ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 155

ตอนที่ 155 ปล่อยนางออกวัง

อาหารส่งมา เสียวไฉกับข้ารับใช้คนอื่นนำอาหารมาแล้วก็ยื่นอยู่ข้างๆ

หลี่เฉินเย่นตักอาหารให้นางและพูดว่า: “กินสิ!”

ชูเซี่ยส่ายหัว “ข้าไม่หิว!”

หลี่เฉินเย่นเปลี่ยนสีหน้าและออกคำสั่ง: “กินเข้าไป นี่เป็นคำสั่ง!”

ชูเซี่ยเงยหน้ามองเขาและมองเห็นสายตาที่โกรธของเขา แสงเทียนที่ส่องกระทบที่ใบหน้าของเขาก็เห็นสีหน้าที่เย็นชาของเขาชัดขึ้น นางตกใจอึ้งสักพักก็ตอบว่า: “เพค่ะ!”

นางยกตะเกียบขึ้นมาก้มหน้าและคีบอาหารที่เข้าส่งมากิน นางกินเร็วมาก นางยัดอาหารเข้าปากไม่หยุด ความจริงแล้วนางไม่อยากโกรธเขาแต่ว่าเขากลับมาพูดประชดนางว่ากินซะนี่เป็นคำสั่ง ใช่สิ ความสัมพันธ์ระหว่างเราตอนนี้มันก็แค่ฮ่องเต้และประชาชนต้อยต่ำ นี่เป็นอาณาจักรของเขา เขาว่ายังไงนางก็ต้องฟัง

เขามองรางค้างไว้ สายตามีแต่ความโกรธและทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นมายื่นมือไปและแย่งตะเกียบในมือนางมาโยนลงพื้นและตะโกนไปอย่างโมโหว่า: “ไม่ต้องกินแล้ว!”

ชูเซี่ยก็เก็บขึ้นมาและกินมันต่อ ทำเหมือนกับว่าเขาไม่อยู่ นางกินเร็วมากเร็จจนกระเพาะเจ็บ นางถึงจะหยุดกินเริ่มรู้สึกว่ากระเพาะนางเจ็บจี๊ด นางรีบนั่งลงที่พื้นจับท้องตัวเองไว้และอ้วกออกมาไม่หยุด

หลี่เฉินเย่นปัดอาหารที่อยู่บนโต๊ะลงพื้นหมดและตะโกนไปข้างนอกคนที่อยู่ด้านนอกก็รีบเข้ามาพอเห็นว่าฮ่องเต้โกรธโมโหอย่างมากทุกคนก็คุกเข่าลงพื้นไป สีหน้าที่เย็นชาของหลี่เฉินเย่นทำเอาทุกคนกลัวแต่ในความเย็นชานี้ยังมีความสงสารแฝงอยู่แต่ว่าเขาก็ใช้ความโกระเข้ามาแทนและเขาก็พูดไปว่า: “ชูเซี่ย เจ้านี้มันเป็นผู้หญิงที่ควรไปลงนรกซะ!”

ชูเซี่ยยังคงอ้วกไม่หยุด ความเหม็นเปรี้ยวยังคงอบครวญอยู่ที่คอนางไม่หายของที่นางกินไปเมื่อสักครู่ก็อ้วกออกมาเสียหมดแต่ว่ากระเพาะนางก็ยังเจ็บจี๊ดอยู่

เสียวไฉเข้ามาอยากจะเข้าพยุงนางแต่ก็ถูกหลี่เฉินเย่นห้ามไว้และพูดว่า: “ออกไปให้หมดเลยไม่มีคำสั่งของข้าก็อย่าเข้ามา!”

เสียวไฉรีบก้มหัวและพูดว่า: “ฝ่าบาท ร่างกายของนายหญิงไม่ค่อยสบายมาหลายวันแล้วเพค่ะ โปรดฝ่าบาทเมตตา อย่าทรมาณนานน้อยเลยเพค่ะ!”

หลี่เฉินเย่นนิ่สักพักก็เอาความโกรธลงใส่เสียวไฉทั้งหมดเขาพูดไปว่า: “ทำไม?เจ้ากำลังช่วยนางงั้นเหรอ?พวกเจ้านี้มันเป็นนายบ่าวที่รักกันซะจริงนะ ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้นะว่าใครเป็นเจ้านานของวังนี้หรือจะให้ข้าใช้คนลงโทษเจ้าโดยการเฆี่ยนดีถึงจะรู้ว่าใครเป็นนายของที่นี้?”

