ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 519

ตอนที่519กลืนมิเข้าคายมิออก

เพียงแต่ว่าจูฟางหยวนวางใจเร็วเกินไป

มิรอให้ถึงเช้าวันถัดไปสาน์สสองฉบับก็ถูกส่งไปยังโต๊ะทำงานของหลี่เฉินเย่นเป็นที่เรียบร้อย

หนานจ้าวและจื่อสวี้ทั้งสองแคว้นก็มีปัญหาในเวลาเดียวกันทำให้ด่านชายแดนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก

ในเพลาที่ได้รับสาน์สสองