ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 173

ตอนที่ 173 ตายใจ

ในเช้าวันถัดมาเชียนซานก็กลับมาในวังหลวง เมื่อได้ยินข่าวดีจากหว่านเหนียงนางก็ดีใจเสียจนกระโดดโลดเต้น

หญิงสาววิ่งไปกอดชูเซี่ยไว้แน่น “ดีเหลือเกิน ดีจริงๆ ในที่สุดข้าก็จะได้มีนายน้อยแล้ว”

หว่านเหนียงยิ้มกับภาพตรงหน้า “ดูเจ้าสิ ดีใจอย่างกับเป็นผู้ตั้งครรภ์เสียเอง ถ้าอย่างไรข้าว่านายหญิงก็หาฤกษ์งามยามดีแล้วให้นางออกเรือนเถิดเจ้าค่ะ”

ใบหน้าของเชียนซานขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนจะค้อนขวับใส่หว่านหนียง “พูดจาเหลวไหล ใครว่าข้าจะแต่งงานกับตาซื่อบื้อคนนั้นกัน เขายังไม่ผ่านมาตรฐานของข้าเสียหน่อย”

ชิงเอ๋อที่อยู่ข้างๆถึงกับยิ้มออกมา “ใครคือตาซื่อบื้อคนนั้นหรือ เมื่อครู่หว่านเหนียงกูกูไม่ได้กล่าวถึงตาซื่อบื้อนั่นสักคำ ไม่ทราบว่าคนซื่อบื้อของแม่นางเชียนซานคือใครกันเจ้าคะ”

คราวนี้ใบหน้าของเชียนซานกลายเป็นสีแดงเข้มทั้งหน้าก่อนจะเอ่ยโวยวายออกมา “พอแล้วพอแล้ว พวกเจ้าแต่ละคนเอาแต่ล้อข้า ข้าว่าหากจะมีใครสักคนสมควรออกเรือน คนผู้นั้นควรจะเป็นหว่านเหนียงจึงจะถูก นางอายุมากแล้วขืนยังไม่ยอมแต่งอีกเกรงว่าคงเป็นแม่ไข่ที่ไม่สามารถออกไข่ได้อีกแล้วล่ะ”

หว่านเหนียงหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะทุบนาง “นิสัยไม่ดีใหญ่แล้ว เจ้ากล้าว่าข้าหรือ!”

ชูเซี่ยอมยิ้มขณะมองพวกนางทะเลาะกัน ในตำหนักเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครง มือของนางวางทาบอยู่บนหน้าท้องจากนั้นความกังวลใจก็ถูกแทนที่ด้วยความสุข นางกำลังนึกถึงเด็กที่จะลืมตาดูโลกในภายภาคหน้า ลูกข้างนางกับหลี่เฉินเย่น

จนกระทั่งตกช่วงบ่ายก็มีข่าวจากตำหนักหยงหมิงว่าฝ่าบาททรงมีราชโองการแต่งตั้งฉ่ายเวินเป็นหวงกุ้ยเฟย

ข่าวแพร่กระจายมาจนถึงตำหนักฉ่ายเหว่ย ชูเซี่ยยังไม่ทันจะกล่าวอะไรเชียนซานก็โมโหเดือดดาลไปหมด นางชักดาบออกมาจากฝักก่อนจะเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “หากว่านางไม่ตายข้านี่ล่ะจะเป็นคนลงมือสังหารนางเอง ให้นางไปเสียจะได้ไม่มีโอกาสไปลงมือทำร้ายใครได้อีก!”

หว่านเหนียงถลาเข้าไปปรามนางไว้ “แม่นางที่แสนดีของข้า หากเจ้าบุกไปก่อเรื่องคนที่ลำบากก็ย่อมต้องเป็นนายหญิงของพวกเราไม่ใช่หรือ แล้วพระองค์จะมองนายหญิงเราอย่างไรเล่า อีกอย่าฃ ราชโองการก็ถูกร่างขึ้นแล้วจะให้ฝ่าบาทคืนคำก็คงไม่ได้อีก”

เชียนซานเอ่ยอย่างโมโห “ฝ่าบาททรงมีราชโองการให้นางเป็นองค์หญิง แต่พระองค์ก็เคยทรงตรัสว่าจะแต่งตั้งนายหญิงของเราเป็นฮองเฮาเหมือนกันไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้เล่า องค์หญิงกลายเป็นหวงกุ้ยเฟยเสียแล้ว แล้วตำแหน่งฮองเฮาเล่า?”

ชิงเอ๋อก็เข้ามาห้ามเชียนซานไว้อีกแรง “ฝ่าบาททรงมีรับสั่งเช่นนี้นั่นย่อมเท่ากับว่านางคงไม่มีโอกาสรอดแล้วไม่ใช่หรือ เราเองก็อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลย ไม่เช่นนั้นจะเกิดเรื่องวุ่นวายเสียเปล่าๆ” ชิงเอ๋อกล่าวจบนางก็ส่งสายตาให้เชียนซานหันกลับไปมองชูเซี่ย

เมื่อเชียนซานหันกลับไปมองชูเซี่ยนางก็ใจเย็นลงมาบ้างและเก็บกระบี่คืนฝัก “นายหญิง ท่านอย่าได้เสียใจไปเลยเจ้าค่ะ ฝ่าบาทคงเห็นว่านางใกล้ตายแล้วจึงไดทำเช่นนี้ ตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยนั้นนางย่อมไร้วาสนาแน่นอนอยู่แล้ว!”

