ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 185

ตอนที่ 185 พูดถึงเพื่อนเก่า

หญิงที่ยังไม่แต่งงานแต่มีลูก?

อ่า ชูเซี่ยรู้สึกเหมือนหัวจะแตกเป็นสองเสี่ยง การที่จะพูดคุยกับหนอนหนังสือที่ทำอะไรไม่เป็นนั้น ต้องใช้ความอดทนมากจริง ๆ ไม่เช่นนั้นคงโมโหได้ง่าย ๆ

"หลี่ฟูจื่อ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของท่าน แต่ข้าคิดว่าเลี้ยงลูกเพียงคนเดียวก็ดีอยู่แล้ว ไม่คิดที่จะแต่งงานอีก"

หลี่ฟูจื่อจ้องนาง "ท่านไม่ต้องอายไปหรอก ผู้น้อยไม่ได้ตีตัวออกจากท่าน เพียงแต่อยากให้ท่านรักและถนอมชื่อเสียงของตนเองก็เท่านั้น"

"ข้าไม่ได้อับอายหรอก..." ชูเซี่ยสูดหายใจเข้าลึก "ช่างเถอะ ฟูจื่อ ขอบคุณในความหวังดีของท่าน แต่ข้าไม่คิดจะหาใครอื่นอีกจริง ๆ"

หลี่ฟูจื่อมุ่นคิ้ว ท่าทางจริงจังเตรียมพร้อมที่จะสั่งสอนนั่นทำให้ชูเซี่ยปวดหัวมาก นางรีบพูดทันที "ข้าจะไปแล้ว ปีศาจน้อยสองคนนั้นน่าจะหิวแล้วล่ะ"

หลี่ฟูจื่อพลันกล่าวเสียงสูง "ท่านหมอชู ท่านพูดให้ชัดเจนก่อนสิ"

"ข้าพูดไปชัดมากแล้ว ข้าไม่อยากแต่งงาน" ชูเซี่ยเริ่มหงุดหงิด "ที่ฟูจื่อสนใจข้า ข้าดีใจอย่างมาก แต่ข้าไม่คิดจะแต่งงานจริง ๆ ได้ยินชัดหรือยัง"

สีหน้าของหลี่ฟูจื่อพลันอ่อนลง "ข้ารู้ว่าในใจของท่านคิดอย่างไร ท่านคิดว่าตนเองไม่คู่ควรกับข้าใช่หรือไม่ ปัญหานี้น่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป แม้ท่านจะไม่มีความรู้เรื่องพิณกู่ฉิน หมากล้อม พู่กัน ภาพวาด และไม่รู้เรื่องจำพวกหลักการ ไม่ชอบแต่งตัว แต่ว่านับว่าเป็นคนเถรตรงมาก เพียงแค่ท่านลดคำพูดและการกระทำให้น้อยลงและเพิ่มความระมัดระวัง ข้าก็ยังยินดีที่จะแต่งท่านเป็นฮูหยินของข้า"

เสียงของจูฟางหยวนดังขึ้นแบบแปลกหู "หลี่ฟูจื่อ หูเจ้าก็ไม่ได้หนวกนี่ คนเขาไม่ได้พูดว่าไม่คู่ควรกับเจ้า ที่คนเขาตีตัวออกห่างก็เป็นเพราะเจ้าไม่คู่ควรกับนาง เข้าใจหรือยัง"

"จูฟางหยวน!" ชูเซี่ยพลันตีหน้าขรึม หลี่ฟูจื่อคนนี้เป็นคนหัวรั้นยึดหลักเหตุผลของตนเท่านั้น ทั้งยังรักหน้าตาเป็นที่สุด การว่าเขาแบบนี้ ไม่ใช่ว่ากลายเป็นว่าเขาจะยิ่งไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอกหรือ

