ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 422

ตอนที่422เคียงข้างคนรักท่ามกลางแสงจันทร์

ในที่ประชุมที่วุ่นวายเพราะความโกรธของหลี่เฉินเย่นก็เลยจบสิ้นลงไป

พอเลิกประชุมหลี่เฉินเย่นก็เรียกเซียวเฉิงเซี่ยงจางซือคงและหลี่อวิ่นกัง

เขารีบส่งมอบเรื่องของประชุมและรีบออกเดินทางไปทางเก้อโจวอย่างเร่งรีบ

พอรู้ว่าชูเซี่ยบาดเจ็บสาหัสเขาก็ตั้งใจว่าครั้งนี้ต้องไปให้ได้และในที่ประชุมเขาก็มีโอกาสขึ้นมาเขาก็ต้องคว้าเอาไว้แน่นอน

ถึงแม้เป็นฮ่องเต้ที่สูงส่งถึงแม้จะบอกว่าไม่วางใจทหารเก้อโจวแต่แท้จริงแล้วคนที่เขาไม่วางใจมีเพียงคนเดียวเท่านั้น

หลี่เฉินเย่นรีบเดินทางไปยังเก้อโจวพอไปถึงก็ดึกมากแล้วภายในที่อยู่ของทหารเก้อโจวสงบเงียบตอนที่เขาประชุมหารือเรื่องชูเซี่ยกับเก้อโจวทหารเก้อโจวที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ก็คว้านหาศพของเพื่อนทหารจากศพทหารของหลี่อวิ๋นลี่จากนั้นก็เผาและไปฝังให้เรียบร้อย

ทั้งวันนั้นทหารเก้อโจวจมอยู่ในความเศร้าโศกเสียใจบรรยากาศรอบข้างกดดันมาก

พอรู้สึกได้ถึงความเสียใจของทหารเก้อโจวหลี่เฉินเย่นก็หนักใจขึ้นมาเขารู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างที่เป็นเช่นนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับชูเซี่ยแน่นอนในใจก็คิดเรื่องฝันเมืองคืนเขาก็เกิดมือสั่นเหงื่อไหลออกมาทันที

ไม่มีทางเขาคิดเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าและรีบเดินไปทางซุ้มใหญ่ทันที

ถ้านางช่วยทหารเก้อโจวแล้วและตอนนี้นางต้องอยู่ที่นั้นแน่นอน

หลี่เฉินเย่นเดินก้าวยาวไปสองสามก้าวก็รีบพุ่งเข้าไปในซุ้มแต่ก็เข้าไปไม่ได้

“ชูเซี่ยเป็นเช่นไรบ้าง?”เขาลังเลและถามทหารที่เฝ้าด้านหน้าสีหน้าก็กังวลมาก

“เรื่องของหัวหน้าไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาห่วง”ทหารพรรคมังกรเหินพูดเช่นนี้วันนี้พวกเขาได้จัดการพวกคนที่มาถามเรื่องของชูเซี่ยเยอะแยะมากมายและคนที่มาตอนกลางคืนเช่นนี้พวกเขาก็พูดไม่เกรงใจเลย

“อาการนางเป็นอย่างไรบ้าง?ถ้ายังไม่ดีขึ้นทำไมไม่ไปเชิญท่านหมอล่ะ?”พอคิดว่าชูเซี่ยบาดเจ็บสาหัสอยู่หลี่เฉินเย่นก็โกรธขึ้นมาทำไมพรรคมังกรเหินไม่ดูแลชูเซี่ยให้ดีเลยทำไมกัน……

“อาการหัวหน้าพวกเราเป็นไรเจ้ามายุ่งอะไรด้วยเจ้ามาจากไหนก็กลับไปทางนั้นเลยไปอย่ามายุ่งวุ่นวายที่นี้อีกหัวหน้าพวกเราต้องการพักผ่อน”ทหารที่เฝ้าเวรยามพูดกับหลี่เฉินเย่นอย่างไม่ยำเกรง

“ฝ่าบาทพวกเราเข้าไปดูหัวหน้าเวิ่นกันก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ลู่กงกงเห็นฝ่าบาทโดนทหารพูดจาใส่เช่นนี้ก็ทนไม่ได้ที่จะเข้าไปพูดเขาตั้งใจเรียกสองคำหน้าให้เสียงดังเพื่อให้ทหารสองนางนั้นรู้ว่าหลี่เฉินเย่นเป็นใคร

“พูดมากหัวหน้าเราจะพักผ่อนอย่ามารบกวนหัวหน้าเรานะ”ทหราไม่ได้ฟังเลยว่าพูดอะไรเขาแค่คิดว่าลู่กงกงเสียงดังเขาก็ด่าเสียงเบาสีหน้าที่ดุดันนั้นก็เก็บซ่อนไว้ไม่อยู่

“เจ้า……พวกข้า……”ลู่กงกงติดตามหลี่เฉินเย่นมาหลายปีไม่มีใครกล้ามาต่อว่าเขาเช่นนี้เลยเขาไม่มองสีหน้าของหลี่เฉินเย่นเลยก็กำลังจะต่อว่าพวกทหารนั้นแต่หลี่เฉินเย่นก็ลากเขากลับมาก่อน

“ฝ่าบาทเขา……”ลู่กงกงพูดกับหลี่เฉินเย่นแต่หลี่เฉินเย่นทำเป็นไม่เห็นแต่กลับพูดกับทหารนั้นอย่างหวังดีและถามไปว่า:“หัวหน้าชูเซี่ยหลับมานานเท่าไหร่แล้ว?”

“อืม”ทหารนั้นตอบและหันกลับไปทำท่าทางเหมือนไม่อยากจะสนใจการโดนกระทำเช่นนี้ลู่กงกงก็เริ่มไม่สบายใจขึ้นมาแต่หลี่เฉินเย่นยังคงยืนอยู่อย่างนั้น

“ฝ่าบาทพวกเรา……”พอทหารบอกว่าเขาพูดเสียงดังฝ่าบาทก็ไม่ได้อยู่ข้างเขาลู่กงกงเลยพูดเสียงเบาลง

“รอที่นี้เถอะอาจจะรบกวนการพักผ่อนนาง”หลี่เฉินเย่นูดจบก็เดินถอยหลังและยืนนิ่งๆใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องมาใบหน้ามีแสงจันทร์แทรกเข้ามาหมดจนแวววับ