ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 171

ตอนที่ 171 โหดร้าย

หลี่เฉินเย่นถลาไปข้างหน้า ชายหนุ่มผลักชูเซี่ยออกไปก่อนจะตรงเข้าไปรับร่างของฉ่ายเวินเข้ามาในอ้อมกอด “ทำไมเจ้าจึงทำเรื่องโง่เช่นนี้”

ฉ่ายเวินแย้มรอยยิ้มขมขื่นก่อนมือน้อยๆของนางจะชี้ไปที่ชูเซี่ย “นางกล่าวหาว่าข้าฆ่าท่านพ่อ ฆ่าศิษย์พี่หญิง ทั้กล่าวหาว่าข้าฆ่าเฉินอวี่จู๋ มาตอนนี้ก็ยังคิดจะวางยาพิษสังหารโหร่วยเฟยอีก ข้าไม่ได้ทำ ศิษย์พี่ ข้ายอมรับว่าข้าโกหกท่าน ความจริงแล้วข้าชอบท่านมาตลอด ข้าไม่ชอบชูเซี่ย ข้าเคยวางยานางก็จริงอยู่ แต่ข้าไม่เคยคิดจะฆ่านาง พิษที่ข้าวางไม่สามารถทำให้คนตายได้ ข้าไม่เคยฆ่าคน นางใส่ร้ายข้า!”

ชูเซี่ยดวงตาเบิกกว้างมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ข้าเคยพูดเรื่องเช่นนี้ตอนไหนกัน”

ฉ่ายเวินจับหน้าอกข่มความเจ็บปวดของตนไว้ มุมปากของนางมีเลือดไหลออกมา ใบหน้างามขาวซีด นางพยายามอ้าปากเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น “ท่านไม่ได้พูด? เช่นนั้นท่านกล้าสาบานหรือไม่เล่า” ฉ่ายเวินหันกลับมามองหน้าหลี่เฉินเย่นก่อนจะแนบหน้านางลงแผ่นอกกว้างของชายหนุ่มอย่างอ่อนแรงพร้อมทั้งเอ่ยเสียงแหบแห้ง “ศิษย์พี่ ข้าใกล้จะตายอยู่แล้วข้าไม่มีทางโกหกท่าน เรื่องที่ข้าทำข้าล้วนยอมรับแต่เรื่องใดที่ข้าไม่ได้ทำข้าจะไม่มีวันยอมรับโดยเด็ดขาด ครั้งนั้น… ” หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อรวบรวมกำลังที่จะพูดต่อไปทั้งยังแสดงท่าทางเจ็บปวด “ครั้งนั้นข้าแอบวางยานางกับจูเก๋อหมิงก็จริง แต่นั่นก็เพราะจูเก๋อหมิงมาบอกข้าว่าเขารักนางมาก อยากพานางออกไปจากวังนี้พร้อมกับเขา เพราะเช่นนั้นข้าจึงได้ช่วย… พวกเขา ก่อนหน้านี้พวกเขาก็อยู่ด้วยกันมาก่อนแล้ว จริงๆนะเจ้าคะ หากท่านไม่เชื่อ ครั้งหนึ่งข้าเคยได้ยินนางกับจูฟางหยวนกำลังพูดคุยกัน จูฟางหยวนเตือนสตินางให้รู้จักเห็นค่าของท่าน แต่ทว่านางกลับไม่อาจปล่อยวางจูเก๋อหมิงได้… ” นางกล่าวไปร่างบางก็สั่นสะท้าน น้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้ม ดวงตาฉายแววล้ำลึก “เรื่องที่ข้ากล่าวไปทั้งหมดไม่มีการโกหกแม้แต่น้อน หากว่าท่านคิดว่าข้าโกหกก็สามารถโบยข้า… ”

จากนั้นนางก็กระอักเลือดออกมา เลือดที่ออกมาเป็นสีดำจนน่ากลัว ร่างทั้งร่างของนางสั่นสะท้านไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหนาวเหน็บหรือความเจ็บปวด

หลี่เฉินเย่นโอบกอดร่างของฉ่ายเวินไว้ ชายหนุ่มมองร่างกายที่อ่อนแอลงเรื่อยๆของนางด้วยหัวใจที่สั่นไหวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองชูเซี่ย “เจ้ายังไม่รีบมาช่วยนางอีกหรือ”

