ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 392
สรุปบท ตอนที่ 392 ไม่มีวันถอดใจ: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ตอน ตอนที่ 392 ไม่มีวันถอดใจ จาก ชายาเกิดใหม่ของข้า – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 392 ไม่มีวันถอดใจ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ ชายาเกิดใหม่ของข้า ที่เขียนโดย ลิ่วเยว่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 392 ไม่มีวันถอดใจ
“ข้ามาที่นี่ก็เพราะลูก หากว่าข้าไม่พบตัวเขาข้าก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น ท่านฆ่าข้าก็ไม่มีประโยชน์”หลิวเยนกล่าวอย่างแน่วแน่แต่ทว่าในใจกลับสิ้นหวัง
ว่านเหลียงบอกกับนางเมื่อวานว่าขอเพียงนางพบลูกว่านเหลียงก็สามารถช่วยเหลือลูกของนางออกไปได้แต่ตอนนี้หลี่อวิ่นลี่กลับไปยอมให้นางพบลูกด้วยซ้ำ
นางไม่อาจหมดหวังได้แม้ว่ายามนี้หัวใจของนางจะท้อแท้มากเพียงใดก็ตาม หลี่ซี่เป็นผู้มอบลูกให้แก่มือของหลี่อวิ่นลี่ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมตอนนี้หลี่อวิ่นลี่จึงไม่ยอมให้นางพบลูก แม้แต่มองแค่แวบเดียวก็ไม่ได้งั้นหรือ เป็นเช่นนี้จะไม่ให้นางคิดบ้างได้อย่างไรไหว
“เด็กตายแล้วหรือ”หลิวเยนกลั้นใจถาม หัวใจของนางปริร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ นางจ้องมองหลี่อวิ่นลี่อย่างรอคอยคำตอบ
คำถามนี้ทำให้หลี่อวิ่นลี่รู้สึกอึดอัดยิ่งนัก เขาตัดสินใจเบือนหน้าหนีสายตาของนางและกล่าวว่า “เด็กถูกคนนำตัวไปแล้วแต่ว่าเป็นฝีมือของผู้ใดข้าก็ไม่อาจทราบได้ ข้าจะช่วยเจ้าตามหาเด็กให้พบแน่แต่เจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า”
“หึหึ...”หลิวเยนหัวเราะเยาะเสียงเย็น ที่ผ่านมานางกล้าเชื่อคำพูดของคนคนนี้ได้อย่างไรกันนะ
เสียงหัวเราะเยาะเบาๆของหลิวเยนค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น ดังขึ้น นางไม่ได้ตอบคำถามของหลี่อวิ่นลี่แต่ดวงตาของนางกลับมีน้ำตาไหลลงมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย
“บุรุษเช่นพวกท่านจะทำอะไรข้าล้วนไม่สนแต่ลูกข้าเป็นเพียงแค่เด็กตัวเล็กๆเท่านั้น เขาไม่สมควรเป็นเครื่องมือของพวกท่านด้วย เป็นลูกผู้ชายอกสามศอกแท้ๆแต่เพื่อให้ได้บรรลุเป้าหมายของตนเองถึงกับใช้ผู้หญิงและเด็กเป็นเครื่องมือ หลี่อวิ่นลี่ ท่านมันช่างไร้ยางอายเสียจริง!”หลิวเยนกรีดร้องด่าอีกฝ่ายทั้งน้ำตา
“ในเมื่อลูกของข้าไม่อยู่แล้วข้าอยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ท่านก็สังหารข้าเถิด”หลิวเยนร้องขอความตายจากหลี่อวิ่นลี่อย่างสิ้นหวัง เมื่อก่อนตอนที่นางแกล้งบ้านางยังหลงเหลือความหวังว่าลูกของนางยังอยู่แต่มาบัดนี้ความหวังสุดท้ายของนางสูญสิ้นไปแล้ว ให้นางตายเสียยังดีกว่า
เดิมนางยังมีความหวังว่าลูกของนางจะยังมีชีวิตอยู่แต่ตอนนี้นางรู้ดีว่าโอกาสที่ลูกของนางจะยังมีชีวิตอยู่ช่างน้อยเต็มที
ความสุขในชีวิตของนางไม่เหลืออีกแล้ว นางรู้สึกผิดต่อลูกอย่างสุดหัวใจ ความเคียดแค้นชิงชังที่มีต่อหลี่ซี่ก็ยิ่งทบทวีมากขึ้นไปอีก เขาและนางคงไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้อีกต่อไปแล้ว
“ทำไมข้าจะต้องสังหารเจ้าด้วยเล่า เจ้าไม่ใช่บอกเองหรือว่าหลี่ซี่ให้ความสำคัญกับเจ้ามากเพียงใด หากข้าพาเจ้าไปอยู่ต่อหน้าเขา เขาย่อมต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้าอยู่แล้ว” เมื่อหลี่อวิ่นลี่เห็นหญิงสาวหัวอ่อนอย่างหลิวเยนเริ่มเกิดการต่อต้านขึ้นมาก็ไม่พอใจ เขารู้ชัดแล้วว่ายามนี้นางไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของเขาอีกต่อไปแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรหลี่ซี่ก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขา ทหารแคว้นหนานจ้าวสามพันคนนั่นมีประโยชน์ต่อแผนการของเขาอย่างยิ่ง
