ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 371

ตอนที่ 371 พบความแตกต่าง

“อ๋องเก้า คนที่ท่านชอบคือนายหญิงของข้า ท่านต้องการให้นายท่านของพวกเรารักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกเอาไว้” ว่านเหลียงได้ฟังคำพูดของอ๋องเก้า ก็พลันคิดถึงคำพูดของชูเซี่ยขึ้นมา ยาที่ยืดเวลาการกำเริบออกของพิษสิบราตรีอาจจะอยู่ในคนที่นางจะเจอกัน เพียงคาดไม่ถึงว่ายาแก้พิษนั้นต้องใช้วิธีเช่นนี้ในการรับยาเข้าไป

“นายท่านของพวกเจ้าล้วนมอบหลานสองคนให้กับข้าแล้ว เจ้าคิดว่าข้ายังคิดว่าจะให้นางรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกอีกหรือ”

เขายืนยันว่าเคยชอบชูเซี่ยมาก่อน แต่การชอบนี้หลังจากที่ชูเซี่ยและหลี่เฉินเย่นอยู่ด้วยกันแล้วก็ได้เปลี่ยนแปลงไป

เขายังคงชอบ แต่เขาแอบซ่อนความชอบนี้ไว้ในใจ โดยที่ความชอบนี้ได้ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นความผูกผัน ชูเซี่ยเคยปรากฏตัวขึ้นมาตอนที่ตัวเขาอยู่ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด เคยพยายามแก้พิษให้ตัวเขาอย่างสุดชีวิต เขาไม่อาจลืมสิ่งดีๆที่ชูเซี่ยทำแก่ตนไปตลอดชีวิต เช่นเดียวกับที่ชั่วชีวิตนี้ของเขาที่ล้วนไม่อาจเปลี่ยนเป็นเพื่อนเก่าของชูเซี่ยได้

“ว่านเหลียง การที่ต้องเลือกเจ้า ในความคิดข้าไม่ใช่เพียงเจ้าที่จะเป็นสตรีผู้นั้น วันนี้เจ้าทำไม่สำเร็จ ผ่านไปไม่กี่วันก็อาจจะมีสตรีคนอื่นส่งมาอย่างแน่นอน แต่ข้ากลับเป็นยาแก้พิษของเจ้า หากเจ้าต้องการที่จะมีชีวิตต่อไป จำเป็นต้องร่วมทำบางอย่างกับข้า ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย แต่เรื่องราวประเภทนี้.... ” คำพูดของอ๋องเก้านั้นดูบริสุทธิ์ใจ

อ๋องเก้านั้นรู้ดีอย่างมากว่าในที่สุดเขาก็ไม่สามารถทำให้หลี่อวิ๋นลี่ไว้วางใจได้ เขาคิดว่าตนเองชอบชูเซี่ยมาโดยตลอด ดังนั้นเขาเพิ่งจะยัดเยียดสตรีผู้หนึ่งให้เป็นคนรักของตน ทำให้เขาอยากจะลองอีกสักครั้ง ในการตกหลุมรักสตรีผู้หนึ่งที่จะหยุดความรู้สึกที่ผูกติดกับชูเซี่ยไว้ไปซะที

หลี่อวิ๋นลี่นั่นดูถูกความรู้สึกที่เขามีต่อชูเซี่ยเกินไปแล้ว ทั้งยังดูแคลนตัวเขาว่าเขาสามารถชื่นชอบตรีผู้หนึ่งได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้ว่านเหลียงก็รุ่มร้อนไปทั่วร่างกาย นางมองยังอ๋องเก้าสายตาวิบวับแวววาว สติสัมปชัญญะสุดท้ายที่มีภายในใจก็ดังก้องขึ้นมา

คำพูดของอ๋องเก้านั้นนางเข้าใจดี นางก็ยังรู้ดีว่าหากตนนั้นต้องการอยากที่จะมีชีวิตต่อไปก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ไปได้

