ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 423

ตอนที่423น้ำตาลูกผู้ชาย

มองดูหน้าตาที่เขาคุ้นเคยนั้นช่างเป็นหน้าตาที่เขามองแล้งกูสามารถดึงสติเขาไปได้

เขาอดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้แต่ก็ไม่กล้าเป็นความรู้สึกที่ใกล้แต่ก็เหมือนกับว่าไกลมากเมื่อคืนตอนเขายืนอยู่เขาก็คิดมากอยู่ด้านนอกตอนนี้ชูเซี่ยก็อยู่ตรงหน้าความรู้สึกนี้มันหนักมาก

หรืออาจะพูดได้ว่าตอนนี้ความรู้สึกเขาไม่ใช่ความคิดถึงแต่กลับกลายเป็นความรู้สึกผิด

เขารักชูเซี่ยแต่กลับติดค้างนางครั้งแล้วครั้งเล่าหลายครั้งที่เขาต้องเห็นชูเซี่ยฝ่าอันตรายแต่เขากลับช่วยอะไรนางไม่ได้เลยขนาดตำแหน่งยศอะไรก็ไม่ไดให้นาง

ถ้าเขาไม่มาเข้าใกล้นางก็สามารถทำให้นางไม่ต้องมาเจออันตรายเช่นนี้เขาอยากจะออกไปจากที่นี้เหลือเกินไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่นางกลายเป็นหัวใจของเขาไม่สินางเป็นชีวิตของเขา

“ฝ่าบาทหัวหน้าก็คิดถึงท่านเช่นกันสองวันก่อนนางยังบอกว่าถ้ารู้ว่าอันตรายเช่นนี้นางก็คงไม่ออกมาแล้วเทียบกับต้องมาฝ่าอันตรายเช่นนี้นางอยากอยู่ในวังกับท่านมากกว่า”เชียนซานเข้าใจความรู้สึกของหลี่เฉินเย่นดีพอเห็นสีหน้าหลี่เฉินเย่นเช่นนั้นแล้วนางอดไม่ได้ที่จะพูด

ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่าถ้าชูเซี่ยมีโอกาสเลือกใหม่อีกครั้งนางก็คงเลือกเก้อโจวอยู่ดี

หลี่เฉินเย่นนึกถึงท่าทางที่ชูเซี่ยโกรธเขาสายตานางคงเปร่งประกายคล้ายดวงดาวที่วับแวววาวทุกครั้งที่นางโกรธเขาก็เป็นเช่นนั้นตลอดมีรอยยิ้มเล็กน้อยคำพูดที่พูดออกไปมีแต่ความปากไม่ตรงกับใจ

“อืมถ้าหากสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ข้าไม่ปล่อยให้นางมาที่นี้แน่นอน”หลี่เฉินเย่นพูดกับเชียนซานแต่ยังคงไม่ละสายตาไปจากหญิงอันเป็นที่รัก

เวลาเพียงแค่ไม่กี่สิบวันนางก็ผอมลงเช่นนี้สีหน้าไม่มีแม้กระทั่งเลือดอ่อนแอจนเหมือนไม่มีชีวิตแล้วทำให้เขานึกถึงอดีตขึ้นมานางเหมือนเป็นตุ๊กตาตัวเล็กๆนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา……

“ฝ่าบาทหมอทหารบอกว่าวันนี้หัวหน้าน่าจะฟื้นตื่นขึ้นมาเจอท่านนางคงดีใจมาก”เห็นหลี่เฉินเย่นดูเครียดขึ้นเรื่อยๆเชียนซานเลยพูดให้เขารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

หลี่เฉินเย่นยังคงไม่พูดไม่จาแต่มองดูเชียนซานอย่างนั้นจากนั้นก็มองมาที่ชูเซี่ยต่อเขานั่งลงข้างนางช้าๆสีหน้าดูกังวลมาก

เห็นหลี่เฉินเย่นไม่อยากพูดอาหมั่นและทุกคนที่เฝ้าชูเซี่ยมานานแล้วก็รีบลุกขึ้นและเดินออกไปและในซุ้มใหญ่ก็เหลือเพียงแต่ชูเซี่ยหลี่เฉินเย่นและลู่กงกง

