนิงออกไปด้วย

หลวี่หนิงโมโหและกำมือนางไว้แรงๆจากนั้นก็พูดอย่างอารมณ์เสียว่า:”ทำไมเจ้าถึงอารมณ์ร้อนแบบนี้ตลอดเลยล่ะ?เจ้าก็พูดดีๆไม่ได้เหรอ?ถ้าพูดกับคนอย่างเจ้าข้าหุบปากเงียบยังดีกว่าอีก!”

เชียนซานโมโหจนตัวสั่นจากนั้นก็เตะเขาปีหนึ่งเตะโดนเข่าเขาพอดีคราวนี้เขามองเชียนซานอย่างแรงสุดท้ายเขาก็พูดว่า:”ดีข้าหมดคำจะพูดกับเจ้าแล้วต่อไปนี้ถ้าจะทำอะไรก็แล้วแต่เจ้าเลยเรื่องของเจ้าไม่เกี่ยวกับข้าอีกต่อไป?”พูดจบก็เดินออกไปอย่างโมโห

เชียนซานโมโหเตะขอบประตูไปหนึ่งทีขอบประตูนั้นเป็นของตายของแข็งมันไม่ทำให้นางหายโมโหเลยแต่กลับทำให้ตนเองเจ็บจนเต้นอยู่กับที่

ชูเซี่ยมองนางแล้วยิ้ม:”เจ้าอารมณ์เสียอะไรเนี่ย?หลวี่หนิงชอบฉ่ายเวินแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะ?ทำไมเจ้าต้องไปสนใจด้วยล่ะ?”

เชียนซานโมโหจนหน้าดำหน้าแดงและพูดไปอย่างโมโหว่า:”ข้าไม่ได้โกรธข้าไม่ได้สนใจใครบอกว่าข้าสนใจเขา?เขาก็เหมือนกับสุนัขตัวผู้ที่เหมือนมีเสน่ห์หน่อยก็เข้าไปหาพร้อมกับส่ายหางทุเรศการที่ได้รู้จักคนเช่นนี้มันช่างเป็นตราบาปในชีวิตข้ามาก!”พูดจบนางก็ถุยไปหลายที

พูดขบเชียนซานก็ถามชูเซี่ยว่า:”เจ้าเห็นด้วยกับการที่ข้าไปจัดการนางงั้นเหรอ?”

ชูเซี่ยถามอย่างกวนๆ:”เจ้าพูดถึงหญิงแพศยาคนใด?”

เชียนซานกระทืบเท้า”เฮ้ออ เจ้านายเจ้าค่พขนาดท่านยังจะหัวเราะข้างั้นเหรอ?”

ชูเซี่ยเก็บอาการเอาไว้”พอแล้วพูดเรื่องสำคัญกันเถอะเจ้าไปเถอะไปโวยวายให้ถึงที่สุดโวยวายเหมือนคุณป้าเจ้าก็แค่โวยวายก็พอส่วนเรื่องอื่นเจ้าไม่ต้องไปสนใจ!”

เชียนซานเห็นว่าชูเซี่ยทำหน้านิ่งเหมือนคิดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วเลยถามไปว่า:”เจ้านายเจ้าค่ะท่านมีแผนการแล้วใช่ไหมค่ะ?”

ชูเซี่ยยิ้มอย่างมีลับลมคมใน”ข้ายังบอกเจ้าไม่ได้เจ้าไปทำตามที่ข้าสั่งก่อนเถอะ!”