ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 238

ตอนที่238 คนที่รู้ลูกดีสุดย่อมเป็นแม่

เขานึกคินถึงความหลังและกอดนางไว้แน่นขึ้นในใจก็มีความสุขมาก

หลิงกุ้ยท่ายเฟยเอาหย้าแนบอกเขาและย้อนคิดความหลังเหมือนเขา

สามปีก่อนตอนเขามองนางครั้งแรก นางก็สังเกตแล้วตอนนั้นนางโมโหมาก ชายผู้นี้บังอาจมาก

อาจจะเป็นเพราะโกรธจากนั้นนางก็สังเกตเขาตลอกเวลา

นางไม่รู้ว่าเปลี่ยนความคิดไปเมื่อไหร่ คืนนั้นนางดื่มเหล้าและนั่งที่ชิงช้าคนเดียว อยู่อย่างโดดเดี่ยว ในตำหนักมืดๆ เขามองไม่เห็นนางแต่นางกลับมองเห็นเขายืนมองอยู่ที่หน้าตำหนักของนาง

เขายืนมองอยู่หน้าตำหนักอยู่นานก็มีทหารในวังเห็น นางก็ตกใจและแอบวิ่งเข้าไปในห้องนอนจากนั้นก็เอาน้ำมันในตะเกียงราดบนโต๊ะและจุดไฟ

นางแค่อยากให้มีเหตุการณ์ไฟไหม้เล็กๆแต่ไม่คิดว่าไฟจะลุกลามใหญ่ขนาดนี้บวกกับวันนี้มีลมแรงและไฟก็ลุกใหญ่ขึ้นนางตกใจมาก

ตอนกลางคืนนางไม่ชอบให้มีคนมาดูแลข้ารับใช้ก็ยืนเฝ้ากันด้านนอก รอจนไฟลุกฬหญ่ขึ้นพวกนางถึงจะเห็น

นางแค่ไม่อยากให้เขาไปเฉยๆแต่ไม่คิดว่าจะมาเผาตัวเองตายแบบนี้

นางกลัวและถอยหลังๆไปเรื่อยๆจนติดกำแพง ควันเยอะมาจนให้นางแทบลืมตาไม่ขึ้น มือแข้งขาสั่นไปหมดถ้าเขาไม่มาจะทำอย่างไรล่ะ? แต่ว่าเขามาเขาพุ่งตัวเข้ามาทั้งที่ไฟลุกฬหญ่ขนาดนี้ นางมองเขาอย่างอึ้งๆ

นางไม่รู้ว่าตอนที่นางต้องการเขามากที่สุดเขาก็มีปรากฏตัวทันที เขามาช่วยนางจริงๆ ตอนนั้นนางก็เอาใจไปไว้ที่เขาไปไว้ที่เขาแล้ว

สีหน้าเขาตกใจแต่ก็ไม่เสียมารยาทแต่ว่า ตอนเขาเห็นนางกลัวตกใจสายตาเขาก็มีความเอ็นดูขึ้นมาทันที

เขาอุ้มนางขึ้นมา หัวใจนางเต้นเร็วมากจนแทบจะระเบิดเลยความรู้สึกแบบนี้นางตืนเต้นมาก

นางไม่กล้าให้เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนวางเพลิง ที่จริงแค่อยากให้เขาอยู่ต่อเพราะในตำหนักช่างเงียบเหงามาก นางต้องการให้เขามองนางตลอดเวลา

ต่อมาก็เหมือนกับไฟนี้ที่ลุกแรงขึ้นเรื่อยๆ

นางไม่คิดถึงผลลัพธ์ก็เหมือนกับทุกคนที่มีความรักไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์ที่น่ากลัว

นางรู้แค่ว่านางอยากมีความสุขนี้อาจจะเป็นทั้งชีวิตนี้ที่นางตามหาอยู่

นางไม่ต้องหาวิธีที่ต้องไปทำดีกับชายคนหนึ่ง นางไม่ต้องมีความคาดหวังเพราะว่า ตอนที่นางคิดถึงเขาและเขาก็คิดถึงนางเช่นกัน

ความรู้สึกแบบนี้มันดีมากดีมากจริงๆ

ตอนรู้ว่าตัวเองท้อง นางก็คิดถึงเรื่องอนาคตทันที

แต่ว่าไม่จ้องให้นางคิดหาวิธีเขาก็คิดหาวิธีให้นางเรียบร้อยแล้ว

ไม่มีทางที่จะลืมเลยตอนที่นางบอกให้ว่านางท้อง เขามีความสุขมาก เขากอดนางไว้และหมุนหลายรอบมาก หมุนจนนางเวียนหัว

“คิดอะไรอยู่เหรอ?”