เสียวไฉ่กลัวจนตัวสั่นและทำได้แต่ก้มลงกราบ: “โปรดฝ่าบาทเมตตา บ่าวผิดไปแล้วบ่าวไม่ได้หมายความเช่นนั้นเพค่ะ โปรดฝ่าบาทเมตตา!”

ชูเซี่ยจับอกตัวเองยื่นมือไปและเช็ดมุมปาก ทำใจสงบและพูดว่า: “เจ้าไม่ต้องไปใส่อารมณ์ใส่นางหรอก?นางเป็นแค่เด็กสาวไม่รู้อะไร ถ้ามีเรื่องอะไรไม่พอใจก็ลงใส่ข้าเถอะ!”

หลี่เฉินเย่นเห็นสีหน้านางซีดขาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายที่ไม่มีแรง ความโกรธบนใบหน้าเขาก็ได้หายไปสายตาแค้นก็หายไปด้วย เขาสงบลงและพูดอย่างเจ็บปวดว่า:“ขนาดข้ารับใช้เจ้ายังไม่ยอมให้ข้า ยังว่า แต่เจ้ากลับยอมให้ข้าเจ็บปวดใจ”

ชูเซี่ยลุกขึ้นมาและเดินไประหว่างที่เดินนั้นมีเศษจานที่แตกลงพื้น เศษถ้วยที่แหลมคมแทงทะลุเข้าไปในรองเท้าผ้าของนาง เศษนั้นแทงทะลุเข้าเท้านางลึกมากจนเลือดไหลออกมา แต่ในแสงไฟที่สลัวๆเขากลับไม่เห็นเลือดที่เท้านางเลยแต่เห็นแค่ว่านางเดินเข้ามาหาเขาเรื่อยๆเดินมาจนถึงหน้าเขา

เขาก็ยื่นมือไปและกอดเขาเอาไว้จากนั้นก็พูดว่า: “คนสองคนอยู่ด้วยกันต้องมีความสุขแต่ระหว่างเราช่วงเวลานั้นมันได้หายไปแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้าเจ็บปวดแต่เจาตั้งใจทำให้ข้าเจ็บปวด แต่ช่างมันเถอะว่าเจ้าจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ ความห่างระหว่างเราก็ได้เกิดขึ้นแล้วและยังไม่สามารถหายไปได้ ระหว่างเรามีจุดเริ่มต้นแล้วก็ต้องมีจุดจบ!”

เขารีบถามกลับไปต่อว่า “จุดจบพวกเราคืออะไร?”

ชูเซี่ยผละออกจากอ้อดกอดเขาและมองเขาสายตาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเสียงเย็นชาที่ฟังแล้วถึงกับขนลุก“เจ้ารู้”

สีหน้าหลี่เฉินเย่นเริ่มเศร้าขึ้นสายตาที่ชูเซี่ยมองเขาก็เย็นชาขึ้นมาก“ข้าสั่งให้คนตรวจสอบอาหารถ้วยช้อนและทั้งหมดของวันนั้นแล้ววันนี้เจ้าเป็นอะไรอีก?”

“ฝ่าบาทตรวจไม่เจอยาพิษใช่หรือไม่เพค่ะ?”ชูเซี่ยถามต่อ

หลี่เฉินเย่นทำหน้ารำคาน“ใช่ของทุกอย่างที่ข้าตรวจไม่มียาพิษขนาดน้ำในคืนนั้นที่เจ้าดื่มของที่เจ้าสัมผัสข้ายังสั่งให้คนตรวจเลยแต่มันไม่มียาพิษ คืนนั้นของที่จูเก๋อหมิงเคยจับยังไม่มียาพิษเลย ทั้งหมดนี้มันแสดงได้ว่าวันนั้นพวกเจ้าไม่ได้ถูกวางยา!”

ชูเซี่ยนึกไว้อยู่แล้วว่าถ้านางมีความสามารถในการวางยาก็ต้องมีความสามารถในการทำความสะอาดทุกอย่างด้วยแต่นางทำเร็วมากจนทำเอานางตกใจที่หลี่เฉินเย่นตรวจสอบมันอยู่ในคืนนั้นเลยนางวางยาพิษทั่วเลยแต่นางก็เก็บกวาดได้เร็วมาก ถ้าคนที่ถูกวางยาใช่ตัวเองถ้าเช่นนั้นชูเซี่ยจะลุกขึ้นตบมือเลย

หน้าขาวเรียวของหลี่เฉินเย่นเริ่มเปลี่ยนไป เขามองนางด้วยสายตาที่เย็นชา พูดว่า: “ข้ามีความหวังกว่าเจ้าเสียอีกว่าจะตรวจเจอยาพิษอะไร ข้าหวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจะเหมือนเดิมแต่ว่าชูเซี่ยหลักฐานทั้งหมดมันชี้ว่าเจ้าเป็นคนโกหกข้าทรยศข้า!”

