ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 174

ตอนที่ 174 ในใจรู้สึกผิด

หลังจากที่หลี่เฉินเย่นกลับออกไปหว่านเหนียงก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้อง

เชียนซานมองชูเซี่ยด้วยความสงสารเห็นใจ “นายหญิง เหตุใดท่านจึงต้องกล่าวออกไปเช่นนั้น ฝ่าบาทจะต้องคิดว่าท่านเป็นคนทำร้ายเฉินอวี่จู๋จริงๆแน่”

หว่านเหนียงเองก็พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเจ้าค่ะ เมื่อครู่ฝ่าบาททรงพิโรธหนักมาเหลือเกิน พวกเราจะทำเช่นไรกันดี”

ชิงเอ๋อที่เยือกเย็นกว่าใครเพื่อนเอ่ยขึ้นมา “ข้ากลับคิดว่าเรื่องที่นายหญิงทำลงไปไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย หากง่าข้าทายไม่ผิดพรุ่งนี้เช้าจะต้องมีข่าวแพร่กระจายออกมาจากตำหนักหยงหมิงว่าฉ่ายเวินพ้นขีดอันตรายแล้วเป็นแน่ ในยามนี้นายหญิงตั้งครรภ์อยู่ การปกปิดเรื่องนี้ไว้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุด หากว่าหญิงผู้นั้นทราบเรื่องที่นายหญิงตั้งครรภ์ของฝ่าบาทนางย่อมไม่มีทางปล่อยท่านไปง่ายๆแน่นอนเจ้าค่ะ”

ชูเซี่ยมองไปที่ชิงเอ๋อ ดวงตาของนางยังคงเปียกชื้น “มีเพียงเจ้าที่เข้าใจข้า ใช่ว่าข้าอยากทำเช่นนี้เสียเมื่อไหร่ หากว่าเขามีความไว้เนื้อเชื่อใจให้ข้าสักนิด เขาย่อมไม่มีทางมองว่าข้าเป็นคนผิดโดยเด็ดขาด ในยามนี้เขาเชื่อคำพูดของฉ่ายเวินหมดทั้งใจไม่มีทางที่จะกางแขนปกป้องข้าอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่ข้าคิดก็มีเพียงทำอย่างไรจึงจะป้องป้องลูกในท้องของข้าเอาไว้ให้ได้”

เชียนซานเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ข้าก็บอกแต่แรกแล้วว่าควรสังหารผู้หญิงคนนั้นเสีย ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า นางมีอำนาจอยู่ในมือแล้วกลายเป็นว่าเราต่างก็ต้องหวาดกลัวนาง”

ชูเซี่ยหันมามองเชียนซาน “เจ้าอย่าได้ใจร้อนถึงเพียงนี้เชียว ต่อให้เจ้าไม่คิดแทนข้าเจ้าก็ควรคิดแทนเด็กทารกในครรภ์ของข้าบ้าง จิตใจของฉ่ายเวินล้ำลึกนัก ทั้งยังมีนิสัยใจคออำมหิตผิดมนุษย์มนา ความคิดความอ่านของนางไม่ได้อ่านได้ง่ายๆเหมือนคนทั่วไปอีกทั้งวิชาด้นาพิษของนางก็ร้ายกาจเหลือเกิน พวกเราไม่ควรประมาทแม้แต่น้อยต้องระวังให้มากหน่อยจึงจะดี!”

“ถ้าเช่นนั้นเรายังต้องรออีกจนถึงเมื่อใดกันเจ้าคะ” เชียนซานถามอย่างขัดใจ

ชูเซี่ยปรายตาไปที่ชิงเอ๋อ “อดทนรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม!”

ชิงเอ๋อไม่ได้หลบสายตาของชูเซี่ย ดวงตาของนางฉายแววกระดาก นางรู้ดีอยู่แก่ใจว่าชูเซี่ยอยากให้นางแสดงตัวและแฉเรื่องทั้งหมดของฉ่ายเวิน แต่ว่าต่อให้นางพูดออกไปศิษย์พี่จะเชื่อนางจริงๆหรือ อีกอย่างหากว่าเขารู้ว่าฉ่ายเวินทำร้ายนางถึงเพียงนี้ เขาจะทนรับได้หรือไม่นะ?

เรื่องราวไม่ผิดจากที่ชูเซี่ยคาดไว้แม้แต้น้อย ในเช้าวันถัดมาก็มีข่าวว่าฉ่ายเวินฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ

เชียนซานยิ้มเย็น “สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนของนางจริงๆ!”

ชูเซี่ยเองก็ยิ้มอย่างเฉยชา “ใจเย็นหน่อยเถิด นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเราจะต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวให้ถึงที่สุด ห้ามไปมีปัญหากับคนในตำหนักหยงหมิงเด็ดขาด!”

