ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 395

ตอนที่ 395 ความเหี้ยมโหดของหลี่อวิ่นลี่

“เชียนซาน เจ้าคิดว่าหากข้าให้คู่แฝดของข้าอยู่ในวังกับเฉินเย่นแล้วข้าค่อยกลับไปอยู่เมืองหนานซานดีหรือไม่”

“ก็ไม่ยังไงเจ้าค่ะ ท่านก็แค่เอาชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของฝ่าบาทจากไปด้วยเท่านั้น” คำพูดซื่อตรงของเชียนซานเหมือนมีดที่แทงเข้ากลางใจของชูเซี่ย

“นายหญิง ท่านเริ่มคิดมากอีกแล้วใช่หรือไม่ ครั้งนี้หากท่านคิดจะไปจากฮ่องเต้อีกก็ล้มเลิกความคิดเถิดเจ้าค่ะ” เชียนซานเมื่อได้ยินว่าชูเซี่ยมีความคิดที่จะแยกจากฝ่าบาทอีกครั้งก็รีบเอ่ยอย่างรวดเร็ว

“วางใจเถิด มีเชียนซานของข้าอยู่ที่นี่ข้าจะไปไหนได้เล่า” ชูเซี่ยฉีกยิ้มให้เชียนซาน เชียนซานนางเป็นคนเฉลียวฉลาดทั้งยังใส่ใจรายละเอียดของนางมาโดยตลอด นางจึงกลัวว่าเชียนซานจะจับพิรุธนางได้

“ข้าเคยสามานไว้แล้วนี่เจ้าคะว่าหากนายหญิงยังอยู่เชียนซานก็ยังอยู่ หากว่านายหญิงตายเชียนซานก็ไม่ขออยู่เจ้าค่ะ” เชียนซานกล่าวอย่างหนักแน่น

“เชียนซาน อย่าได้พูดเหลวไหล ตอนนี้เจ้ามีหลวี่หนิงนะ” ได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของเชียนซานชูเซี่ยก็หวาดกลัวขึ้นมา

นิสัยของเชียนซานนางรู้ดีที่สุด เชียนซานนางเคยสาบานต่อหน้าอดีตไทเฮาไว้แล้ว ดังนั้นหากว่านางเกิดตายไปจริงๆเกรงว่าเชียนซานก็คงไม่ยอมอยู่ต่อแน่ ก่อนจะจบเรื่องนี้นางก็คงต้องหาวิธีทำให้เชียนซานยอมอยู่ต่อไปได้โดยปราศจากนาง

“ถึงอย่างไรข้ากับเขาก็ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้อยู่แล้ว ทุกวันนี้ก็อยู่เพียงแค่ในนามเท่านั้น หากว่าวันหนึ่งเขาอยากแต่งกับหญิงอื่นเขาก็สามารถแต่งนางเข้ามาและให้กำเนิดบุตรได้เช่นกัน” น้ำเสียงของเชียนซานเต็มไปด้วยความผิดหวังเสียใจ ที่ผ่านมาทุกครั้งที่หลวี่หนิงอยู่ใกล้นางพิษในกายเขาก็กำเริบอยู่เสมอ นางจึงคิดว่าหากอีกหน่อยเขาจะแต่งหญิงอื่นเข้าบ้านนางก็คงไม่มีปัญหาอะไร

“เชียนซาน ระวังหน่อย หลวี่หนิงอาจจะได้ยินคำพูดของเจ้าได้นะ” ชูเซี่ยกล่าวตักเตือนเสียงขรึม

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าหลวี่หนิงไม่มีทางได้ยินแต่ทว่าเชียนซานก็แอบกวาดตามองรอบๆอย่างหวาดระแวงจนชูเซี่ยหัวเราะคิกคักออกมา

ความจริงแล้วนางก็คิดเช่นนั้นจริงๆ หากว่าพิษของหลวี่หนิงไม่อาจรักษาได้นางก็จะหนีออกไปจากเขาให้ไกลสุดหล้าเพื่อให้หลวี่หนิงได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ให้เขาได้แต่งกับหญิงอื่นที่สามารถสร้างครอบครัวและให้กำเนิดบุตรแก่เขาได้

นางรู้จักนิสัยหลวี่หนิงดี หากเขารู้ว่านางมีความคิดเช่นนี้เกรงว่าเขาก็คงยอมทิ้งชีวิตเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆนางกระมัง

“นายหญิงวางใจเถิดเจ้าค่ะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เชื่อใจท่าน ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องถอนพิษในกายหลวี่หนิงได้แน่” เชียนซานเห็นใบหน้าของชูเซี่ยเต็มไปด้วยความหม่นหมองนางก็รีบเอ่ยปลอบใจ

เมื่อได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นของเชียนซานนางก็เริ่มกระอักกระอ่วนขึ้นมา เมื่อก่อนนางเอาแต่บอกตนเองว่ายังมีเวลาเหลือเฟือ ไม่ว่าอย่างไรนางก็หาวิธีรักษาพิษให้หลวี่หนิงได้แน่ แต่ว่าตอนนี้...

เวลาของนางแทบไม่เหลืออีกแล้ว

“นายหญิง แย่แล้วขอรับ เงินทุนสำรองของพรรคเราที่ขนมาจากเมืองหลวงถูกปล้นไปแล้วขอรับ!” อาหมั่นวิ่งเข้ามาหาชูเซี่ยด้วยสีหน้าแตกตื่น

ชูเซี่ยตะลึง นางหันมามองอาหมั่นก่อนเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”

พวกเงินตำลึงพวกนั้นหากว่าไม่เกิดปัญหาอะไรก็ควรมาถึงตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว แต่อาหมั่นก็ไม่เคยมารายงานเรื่องนี้กับนาง นางจึงคิดมาตลอดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่นี่มัน...

“นายหญิงขอรับ ทางด้านเมืองหลวงตอนนี้ก็เกิดปัญหาขึ้นเช่นกันดังนั้นเงินจึงอาจจะขนส่งมาช้าเสียหน่อย ทางเงินของพรรคข้าก็วางผู้คุ้มกันไว้แล้ว แต่นึกไม่ถึงจริงๆ...”

“ใครเป็นคนปล้นไป หลี่อวิ่นลี่?”

ไม่ต้องรอคำตอบนางก็รู้ได้ เรื่องเช่นนี้นอกจากหลี่อวิ่นลี่จะมีผู้ใดสามารถทำได้อีกเล่า

“เป็นฝีมือของหลี่อวิ่นลี่ขอรับ นายหญิง ข้าน้อยว่าท่านรีบออกไปจากเมืองเก้อโจวก่อนเถิดขอรับ ข้ามาเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องง่ายดายอย่างที่เราเห็นแน่ ข้าเกรงว่าอาจจะมีอันตรายกำลังมุ่งตรงมาหาท่าน” ใบหน้าของอาหมั่นเต็มไปด้วยความร้อนใจและเป็นห่วง เขาคิดว่าอีกไม่นานหลี่อวิ่นลี่จะเริ่มเปิดฉากกับพรรคมังกรเหินในไม่ช้า และในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเสียเปรียบอีกฝ่ายอย่างมาก