เขามองนางเงียบๆขนาดเสียงก็เริ่มอ่อนโยนขึ้นแต่เนื้อหาที่เขาพูดกับนางมันเหมือนธนูที่แทงลงใจชูเซี่ยจนทะลุแต่ว่าชูเซี่ยก็รู้ว่าธนูนี้แทงทะลุเข้าหัวใจนางก็แทงทะลุเข้าหัวใจเข้าเช่นกัน

หลางเยว่พยักหน้า“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมจำไว้หมดแล้ว กระหม่อมจะสั่งกองกำลังจับตามองคนพวกนี้ให้ดีและก็มีทหารมาบอกว่าวันนี้ทางคุณหนูฉ่ายเวินได้ไปพบกับเฉินหยวนชิ่งทั้งสองคุยกันเกือบชั่วโมงแต่ว่าเราอยู่ไกลเกินเลยฟังไม่ออกว่าพวกเขาพูดอะไรกัน”

หลี่เฉินเย่นพูดต่อว่า:“เขาเพราะว่าเฉินอวี่จู๋ตายเขาก็เลยแค้นชูเซี่ย!”

จงเจิ้งก็เดินมาและทูลว่า:“ฝ่าบาทยังมีสิ่งที่หว่านเหนียงพูดมาก็ไม่หมดมีหลายเรื่องที่นางไม่ได้ทูล หว่านเหนียงยังเชื่อได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

หลี่เฉินเย่นตอบต่อว่า:“ไม่นางซื่อสัตย์ต่อชูเซี่ยและยังเป็นคนของท่านย่านางไม่ทรยศข้าหรอกและก็ไม่ทรยศชูเซี่ยเช่นกัน กลับกันถ้ามีนางอยู่ข้างชูเซี่ยข้าถึงจะวางใจได้!”

จงเจิ้งถอนหายใจ“ดีแล้วบ่าวคิดมากไปเอง!”

หลี่เฉินเย่นพูดกับหลางเยว่ว่า:“เจ้าสั่งกำลังคนดูการเคลื่อนไหวของฉ่ายเวินไว้ให้ดี ดูเฉินหยวนชิ่งและยังมีจูเก๋อหมิงด้วยเช่นกัน!”

หลางเยว่ตอบว่า:“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เฉินเย่นทำสีหน้าเย็นชาและสั่งเสียงแข็งว่า:“ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าทำร้ายนางแล้วข้าไม่ปล่อยไว้เป็นแน่ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทหรือว่าพี่น้องศิษย์น้องข้าก็ไม่ปล่อยไปเช่นกัน!”

จงเจิ้งพูดว่าเป็นห่วงว่า:“งั้นทางโหร่วยเฟย……”

หลี่เฉินเย่นทำสีหน้าเศร้าๆและพูดว่า:“ชาตินี้ข้าคงต้องทำผิดต่อนาง!”

สมองของหลี่เฉินเย่นมีภาพสีหน้าที่เศร้าโศกและแววตาของชูเซี่ยลอยขึ้นมาหัวใจก็เจ็บจี๊ดมาก การแสดงละครในคืนนี้เขาแสดงได้เจ็บปวดมากเขาสงสารนางแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้กลัวคนที่มาสังเกตการณ์เห็นอะไรผิดปกติก็เลยทำได้แต่ทรมาณนาง

แต่ว่าคืนนี้ที่พูดมาทั้งหมดบางอันก็ไม่ใช่การแสดงความจริงแล้วหลายวันมานี้ในหัวเขามีแต่ภาพของคืนนั้นทั้งหมดแต่ทั้งหมดนี้ก็เตือนเขาเช่นกันว่าชูเซี่ยไม่ได้นอกใจแค่คนที่ทำร้ายนางชั่วช้ามากเรื่องนี้เตือนเขาว่าต้องหาคนร้ายเจอให้ได้

แต่หลายวันมานี้คำพูดที่คิดมากที่สุดคือคำพูดที่อาจารย์ของชูเซี่ยพูดไว้ว่าชูเซี่ยอยู่ข้างเขาแล้วจะนำพาความหายนะมาได้เพราะว่าคำนี้เขานอนไม่หลับหลายคืนเขาจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้เป็นอันขาดดังนั้นถึงแม้ว่าวันนี้ต้องทำร้ายนาง เขาก็ต้องจำใจทำ เขาต้องลากคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาให้ได้ถึงจะสบายใจได้!