“ทำไมพวกเราต้องกลัวคนพวกนั้นด้วยเจ้าคะ พวกเราเป็นคนพรรคมังกรเหินไม่เคยหวาดกลัวต่อผู้ใดอยู่แล้ว” เชียนซานเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดขาด

สีหน้าของชูเซี่ยแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นหลายส่วน “พวกเราไม่ได้กลัวเสียหน่อย แต่ทว่าต่อให้อยากยอมรับหรือไม่พวกเราก็ต้องยอมรับอยู่ดีว่าวิชาพิษของฉ่ายเวินล้ำลึกยิ่งนัก หากว่าเป็นไปได้ข้าก็อยากออกไปจากวังหลวงแห่งนี้เหลือเกิน ข้าอยากดูแลเด็กในท้องของข้าอย่างดีมากกว่านี้”

ชิงเอ๋อก็กล่าว “ใช่เจ้าค่ะ ในเมื่อเรื่องราวมันกลับกลายเป็นเช่นนี้เราก็ทำได้เพียงอดทนรอไปก่อนจนกระทั่งเด็กคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัย”

เชียนซานถึงกับถลึงตา “จะต้องรอจนถึงเมื่อไหร่กันเจ้าคะ เมื่อไหร่ที่พวกเราจะสามารถเอาชนะนางได้กัน ต่อไปหากว่านายหญิงคลอดนายน้อยออกมาแล้วก็ต้องมานั่งหวาดระแวงว่านางจะมาวางยานายน้อยอีก ข้าว่าพวกเราฆ่านางตั้งแต่เนิ่นๆย่อมดีกว่า”

ชิงเอ๋อฉับพลันก็เงยหน้าขึ้นก่อนจะโพล่งออกมา “ไม่ได้ ฆ่านางไม่ได้นะ!”

เชียนซานมองไปที่ชิงเอ๋อตาเขม็ง “ทำไมจึงไม่ได้ เจ้าไม่คิดว่านางสมควรตายหรือ”

ชิงเอ๋อผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่งก่อนจะหันหน้าหนีและเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่ใช่ ก็แค่สายสัมพันธ์พี่น้องของพวกเขามันล้ำลึกเกินไป หากว่าฆ่านาง ทั้งฝ่าบาทและนายหญิงก็คงไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว”

เชียนซานหันกลับมาหาชูเซี่ย เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายไม่สู้ดีนักก็รู้สึกสงสาร นางคิดไปถึงความสัมพันธ์ระยะนี้ของนายหญิงและหลี่เฉินเย่นช่างระหองระแหงเหลือเกิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะผู้หญิงใจโหดนั่นแต่เพียงผู้เดียว ช่างน่าเสียดายแต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงทนต่อไป ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

หญิงสาวถอนหายใจออกมาแผ่วเบา “ตอนนี้ก็คงต้องทำเช่นนี้ จะหนีไปก็ไม่ได้ จะอยู่ต่อไปก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน ช่างยุ่งยากเสียจริง”

ชูเซี่ยก็เอ่ยให้กำลังใจ “ช่วงเวลาที่ยากลำบากกว่านี้เราก็เคยผ่านมาได้แล้วนี่นับว่าเป็นอะไรเล่า ถ้าเทียบกับตอนที่อดีตฮ่องเต้ยังมีพระชนมชีพอยู่นี่นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีมากเลยทีเดียว การที่ฉ่ายเวินถูกแต่งตั้งเป็นพระสนมก็นับว่าดี ระยะนี้นางก็คงไม่ว่างมาหาเรื่องวางยาพิษใครเล่นอีกสักระยะ”

ทุกคนในที่นี้ต่างก็รู้ว่าที่ชูเซี่ยกล่าวออกมาเช่นนี้ก็เพื่อไม่ให้พวกนางรู้ว่าแท้จริงแล้วหัวใจนางก็ทุกข์ทรมานไม่แพ้ใคร คนที่ตนเองรักไปแต่งงานกับหญิงอื่น ความเจ็บปวดนี้แม้ว่าจะไม่เคยสัมผัสกับตนเองก็พอที่จะเข้าใจได้ไม่ยาก

แต่ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา สถานการณ์เช่นนี้ไม่ว่าพวกนางจะพูดอะไรออกไปก็คงไม่อาจช่วยบรรเทาความทุกข์ในใจของชูเซี่ยได้อยู่ดี

ยามนี้ทุกคนออกไปจากห้องกันหมดแล้วเหลือไว้เพียงชูเซี่ยอยู่ภายในตำหนักแต่เพียงผู้เดียว ชูเซี่ยรู้สึกขอบคุณพวกนางเหลือเกินที่ยอมเว้นช่องวางให้นาง เว้นช่องวางให้นางได้คิดทบทวนและร้องไห้อยู่คนเดียวบ้าง!

แต่ผ่นไปสักพักเชียนซานก็เข้ามาในห้อง “โหร่วยเฟยมาเจ้าค่ะ!”

เดิมทีชูเซี่ยกำลังนอนเอนกายอยู่บนเตียงบรรทม เมื่อนางได้ยินเช่นนั้นก็ผงกหัวขึ้นมามอง “ให้นางเข้ามา”

เชียนซานชะงักไปครู่หนึ่ง “แต่ว่าเมื่อก่อนนางกับฉ่ายเวินค่อนข้างสนิทกันอยู่มาก เกรงว่า...”