ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 236

ตอนที่236 เรื่องถูกเปิดเผย

ชูเซี่ยก็ไม่อยากให้เขาลำบากใจเพราะเรื่องยังไม่กระจ่างแจ้ง“ข้าไปเยี่ยมหลิงกุ้ยท่ายเฟยมา” เหลียงกวางเสียงยังคงไม่ไว้ใจและตื่นเต้นขึ้นกว่าเดิม“อ้อ หัวหน้ากับหลิงกุ้ยท่ายเฟยสนิทกันเหรอครับ?ถึงขนาดเดินทางมาตั้งไกลเพื่อมาเยี่ยมนาง”

ชูเซี่ยตอบว่า “รู้จักกันและข้าแค่มาเยี่ยมก็ไม่แปลก”

เหลียงกวางเสียงพยักหน้า“ใช่ครับ มาเจอกันก็ดี”

ชูเซี่ยพูดต่อว่า “เจ้าแปลกมากเลยนะบอกว่ามาล่าสัตว์แต่ไม่เอาธนูมาเลยแต่เอาแค่ดาบมา”

เหลียงกวางเสียงตอบว่า “เอามาสิแต่ว่าอยู่ที่ทหารลูกน้อง กระหม่อมเพียงแค่มาดูก่อนมาดูว่าที่นี้มีสัตว์อะไรที่ล่าได้บ้าง”

“แบบนี้นี่เอง!”ชูเซี่ยยิ้ม “งั้นข้าไม่กวนถ้ายเว่ยล่าสัตว์แล้ว”

นางบอกกับเชียนซานว่า “ไปเถอะ!”

เชียนซานตอบว่า “เจ้าค่ะ นายหญิง!”

เหลียงกวางเสียงก้มตัวทำความเคารพ“กลับดีๆครับหัวหน้า”

ชูเซี่ยเดินออกไปได้สองก้าวหันกลับไปบอกกัเหลียงกวางเสียงว่า“ถ้าเจ้าเรียกข้าหัวหน้าแล้วก็ยอกมรับว่าเจ้ายังเป็นคนของพรรคมังกรเหิน งั้นข้าก็เตือนถ้ายเว่ย ขึ้นเขาบ่อยระวังมีอันตราย จะทำเรื่องอะไรก็ควรคิดให้รอบคอบก่อน”

“หัวหน้าหมายความว่าอย่างไร?”เหลียงกวางเสียงเงยหน้า สายตามีความอาฆาตเชียนซานเห็นเช่นนี้ก็รีบเข้าไปบังหน้าชูเซี่ยไว้

ชูเซี่ยดันเชียนซานออกไปเบาๆ“ถ้าเว่ยเป็นคนของพรรคมังกรเหิน ก็รู้ว่าพรรคมังกรเหินทีความลับอะไร ถ้ายเว่ยขึ้นไปบนเขานั้นปิดบังพรรคมังกรเหินไม่ได้และปิดบังข้าไม่ได้ด้วยเช่นกันแต่ว่า เรื่องส่วนตัวเจ้าข้าไม่สนใจ ข้าสนใจเรื่องอื่นมากกว่า ถ้ายเว่ยน่าจะรู้ว่าข้าพูดอะไร”

เหลียงกวางเสียงสีหน้าบึงตึง“กระหม่อมไม่เข้าใจและไม่อยากจะเข้าใจด้วย”

“ขอให้โชคดีแล้วกัน!”ชูเซี่ยพูดจบก็เดินลงเขาเลย

เหลียงกวางเสียงมองตามแผ่นหลังนางไป ไม่ถึงเรื่องที่มไม่เป็นไปตามแฟผนเขาไม่ยอมออกจากพรรคมังกรเหินแน่นอน แต่ว่าเรื่องที่เขาทำก็ทำให้พรรคมังกรเหินอับอายเช่นกัน เขาไม่อยากทำให้พรรคมังกรเหินอับอาย

เขามาวัดเต๋าชิงซู เคาะประตูจากนั้นก็มีคนมาเปิดประตูให้เขา

เปิดประตูมาเป็นแม่ชีที่มาต้อนรับชูเซี่ยพอเห็นเขาและมองไปด้านหลังเขา“เมื่อกี้ท่านถ้ายเว่ยเจอชูเซี่ยหรือไม่เจ้าค่ะ?”

