ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 เด็กสาวที่คลอดก่อนกำหนดน

ชูเซี่ยนึกถึงสภาพที่จูฟางหยวนที่ถูกหลวี่หนิงตี อดขำไม่ได้ รู้ว่าจูฟางหยวนทำให้หลายคนเกลียด จึงได้อธิบายว่า “ใช่ หลังจากข้าหาย จูฟางหยวนก็หาข้าเจอ หรือจะบอกว่าอาจารย์ข้าไปหาเขา เขาดูแลข้ามาตลอด ตอนลูกๆเกิด เขาก็อยู่เคียงข้างข้า บอกได้ว่า เขาเป็นคนทำคลอดให้ข้าเอง”

“อ๋า?” หลี่เฉินเย่นและจูเก๋อหมิงร้องออกมาพร้อมกัน “เขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งทำคลอดให้เจ้า?”

เวรกรรม นั่นไม่เห็นอะไรต่ออะไรหมดแล้วหรือ?

“ไม่มีทางอื่น? ตอนนั้นไม่ทันได้หาแม่ผดุงครรภ์ อาจารย์ก็ไม่อยู่ข้างๆ” ชูเซี่ยเห็นสภาพอึ้งๆของทั้งสองหนุ่มก็รู้สึกขำ นางมองไปที่จูเก๋อหมิง “เจ้าก็เป็นหมอ เจ้าไม่เคยทำคลอดให้สตรีมาก่อนหรือ?”

จูเก๋อหมิงหน้ามองกล่าว “โดยปกติแล้ว แม่ผดุงครรภ์เป็นคนทำคลอดเสมอ”

“แล้วเจ้าไม่เคยทำคลอดมาก่อนหรือ?” ชูเซี่ยยิ้มกล่าว

“เคยทำคลอด แต่นั่นมันก็เพราะช่วยไม่ได้” จูเก๋อหมิงพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

พูดจบ เขาก็พูดเสียงเบาว่า ”แต่ว่าจูฟางหยวนไม่ใช่หมอนะ”

“พูดจริงๆล่ะก็ เขาเป็นคนที่ช่วยข้าอุ้มลูกออกไป แม้แต่สายสะดือของลูกข้าก็เป็นคนตัดเอง”

หลี่เฉินเย่นไม่รู้เลยว่านางจะมีชีวิตที่ลำบากเช่นนี้ จ้องมองที่นาง รู้สึกจุกในใจ

ชูเซี่ยเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็อดยิ้มไม่ได้ “ไม่เจอกันห้าปี พวกเราจะพูดแต่เรื่องแบบนี้หรือ? ไป เข้าไปนั่งเถอะ พูดคุยกันหน่อย”

หลี่เฉินเย่นยังคงที่นาง แต่ใบหน้าไม่ได้ดูทุกข์เท่าเมื่อครู่นี้ “จริงสิ เสด็จแม่เป็นอย่างไรบ้าง”

เขาเชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของนาง หากนางก็ไม่สามารถรักษาได้ ก็คงไม่มีความหวังแล้ว

ชูเซี่ยบอก “ยังไม่รู้ ต้องรอดูอาการก่อน”

จูเก๋อหมิงปลอบใจว่า “อาการป่วยทางร่างกายมีบางเวลาต้องใช้จิตใจเป็นตัวประคองไว้ กระทั่งหายดี ฮองไทเฮาในตอนนี้มีหลานน่ารักๆเพิ่มมาสองคน ในใจรู้สึกดีใจ อาการป่วยอะไรก็ไม่มีแล้ว”

หลี่เฉินเย่นนึกถึงคู่แฝด รอยยิ้มอันอ่อนโยนก็ฉายขึ้นมาบนหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขาก็ยังรู้สึกช็อก คิดไม่ถึงว่าชูเซี่ยจะมีลูกแฝดให้เขา ทั้งยังน่ารักขนาดนี้อีก

ทั้งสามคนไปที่ตำหนักข้าง เห็นหมอหลวงหลันกำลังมองดูจากตำหนักฮองไทเฮา

หว่านเหนียงถือถ้วยน้ำชาเข้ามา มองไปที่ชูเซี่ยตลอด จูเก๋อหมิงยิ้มกล่าว “หว่านเหนียง เจ้าก็อยู่ดื่มน้ำชาหน่อยไหม? พูดคุยกัน?”

หว่านเหนียงรีบขอโทษ “ขออภัยฝ่าบาท ข้าน้อยเพียงแค่ เพียงแค่ไม่นายนายหญิงมานาน อยากมองดูอีกสักนิด”

“นางก็ไม่ได้จะไปไหน เจ้าจะรีบไปทำไมกัน?” จูเก๋อหมิงพูดอย่างติดตลกว่า “พรุ่งนี้ส่งเจ้าไปดูแลนาง เจ้าก็จะได้เจอนางทุกวันแล้ว”

หว่านเหนียงดีใจมาก “ดีๆ ข้าน้อยยินดี”

ชูเซี่ยมองดูหว่านเหนียง “ข้าในตอนนี้ไม่ต้องการคนดูแลหรอก เจ้าก็อยู่ดูแลฮองไทเฮาที่ตำหนักนี้เถอะ จริงที่ว่าข้ายังไม่ออกจากเมืองหลวงเร็วๆนี้หรอก ยังจะอยู่อีกสักระยะ ถ้าอาการป่วยของฮองไทเฮาคงที่ลงแล้ว พวกเราค่อยมาย้อนความหลังกัน”

นางเป็นคนสมัยปัจจุบัน ปฏิบัติต่อหว่านเหนียงก็ดี เฉินเย่นซานก็ดี หรือแม้แต่เสี่ยงไช่ นางก็ไม่เคยคิดว่าพวกนางเป็นคนรับใช้ ทุกคนต่างเสมอภาคกัน พวกหว่านเหนียงเองก็เพียงแค่ทำงานเท่านั้น

“ดี ดี ย้อนความหลังกัน” หว่านเหนียงตาแดงกล่าว

หลี่เฉินเย่นได้ฟังนางบอกว่าจะอยู่ที่เมืองหลวงระยะหนึ่ง ภายในใจก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เขาในตอนนี้ ไม่กล้าจะขอให้นางอยู่ที่เมืองหลวงตลอดไป และไม่กล้าขอให้นางคืนกลับมา ขอเพียงแค่ได้เห็นหน้าอีกก็พอแล้ว

จูเก๋อหมิงจ้องมองที่หลี่เฉินเย่น เขาในคืนนี้คิ้วขมวดกันตลอด แต่ถ้าเป็นคนที่รู้จักเขา ก็จะรู้ถึงความทุกข์ในใจเขา เขาสะกดตัวเองมาตลอด สะกดความคาดหวังอันรุนแรงที่อยู่ลึกสุดในใจของตัวเอง

หรือจะบอกว่า แม้เพียงความคาดหวังก็ไม่กล้าที่จะมี

“จริงสิ จูฟางหยวนแต่งงานหรือยัง?” จูเก๋อหมิงถามอีก เมื่อครู่นี้ชูเซี่ยบอกว่านางอยู่กับจูฟางหยวนตลอดมา แต่ไม่ได้บอกว่าทั้งสองคนสรุปแล้วเป็นมายังไงกันแน่

ชูเซี่ยส่ายหัว “ยังไม่ได้แต่ง เขายังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้สักที ปีที่ผ่านมาในเมืองหนานซาน ก็เคยนัดบอดหลายคน ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้าตาเขา แต่เพราะเขาไม่เข้าตาคนอื่น”

จูเก๋อหมิงถามอย่างสงสัยว่า “หรือว่าเขามีคนในใจอยู่แล้ว?”