ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 396

ตอนที่ 396 ปิดล้อม

“นายหญิงพวกเรารีบหนีกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้น...”

ครั้งนี้พวกเขาเดินทางมาเมืองเก้อโจวเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ไม่มีทางที่จะสู้กับกองทัพทั้งกองของเมืองเก้อโจวได้เลย ตอนนี้หนทางรอดเดียวของพวกนางคือต้องหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

แต่หากว่าพวกนางเลือกจะหนีก็เหมือนเป็นการยอมรับว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของพรรคมังกรเหินเช่นกัน

นี่สิจึงจะเป้นแผนการของหลี่อวิ่นลี่ที่แท้จริง ไม่หนีก็ตายลูกเดียว หากหนีก็ทำให้ชื่อเสียงของพรรคมังกรเหินที่สั่งสมมาต้องพินาศย่อยยับ เมื่อถึงตอนนั้นพรรคมังกรเหินยังสามารถสนับสนุนช่วยเหลือฝ่าบาทได้อย่างไรเล่า

คราวนี้สีหน้าของเชียนซานเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาบ้างแล้ว นางหันกลับมาหาชูเซี่ยและกล่าวอย่างลนลาน “นายหญิงเจ้าคะ ให้ว่านสู่นพาตัวท่านหนีออกไปจากที่นี่ก่อน ส่วนพวกข้าจะอยู่ที่นี่เพื่ออธิบายให้พวกเขาเข้าใจเองเจ้าค่ะ”

“เชียนซาน ยามนี้อธิบายอะไรพวกเขาก็คงไม่ฟังอีกแล้วล่ะ” ทำไมชูเซี่ยจะไม่รู้ว่าเชียนซานกล่าวเช่นนี้เพราะต้องการให้นางหนีไปต่างหากเล่า หากว่าอยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่ความตายเท่านั้นที่รออยู่ตรงหน้า

เหล่านายทหารที่ไม่ได้รับเงินเดือนมากว่าครึ่งปีย่อมเดือดดาลมากอยู่แล้วดันมารู้ว่าเงินของพวกเขาถูกนำไปแจกจ่ายให้แก่ทหารต่างแค้วน พวกเขาย่อมโกรธมากแน่นอนอยู่แล้ว

“อาหมั่น ท่านพาเชียนซานและคนที่เหลือไปจากที่นี่ ข้าจะรั้งอยู่ที่นี่เอง” ชูเซี่ยกล่าวกับอาหมั่นด้วยเสียงเบาทว่าหนักแน่น

“นายหญิง ข้าเคยบอกท่านแล้วว่าหากท่านตายข้าก็ตาย ข้าไม่มีวันทิ้งท่านแน่เจ้าค่ะ” เชียนซานรู้ว่าชูเซี่ยทำเช่นนี้ก็เพื่อปกป้องนางแล้วอย่างไรเล่า นางไม่ได้ต้องการถูกปกป้องเสียหน่อย นับตั้งแต่วันที่นางติดตามรับใช้ชูเซี่ยนางก็สาบานไว้แล้วว่านางจะร่วมทุกข์ร่วมสุขร่วมเป็นร่วมตายกับชูเซี่ย

“นายหญิง ข้าเองก็อายุมากแล้ว ในช่วงสุดท้ายของชีวิตข้าให้ข้าได้อยู่ข้างกายท่านเถิดขอรับ” อาหมั่นกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับสิ่งที่เพิ่งกล่าวออกไปเป็นเพียงแค่คำพูดธรรมดาไม่ได้เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายแต่อย่างไร

“นายหญิง ว่านสู่นก็จะไม่ไป ข้าเป้นคนของนายหญิงข้าไม่มีวันทิ้งท่านแน่”

“นายหญิง พวกข้าจะอยู่กับท่าน”

“นายหญิง พวกข้าไม่ไปนะเจ้าคะ/ขอรับ”

เสียงตะโกนของคนในพรรคที่อยู่หน้าลานด้านนอกบ้านดังเข้ามา แม้จะอยู่ในช่วงเวลาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้คนในพรรคทุกคนก็ไม่มีผู้ใดขี้ขลาดหนีเอาตัวรอด พวกเขาพร้อมที่จะร่วมเป็นร่วมตายกับนาง ชูเซี่ยซาบซึ้งตื้นตันจนน้ำตาคลอ “ในเมื่อไม่มีผู้ใดหนีงั้นก็ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนข้าหน่อยก็แล้วกัน”

ชูเซี่ยเดินนำออกไปนอกบ้านโดยมีอาหมั่น เชียนซาน ว่านสู่นและคนของพรรคมังกรเหินอีกนับไม่ถ้วนเดินตามหลังนางราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะร่วมเป็นร่วมตายกับนายหญิงของพวกเขา

ยามนี้เหล่าทหารเดินทางมาปิดล้อมไว้แล้ว ด้านนอกเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าและเสียงกระทบกันของอาวุธ

เชียนซานเห็นชูเซี่ยจ้องประตูนิ่งๆราวกับลังเลว่าควรจะเปิดออกไปดีหรือไม่ เชียนซานเห็นเช่นนั้นก็ตั้งใจจะอ้าปากถามแต่ชูเซี่ยก็เอื้อมมือไปผลักประตูให้เปิดออกเสียก่อน