ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 394

ตอนที่ 394 โรคเก่ากำเริบ

ในเวลาเดียวกันนั้นด้านชูเซี่ยนางก็มีสังหรณ์ว่าจะมีอันตรายกล้ำกรายเข้ามาใกล้ แต่นางก็ยังไม่อาจทราบได้ว่าครั้งนี้หลี่อวิ่นลี่วางแผนจะจัดการกับนางอย่างๆไร

ยิ่งรอบกายนางดูปกติมากเท่าใดหัวใจของนางก็ยิ่งร้องเตือนถึงความผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่ที่นางช่วยเหลือเหล่าเด็กสาวออกมาจากหอนางโลม แม้ตอนแรกพวกนางจะขัดขืนอยู่บ้างแต่ก็สามารถช่วยออกมาได้ทั้งหมด นับว่าช่วยได้สำเร็จก็แล้วกัน

การช่วยเหลือเด็กสาวออกมาง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย ด้วยนิสัยของหลี่อวิ่นลี่เขาไม่มีทางป้องกันหละหลวมเช่นนั้นแน่

ทุกอย่างมันดูง่ายเกินไป จนชูเซี่ยแปลกใจและคิดไปว่านี่อาจจะไม่ใช่แผนการของหลี่อวิ่นลี่ที่ใช้จัดการนางก็เป็นได้

เหล่าเด็กสาวที่ชูเซี่ยช่วยออกมานางก็เขียนเทียบยารักษาให้คนของนางเรียบร้อยทั้งยังกักตัวเด็กสาวพวกนั้นไว้เพื่อรักษาจนกว่าจะถอนพิษในร่างกายได้ทั้งหมด เพราะได้มาง่ายเกินไปนางจึงกลัวจะสูญเสียมันไปง่ายๆเช่นกัน นางเกรงว่านี่อาจจะเป็นแผนการของหลี่อวิ่นลี่ที่คิดจะหลอกนางให้ติดกับและสังหารนางตั้งแต่แรก

ชูเซี่ยเป็นห่วงกลัวว่าเด็กสาวพวกนี้จะตายเพราะนาง ดังนั้นนางจึงคอยดูแลพวกเด็กสาวอย่างใกล้ชิดตลอดหลายวันจนกระทั่งพวกนางดื่มยาครบสิบสองชั่วยามไปแล้ว ในยามนี้พิษในร่างกายก็สามารถถอนได้จนหมดเสียที

“พวกเจ้าไปได้แล้วล่ะ” ชูเซี่ยกล่าวกับเหล่าเด็กสาวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“พวกเราไม่เป็นอะไรแล้วหรือเจ้าคะ พวกเรา...” เหล่าเด็กสาวได้ยินคำพูดของชูเซี่ยก็ดีใจกันยกใหญ่ ชูเซี่ยก็พยักหน้าก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ พวกเรารู้ว่าท่านเป็นคนของพรรคมังกรเหิน หากข้าต้องการจะเข้าพรรคมังกรเหินของพวกท่านจะได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากตอบแทนพระคุณท่านเจ้าค่ะ” เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

ชูเซี่ยมองสบสายตาใสซื่อจริงใจของนางก่อนจะกวาดตามองไปรอบก็เห็นว่ายามนี้เหล่าเด็กสาวกำลังมองมาที่นางอย่างคาดหวัง

“พวกเจ้ากลับบ้านกันก่อนเถิด กลับไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับคริบครัวก่อน รอจนข้าเสร็จธุระทางนี้พวกเจ้าค่อยกลับมาก็ไม่สาย” ชูเซี่ยกล่าวปฏิเสธไป เด็กสาวพวกนี้เคยถูกหลี่อวิ่นลี่ควบคุมฝึกสอนเป็นเครื่องมือของเขามาก่อน แม้นางจะช่วยพวกนางออกมาแล้วแต่กันไว้ดีกว่าแก้ นางไม่อาจเก็บเด็กสาวพวกนี้ไว้ภายในพรรคของนางได้

