ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 395

ตอนที่ 395 ความเหี้ยมโหดของหลี่อวิ่นลี่

“เชียนซาน เจ้าคิดว่าหากข้าให้คู่แฝดของข้าอยู่ในวังกับเฉินเย่นแล้วข้าค่อยกลับไปอยู่เมืองหนานซานดีหรือไม่”

“ก็ไม่ยังไงเจ้าค่ะ ท่านก็แค่เอาชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของฝ่าบาทจากไปด้วยเท่านั้น” คำพูดซื่อตรงของเชียนซานเหมือนมีดที่แทงเข้ากลางใจของชูเซี่ย

“นายหญิง ท่านเริ่มคิดมากอีกแล้วใช่หรือไม่ ครั้งนี้หากท่านคิดจะไปจากฮ่องเต้อีกก็ล้มเลิกความคิดเถิดเจ้าค่ะ” เชียนซานเมื่อได้ยินว่าชูเซี่ยมีความคิดที่จะแยกจากฝ่าบาทอีกครั้งก็รีบเอ่ยอย่างรวดเร็ว

“วางใจเถิด มีเชียนซานของข้าอยู่ที่นี่ข้าจะไปไหนได้เล่า” ชูเซี่ยฉีกยิ้มให้เชียนซาน เชียนซานนางเป็นคนเฉลียวฉลาดทั้งยังใส่ใจรายละเอียดของนางมาโดยตลอด นางจึงกลัวว่าเชียนซานจะจับพิรุธนางได้

“ข้าเคยสามานไว้แล้วนี่เจ้าคะว่าหากนายหญิงยังอยู่เชียนซานก็ยังอยู่ หากว่านายหญิงตายเชียนซานก็ไม่ขออยู่เจ้าค่ะ” เชียนซานกล่าวอย่างหนักแน่น

“เชียนซาน อย่าได้พูดเหลวไหล ตอนนี้เจ้ามีหลวี่หนิงนะ” ได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของเชียนซานชูเซี่ยก็หวาดกลัวขึ้นมา

นิสัยของเชียนซานนางรู้ดีที่สุด เชียนซานนางเคยสาบานต่อหน้าอดีตไทเฮาไว้แล้ว ดังนั้นหากว่านางเกิดตายไปจริงๆเกรงว่าเชียนซานก็คงไม่ยอมอยู่ต่อแน่ ก่อนจะจบเรื่องนี้นางก็คงต้องหาวิธีทำให้เชียนซานยอมอยู่ต่อไปได้โดยปราศจากนาง

“ถึงอย่างไรข้ากับเขาก็ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้อยู่แล้ว ทุกวันนี้ก็อยู่เพียงแค่ในนามเท่านั้น หากว่าวันหนึ่งเขาอยากแต่งกับหญิงอื่นเขาก็สามารถแต่งนางเข้ามาและให้กำเนิดบุตรได้เช่นกัน” น้ำเสียงของเชียนซานเต็มไปด้วยความผิดหวังเสียใจ ที่ผ่านมาทุกครั้งที่หลวี่หนิงอยู่ใกล้นางพิษในกายเขาก็กำเริบอยู่เสมอ นางจึงคิดว่าหากอีกหน่อยเขาจะแต่งหญิงอื่นเข้าบ้านนางก็คงไม่มีปัญหาอะไร

“เชียนซาน ระวังหน่อย หลวี่หนิงอาจจะได้ยินคำพูดของเจ้าได้นะ” ชูเซี่ยกล่าวตักเตือนเสียงขรึม

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าหลวี่หนิงไม่มีทางได้ยินแต่ทว่าเชียนซานก็แอบกวาดตามองรอบๆอย่างหวาดระแวงจนชูเซี่ยหัวเราะคิกคักออกมา

ความจริงแล้วนางก็คิดเช่นนั้นจริงๆ หากว่าพิษของหลวี่หนิงไม่อาจรักษาได้นางก็จะหนีออกไปจากเขาให้ไกลสุดหล้าเพื่อให้หลวี่หนิงได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ให้เขาได้แต่งกับหญิงอื่นที่สามารถสร้างครอบครัวและให้กำเนิดบุตรแก่เขาได้

นางรู้จักนิสัยหลวี่หนิงดี หากเขารู้ว่านางมีความคิดเช่นนี้เกรงว่าเขาก็คงยอมทิ้งชีวิตเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆนางกระมัง

“นายหญิงวางใจเถิดเจ้าค่ะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เชื่อใจท่าน ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องถอนพิษในกายหลวี่หนิงได้แน่” เชียนซานเห็นใบหน้าของชูเซี่ยเต็มไปด้วยความหม่นหมองนางก็รีบเอ่ยปลอบใจ

เมื่อได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นของเชียนซานนางก็เริ่มกระอักกระอ่วนขึ้นมา เมื่อก่อนนางเอาแต่บอกตนเองว่ายังมีเวลาเหลือเฟือ ไม่ว่าอย่างไรนางก็หาวิธีรักษาพิษให้หลวี่หนิงได้แน่ แต่ว่าตอนนี้...

เวลาของนางแทบไม่เหลืออีกแล้ว

“นายหญิง แย่แล้วขอรับ เงินทุนสำรองของพรรคเราที่ขนมาจากเมืองหลวงถูกปล้นไปแล้วขอรับ!” อาหมั่นวิ่งเข้ามาหาชูเซี่ยด้วยสีหน้าแตกตื่น

ชูเซี่ยตะลึง นางหันมามองอาหมั่นก่อนเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”

พวกเงินตำลึงพวกนั้นหากว่าไม่เกิดปัญหาอะไรก็ควรมาถึงตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว แต่อาหมั่นก็ไม่เคยมารายงานเรื่องนี้กับนาง นางจึงคิดมาตลอดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่นี่มัน...