นั่นเป็นแผนการที่เขาวางไว้เพื่อต่อกรกับหลี่เฉินเย่นโดยเฉพาะแล้วจะให้เขายอมปล่อยมือมันง่ายๆได้อย่างไร
“ต่อให้ข้าตายข้าก็ไม่ขอฟังคำสั่งเจ้า!”หลิวเยนคิดไม่ถึงว่าหลี่อวิ่นลี่จะต่ำช้าได้ถึงเพียงนี้ นางเริ่มสับสนเสียแล้วว่าหลี่อวิ่นลี่ที่นางคุยด้วยเมื่อวานเป็นคนเดียวกันกลับผู้ชายชั่วร้ายที่อยู่ตรงหน้านางหรือไม่
“เรื่องบางเรื่องเมื่อรับปากแล้วย่อมไม่อาจปล่อยผ่าน” หลี่อวิ่นลี่ยิ้มออกมาแต่ดวงตาที่จับจ้องหลิวเยนแทบจะแผดเผานางให้เป็นจุณ
ตอนนี้หลิวเยนรู้ชัดแล้วว่าหลี่อวิ่นลี่แตกต่างกับหลี่เฉินเย่นอย่างไร หลี่อวิ่นลี่เป็นปีศาจในคราบมนุษย์ชัดๆ ไม่มีผู้ชายที่แสนอ่อนโยนและมีคุณธรรมอยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“เจ้ามันปีศาจ ข้าไม่มีวันให้เจ้าสมหวังหรอก เป็นเจ้าที่ทำให้ลูกข้าต้องตาย เจ้ามันต้องไม่ตายดี!”หลิวเยนตะคอกใส่เคาอย่างเดือดดาล หัวใจของนางมีความเคียดแค้นและความสิ้นหวังล้นทะลักออกมา
“ลูกของเจ้าหายไป คนที่มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลเขาข้าก็สังหารพวกมันให้เจ้าแล้ว ข้าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว เจ้ายังต้องการให้ข้าทำอย่างไรอีกเล่า” หลี่อวิ่นลี่ไม่รู้สึกถึงความผิดของตนเองแม้แต่น้อย แค่นี้เขาก็นับว่าใจดีกับนางมากแล้วนะ
“ข้าจะตายดีหรือไม่ จุดจบของข้าจะเป็นเช่นไรก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำพูดของเจ้าเสียหน่อย เด็กๆ นำคนออกไป นำตัวนางไปต่อรองต่อหน้าหลี่ซี่ หากว่าหลี่ซี่ไม่ยอมทำตามคำสั่งของข้าก็ส่งนางให้คนของเราเชยชมก็แล้วกัน ถึงอย่างไรนางก็นับว่าเป็นหญิงงาม” ปากก็พูดเหมือนเสียดายแต่ทว่าดวงตาช่างอำมหิตเหลือเกิน หลี่อวิ่นลี่เดินสะบัดชายเสื้อจากไปทันทีที่กล่าวจบ ด้านหลิวเยนก็เข้าใจในที่สุดว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรกับนางเพื่อต่อรองกับหลี่ซี่
ไม่พูดไม่ได้ หลี่อวิ่นลี่ผู้นี้เลวทรามต่ำช้ายิ่งนัก!
‘ยังไม่มีเบาะแสของเด็ก น่าจะยังไม่ตาย’
นี่เป็นสิ่งที่ว่านเหลียงพยามสืบหาตลอดทั้งคืนแต่ก็ยังไม่ได้เบาะแสอะไรหลิวเยนเห็นเนื้อความในจดหมายก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
แต่นางก็รู้แล้วว่านว่านเหลียงก็ทำตามที่รับปากนางไว้จริงๆ หญิงสาวผู้นั้นพยายามหาลูกให้นางอย่างสุดความสามารถแล้ว
แต่ต้องมีสักวันที่ว่านเหลียงจะหาลูกของนางเจอใช่หรือไม่ สักวันหนึ่ง...วันที่นางคงอยู่ไม่ถึง...
ว่านเหลียงเฝ้ามองหลิวเยนขึ้นรถม้าจนกระทั่งรถม้าวิ่งออกไปจนลับสายตาด้วยหัวใจว้าวุ่นก่อนจะหันกลับมาพบอ๋องเก้าที่กำลังจะดื่มน้ำชานางก็รีบตรงไปแย่งก่อนจะเอ่ยกัดฟันกับเขาว่าผู้ชายไม่ได้เรื่องไม่มีสิทธิดื่มน้ำชา
“ข้าคิดว่าตอนอยู่บนเตียงข้าได้เรื่องเสียอีก” อ๋องเก้าเอ่ยพลางทำตาใสซื่อใส่หญิงสาว
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!”
“ข้าพูดความจริง ทำไมต้องหุบปากเล่า” อ๋องเก้าเอื้อมมือไปคว้าถ้วยชาในมือว่านเหลียงกลับมาก่อนยกขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์
“ท่านเป็นถึงอ๋องเก้า พูดจาเช่นนี้...” นับตั้งแต่วันที่เขาและนางแนบชิดสนิทสนมในคืนนั้นแล้วผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่ฉวยโอกาสกินเต้าหู้นางตลอดเวลา!
“เจ้าเขียนเองไม่ใช่หรือ ในจดหมายว่าข้าใช้ได้ทีเดียว” อ๋องเก้ากล่าวหยอกล้อนางด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำให้ว่านเหลียงถึงกับหัวใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...