“เจอแล้ว นางได้ทำร้ายหลิงกุ้ยท่ายเฟยหรือไม่?”เหลียงกวางเสียงถามอย่างเป็นกังวล

แม่ชีให้เขาเข้ามาและพูดว่า “ทำร้ายก็ไม่มีหรอกเจ้าค่ะ แค่พูดเรื่องอะไรแปลกๆคิดแล้วนางรู้เรื่องเยอะเหมือนกัน”

“อย่างน้อย นางก็รู้ว่าข้ากับกุ้ยท่ายเฟยมีลูกด้วยกัน”เหลียงกวางเสียงพูด

“ท่านถ้ายเว่ยถ้ากลัวว่านางจะป่าวประกาศออกไป ก็ย้ายกุ้ยท่ายเฟยออกไปก่อนก็ได้เจ้าค่ะ”แม่ชีพูด

“ค่อยว่าอีกทีแล้วกัน!”เหลียงกวางเสียงเดินไปสองก้าว “เจ้าก็เลือกที่ๆปลอดภัยก่อนแล้วกันอีกอย่างเรื่องพวกนี้ก็หยุดก่อนรอจนกว่าองค์หญิงหนานจ้าวมาค่อยว่ากัน”

“กุ้ยท่ายเฟยก็พูดเช่นนี้เหมือนกัน วางใจเถอะ ท่านถ้ายเว่ย หม่อมฉันจะกราบทูลหวังเหย่เอง กุ้ยท่ายเฟยตกใจมากท่านรีบไปดูนางเถอะ”แม่ชีพูด

เหลียงกวางเหย่ได้ยินเช่นนี้ก็รีบเข้าไปทันที

เขาเข้าไปในห้องพระ หมุนรูปที่อยู่ข้างกำแพง ประตูด้านขวาเปิดออกมีทางเดินเข้าไปอีก พอเดินเข้าไปก็เขาไปในห้องพระด้านหลัง

ด้านหลังนี้มีอยู่หนึ่งทางไม่ว่าใครก็ไม่มีทางรู้แน่นอนว่ารูปพระนี้จะมีห้องลับอยู่

ที่นี้เล็กวว่าด้านนอกมากแต่ว่าถึงแม้ที่นี้จะเล็กแต่ของก็ในนี้ก็ครบคัน สวนดอกไม้มีดอกไม้สีต่างๆปลูกเต็มไปหมด ด้านหน้ามีที่นั่งสบายๆ หลิงกุ้ยท่ายเฟยอุ้มเด็กน้อยอายุหนึ่งปีอยู่

พอเห็นเขานางก็รีบลุกขึ้นมาทันที“เจ้ามาแล้วเหรอ?”

สีหน้ายิ้มอย่างอ่อนโยนหางตามีรอยยิ้มและสดใสไม่เหมือนเมื่อกี้ที่ทำหน้าโกรธชัง

“วันนี้จะมาแล้วระหว่างทางก็ได้รับนกที่ส่งข่าวสารมาจากเจ้าก็เลยรีบมาทันทีเลย”เขามองนางอย่างกังวล สาตามีแต่ความเอ็นดูจากนั้นก็อุ้มเด็กมาจุ๊บลงที่หน้าเด็ก-หนึ่งที “ลูกน้อย วันนี้เจ้าเป็นเด็กดีไหม?”

เด็กคนนั้นมองเขานิ่งจากนั้นก็ทำปากพูดพรึมพรำๆ

“อายุตั้งหนึ่งขวบสามเดือนแล้วยังพูดไม่ได้เหรอเนี่ย เป็นห่วงจังเลย”หลิงกุ้ยท่ายเฟยพูด

“ไม่เป็นไรหรอกมีเด็กบางคนขนาดอายุสามขวบแล้วยังพูดไม่ได้เลยไม่ต้องกังวลหรอก”เหลียงกวางเสียงพูดปลอบใจนาง

หลิงกุ้ยท่ายเฟยขมวดคิ้ว“ทำไมจะไม่เป็นกังวลเล่า?เขาเอาแต่พูดพรึมพรำๆ ดูแล้วเหมือนเป็นไบ้ทำไมไม่พูดอะไรเลยสักคำ?ที่ผ่านมาข้าก็สอนเขาเยอะเหมือนกันและตอนนี้ขนาดชื่อตัวเองเขายังพูดไม่เป็นเลย เรียกเขาก็ยังไม่รู้ว่าเรียกเขาอยู่”

“จริงสิ?แต่ว่าทุกครั้งที่ข้ากวักมือเรียกเขาเขาก็มานะ”เหลียงกวางเสียงพูด

หลิงกุ้ยท่ายเฟยอุ้มเขามาอีกทีจากนั้นก็วางไว้ที่พื้นและโยนบอลไปเด็กคนนั้นก็เดินไปเก็บมา

“กุยเอ๋อ……กุยเอ๋อ”หลิงกุ้ยท่ายเฟยเรียกเขา

เด็กก็ไม่หันกลับมาแต่กลับเก็บบอลเล่น

“ดูสิ เขายังไม่รู้ชื่อตัวเองเลย”หลิงกุ้ยท่ายเฟยพูดอย่างเป็นกังวล

เหลียงกวางเสียงยิ้มยื่นมือไปโอบหลิงกุ้ยท่ายเฟยไว้“แค่เขาอาจจะเรียนช้าหน่อย เด็กบางคนอายุสิบกว่าถึงจะรู้เรื่องแน่ะ”