“นายหญิงขอรับ ทางด้านเมืองหลวงตอนนี้ก็เกิดปัญหาขึ้นเช่นกันดังนั้นเงินจึงอาจจะขนส่งมาช้าเสียหน่อย ทางเงินของพรรคข้าก็วางผู้คุ้มกันไว้แล้ว แต่นึกไม่ถึงจริงๆ...”

“ใครเป็นคนปล้นไป หลี่อวิ่นลี่?”

ไม่ต้องรอคำตอบนางก็รู้ได้ เรื่องเช่นนี้นอกจากหลี่อวิ่นลี่จะมีผู้ใดสามารถทำได้อีกเล่า

“เป็นฝีมือของหลี่อวิ่นลี่ขอรับ นายหญิง ข้าน้อยว่าท่านรีบออกไปจากเมืองเก้อโจวก่อนเถิดขอรับ ข้ามาเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องง่ายดายอย่างที่เราเห็นแน่ ข้าเกรงว่าอาจจะมีอันตรายกำลังมุ่งตรงมาหาท่าน” ใบหน้าของอาหมั่นเต็มไปด้วยความร้อนใจและเป็นห่วง เขาคิดว่าอีกไม่นานหลี่อวิ่นลี่จะเริ่มเปิดฉากกับพรรคมังกรเหินในไม่ช้า และในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเสียเปรียบอีกฝ่ายอย่างมาก

“แต่ว่านายหญิงเจ้าคะ พวกทหารเหล่านั้นเวลานี้คงไม่คิดจะฟังคำอธิบายอะไรอีกแล้วแน่ พวกเขารู้เพียงว่ายามนี้แม้แต่เงินซื้อข้าวยังไม่มี ไม่มีเงินส่งเสียเลี้ยงดูที่บ้านก็เพราะพรรคมังกรเหินของพวกเราเป็นสาเหตุ ดังนั้นการมาของพวกเขาในครั้งนี้ย่อมไม่ใช่มาเพื่อเจรจาต่อรองแน่เจ้าคะ ข้าว่าพวกเขามาก็เพื่อจะสังหารและกำจัดพรรคของเราให้ราบคาบเสียมากกว่า” ว่านสู่นเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของชูเซี่ยก็กล่าวอย่างร้อนใจ นางพบเจอคนที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำสติจนขาดความยั้งคิดมามากมาย มันไม่ได้แก้ปัญหาง่ายดายอย่างที่ชูเซี่ยกำลังคิดแน่นอน

“ว่านสู่น ที่แท้แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้ารีบอธิบายให้ละเอียดเดี๋ยวนี้” ชูเซี่ยใช้สายตากดดันว่านสู่นเพราะคิดว่าอีกฝ่ายต้องรู้อะไรบางอย่างแต่ยังไม่บอกนางแน่

“มีข่าวลือออกมาว่าราชสำนักได้ส่งเงินเดือนของเหล่าทหารมาที่เมืองเก้อโจวแล้วเจ้าค่ะ แต่ว่าเงินก้อนนั้นถูกพรรคมังกรเหินของเราริบไปหมดเพื่อเอาไปช่วยเหลือเหล่าเด็กสาวที่ถูกลักพาตัวไป ทั้งยังเอาเงินบางส่วนไปแจกจ่ายแก่ทหารในแคว้นหนานจ้าวและแคว้นจื่อสวี้ด้วยเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยมีสีหน้าหมองคล้ำทันทีที่ได้ยินข่าวลือพวกนั้น

นึกไม่ถึงว่าเรื่องการลักพาตัวเด็กสาว เรื่องเหมือง เรื่องเงินเดือนของทหารในกองทัพที่หายไปและเรื่องการต่อต้านในกองทัพจะมุ่งตรงมาที่พรรคมังกรเหินของนางทั้งหมด

เรื่องทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องที่ชูเซี่ยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือทั้งหมด หากจะกล่าวว่าไม่เกี่ยวข้องกับพรรคมังกรเหินก็ไม่มีผู้ใดเชื่อ

ไม่น่าเล่าว่าปัญหาที่ผ่านมาถึงได้แก้ได้อย่างง่ายดายนัก ในที่สุดนางก็รู้เหตุผลแล้ว

ยามนี้ชูเซี่ยเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว หลี่อวิ่นลี่พยายามทำให้พวกทหารไม่พอใจนางเพราะคิดว่านางยึดเงินของพวกเขาเอาไว้แล้วก็ใช้พวกเขามาเป็นเครื่องมือในการต่อกรนางนั่นเอง

ยามนี้เหล่าทหารในกองทัพต่างก็ผิดหวังในตัวพรรคมังกรเหินแล้วทั้งยังเกลียดชังจนอยากจะฆ่านางให้ตายเสียด้วย

แต่นี่ไม่ใช่บทสรุปที่แท้จริงที่หลี่อวิ่นลี่อยากให้เป็น

หากว่ากองทัพเมืองเก้อโจวสังหารนางแล้วล่ะก็ หลี่เฉินเย่นย่อมต้องแก้แค้นแทนนางแน่ ถ้าเป็นเช่นนั้น...

หลี่อวิ่นลี่ เจ้ามันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!