ชูเซี่ยส่งเสียงในลำคอ นางเริ่มอับจนคำพูด ผ่านไปสักพักนางจึงค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “ข้าอยากพักสักหน่อย พวกเจ้าห้ามตามเข้ามานะ!”

เชียนซานวางใจไม่ลง นางอยากตามเข้าไปในห้องด้วยแต่หว่านเหนียงกลับรั้งนางไว้ก่อนเอ่ยกระซิบเสียงแผ่ว “ให้นางพักอยู่คนเดียวเถิด!”

ดวงตาของเชียนซานเป็นประกายเย็นยะเยือกก่อนที่นางจะค่อยๆเอ่ยอย่างแค้นเคือง “หากว่านางไม่ตายข้านี่ล่ะจะเป็นคนจัดการนางเอง!”

ดวงตาของชิงเอ๋อฉายแววเจ็บปวด นางเดินหลบออกไปนั่งอยู่ที่ลานกว้างหน้าตำหนัก ในใจของนางรู้สึกทรมานและอึดอัดไปหมด ฉ่ายเวิน ดูท่าว่าแผนร้ายของหญิงสาวผู้นั้นจะประสบความสำเร็จแล้วสินะ แต่ทว่านางก็อยากไปพบศิษย์พี่แล้วเปิดเผย ความช่วยร้ายของหญิงผู้นั้นเหลือเกิน ศิษย์พี่ใส่ใจนางถึงเพียงนี้หากเขารู้ว่าแท้จริงแล้วนางเป็นสตรีที่เหี้ยมโหดอำมหิตถึงเพียงนี้เข้าจะผิดหวังเพียงใดนะ

ชูเซี่ยเอนกายลงบนเตียง หัวใจของนางเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน นางพยายามกล้ำกลืนน้ำตาที่ไหลเอ่อไม่ยอมให้มันไหลออกมา

ก็เป็นเสียแบบนี้ แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ได้รักใคร่ในตัวฉ่ายเวิน แต่ทว่าความรู้สึกที่เขามีต่อฉ่ายเวินก็นับว่าฝังลึกลงไปในจิตใจของเฉินเย่นอย่างยิ่ง มันลึกเสียจนแทบจะเทียบได้กับความรู้สึกที่เขามีต่อนางด้วยซ้ำ แม้ว่าความรู้สึกทั้งสองแบบจะไม่เหมือนกัน นางเองก็ไม่เคยคิดว่าความรู้สึกทั้งสองแบบนี้จะมาขัดแย้งกัน แต่ทว่าในความเป็นจริงแล้วมันก็เกิดปัญหาขัดแย้งขึ้นมาแล้วจริงๆ

เขามีภรรยาใหม่อีกคนแล้ว ไม่ว่าเขาจะมีโหร่วยเฟย เฉินอวี่จู๋ ฉ่ายเวิน นางก็ไม่ยอมไปไหน ยังทนอยู่เคียงข้างเขาทั้งๆที่ไม่มีฐานะใดๆเลยด้วยซ้ำ แล้วท้ายที่สุดนางได้อะไรกลับมาบ้างเล่า ชูเซี่ยนึกถึงสีหน้าท่าทางของเขาในยามที่ชายหนุ่มโอบกอดร่างของฉ่ายเวินไว้ในอ้อมกอด ดวงตาของเขาฉายแววตำหนิและโกรธแค้นนาง เขาไม่เชื่อใจนางแม้แต่น้อย หรือว่าแท้จริงแล้วในใจของเฉินเย่นฉ่ายเวินสำคัญกว่านางมาตั้งแต่ต้นแล้วกันนะ

“ลูกจ๋า เจ้าช่างมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาเอาเสียเลย!” หญิงสาวหลับตาลงก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวด นางปล่อยให้น้ำตาที่สะกดกลั้นไหลทะลักออกมาในที่สุด

ร้องไห้อยู่นานจนเหนื่อยนางก็ค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา

เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้งนางก็พบว่าเวลาล่วงเลยมามากแล้ว

ที่ข้างเตียงมีร่างๆหนึ่งนั่งอยู่ เขามองมาที่นางนิ่งๆจนทำให้กระบอกตาของนางเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

นางหายง่วงแทบจะเป็นปลิดทิ้ง “ฉ่ายเวินดีขึ้นหรือไม่”

หลี่เฉินเย่นหันกายกลับมามองนางด้วยดวงตาเย็นยะเยือกและแฝงไปด้วยความเจ็บปวด เขาจ้องมองมาที่ชูเซี่ยนิ่งๆจากนั้นก็ยิ้มขมขื่น “เจ้าไม่น่าบีบบังคับนางถึงเพียงนี้ เจ้ากำลังทำร้ายนาง!”

หัวใจของชูเซี่ยคล้ายกลับถูกบีบแน่น นางรู้สึกเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก

สักพักนางจึงค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา “ข้าบีบบังคับนาง? ข้าทำร้ายนาง?”

หลี่เฉินเย่นจ้องเขม็งมาที่นาง “หรือเจ้าจะปฎิเสธเล่า หากเจ้าไม่บีบบังคับนางมีหรือว่าตอนนี้นางจะกลายเป็นเช่นนี้ อีกอย่างด้วยฝีมือของเจ้าหากนางจะฆ่าตัวตายเจ้าย่อมห้ามนางได้อยู่แล้ว ชูเซี่ย แท้จริงแล้วในใจลึกๆของเจ้าก็คงอยากให้นางตายอยู่แล้วใช่หรือไม่”