เขาพูดและดึงนางออกมาจากอดีต

นางเงยหน้าและมองเขาพูดยิ้มๆว่า“คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนของพวกเรา”

“เมื่อกี้ข้าก็คิดอยู่เหมือนกัน ข้าอยากขอบคุณสรรค์ที่ทำให้ข้าได้มาพบเจ้า”เขากอดนางแน่นขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายทั้งสองแทยจะรวมกลายเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว

เรื่องของอนาคตก็ค่อยๆคิดไป เราต้องมีความสุขกับตรงหน้าก่อน

“เจ้าว่า หลี่เฉินเย่นจะยอมสละทุกสิ่งเพื่องชูเซี่ยไหม?”กุ้ยท่ายเฟยนึกถึงคำพูดของกุ้ยฮว่าไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกสงสารพวกเขาขึ้นมา

“ไม่รู้สิ ตอนนี้หลี่เฉินเย่นเป็นฮ่องเต้และมีภาระหน้าที่เยอะ เขาอาจจะไม่ยอมสละตำแหน่งแล้วไปอยู่กับหัวหน้าหรอก”

“น่าเสียดายจัง”หลิงกุ้ยท่ายเฟยพูดแต่ก็ไม่รู้ว่าพูดจากใจจริงไหมรู้สึกคำว่า “เสียดาย”นี้ขาดความจริงใจไป

สถานการณ์ตอนนี้ของนางไม่สามารถไปสงสารใครได้ ขนาดตัวนางยังเอาตัวไม่รอดเลย

เหลียงกวางเสียงก็ยังคงหลบหน้าชูเซี่ยและก็ไม่ยอมออกจากพรรคมังกรเหินเสียที

ในวังหลี่เฉินเย่นก็กำลังสืบหาตัวคนวางยาไทเฮา และคนที่เคยโดนไทเฮาก็จะถูกสอบสวนอย่างลับๆ

ตอนนี้คนที่มีความน่าสงสัยมากสุดก็คือหมอหวางหลัน

เพราะว่าในตำหนักไทเอามีแต่คนบอกว่ามีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่เคยโดนแผลไทเฮา

หลักฐานทั้งหมเชี้ตัวเขาหมด หลี่เฉินเย่นก็เลยต้องตรวจสอบบ้านของเขาทั้งหมด

ตอนตรวจสอบก็ตกใจ

ทหารตรวจที่บ้านของหมอหลวงหลันก็ตรวจหาเจอขวดเปิดขวดดูด้านในมีกลิ่นเหม็นส่งออกมา

หมอหลวงหลันหน้าซีด“ข้าไม่รู้ว่ามีขวดอยู่ในนี้ได้ยังไงไม่ใช้ข้านะ”

แต่ว่าหลักฐานชิ้นนี้พบเจอที่บ้านเขา

ทหารส่งขวดนี้เข้าวังหลี่เฉินเย่นก็เรียกชูเซี่ยเข้าวังทันที

ชูเซี่ยเปิดขวดออกมาก็คิดทันทีว่า

กลิ่นเหม็นแบบนี้นางคุ้นเคยมาก ช่วงนี้นางก็ทดลองตลอดกลิ่นแบบนี้เป็นกลิ่นของการเลี้ยงหนอนพิษ

นางใช้เชือกและจุ่มเลือดหน่อยจากนั้นก็เอาเข้าไปในขวด จากนั้นก็เอาเชือกขึ้นมาบนเชือกก็มีหนอนเกาะเต็มไปหมด เป็นหนอนตัวเล็กๆเหมือนเมล็ดข้าว ใช้สายตมองได้