เด็กสาวบางคนในนี้เฉลียวฉลาดสามารถเข้าใจความหมายของชูเซี่ยได้แต่หากลองคิดดูแล้วชูเซี่ยก็ล้วนคิดเผื่อพวกนางไม่ใช่หรือที่ให้พวกนางกลับไปอยู่กับครอบครัว

แต่ทว่ายามนี้เหล่าเด็กสาวกลับไม่มีใครมีสีหน้ายินดีที่ได้กลับบ้านเลยสักคน เด็กสาวคนเมื่อครู่คุกเข่าลงจรงหน้าชูเซี่ยก่อนจะเอ่ยอ้อนวอน “ท่านหัวหน้าพรรคเจ้าคะ หญิงสาวอย่างพวกข้าต่อให้กลับบ้านก็คงไม่เหลือชีวิตดีๆให้เราก้าวเดินอีกแล้ว พวกเราหายออกจากบ้านมานานถึงเพียงนี้ชื่อเสียงย่อมไม่เหลืออีกต่อไปแล้วต่อให้กลับไปก็ไม่อาจแต่งเข้าครอบครัวดีๆได้อีก”

ทันทีที่เด็กสาวกล่าวจบ ทุกคนต่างก็คุกเข่าลงตรงหน้าชูเซี่ยกันหมด ทั้งยังขอร้องอ้อนวอนกันใหญ่

“เชียนซาน เจ้าจัดการก็แล้วกัน หาที่อยู่ดีๆให้พวกนางได้ลงหลักปักฐานเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ไม่ต้องให้ดีมากนักแค่ให้มีกินมีอยู่ก็พอ” ชูเซี่ยกระซิบข้างหูเชียนซาน

“พวกเจ้าตามข้ามา” หลังจากฟังคำสั่งชูเซี่ยเชียนซานพยักหน้ารับแผ่วเบาก่อนจะหันไปพูดกับเด็กสาวที่คุกเข่า

ชูเซี่ยใจอ่อนยอมให้พวกนางได้อยู่ต่อแล้วแต่นางก็ไม่ได้ให้คนของพรรคมังกรเหินคนอื่นๆมาช่วยเชียนซานในการจัดหาที่อยู่ ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเชียนวานแต่เพียงผู้เดียว ชูเซี่ยทำเช่นนี้ก็เพื่อกันพวกนางให้อยู่จากพรรคมังกรและจะได้เฝ้าระวังเหล่าเด็กสาวพวกนี้ไปด้วย

ก่อนที่เชียนซานจะเดินออกไปนางก็หันกลับมาหาชูเซี่ย “นายหญิงเจ้าคะ ท่านก็ใส่ยาที่ขาหน่อยเถิด เลือดไหลออกมาขนาดนี้แล้วท่านยังไม่คิดจะสนใจอีกหรือเจ้าคะ”

เชียนซานกล่าวจบก็นำคนออกไป ชูเซี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ก้มลงมองขาของตนเองก็จะรู้สึกชาวาบทั้งแผ่นหลังทันทีที่เห็นแผล

หากนางจำไม่ผิดขาของนางจะเป็นได้แผลตั้งแต่ที่อำเภออวี๋นจี๋แล้วแต่ตอนนั้นนางไม่ได้ให้ความสนใจเพราะนางไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย

ชูเซี่ยจัดการถอดรองเท้าออกมาและกดแผลเบาๆ นางไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย หัวใจของนางเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

สุดท้ายแล้วนางก็ต้องไปจากหลี่เฉินเย่นงั้นหรือ ท่านอาจารย์กล่าวได้ถูกต้องแล้วหากว่านางยังฝืนที่จะอยู่กับหลี่เฉินเย่นท้ายที่สุดนางก็จะต้องตายอยู่ดี

นางจะไม่มีวันหนีพ้นชะตากรรมนี้หรือ

นาง...