ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 20

ตอนที่20ที่พับไว้

เวลาค่อยๆผ่านไปตอนแรกทุกคนยังคงรออย่างเงียบสงบได้แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปสองชั่วยามแล้วพระนางเจ้าทั้งหลายเริ่มกระซิบกันฮ่องเต้ก็เริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายแต่เมื่อมองเห็นไทเฮานั่งนิ่งๆท่องพระสูตรพุทธอยู่ท่านจึงอดทนไว้

ในสองชั่วยามที่ผ่านไปนี้หลี่เฉินเย่นแทบไม่กระทำการใดๆเลย

ตลอดสองชั่วยามนี้ทำอยู่ท่าเดียวมี่เหอขยับตัวให้อยู่ใกล้เขาพูดว่า“ท่านอ๋องไม่ต้องห่วงมากพระชายาเจิ้งหยวนต้องปลอดภัยแน่นอน”

หลี่เฉินเย่นถามเสียงแหบแห้ง“นางเคยเรียนการแพทย์มาก่อนหรือ”

มี่เหอตอบเบาๆว่า“ตามความจำของข้าท่านพี่ไม่เคยเรียนมาก่อน”

หลี่เฉินเย่นส่ายหน้าว่า“คนที่ไม่รู้เรื่องอยากตายก็ปล่อยให้ไปตายเลยข้าไม่ห้าม”ถึงแม้พูดอย่างโหดร้ายแต่ในใจก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เขารู้ชัดว่าถ้าช่วยชีวิตพระชายาเจิ้งหยวนไม่ได้ท่านย่าต้องลงโทษนางแน่นอนถ้าหากว่าพระชายาเจิ้งหยวนตายไปอย่างนี้อย่างน้อยร่างกายนางยังครบสมบูรณ์อยู่แต่ตอนนี้ถูกตัดกระเพาะแล้วยังตายไปเหมือนกันงั้นร่างกายจะเรียกครบสมบูรณ์ไม่ได้ฉะนั้นท่านพี่เจิ้งหยวนกับท่านย่าต้องลงโทษนางด้วยเหตุผลนี้แน่ๆแม้อาจจะไม่ได้เอาชีวิตนางแต่ก็ต้องรับการบาดเจ็บแน่ๆ

เขาส่ายหน้าเล็กน้อยไม่รู้จะเครียดแทนนางทำไมคนที่ใจร้ายและเห็นแก่ตัวแม้จะตายไปก็ไม่มีใครไปเสียใจหรอกอีกทั้งนางยังเป็นฆาตกรของฉ่ายเวินคนแบบนี้ตายยังดีกว่าพอคิดอย่างนี้ไปสีหน้าเขาก็เย็นชาขึ้นมาเหมือนกับว่านางจวนถึงคราวตายแล้ว

เวลาเหมือนผ่านไปนานเหมือนหนึ่งชาติสุดท้ายจึงได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอด

เป็นเสียงร้องไห้ของทารกแม้ว่าเสียงนั้นเล็กและเบาแต่ฟังแล้วยังเหมือนเสียงไก่ขันในช่วงอรุณรุ่งฉายแสงสว่างลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมน

ไทเฮารีบลุกขึ้นตื่นเต้นจนริมฝีปากสั่น“เป็นเสียงร้องไห้ของทารกใช่หรือไม่”

อ๋องเจิ้งหยวนตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขเขาหันหน้ากลับมองดูไทเฮาพร้อมมองทุกคนถามอย่างไม่มั่นใจว่า“พวกเจ้าได้ยินเสียงแล้วใช่ไหมเป็นเสียงร้องไห้ของทารกใช่ไหม”

เยี๊ยดประตูถูกเปิดครั้งนี้ไม่ใช่แม่ผดุงครรภ์เดินออกมาเป็นหมอหลวงหลันเดินออกมาเมื่อกี้เขาถูกชูเซี่ยเรียกเข้าไปช่วยในห้องคลอด

ใบหน้าเขายังงุนงงอยู่ด้วยความไม่น่าเชื่อจนทำให้ริมฝีปากและมือทั้งสองสั่นไปเล็กน้อยเขาพูดกับอ๋องเจิ้งหยวนด้วยเสียงสั่น“ขอแสดงความยินดีกับอ๋องเจิ้งหยวนแม่ลูกปลอดภัยทั้งคู่”

อ๋องเจิ้งหยวนได้ยินคำพูดนั้นก็อยากวิ่งเข้าไปในห้องแต่ถูกหมอหลวงกั้นไว้“พระชายาอานชิ่งสั่งว่าตอนนี้ยังเข้าไม่ได้นางกำลังเย็บแผลอยู่”

ไทเฮายิ้มอย่างโล่งใจและลุกขึ้นยังไม่ทันพูดอะไรก็ล้มลงโชคดีสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังรีบประคองไว้ฮ่องเต้จึงสั่งให้ส่งไทเฮากลับตำหนักโซ่วอานพร้อมสั่งให้หมอหลวงไปรักษาตอนนี้ใบหน้าฮ่องเต้มีแต่ความดีใจหายความกังวลหมดสิ้น

“ไม่น่าเชื่อไม่น่าเชื่อจริงๆ”

หมอหลวงหลันก็ตะลึงว่า“มันเป็นปาฏิหาริย์จริงๆตอนที่เอาทารกออกมาทารกไม่หายใจแล้วทั่วร่างกายช้ำหมดไม่หายใจแล้วจริงๆแต่พระชายาอานชิ่งชูเด็กคว่ำหัวลงและตบไปพักหนึ่งเด็กนั้นก็ฟื้นกลับมา”