ชูเซี่ยนิ่งไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นางจะต้องมาใส่ใจกับท่าทางของเขา นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะช่วยฉ่ายเวินห้ามเลือด แต่ฉ่ายเวินกลับใช้ขาถีบนางจนนางซึ่งยังไม่เตรียมตัวถึงกลับถูกเตะจนกระเด็นไปกระแทกกับเก้าอี้จนเกิดเสียงดังขึ้น

ฉ่ายเวินมองมาที่นางด้วยประกายกร้าว “ข้าเกลียดนาง ข้าไม่ต้องการให้นางมาช่วยข้า ศิษย์พี่ ท่านก็ให้ข้าตายเสียเถิด อย่างไรเสียในใจของท่านข้าก็เป็นเพียงสตรีโหดเหี้ยมผู้หนึ่งเท่านั้น ท่านก็ให้ข้าตายเสียเถิด!” กล่าวจบนางก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียงดัง

หลี่เฉินเย่นเห็นท่าทางเช่นนั้นก็เอ่ยปลอบโยนนางอย่างลนลาน “ได้ ได้ ไม่ให้นางช่วยเจ้าก็ได้ ศิษย์พี่จะพาเจ้าไปหาหมอหลวงเอง เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร ศิษย์พี่จะไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรแน่!” จากนั้นชายหนุ่มก็อุ้มร่างของนางขึ้นจากพื้นและวิ่งพรวดออกไป

ชูเซี่ยทำได้เพียงมองตามหลังของชายหนุ่มด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันทำให้หญิงสาวถึงกับมึนงงอยู่ชั่วขณะก่อนที่นางจะค่อยๆคิดถึงท่าทางของหลี่เฉินเย่นเมื่อครู่แล้วก็นิ่งไป เขาเชื่อที่ฉ่ายเวินพูด!

ความจริงแล้วฉ่ายเวินนางเป็นคนที่ฉลาดมาก นางรู้ว่าหลี่เฉินเย่นสั่งให้คนคอยจับตาดูตำหนักฉ่ายเหว่ยมาโดยตลอด ดังนั้นหากนางเกิดเรื่องที่นี่หลี่เฉินเย่นจะต้องมาอย่างแน่นอน ละครฉากนี้ของนางล้ำลึกนัก ฉ่ายเวินไม่ได้บอกกล่าวหาว่านางเป็นคนทำร้ายแต่นางตั้งใจจะทำให้ดูเหมือนนางเป็นคนบีบบังคับให้ฉ่ายเวินต้องฆ่าตัวตาย ส่วนตัวนางเองก็ไม่ได้ห้ามนางทำให้หลี่เฉินเย่นมองว่านางเป็นคนที่บับบังคับนางจริงๆ จากนั้นฉ่ายเวินก็ใส่ร้ายนางเพิ่มอีกหลายข้อหา ทั้งเรื่องที่กล่าวว่านางเป็นคนใส่ร้ายว่าฉ่ายเวินสังหารบิดาตนเอง ฆ่าศิษย์พี่หญิงตนเอง วางยาสังหารเฉินอวี่จู๋และโหร่วยเฟยนางก็ล้วนกล่าวมาทั้งหมด อาจารย์ของหลี่เฉินเย่นเป็นผู้ที่หลี่เฉินเย่นรักและให้ความเคารพนับถือมากที่สุด การที่ได้รับรู้ว่าบุตรสาวของท่านอาจารย์เป็นผู้ลงมือสังหารท่านซึ่งเป็นบิดาแท้ๆนั้นชายหนุ่มย่อมไม่มีวันเชื่อและยอมรับได้อยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จเขาก็ย่อมเชื่อคำพูดของฉ่ายเวินไม่เชื่อนางแน่ อีกทั้งฉ่ายเวินยังยอมรับผิดเรื่องที่วางยานางและจูเก๋อหมิงแต่โดยดี แต่กลับบอกว่าเรื่องที่นางไม่ได้ทำถึงตายก็ไม่ยอมรับทำให้หลี่เฉินเย่นเข้าใจว่าเป็นนางที่เป็นผู้บีบบังคับให้ฉ่ายเวินต้องยอมรับสิ่งที่ไม่ได้ทำทั้งยังบังคับให้นาง ‘ตาย’ ทางอ้อมอีกด้วย!

