ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 154

ตอนที่ 154 คนที่ข้าทำไม่ดีด้วย

ชูเซี่ยรีบพยุงนางขึ้นมาและเรียกคนเข้ามาส่งนางไปเข้าห้องนอน

เชียนซานไม่ควรจะดื่มเหล้าจริงๆตลอดทางนางตะโกนออกมาว่า “คนเลว”ถ้วยแก้วและขวดที่อยู่บนโต๊ะนางปัดลงพื้นหมดเลยจากนั้นนางก็ชกต่อยตีตบคนที่มายกหน้าไปทำเอาหน้าของข้ารับใช้บวมช้ำแดงกันหมด สุดท้ายหว่านเหนียงเคยมีประสบการณ์ทางด้านนี้นางเข้ามาและพูดข้าหูนางว่า : “เจ้าอย่าส่งเสียงเอะอะโวยวายเดี๋ยวข้าก็พาเจ้าไปหาคนเลวนั้นหรอก!”เชียนซานก็รีบสงบลงฟุบลงและหายใจเสียงดังจากนั้นก็ไม่ขยับอีกต่อไปเลย

กงกงรีบเข้ามายกหน้าออกไป ชูเซี่ยฟังนางโวยวายแล้วที่จริงนางก็เริ่มเมาหน่อยๆแต่โดนนางโวยวายใส่ก็ส่างเหล้าพอดีนางยิ้มหัวเราะและก้มลงเก็บกวาดพื้นที่และจากนั้นก็มีข้ารับใช้สาวคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างนาง : “ไม่ต้องแล้วพวกเจ้าออกไปเถอะ!”

ข้ารับใช้สาวทั้งหมดรับคุกเข่าลงและถามไปอย่างกลัวๆว่า :“นายหญิงเจ้าค่ะ พวกบ่าวรับใช้ไม่ดีใช่ไหมเจ้าค่ะ?”

ชูเซี่ยนิ่งเงียบสักพักและยิ้มตอบพวกนางไปว่า : “ไม่ใช่หรอกข้าแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวก่อนน่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ!”

“แต่ว่าถ้าเกิดฮ่องเต้ทรงทราบขึ้นมาล่ะเจ้าค่ะถ้าทรงทราบแล้วจะลงโทษพวกบ่าวไหมเจ้าค่ะ!” ข้ารับใช้ทั้งหมดก็ยังคงไม่กล้าลุกขึ้นและยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น

ชูเซี่ยนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยใจและเจ็บปวดใจมากเด็กสาวพวกนี้เคร่งระเบียบของในวังมากทำเรื่องอไรก็กลัวถูกลงโทษอยู่ในวังอย่างระมัดระวัง นางคิดว่าชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าเป็นอย่างไรนางมองไม่เห็นอนาคตเลย

นางไม่มีทางเลือกแต่พวกนางยังมีนางยกหน้าสาวใช้คนหนึ่งขึ้นมา: “พวกเจ้าออกไปเถอะคืนนี้พักผ่อนเยอะๆไม่ต้องมาเฝ้าแล้วล่ะพรุ่งนี้ผู้ใดที่ไม่อยากอยู่ในวังนี้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะส่งออกไปนอกวังเองไปตามหาอนาคตที่พวกเจ้าต้องการไปตามหาความสุขของตัวเองอย่ามาขังตัวเองอยู่ในวังนี้เลย!”

พอนางพูดแบบนี้แล้วทำเอาทุกคนตกใจกลัวกันหมดและทุกคนก็กราบลงไปเรื่อยๆไม่หยุด : “บ่าวสมควรตาย บ่าวสมควรตาย ขอท่านยกโทษให้บ่าวด้วยเถิด”

ชูเซี่ยเริ่มอารมณ์เสียและเข้าไปลากแต่ละคนให้ลุกขึ้นมาจากนั้นก็พูดว่า: “พวกเจ้าอย่ามาคุกเข่าต่อหน้าข้าและข้าก็ไม่ใช่นายของพวกเจ้านายของพวกเจ้าก็คือตัวเอง”นางอารมณ์เสียจนเตะเก้าอี้ระบายอารมณ์และพูดต่อว่า:“ข้าเบื่อกับที่นี้มากมานานแล้วข้าอยากกลับบ้านที่นี้มันไม่ใช่ที่ๆคนอยู่เลยด้วยซ้ำ!”

ข้ารับใช้ตกใจกลัวจนหน้าซีดขาวเผือดคุกเข่าก้มหัวและไม่กล้าออกเสียง

หว่านเหนียงพึ่งส่งเชียนซานกลับห้องไปเสร็จเข้ามาก็เห็นชูเซี่ยโมโหอยู่นางรีบเดินเข้าไปบอกให้ข้ารับใช้ออกไปให้หมด

นางพยุงชูเซี่ยขึ้นและให้นั่งลงจากนั้นก็พูดว่า : “ทำไมท่านต้องทำให้ตัวเองทรมาณด้วยเจ้าค่ะ?ท่านหมอเวินจะอารมณ์เสียอย่างไรชีวิตนี้ก็ยังต้องเดินต่อไป!”

