ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 203

ตอนที่ 203 ในใจรู้สึกอบอุ่น

ในตำหนักฮองไทเฮา เฉินเย่นซานทำธุระเสร็จพบว่าคู่แฝดหายไปแล้ว เหล่านางกำนัลตื่นตระหนก “พวกเขาบอกว่าจะไปเล่นตะกร้อด้านนอก ข้าน้อยไม่ทันสังเกต”

“ยังไม่รีบไปหา” เฉินเย่นซานพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

ชูเซี่ยได้ยินเสียงโวยวาย นึกว่าคู่แฝดซนตั้งใจจะออกมาด่าว่าสักหน่อย เฉินเย่นซานบอกนางว่าคู่แฝดหายตัวไป ชูเซี่ยขมวดคิ้วถาม “บางทีอาจจะไปจับจิ้งหรีดที่ไหนหรือเปล่า เจ้าลองดูที่มุมตำหนักดู”

“ไปจับจิ้งหรีด?” เฉินเย่นซานหัวเราะ “พวกเขาชอบเล่นจิ้งหรีด?” เหมือนกับนางตอนเด็กๆเลย ตอนเฟยหลงไม่อยู่ ไม่มีใครเล่นกับนาง นางก็ไปจับจิ้งหรีดเล่น

“อืม น่าจะเป็นอย่างนั้น เจ้าไปหาดูเถอะ ไม่ต้องร้อนใจไปหรอก น่าจะอยู่ในวังนั่นแหล่ะ” ชูเซี่ยกล่าว

เฉินเย่นซานตอบ “ใช่ๆ ข้ารีบไปหา”

นางไม่ร้อนใจไม่ได้ ถ้าไปจับจิ้งหรีดที่สวนดอกไม้ยังดี กลัวแต่ว่าไม่รู้จะไปยังตำหนักนางในคนไหนไหม พวกนางไม่ใช่คนที่น่ายุ่งด้วย

โดยเฉพาะ จิงโม่และฉองเหลาที่มีใบหน้าเหมือนกับฮ่องเต้อย่างนั้น

เฉินเย่นซานเพิ่งวิ่งออกไป ก็เห็นขบวนเสด็จของฮ่องเต้กำลังตรงมา นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฮ่องเต้ยังไม่รู้ว่านายหญิงกลับมาแล้ว เพิ่งสะสางธุระกับหลวี่หนิงเสร็จ ก็ลืมไปแจ้งให้ฮ่องเต้ทราบ

กำลังคิดอยู่นั้น ขบวนก็มาถึงด้านหน้าแล้ว นางมองใกล้ๆ เห็นฮ่องเต้อุ้มเด็กไว้สองคน ถ้าไม่ใช่คู่แฝดแล้วจะเป็นใครไปได้?

เฉินเย่นซานไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เด็กทั้งสองหาฮ่องเต้เจอได้ยังไงกัน? คราวนี้ไม่ต้องบอกแล้ว ฮ่องเต้มาด้วยตัวเองเลย และน่าจะรู้แล้วว่าจิงโม่และฉองเหลาเป็นลูกของเขา

ชูเซี่ยเองมองเห็นหลี่เฉินเย่นตรงมา ภายในใจกลับรู้สึกสงบผิดปกติ ความรู้สึกต่างๆที่เคยคิดไว้ก่อนหน้า ไม่ได้เกิดขึ้นเลย เหมือนกับว่าพบญาติธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

นางยืนอยู่บนทางเดิน ดอกบานดึกของต้นฤดูร้อนขึ้นตามกำแพง สีชมพูม่วงสวยงามมากๆ

หลี่เฉินเย่นเองก็เห็นนางไกลๆ ยังคงเป็นชุดสีฟ้า ไม่มีเครื่องประดับใดๆ เรียบง่ายธรรมดา รัดเอว แขนเสื้อม้วนขึ้นเล็กน้อยสองทบ เหมือนเช่นปกติ

ใบหน้านางมียิ้มจางๆ เป็นธรรมชาติ เหมือนกับกำลังต้อนรับเพื่อนที่ไม่พบกันนานคนหนึ่งอย่างนั้น

เขาก็คือเพื่อนคนนั้น

นางไม่ได้ลืมเขา นักบวชเพียงแค่หลอกเขาให้ยอมแพ้เท่านั้น

แต่ว่าเขารู้ดีว่าทำไมนักบวชถึงให้เขายอมแพ้ เพราะว่า เขากับชูเซี่ยอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ว่าชูเซี่ยนำพาภัยพิบัติมาให้เขา แต่เขาต่างหากที่นำพาภัยครั้งแล้วครั้งเล่ามาให้ชูเซี่ย

ไม่รู้ว่ายังไงก็เดินจนถึงหน้านาง นางยิ้มเล็กๆ “ไม่พบกันนาน”

“ไม่พบกันนาน!” ภายในใจเขารู้สึกสงบอย่างประหลาด ใบหน้าด้านหน้ายังคงเหมือนเดิม กาลเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนหน้านาง นางไม่แยแสใดๆ เหมือนดังดอกลิลลี่ดอกหนึ่งในต้นฤดูร้อน

ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน มันเป็นบรรยากาศที่ไม่สามารถบรรยายได้ คิ้วทั้งสองนิ่งมากโดยไม่ได้พยายามสะกดไว้ รวมกับว่ามันควรเป็นอย่างนี้

“ท่านแม่!” ฉองเหลาและจิงโม่ตัวหดอยู่บนพื้น ตะโกนไปคำหนึ่ง ใบหน้าที่เต็มไปความรู้สึกผิด ยอมรับผิดโดยดี “พวกเราผิดไปแล้ว ไม่ควรควรวิ่งออกไป”

ชูเซี่ยดึงคู่แฝดทั้งสองมา “อืม บอกมาดีๆ ไปไหนกันมา”

จิงโมตอบกลับ “พวกเราออกไปจับจิ้งหรีด จากนั้นก็เห็นท่านพ่อผ่านมา”

“ใช่หรือ?” ชูเซี่ยหันไปทางฉองเหลา “ห้ามโกหก เจ้าก็รู้ว่าเด็กผู้ชายถ้าโกหกต้องถูกตีก้นนะ”

ฉองเหลามองไปทางจิงโม่แวบหนึ่ง จากนั้น ชี้นิ้วเบ้ปาก พูดอย่างไม่ยุติธรรมว่า “ท่านแม่ ท่านพี่บอกว่าจะไปหาท่านพ่อ ให้ท่านพ่อซื้อถังหูลู่ให้ ตอนแรกข้าไม่อยากไป แต่ท่านพี่ก็บังคับให้ข้าไป”

จิงโม่ตะลึง “เจ้า...”