“เสี่ยวลู่จือไปหาของกินมาหน่อย”หลี่เฉินเย่นนึกขึ้นได้ก็รีบสั่งไป

ลู่กงกงก็โล่งอกและคิดว่าท่านจำได้สักทีว่าวันนี้ทั้งวันท่านยังไม่ได้กินอะไรแต่ว่าเขายังไม่ทันเดินออกไปจากซุ้มใหญ่ก็ได้ยินเสียงหลี่เฉินเย่นสั่งต่อว่า:“นุ่มนิ่มหน่อยนางไม่ชอบกินอะไรที่ทำให้เลี่ยน”

ลู่กงกงที่ยังยิ้มอยู่ก็หุบยิ้มทันทีฝ่าบาทนึกขึ้นได้ว่าต้องกินข้าวแต่ที่นึกได้คือจะป้อนข้าวให้ชูเซี่ย

ลู่กงกงไม่กล้าพูดเยอะในใจฝ่าบาทนั้นชูเซี่ยสำคัญมากกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก

ลู่กงกงพึ่วออกไปหลี่เฉินเย่นพยายามจะเก็บอาการตื่นเต้นไว้ภายในใจเขากำมือชูเซี่ยไว้แน่นเอาหน้าซุกเข้าที่มือนางนานมากก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรนานมากๆนานจนเหมือนเวลาบนโลกนี้ได้หยุดเดินไปแล้ว

จนกระทั่งมีน้ำใสๆหยดลงมือของชูเซี่ยทีละหยดๆจนตกลงพื้น

แต่ว่าฝ่าบาทพูดกับหัวหน้าชูเซี่ยนางก็ไม่ได้ยินอยู่ดีฝ่าบาทจะพูดทำไมกัน?

ไม่มีคนรู้เลยว่าตอนนี้คำพูดที่หลี่เฉินเย่นพูดอยู่เขาจะพูดเพื่อให้ชูเซี่ยฟื้นขึ้นมา

เขาพูดเหมือนออกคำสั่งชูเซี่ยเขาไม่อยากให้ชูเซี่ยมายุ่งกับเรื่องการเมืองของเขาอีกแล้วดังนั้นในที่ประชุมก็ไม่ต้องพูดมีเด็กสองคนชูเซี่ยเขาใจพวกเขามากกว่าเขาดังนั้นคิดไปคิดมาสิ่งที่เขาพูดได้ก็มีแต่คำพูดหวานๆอ่อนโยนเท่านั้น

คำพูดพวกนี้เขาพูดกับนางน้อยมากเขาถึงกับคิดว่าคำพูดพวกนี้เหมาะกับเขาเลยแต่ว่าตอนนี้ตอนที่เขาพูดข้างหูนางอย่างอ่อนโยนเขาถึงรู้สึกว่าคำพูดพวกนี้ฝังอยู่ในใจลึกๆของเขามานานแล้ว

เขาเชื่อว่าถึงตัวเองจะไม่พูดชูเซี่ยก็เข้าใจความรู้สึกเขาดี

เวลาก็ผ่านไปเช่นนี้ภายในซุ่มใหญ่ที่เงียบสงบไม่มีคนรู้ว่าผู้ชายอ่อนโยนที่อยู่ในนั้นและมียศถาบรรดาศักดิ์นั้นก็เป็นแค่ชายธรรมดาที่เฝ้ารอคอยภรรยาตัวเองฟื้นขึ้นมา

หลี่เฉินเย่นรอนานมากนานจนเขาทนไม่ไหวกับความเหนื่อยล้าของร่างกายเขานอนลงบนมือของชูเซี่ยอย่างนั้น

เขาไม่รู้ว่าขณะที่เขาหลับไหลอยู่นั้นมืออ่อนนุ่มขาวใสนั้นก็ขยับช้าๆจากนั้นก็ดึงมือนั้นออกมาจากเขา

ชูเซี่ยลืมตาขึ้นมาช้าๆก็รู้สึกว่าเจ็บตรงอกขึ้นมาทันทียังมีความเจ็บปวดจากกระดูกที่เจ็บปวดรวดร้าวทั้งหมดชูเซี่ยถอนหายใจจากร่างกายที่ผิดปกติหลายครั้งร่างกายก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วครั้งนี้นางบาดเจ็บจนหลับไปนานมากเกินความคาดหมายของนางจริงๆ

แน่นอนสิ่งที่เกินความคาดหมายนั้นก็เป็นภาพเหตุการณ์ตอนที่นางลืมตาขึ้นมา