หว่านเหนียงเดินเข้ามาถามในห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

ชูเซี่ยหันไปมองหน้านางก่อนจะยิ้มขมขื่น “บอกได้แค่ว่านางกำลังวางแผนจัดการเรา ทั้งพวกเรายังยากจะรับมือเสียด้วยสิ!”

หว่านเหนี่ยงกระทืบเท้าอย่างขัดใจ “นึกไม่ถึงว่านางจะเป็นสตรีเจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี!”

ชูเซี่ยคิดถึงคำพูดที่ฉ่ายเวินกล่าวเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าฉ่ายเวินพยายามจะทำให้เชียนคิดว่าที่นางทำไปทั้งหมดนี้เกิดจากการที่นางหึงหวงเขาและโทษว่าทุกอย่างกลายเป็นความผิดของนางเสียเอง แม้ว่านางจะไม่ใช่จิตแพทย์แต่นางก็พอจะดูออกว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติมาก คนคนหนึ่งที่ขวนขวายสิ่งที่ตนเองต้องการมาตลอดชีวิตแต่กลับไม่เคยได้มันก็ต้องมีสักวันที่ความอดทนจะสิ้นสุดและทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ ฉ่ายเวินเองก็เช่นกัน

และที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่มีปัญหาทางจิตเช่นนี้มักจะสามารถทำสิ่งที่เหลือเชื่อและผู้อื่นคาดไม่ถึงขึ้นมาได้ หือจะกล่าวว่าฉ่ายเวินในตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็สามารถทำได้ทั้งนั้น

คนปกตินางยังสามารถคาดเดาพฤติกรรมและหาทางป้องกันได้ แต่สำหรับคนที่มีปัญหาทางจิตเช่นนี้ไม่ว่าอย่างไรเราก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่านางจะคิดทำสิ่งใดและลงมือกับใคร เป็นปัญหาที่แทบจะหาทางป้องกันไม่ได้

ใบหน้าของขู่เอ่อร์ที่ยืนอยู่ข้างประตูมาสักพักค่อยๆปรากฎร่องรอยของความเจ็บปวดและเสียใจขึ้นมา พอดีกับที่ชูเซี่ยกวาดสายตาไปพบเข้าพอดี นางจึงพินิจดูสีหน้าของอีกฝ่ายเงียบๆไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

ในเช้าวันที่สองก็มีข่าวแพร่กระจายออกมาจากตำหนักหยงหมิงแต่ทว่ากลับถูกปิดบังไม่ให้มาถึงหูของชูเซี่ย หว่านเหนี่ยงเองจึงถามเอากับข้าหลวงในวัง “เหตุการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

ข้าหลวงผู้นั้นจึงบอกข่าวที่ตนเองได้ยินมา “ได้ยินมาว่าฝ่าบาทเรียกหมอหลวงถึงห้าคนไปรักษาองค์หญิงฉ่ายเวินแล้ว ได้ยินมาว่าอาการสาหัสนัก”

“ฝ่าบาททรงอยู่ที่ตำหนักหยงหมิงมาตลอดเลยหรือ เช้านี้พระองค์ควรออกว่าราชการไม่ใช่หรือ!” หว่านเหนี่ยงขมวดคิ้ว

ข้าหลวงผู้นั้นจึงเอ่ยตอบ “ฝ่าบาทอยู่ที่ตำหนักหยงหมิงทั้งคืนเลย ข้าน้อยได้ยินมาว่าวันนี้ฝ่าบาทไม่ทรงไปออกว่าราชการที่ท้องพระโรงก็ไม่ได้ส่งคนไปบอกกล่าวแก่เหล่าขุนนาง ทรงปล่อยให้เหล่าขุนนางร้อยกว่าชีวิตยืนรออยู่ที่ท้องพระโรงตลอดช่วงเช้าเลยขอรับ!”

หว่านเหนี่ยงถามขึ้นด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “องค์หญิงฉ่ายเวินบาดเจ็บหนักถึงเพียงนั้นเลยหรือ”

“ได้ยินมาเช่นนั้นขอรับ ทั้งคืนฝ่าบาททรงไม่ออกห่างจากนางแม้แต่ก้าวเดียว!”

หว่านเหนียงจึงให้ข้าหลวงผู้นั้นออกไปสืบหาข่าวคราวมาเพิ่ม