ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 201

ตอนที่ 201 เหมือนเขามาก

คืนนี้หลี่เฉินเย่นได้เรียกเหล่าขุนนางเข้าวัง เพื่อคิดหาวิธีการรับมือกับอุทกภัยแถบเจียงเป่ย

มีกงปู้ซ่างซู เซียวเฉิงเซี่ยงจางซือคง และยังมีซุนซางใหม่ที่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมา

เจียงเป่ยจะเกิดอุทกภัยปีละครั้งทุกปี เหตุเพราะ ประการแรกคือเขื่อนไม่สามารถกักเก็บไว้ได้ ประการที่สองคือฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนของเจียงเป่ยปริมาณน้ำฝนเยอะ นาข้าวส่วนใหญ่จะอยู่ทางตอนล่างของเป่ยเจียง ดังนั้น เมื่อขาดแคลนเขื่อนแล้วน้ำก็จะเข้าท่วมไร่นา อาคารบ้านเรือน หลายปีมานี้ได้แต่แก้ไขกันที่ปลายเหตุ ด้วยการสร้างเขื่อนขึ้นใหม่ทุกปี แต่ไม่วายถูกกระแสน้ำพัดจนเขื่อนแตก

คืนนี้หลี่เฉินเย่นโมโหมาก ตอนที่ว่าราชกิจยามเช้าที่ท้องพระโรงได้หารือกันในเรื่องอุทกภัยแล้ว แต่ก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่คิดหาวิธีการแก้ไขปัญหานี้ได้เลย

วันนี้หลังกลับไปยังห้องทรงหนังสือ นึกขึ้นได้ถึงเรื่องนี้ ก็เรียกเหล่าเสนาบดีเข้าวังเพื่อพิจารณาในเรื่องนี้ต่อ แต่ผ่านไปครึ่งค่อนวันแล้ว พูดไปพูดมาก็มีแค่วิธีการเหล่านั้น ไม่ใช่ว่าไม่สามารถนำไปใช้ประโยชน์อะไรได้เลย แต่เพียงไม่สามารถแก้ไขปัญหาอุทกภัยที่เจียงเป่ยจากต้นตอได้

ขณะที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ ก็พลันเห็นประตูด้านข้างถูกเปิดออก ปรากฏเด็กที่หน้าตาสกปรกมอมแมมสองคนอยู่หลังประตูนั้น

วินาทีที่จิงโม่และฉองเหลาได้พบกับหลี่เฉินเย่น ต่างก็ตลึงอึ้งกันไปตามกัน

จิงโม่ชี้ไปที่หลี่เฉินเย่นแล้วพูดกับฉองเหลาว่า “น้องพี่ เขาหน้าตาเหมือนกับเจ้ามากเลย”

ฉองเหลาก็มองไปที่หลี่เฉินเย่นอย่างอึ้งๆ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ๆ ท่านพี่ เขาหน้าตาเหมือนพี่มากกว่า”

“เขาหน้าตาเหมือนกับพวกเรามาก!” คู่แฝดโพล่งออกมาในทันใด

“เสิ่นลู่!” หลี่เฉินเย่นกำลังโกรธจัด เห็นว่ามีคนกำลังบุกเข้ามา ถึงแม้ว่าจะยังเป็นเพียงเด็กน้อย แต่ก็สามารถบอกได้ถึงความสะเพล่าของพวกเขา

ลู่กงกงได้ยินดังนั้นจึงรีบเข้ามา “ฝ่าบาท กระหม่อมอยู่พะยะค่ะ!”