“เขาจะเป็นคนโง่หรอเปล่าเนี่ย?”หลิงกุ้ยท่ายเฟยรอบตาแดง ในใจนางเป็นกังวลมากแต่ว่าไม่กล้าพูดกลัวพูดแล้วก็จะกลายเป็นจริง

เหลียงกวางเสียงเห็นนางร้องไห้ก็เอ็นดูนางและรีบพูดปลอบใจว่า“ไม่เป็นหรอกน่า?เจ้าออกจะฉลาด เขาไม่โง่หรอก ลูกของพวกเราไม่โง่หรอก?ไม่ต้องพูดมั่ว ตอนนี้เด็กแค่อายุหนึ่งขวบจะมีปัญหาตรงไหน?”

หลิงกุ้ยท่ายเฟยมองดูลูกเล่นบอลก็เรียกอีทีหนึ่ง “กุยเอ๋อ มาหาแม่ทางนี้สิ”

แม่ชีเดินเข้ามาพอดี แม่ชีเห็นเด็กเล่นบอลน่ารักก็เลยนั่งลงยื่นมือไปและพูดว่า “กุยเอ๋อ มาหากูกู่ทางนี้สิ”

เด็กคนนี้ก็ถือบอลไปยิ้มและเดินไป

หลิงกุ้ยท่ายเฟยแปลกใจมาก“เขารู้เหรอว่ากุยเอ๋อเป็นเขา?ทำไมข้าเรียกแล้เขาไม่รู้ล่ะ”

เหลียงกวางเสียงมองกุยเอ๋อสายตาเปลี่ยนไปช้าๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็ฝืนยิ้ม“นี่ไง เมื่อกี้เจ้าจะกังวลอะไรอีกเล่า”

“กังวลอะไรกันเหรอเจ้าค่ะ?”แม่ชีถาม

“กังวลว่าเด็กจะโง่ ตอนนี้ยังพูดไม่เป็นและยังไม่รู้จักชื่อตัวเองอีก แต่ว่าเมื่อกี้เจ้าเรียกกุยเอ๋อเขาก็ไปเลย แสดงว่าเขายังรู้จักชื่อตัวเองอยู่”ความกังวลของหลิงกุ้ยท่ายเฟยหายไปทันที

แม่ชียิ้มและพูดว่า “เด็กคนนี้ฉลาดเจ้าค่ะ ทุกครั้งที่ป้อนข้าวอะไรที่ไม่ชอบกินเขาก็จะทำท่าอ้วกและอยากบอกว่าเขาอิ่มแล้ว”

หลิงท่ายกุ่ยเฟยยิ้มและยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเหลียงกวางเสียงเงยหน้าและมองหน้าเขาและถามไปว่า “เมื่อกี้เจ้าเจอชูเซี่ยแล้วใช่หรือไม่?”

“อืม เจอแล้ว”เหลียงกวางเสียงพูดเหมือนกำลังเหม่อลอยเขากำลังมองดูเด็กน้อย

“นางพูดอะไรกับเจ้าเหรอ?”หลิงกุ้ยท่ายเฟยถาม

“ไม่ได้พูดอะไร แค่ถามว่าข้าจะกลับพรรคมังกรเหินไหม”

“เจ้าตอบไปว่าอย่างไร?”หลิงกุ้ยท่ายเฟยรู้ว่าเขาไม่โกหก

เหลียงกวางเสียงพูดต่อว่า “ข้าไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าข้าคิดว่านางน่าจะรู้เรื่องลูกของเราแล้ว”

“นางจะรู้ได้อย่างไร?บนดอยนี้อยู่ไกลและลึกลับมาก”หลิงกุ้ยท่ายเฟยถามไปอย่างสงสัย

เหลียงกวางเสียงพูดต่อว่า “นางเป็นหัวหน้าของพรรคมังกรเหินและที่นั้นก็มีสายลับเยอะมาก ในเมืองนี้ไม่มีเรื่องที่พรรคมังกรเหินไม่รู้ นางมาที่นี้ได้ก็แสดงว่านางตามข้ามา เรื่องของเราก็ปิดบังนางไม่ได้เช่นกัน”

หลิงกุ้ยท่ายเฟยพูดต่อว่า“นางตามเจ้ามางั้นเหรอ?ในพรรคมังกรเหินมีคนมีวิชาชั้นยอดเยอะขนาดเจ้ายังไม่รู้ว่าโดนสะกดรอยตาม?”