ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 394
สรุปบท ตอนที่ 394 โรคเก่ากำเริบ: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 394 โรคเก่ากำเริบ – ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บท ตอนที่ 394 โรคเก่ากำเริบ ของ ชายาเกิดใหม่ของข้า ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 394 โรคเก่ากำเริบ
ในเวลาเดียวกันนั้นด้านชูเซี่ยนางก็มีสังหรณ์ว่าจะมีอันตรายกล้ำกรายเข้ามาใกล้ แต่นางก็ยังไม่อาจทราบได้ว่าครั้งนี้หลี่อวิ่นลี่วางแผนจะจัดการกับนางอย่างๆไร
ยิ่งรอบกายนางดูปกติมากเท่าใดหัวใจของนางก็ยิ่งร้องเตือนถึงความผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่ที่นางช่วยเหลือเหล่าเด็กสาวออกมาจากหอนางโลม แม้ตอนแรกพวกนางจะขัดขืนอยู่บ้างแต่ก็สามารถช่วยออกมาได้ทั้งหมด นับว่าช่วยได้สำเร็จก็แล้วกัน
การช่วยเหลือเด็กสาวออกมาง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย ด้วยนิสัยของหลี่อวิ่นลี่เขาไม่มีทางป้องกันหละหลวมเช่นนั้นแน่
ทุกอย่างมันดูง่ายเกินไป จนชูเซี่ยแปลกใจและคิดไปว่านี่อาจจะไม่ใช่แผนการของหลี่อวิ่นลี่ที่ใช้จัดการนางก็เป็นได้
เหล่าเด็กสาวที่ชูเซี่ยช่วยออกมานางก็เขียนเทียบยารักษาให้คนของนางเรียบร้อยทั้งยังกักตัวเด็กสาวพวกนั้นไว้เพื่อรักษาจนกว่าจะถอนพิษในร่างกายได้ทั้งหมด เพราะได้มาง่ายเกินไปนางจึงกลัวจะสูญเสียมันไปง่ายๆเช่นกัน นางเกรงว่านี่อาจจะเป็นแผนการของหลี่อวิ่นลี่ที่คิดจะหลอกนางให้ติดกับและสังหารนางตั้งแต่แรก
ชูเซี่ยเป็นห่วงกลัวว่าเด็กสาวพวกนี้จะตายเพราะนาง ดังนั้นนางจึงคอยดูแลพวกเด็กสาวอย่างใกล้ชิดตลอดหลายวันจนกระทั่งพวกนางดื่มยาครบสิบสองชั่วยามไปแล้ว ในยามนี้พิษในร่างกายก็สามารถถอนได้จนหมดเสียที
“พวกเจ้าไปได้แล้วล่ะ” ชูเซี่ยกล่าวกับเหล่าเด็กสาวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“พวกเราไม่เป็นอะไรแล้วหรือเจ้าคะ พวกเรา...” เหล่าเด็กสาวได้ยินคำพูดของชูเซี่ยก็ดีใจกันยกใหญ่ ชูเซี่ยก็พยักหน้าก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ พวกเรารู้ว่าท่านเป็นคนของพรรคมังกรเหิน หากข้าต้องการจะเข้าพรรคมังกรเหินของพวกท่านจะได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากตอบแทนพระคุณท่านเจ้าค่ะ” เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
ชูเซี่ยมองสบสายตาใสซื่อจริงใจของนางก่อนจะกวาดตามองไปรอบก็เห็นว่ายามนี้เหล่าเด็กสาวกำลังมองมาที่นางอย่างคาดหวัง
“พวกเจ้ากลับบ้านกันก่อนเถิด กลับไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับคริบครัวก่อน รอจนข้าเสร็จธุระทางนี้พวกเจ้าค่อยกลับมาก็ไม่สาย” ชูเซี่ยกล่าวปฏิเสธไป เด็กสาวพวกนี้เคยถูกหลี่อวิ่นลี่ควบคุมฝึกสอนเป็นเครื่องมือของเขามาก่อน แม้นางจะช่วยพวกนางออกมาแล้วแต่กันไว้ดีกว่าแก้ นางไม่อาจเก็บเด็กสาวพวกนี้ไว้ภายในพรรคของนางได้
เด็กสาวบางคนในนี้เฉลียวฉลาดสามารถเข้าใจความหมายของชูเซี่ยได้แต่หากลองคิดดูแล้วชูเซี่ยก็ล้วนคิดเผื่อพวกนางไม่ใช่หรือที่ให้พวกนางกลับไปอยู่กับครอบครัว
แต่ทว่ายามนี้เหล่าเด็กสาวกลับไม่มีใครมีสีหน้ายินดีที่ได้กลับบ้านเลยสักคน เด็กสาวคนเมื่อครู่คุกเข่าลงจรงหน้าชูเซี่ยก่อนจะเอ่ยอ้อนวอน “ท่านหัวหน้าพรรคเจ้าคะ หญิงสาวอย่างพวกข้าต่อให้กลับบ้านก็คงไม่เหลือชีวิตดีๆให้เราก้าวเดินอีกแล้ว พวกเราหายออกจากบ้านมานานถึงเพียงนี้ชื่อเสียงย่อมไม่เหลืออีกต่อไปแล้วต่อให้กลับไปก็ไม่อาจแต่งเข้าครอบครัวดีๆได้อีก”
ทันทีที่เด็กสาวกล่าวจบ ทุกคนต่างก็คุกเข่าลงตรงหน้าชูเซี่ยกันหมด ทั้งยังขอร้องอ้อนวอนกันใหญ่