หลี่เฉินเย่นเห็นเช่นนี้ก็โกรธมาก ออกคำสั่งจับตัวหมอหลวงหลันเข้าคุก

ชูเซี่ยไม่อยากจะเชื่อแต่ว่าพิษนี้ค้นเจอที่บ้านเขาอีกอย่างก็มีแค่เขาที่เคยโดนแผลไทเฮา

“เฉินเย่น ให้ข้าพูดกับเขาหน่อยได้ไหม เจ้าค่อยตรวจสอบเขาอีกที”ชูเซี่ยคิดว่าแปลกมาก หมอหลวงหลันไม่ได้อยู่กับฉ่ายเวินเลย ทำไมถึงมีตำรายาพิษลับของนาง?

หลี่เฉินเย่นพูดว่า “เจ้าคิดว่าไม่ใช่เขางั้นเหรอ?”

ชูเซี่ยสับสน“ข้าไม่รู้ ตอนนี้ก็ไม่กล้ารับปาก ความจริงคือยาพิษนี้หาเจอที่บ้านเขาอีกอย่างก็มีแค่เขาที่เคยแตะแผลไทเฮา ก็เหมือนที่ข้าพูด ยาพิษนี้จะเข้าร่างกายคนจากแผล ตอนข้ากลับเมือง อาการป่วยของไทเฮาก็มีคนควบคุมตลอดเวลา เขาเป็นหมอหลวง เขาสามารถควบคุมอากรของไทเฮาได้และไม่ให้ใครมาสงสัยในตัวเขา”

หลี่เฉินเย่นไม่รู้เรื่องพวกนี้พอได้ยินชูเซี่ยบอกก็ยิ่งเชื่อง่าหมอหลวงหลันเป็นคนวางยา เขาก็พูดว่า “เจ้าไปเจอเขาได้แต่ว่าต้องมีคนปกปอง ถ้าเขาเป็นคนร้าย เจ้าจะเป็นอันตรายได้”

ชูเซี่ยพยักหน้า“ข้ารู้ ข้าจะพาเชียนซานเข้าไปด้วยกัน”

หลี่เฉินเย่นมองดูนางลังเลสักพักและพูดเสียงเบาว่า “เจ้าระวังตัวด้วย”

“ข้าจะระวัง”ชูเซี่ยก็ตอบรับคำเป็นห่วงของเขา

หลี่เฉินเย่นสูดหายใจ“สองวันนี้เจ้าไม่ได้เข้าวังเด็กๆคิดถึงเจ้ามากเลย”

ที่จริงเขาก็คิดถึงนางเหมือนกัน

ชูเซี่ยยิ้ม “พวกเขาไม่คิดถึงข้าหรอก ในวังมีกินมีนอนมีคนเล่นด้วย ไม่มีเวลามาคิดถึงแม่หรอก?”

“ไม่หรอกมั้ง?”หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้วก็เป็นความจริงเหมือนกันเพราะเด็กสองคนนี้ไม่พูดถึงแม่เลย

ชูเซี่ยพูด “ข้าคลอดพวกเขามา นิสัยยังไงข้ารู้ ชอบกิน ชอบเล่น ไม่ชอบเรียน”

“นั้นก็บังคับไม่ได้พวกเขายังเด็ก ก็ต้องอยากเล่นนั้นแหละ”หลี่เฉินเย่นพูดอย่างเอ็นดูเด็กสองคนนั้น พอนึกถึงเด็กๆ ก็ไม่อยากให้พวกเขาไปทำเรื่องที่พวกเขาไม่อยากทำเลย

“ข้าก็ไม่หวังอะไรในตัวพวกเขาขอแค่พวกเขาสุขภาพแข็งแรงและมีความสุขก็พอ”ชูเซี่ยดีใจมากที่ความคิดเห็นพวกเขาตรงกัน

นางกลัวว่านางคาดหวังในตัวพวกเขาเยอะเกิน ถ้าเช่นนั้นนางจากเมืองนี้ไปเด็กๆจะไม่มีความสุขเอา