หน้าของหลี่ฟูจื่อพลันขึ้นสีทันที เขาจ้องจูฟางหยวนเขม็ง "ท่านว่าข้าไม่คู่ควรกับนางหรือ ท่านเอาอะไรมาพูดกัน ข้าสงสัยมาตลอดว่าท่านมีแผนการบางอย่างกับท่านหมอชู พูดอะไรจำพวกเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน หากเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแล้วทำไมไม่ใช่แซ่เดียวกับนางเล่า อีกอย่าง ทำไมฉองเหลากับจิงโม่ถึงได้เรียกท่านว่าท่านพ่อบุญธรรมหรือ"

จูฟางหยวนก้าวเข้าไปแล้วโอบไหล่ชูเซี่ย ต่อมาก็พูดอย่างวางมาด "ถูกต้อง ชูเซี่ยเป็นผู้หญิงของข้า เจ้าอย่าทางเข้าใกล้นางให้มันมากเลย"

"เอาล่ะ จูฟางหยวน" ชูเซี่ยจับมือเขาออก "เรากลับกันเถอะ"

หลี่ฟูจื่อมองชูเซี่ยอย่างผิดหวังพลางส่ายหน้าแล้วกล่าว "ท่านหมอชู ท่านทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ เดิมทียังคิดว่าท่านมีคุณสมบัติที่จะเป็นฮูหยินของข้า นึกไม่ถึงว่าท่านจะเป็นหญิงมั่วโลกีย์เช่นนี้ ข้ามองท่านผิดไปจริง ๆ"

ชูเซี่ยหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเข้าจริง ๆ แล้ว เอาเถอะ นางเป็นหญิงหน้าไม่อายขนาดนี้แล้ว และคร้านจะพูดอะไรอีก อย่างน้อยต่อไปเขาก็จะได้ไม่มาพัวพันกับนางอีก

จูฟางหยวนลากชูเซี่ยแล้วเดินจากไป พวกเขาเดินทางกลับ พลางพูดคุยกันไปด้วย "ต่อไปเจ้าห้ามไปยั่วผึ้งล่อผีเสื้อข้างนอกอีกนะ โดยเฉพาะพวกบัณฑิตคร่ำครึนั่น ทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหม็นเปรี้ยว พอเห็นไกล ๆ ก็ต้องหลีกเข้าไว้ล่ะ"

ชูเซี่ยกรอกตาไปมา "เอาล่ะ อย่าพูดอีกเลย ท่านมานานแล้วหรือ"

"ก็มาตอนที่ได้ยินพวกเจ้าคุยกันพอดี" จูฟางหยวนแค่นเสียง "ไม่ใช่ข้าค่อนแคะเขา แต่เป็นเขาที่ไม่รู้จักชั่วน้ำหนักตัวเองต่างหาก ยังจะพูดว่าเจ้าเป็นหญิงหม้าย เป็นหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานแต่มีลูกอีก เขาต่างหากที่ดูถูกคนอื่นก่อน แล้วทำไมข้าต้องไว้หน้าเขาด้วย ว่าเขาไปม่กี่คำ ต่อไปเขาก็ไม่กล้ามาพัวพันกับเจ้าแล้ว"

"ทำไมถึงกลับมาเร็วนักล่ะ" ชูเซี่ยเปิดประเด็น ไม่อยากพูดเรื่องน่าอึดอัดใจพวกนั้น

ในช่วงชีวิตที่อยู่ตัวคนเดียวกับลูก ๆ หลายปีนี้ นางคิดว่าจิตใจของตนเองเปลี่ยนเป็นคุณป้าแล้ว คุณป้าคนหนึ่งที่ไม่มีใครชอบ

"จริงสิ" ท่าทางของจูฟางหยวนดูหงอยลงเล็กน้อย "ถ้าไม่กลับมาแล้วจะให้อยู่ในเมืองหลวงทำอะไรเล่า"

"อืม มีข่าวใหม่ ๆ จะเล่าให้ข้าฟังบ้างไหม" ชูเซี่ยก้มหน้าก้มตาเดิน เสียงไม่สูงและไม่ต่ำ นิ่งอย่างยิ่ง