“เชียนซาน เจ้าจัดการก็แล้วกัน หาที่อยู่ดีๆให้พวกนางได้ลงหลักปักฐานเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ไม่ต้องให้ดีมากนักแค่ให้มีกินมีอยู่ก็พอ” ชูเซี่ยกระซิบข้างหูเชียนซาน
“พวกเจ้าตามข้ามา” หลังจากฟังคำสั่งชูเซี่ยเชียนซานพยักหน้ารับแผ่วเบาก่อนจะหันไปพูดกับเด็กสาวที่คุกเข่า
ชูเซี่ยใจอ่อนยอมให้พวกนางได้อยู่ต่อแล้วแต่นางก็ไม่ได้ให้คนของพรรคมังกรเหินคนอื่นๆมาช่วยเชียนซานในการจัดหาที่อยู่ ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเชียนวานแต่เพียงผู้เดียว ชูเซี่ยทำเช่นนี้ก็เพื่อกันพวกนางให้อยู่จากพรรคมังกรและจะได้เฝ้าระวังเหล่าเด็กสาวพวกนี้ไปด้วย
ก่อนที่เชียนซานจะเดินออกไปนางก็หันกลับมาหาชูเซี่ย “นายหญิงเจ้าคะ ท่านก็ใส่ยาที่ขาหน่อยเถิด เลือดไหลออกมาขนาดนี้แล้วท่านยังไม่คิดจะสนใจอีกหรือเจ้าคะ”
เชียนซานกล่าวจบก็นำคนออกไป ชูเซี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ก้มลงมองขาของตนเองก็จะรู้สึกชาวาบทั้งแผ่นหลังทันทีที่เห็นแผล
หากนางจำไม่ผิดขาของนางจะเป็นได้แผลตั้งแต่ที่อำเภออวี๋นจี๋แล้วแต่ตอนนั้นนางไม่ได้ให้ความสนใจเพราะนางไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย
ชูเซี่ยจัดการถอดรองเท้าออกมาและกดแผลเบาๆ นางไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย หัวใจของนางเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
สุดท้ายแล้วนางก็ต้องไปจากหลี่เฉินเย่นงั้นหรือ ท่านอาจารย์กล่าวได้ถูกต้องแล้วหากว่านางยังฝืนที่จะอยู่กับหลี่เฉินเย่นท้ายที่สุดนางก็จะต้องตายอยู่ดี
นางจะไม่มีวันหนีพ้นชะตากรรมนี้หรือ
นาง...
ไม่ว่าจะเป็นหลี่เฉินเย่นหรือนางก็ล้วนไม่อยากให้พบชะตากรรมเช่นนี้
ดังนั้นหากว่านางจะต้องตายนางก็ต้องหาเหตุผลดีๆสักข้อ เหตุผลที่จะทำให้เชียนยอมปล่อยมือไปจากนาง
อาจารย์เคยบอกไว้ว่าหากนางตายอีกครั้งนางจะหมดโอกาสที่จะได้กลับมาอยู่ข้างกายหลี่เฉินเย่นอีกแล้ว เรื่องของพรรคมังกรเหินนางก็ต้องจัดการให้ดีเช่นกัน
นางต้องส่งต่อพรรคมังกรเหินให้ใครสักคนที่นางวางใจได้
กลายเป็นว่าตอนนี้ชูเซี่ยเริ่มรู้สึกว่านางยังมีเรื่องที่อยากทำแต่ยังไม่ได้ลงมือทำมากมายเหลือเกิน
เรื่องของเมืองเก้อโจว เรื่องในราชสำนัก เรื่องของคู่แฝดลูกของนาง เรื่องของหลวี่หนิง เรื่องแคว้นหนานจ้าว...
ทุกอย่างที่นางคิดล้วนแต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหลี่เฉินเย่นทั้งหมด เรื่องที่นางอยากจะทำเพื่อเชียน...
ความจริงแล้วเรื่องเดียวที่นางอยากทำก็คือการได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเชียนมากกว่า ยิ่งรู้ว่าเวลาเหลืออยู่ไม่มากแล้วนางยิ่งไม่อยากเสียเวลาทำสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น
ตอนนี้เมื่อคิดๆดูแล้ว พวกชื่อเสียง ตำแหน่งและเงินทองมันจะสำคัญไปกว่าการที่นางได้ใช้เวลาอยู่กับคนรักได้อย่างไร มันเทียบกันได้เสียที่ไหน...
เมื่อก่อนนางคิดว่ายังเหลือเวลาอีกมาก นางจึงเอาใจเข้าไปต่อสู้ เข้าไปแก่งแย่งเพื่อเอาชนะพวกเขา
แต่ตอนนี้เวลาของนางแทบจะไม่เหลือแล้ว ยังจะไปแก่งแย่งอะไรอีก?
“แต่ท่านต้องไม่รู้แน่นอนว่าฮ่องเต้ผ่านวันเวลาช่วงนั้นมาได้อย่างไร พระองค์อยากไปตามท่านกลับมาก็ไม่กล้า เอาแต่คิดถึงคำทายของอาจารย์นายหญิงว่าหากพวกท่านอยู่ด้วยกันนายหญิงจะต้องตาย” เชียนซานเองก็ใช้ชีวิตช่วงนั้นอยู่กับหลวี่หนิงมาโดยตลอดถึงได้รู้ว่าหลี่เฉินเย่นข้ามผ่านวันเวลาห้าหกปีนั้นมันทรมานแค่ไหน
นี่เป็นครั้งแรกที่เชียนซานเอ่ยถึงหลี่เฉินเย่นในช่วงห้าหกปีที่ไม่มีนาง เมื่อได้ยินชูเซี่ยก็ยิ่งรู้สึกปวดใจและรักเขามากเหลือเกิน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...