ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 237

ตอนที่237 ความรักเกิดขึ้น

เหลียงกวางเสียงอธิบายว่า “พวกสายลับพวกนี้ฝีมือการต่อสู้ไม่ค่อยเก่งกาจแต่ที่เก่งกาจก็คือการปลอมตัวดังนั้นเรื่องที่พวกเขาอยากสืบก็ง่ายมาก”หลิงกุ้ยท่ายเฟยตกใจหน่อยๆ“ถ้านางบอกเรื่องนี้กับหลี่เฉินเย่น งั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ?”

“ไม่หรอก นางไม่ใช่คนเช่นนั้นอีกอย่าง สิ่งที่นางอยากรู้คือเรื่องไทเฮาโดนวางยา”

“ถ้านางจับจุดอ่อนเราได้ นางก็สามารถควบคุมเราได้ ก็เหมือนกันซงอวีลี่ เจ้าอย่านึกว่านางเป็นคนดีหน่อยเลย”

เหลียงกวางเสียงพูดต่อว่า “ไม่ใช่ฉันมองนางเป็นคนดี และนางก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เอาเรื่องเรามาควบคุมเราไว้ ตอนนี้ข้าเป็นคนของพรรคมังกรเหิน ถ้านางออกคำสั่งแล้วข้าก็ต้องทำตาม นอกจากว่าข้าจะออกจากพรรคมังกรเหินแล้วจริงๆ”

“เรื่องที่ออกจากพรรคมังกรเหิน เจ้าคิดยังไง?”หลิงกุ้ยท่ายเฟยถามต่อ

เหลียงกวางเสียงเงียบสักพักและพูดว่า “เดี๋ยวข้าขอคิดก่อน”

หลิงกุ้ยท่ายเฟยรู้ว่าเขาลำบากใจเพราะครอบครัวเขาตั้งแต่ทวดก็เป็นคนของพรรคมังกรเหินแล้วถ้าเขาออกจากพรรคมังกรเหินก็แสดงว่าเขาออกเพื่อแก้แค้นให้ซงอวีลี่ไม่เหมือนการออกธรรมดา

นางไม่อยากให้เขาลำบากใจ

นางรู้ว่าตัวเองทำให้เขาต้องมาลำบาก

ถ้าไม่เป็นเพราะนาง ตอนนี้เขก็สามารถเป็นถ้ายเว่ยและพรรคมังกรเหินอย่างสะบายใจ

การมาเป็นถ้ายเว่ยได้ตำแหน่งนี้ได้มาไม่ง่ายเลย

นางพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “ขอโทษนะถ้าไม่ใช่เพราะข้า เจ้าก็ไม่ต้องมาลำบากใจแบบนี้ ข้าทำให้ชีวิตเจ้าต้องวุ่นวาย”

เหลียงกวางเสียงกอดนางและพูดปลอบใจว่า“พูดอะไรโง่ๆ?นักสู้อย่างข้าได้เจ้ามาเป็นคนรักก็โชคดีมากแล้ว ทำอะไรเพื่อเจ้าได้ข้าก็ดีใจแล้ว”

เมื่อก่อนเขาคิดว่าสิ่งที่สำคัญสำหรับผู้ชายนั้นก็คือหน้าที่การงานและอนาคต พ่อแม่ก็เคยบอกเขาว่าเขาอาจจะไม่มีลูก เริ่มต้นเขาคิดว่าเป็นปัญหาของภรรยา แต่ว่าเขาก็มีอนุภรรยาตั้งสามคนแต่ก็ยังไม่มีลูก เขาก็รู้เลยว่านั้นเป็นเพราะปัญหาของตัวเอง

แต่ว่าเรื่องนี้สำหรับผู้ชายแล้วมันเป็นอะไรที่น่าอับอายมก บวกกับเขาคิดว่าเรื่องลูกนี้ต้องเกี่ยวกับสวรรค์กำหนดด้วย ถ้ามีก็เพราะสวรรค์มาโปรดแต่ถ้าไม่มีก็เป็นเพราะบุญน้อย

จนกระทั่งสามปีก่อน หลวี่หนิงไปแคว้นหนานจ้าว ฮ่องเต้ให้เขาเข้าวังและทำหน้าเป็นเป็นทหารฝ่ายนั้นแทนหลวี่หนิงสักพัก

ชีวิตของเขาตั้งแต่เจอหลิงกุ้ยท่ายเฟยก็เปลี่ยนไปเป็นหน้ามือหลังมือเลย

ตอนนางอยู่วังนางแปลกๆนางไม่ชอบใกล้หรือสนิทกับใครและไม่ชอบไปทำความเคารพไทเฮามีท่ายเฟยมาหานางแต่นางก็ไม่เจอ

จำได้ว่าตอนนั้นกำลังพาทหารไปตรวจตราเห็นนางนั่งอยู่ที่ชิงช้ามือจับเชือกชิงช้าและพูดกับข้ารับใช้

นางสวยมากเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยเจอขณะที่พูดอยู่คิ้วนางก็ตรงสวย สายตาอ่อนละมุนเหมือนเหล้าหวานแค่เห็นก็สามารถละลายได้เลย

พอรู้ตัวว่ามีคนมออยู่นางก็เงยหน้าขึ้นมามองเขาจากนั้นสายตาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

เขาเข้าไปด้านในทำความเคารพแต่นางแค่ตอบและก็ให้เขาออกไปทันที

ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไปตรวจตราที่นั้นเกือบทุกวัน ถึงแม้นั้นจะเป็นเพราะหน้าที่เขาแต่เขาก็ไปเพียงเพื่อได้เห็นนางยิ้มและนั่งที่ชิงช้านั้น ถึงแม้จะโดนนินทาเข้าก็ยอม

คืนนั้น เขาดื่มเหล้ากับเพื่อนทหารมาในสมองก็มีแต่ภาพของนาง

เพราะว่าเขามีเวรตรวจตอนบ่ายตอนกลางคืนไม่จำเป็นต้องให้เขาอยู่ก็ได้แต่ว่าไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ของเหล้าหรือเปล่าทำให้เขาเดินเข้ามาในวัง

ตอนเขาวังก็ห้าทุ่มแล้วเขารู้ว่านางอาจจะนอนไปแล้ว

เขาจรวจตรามาถึงหน้าตำหนักนาง ในนั้นมืดมากนางหลับไปแล้ว

ในใจก็ผิดหวังมากเขายืนนิ่งที่หน้าตำหนักอยู่นานมาก

จนกระทั่งมีทหารในวังมาถามเขาว่า“ท่านดูอะไรอยู่งั้นเหรอ?”

เขาก็ได้สติและพูดว่า “ข้าคิดว่าด้านในมีอะไรแปลกๆ”