พอตั้งสติได้ก็เจอเข้ากับจิงโม่และฉองเหลาที่ยืนอยู่นอกประตู ก็ตกใจและรู้สึกชาไปทั้งตัวแล้วกล่าวว่า “อั้ยย่ะ พวกเจ้าสองคน ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ รีบออกไปกับข้าเร็ว”

จูงเด็กข้างละคนออกไปด้านนอก แต่จิงโม่และฉองเหลาไม่ยอมไปไหนเลย ดิ้นรนไม่ไปท่าเดียว ดึงรั้งกันไปมา จนในที่สุด“พีพีพาพา”เสียงผลไม้หวานในกระเป๋ากางเกงก็ล่วงตกออกมา

ฉองเหลามองตาค้าง ในใจกลัวสุดขีด กลัวถูกจับได้ว่าเขาขโมยของ แบบนั้นต้องถูกจับเข้าคุกแน่

ภายใต้ความกลัวนั้น ก็ได้นั่งลงแล้วร้องไห้อ้อนวอน “ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

จิงโม่ออกตัวปกป้องน้องชายตน “พวกท่านอย่าจับเขาเลย ข้าขโมยเอง ข้าเป็นคนขโมยเองทั้งหมด”

นางกลั้นใจหยิบของกินที่ซ่อนอยู่ออกมา ท่าทางอย่างกับคนที่กำลังจะร้องไห้ “ข้าสารภาพ ข้าคืนให้พวกท่านทั้งหมด อย่าจับน้องชายข้า”

หลี่เฉินเย่นเดิมทีที่โกรธมาก แต่พอเห็นท่าทางจะร้องไห้ของเด็กสาวที่พยายามปกป้องน้องชาย ในใจก็เกิดสงสารขึ้นมา “ข้าไม่จับพวกเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องตอบข้าก่อนว่าพวกเจ้าเข้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร”

จิงโม่มองไปที่หลี่เฉินเย่น ใบหน้าของหลี่เฉินเย่นทำให้เธอไม่สามารถหยุดมองได้ เหมือนฉองเหลามากเกินไปแล้ว

“สาวน้อย ฝ่าบาทพูดกับเจ้าอยู่ รีบตอบเร็วเข้า” ลู่กงกงพูด

จิงโม่เงยหน้าขึ้น ตอบกลับอย่างซื่อตรงว่า “พวกข้ามากับท่านแม่ พวกข้าอยากมาเจอท่านพ่อ แต่พวกเราไม่รู้ทาง มีพี่สาวใจดีคนหนึ่งพาเรามาที่นี่ มีพี่ชายใจดีคนหนึ่งยังให้ของลูกอมเรากิน ใช่ พี่ชายคนนั้นเป็นคนให้เราเอง พวกเราไม่ได้ขโมยนะ พี่ชายบอกว่าเราสามารถกินเท่าไหร่ก็ได้”

หลี่เฉินเย่นได้ยินเสียงพูดของนางแล้วก็ตลก ความโกรธเมื่อครู่นี้ก็มลายหายไปในทันใด “พวกเจ้ามากับแม่หรือ แล้วพ่อของพวกเจ้าเป็นใครหรือ”

จิงโม่กระซิบบอก “ข้าบอกท่านได้นะ แต่ท่านห้ามจับพวกเราเข้าคุกนะ และห้ามบอกท่านแม่ข้าด้วยว่าพวกเราแอบหนีออกมา”

“ได้ ข้าไม่บอกแม่เจ้าหรอก” หลี่เฉินเย่นยิ้มบอก

ข้าหลวงหลายคนที่อยู่ข้างๆฮ่องเต้เห็นพระองค์ยิ้ม ต่างก็โล่งใจ เห็นทีเด็กน้อยสองคนนี้ปรากฏตัวได้จังหวะพอดิบพอดีเลย

จิงโม่ดึงฉองเหลาให้ยืนขึ้น “ท่านพ่อของพวกเราเป็นฮ่องเต้ พวกเรามาหาท่านเพื่อซื้อถังหูลู่(ผลไม้เคลือบน้ำตาล)”

หลี่เฉินเย่นตลึง “อะไรนะ!”

ลู่กงกงรีบพูดขึ้นมา “ฝ่าบาท เมื่อครู่นี้ข้าน้อยได้สอบถามพวกนางแล้ว คำตอบที่ได้ก็เหมือนกัน เกรงว่าเพราะอายุยังน้อย เลยพูดไปเรื่อย แม้แต่ตัวเองแซ่อะไรยังบอกออกมาไม่ได้เลย”