ชูเซี่ยร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ความรู้สึกที่นางเก็บงำเอาไว้เองคนเดียวตลอดมานี้วันนี้นางได้ปลดปล่อยมันออกมาแล้วเพียงเพราะหว่านเหนียงเข้ามาปลอบ นางจับมือหว่านเหนียงเอาไว้และนั่งลงจากนั้นนางก็เอามือจับโต๊ะไว้และอยากร้องไห้ออกมาให้ดังๆไปเลย

ตอนที่คนรู้สึกทุกข์ใจที่สุดก็อยากกลับบ้นกันหดและนางกพูดอย่างะอื้นว่า“หว่านเหนียง ข้าคิดถึงท่านแม่!”

ถ้อยคำที่เจ็บปวดใจกลั่นกรองออกมาเรื่อยๆไหล่ทั้งสองข้างของนางกระตุกตลอดความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้มานานได้ปลดปล่อยออกมาผ่านน้ำตานางร้องไห้ไม่หยุด

หว่านเหนียงถอนหายใจเสียงดังและจับไหล่นางไว้เบาๆเป็นการปลอบใจจากนั้นก็พูดปลอบใจนางว่า:“ร้องไห้ออกมาเถิดเจ้าค่ะปลดปล่อยมันออกมาให้หมด!”

ชูเซี่ยได้ยินเช่นนั้นล้วนางห็ร้องไห้ออกมาเชกเช่นเหมือนตัวเองเก็บกดไว้มานานเหลือเกินพอหว่านเหนียงได้ยินนางร้องไห้แบบนี้แล้วนางก็อดเอ็นดนางไม่ได้

ข้ารับใช้สาวที่รออยู่ด้านนอกไม่กล้าไปไหนไกลและก็ไม่กล้าเข้ามาทำความสะอาดด้วยเช่นกันพอได้ยินชูเซี่ยร้องไห้ทุกคนที่รอด้านนอกก็ขอบตาแดงกันหมดพวกนางคิดถึงบ้านท่านแม่ท่านพ่อครอบครัวนี่เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดของสาวรับใช้แต่ว่าพวกนางกลับคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลยนั้นเป็นสิ่งที่พวกนางห้ามคิดเป็นอันขาดไม่เช่นนั้นเวลาที่อยู่ในวังนี้พวกนางก็จะอยู่ยากขึ้น

ชูเซี่ยเมาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นก็ไม่รู้ว่านางร้องไห้มานานเท่าไหร่แล้วพอเงยหน้าขึ้นมาก็เวียนหัวเป็นอย่างมากน้ำมูกที่อยู่ตรงจมูกปิดการหายใจนางหมด นางรูว่าตอนนี้ขอบตานางคงแดงและบวมมาก นางก็บอกหว่านเหนียงไปว่า: “ข้าคงดูตลกมากเลย!ทำไมข้าเป็นแบบนี้เนี่ย!”

หว่านเหนียงนั่งลงมายื่มมือไปกุมมือนางไว้และพูดอย่างจริงจังว่า : “ท่านหมอเวินยังจำที่บ่าวบอกว่าท่านหมอเวินเคยช่วยชีวิตบ่าวไว้ได้ไหมเจ้าค่ะ?ตอนนั้นพระชายาเจิ้งกั๋วถูกวางยาพิษ ถ้าช่วยพระชายาไม่ได้บ่าวก็ไม่ได้เป็นคนทำถ้าจากนิสัยของฮ่องเต้องค์ก่อนแล้วบ่าวคงถูกประหารไปแล้วแต่ว่าท่านหมอเวินช่วยพระชายาและเด็กในท้องไว้ได้ บ่าวเลยรอดมาได้”

ชูเซี่ยทำตาโตและมองหว่านเหนียงไปอย่างตกใจ!ตอนที่ช่วยพระชายาเจิ้งกั๋ว ตอนนั้นนางเป็นหลิวหยิงหลงและหลิวหยิงหลงได้ตายไปนานแล้วตอนนี้นางเป็นชูเซี่ย หว่านเหนียงรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นหลิวหยิงหลงในตอนนั้น?

หว่านเหนียงเห็นว่านางทำหน้าตางงๆนางเลยพูดอธิบายไปว่า: “ไทเฮาคนก่อนบอกเรื่องนี้กับบ่าวแล้วเจ้าค่ะและยังสั่งให้บ่าวว่าวันหลังไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นถต้องช่วยท่านหมอเวินด้วย!”