“ให้หลี่อวิ๋นลี่เสียเรื่องทั้งสองอย่างในครั้งเดียวกัน ข้าก็พร้อมยินยอมที่จะทำ ยิ่งไปกว่านั้นผู้ใดล้วนรู้ว่าท่านอ๋องเก้ากล้าหาญชาญชัย รูปโฉมงดงาม ได้ร่วมเตียงกับอ๋องเก้า ต่อไปข้าว่านเหลียงก็ล้วนพูดออกไปได้อย่างมีศักดิ์ศรี” ว่านเหลียงฝืนกำลังใช้สติสัมปชัญญะสุดท้ายที่มีเอ่ยล้อเล่นกับอ๋องเก้า

“ว่านเหลียง ด้านหลังของตำหนักหลวงนี้ก็คือห้องนอนของข้า ด้านซ้ายมือของตำหนักมีน้ำพุที่กว้างและลึก น้ำพุสามารถคลี่คลายความไม่สบายภายในกายของเจ้าลงได้ สุดท้ายแล้วก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะเลือกเช่นไร” อ๋องเก้าทั้งเอ่ยพูดทั้งเดินไปยังทางห้องนอนของตน เข้าเข้าใจดีว่าที่ตนเองทำต่อว่านเหลียงอยู่ตอนนี้คือการมอมเมา หลี่อว๋นลี่ใช้ยา แต่ไหนแต่ไรล้วนเป็นการใช้อานาจบาตรใหญ่ใช้กำลังเหมือนกับว่าเขาเป็นคนของตน

“ท่านอ๋องเก้า ข้าว่านเหลียงถึงอย่างไรก็ถือว่าเป็นหญิงงามผู้หนึ่ง ล้วนยอมที่จะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกของท่าน ท่านล้วนไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผา ไม่แปลกเลยที่นายท่านของพวกเราไม่ชอบท่าน ท่านช่างทึ่มเหมือนท่อนไม้เสียจริง” ใจของว่านเหลียงได้ตัดสินอย่างดีแล้วว่าจะอนุญาตให้อ๋องเก้าจากไปเช่นนี้ด้อย่างไรกัน นางรีบก้าวเท้าเข้าไปแล้วลูบคลำบนแขนของอ๋องเก้า ร่างกายที่ร้อนผ่าวเอนซบไปที่ร่างกายของอ๋องเก้า เขาเพียงคิดว่าร่างกายมีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปทั่วร่าง

“ว่านเหลียง การเลือกเช่นนี้ของเจ้า ข้าเอง.....” อ๋องเก้าก็โอบอุ้มร่างกายที่ร้อนผ่าวของว่านเหลียงขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของตนอย่างช้าๆ

“ท่านอ๋องเก้าเจ้าคะ ท่านได้เป็นบุรุษของข้าว่านเหลียงแล้ว ต่อไปวันข้างหน้าที่พบกับนายท่านของพวกเราก็ต้องแสดงการคารวะ เรียกว่านายท่านนะเจ้าคะ”

“ท่านอ๋องเก้าเพคะ ท่านล้วนคงไม่เคยผ่านสตรีมามาสินะเจ้าคะ เสื้อผ้าของสตรีก็ล้วนไม่สามารถถอด ช่างเป็น.....”

“ท่านอ๋องเก้าเจ้าคะ การลงมือที่โง่เขลาเช่นนี้ของท่าน นายท่านของพวกเรารู้หรือไม่เจ้าคะ”

“ท่านอ๋องเก้าเจ้าคะ ท่าน....”

“ว่านเหลียง เจ้าหุบปากซะที”

“ทำไมข้าต้องหุบปากด้วยเจ้าคะ ข้ายังอยากที่จะพูดกับนะเจ้าคะ หากก่อนหน้านี้ท่านล้วนไม่เคยผ่านสตรีมาเลย ข้าก็สามารถที่รับผิดชอบท่าน ข้า....”

“เก้า.....” ในที่สุดเสียงของว่านเหลียงก็กูกกลืนหายไป ผ่านไปไม่นาน ก็มีเสียงครวญครางเบาๆของหญิงสาวและเสียงหอบหายใจของบุรุษดังออกมาจากในห้องนอน แน่นอนว่ายังมีคำพูดที่หาหไม่ทำให้คนตกใจก็ไม่ยอมเลิกราของว่านเหลียงนั้นถูกพูดออกมาอยู่บ่อยครั้ง