ชูเซี่ยยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เพราะว่าไทเฮาเคยสั่งให้นางใช้ชีวิตดูแลพี่น้องหลี่เฉินเย่นถึงแม้ว่านางจะคิดมากแต่พอตอนกลางคืนนางก็ชอบเก็บมาคิดว่าไทเฮาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแต่ความเป็นจริงแล้วไทเฮาก็สั่งให้หว่านเหนียงและเชียนซานใช้ชีวิตทั้งหมดที่มีอยู่มาดูแลข้า นางกับตัวเองความจริงแล้วก็เสียความรู้สึกให้กับพี่น้องหลี่เฉินเย่น

หว่านเหนียงพูดต่อว่า: “ท่านหมอเวินเคยช่วยชีวิตผู้คนแล้วนับไม่ถ้วนทำไมถึงพูดว่าตัวเองใช้ไม่ได้ล่ะเจ้าค่ะ?เหตุผลที่คนเราเกิดมาต้องมีประโยชน์อะไรสักอย่างเจ้าค่ะความรักเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตคนเราเท่านั้นมันไม่ใช่ทั้งหมด ท่านหมอเวินสำหรับหว่านเหนียงแล้วเป็นคนใจดีและชอบช่วยเหลือผู้คน ไมเฮาสั่งให้บ่าวดูแลท่านหมอเวินดีๆแต่ถ้าหว่านเหนียงไม่ชอบคนอย่างหมอเวินแล้วจะใช้ใจดูแลขนาดนี้ไหมเจ้าค่ะ?มันเป็นแค่เรื่องของศักดิ์ศรี มีแค่คนที่หว่านเหนียงนับถือเท่านั้นหว่านเหนียงถึงจะใช้ชีวิตไปดูแล!ดังนั้นท่านหมอเวินอย่าท้อใจไปเลยเจ้าค่ะ ท่านหมอเวินเป็นที่หนึ่งในหัวใจบ่าวอยู่แล้วไม่มีผู้ใดมาแทนได้”

การปลอบใจของหว่านเหนียงเหมือกับพื้นดินที่แห้งเหี่ยวและถูกรดน้ำเข้าจากนั้นก็กลับมาสดชื่นได้อีกครั้งทำให้ชูเซี่ยที่กำลังรู้สึกอย่างตายไปเร็วๆกลับมามีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง นางลุกขึ้นมาและกอดหว่านเหนียงเอาไว้และพูดว่า: “หว่านเหนียง ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆที่ทำให้ข้ามีกำลังใจอยากอยู่ต่อไป”นางเป็นคนที่ยึดติดกับความรักมากเกินไป ผู้หญิงเกิดมาก็ต้องหาผู้ชายแล้วอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?เพื่อผู้ชายคนนี้ทำให้นางอยากตายได้ ชูเซี่ยเมื่อก่อนเจ้าขาดผู้ชายขนาดนี้เลยเหรอ!ไม่มีเขาเจ้าก็ถึงกับอยู่ไม่ได้เลยงั้นเหรอ?หัวเจ้าคงโดนกระแทกอย่างรุนแรงแน่เลยถึงคิดแบบนั้น

หว่านเหนียงยิ้มออกมายื่นมือไปลูบหลังนางเบาๆและพูดอย่างเอ็นดูว่า: “นายหญิงที่ดีของบ่าวท่านคิดได้ก็ดีแล้วเจ้าค่ะ!”

เป็นเวลาสามทุ่ม ชูเซี่ยกำลังอ่านตำราที่เกี่ยวกับยาพิษ ตำรานี้มีหลายหน้าที่ฉีกขาดและบางหน้าก็เขียนไว้มั่วมากจนนางอ่านไม่ออก ดังนั้นการจะอ่านให้รู้เรื่องนางต้องใช้ความพยายามอย่างมาก นางไม่รู้ว่าตอนนั้นฉ่ายเวินส่งหนังสือเล่มนี้ให้หลี่เฉินเย่นแล้วเล่มนี้ก็กลายเป็นแบบนี้แล้วไม่รู้ว่านางตั้งใจทำหรือเปล่า สรุปแล้วชูเซี่ยอ่านเจอยาพิษหลายตัวมากแต่ว่าไม่เห็นยาพิษที่ทำให้คนเสียเลือดมากในเวลาเดียวเลยและไม่มีอาการเหมือนถูกยาพิษ

เป็นเวลากลางคืนคนที่เฝ้าหน้าประตูยังอยู่ นางบอกแล้วว่าไม่ต้องการใครมายืนเฝ้าประตูแต่ว่าพวกเขาก็ยังอยากอยู่ต่อ ชูเซี่ยไม่รู้จะพูดยังไงดีก็เลยปล่อยไป

ด้านนอกมีเสียงคนเดินมาและต่อมาก็มีเสียงเสียวไฉทำความเคารพ“ฝ่าบาท!”

สีหน้าชูเซี่ยเปลี่ยนไป เขามาทำอะไรตอนนี้เวลานี้?นางวางตำราที่ถืออยู่วางลงไปและเงยหน้าขึ้นมาและเห็นมีเงาของคนกำลังจะเดินเข้ามาชูเซี่ยกำลังดูหนังสือดังนั้นในห้องของนางเลยมีแสงสว่างจากเทียนเขาเดินมาทางนางช้าๆ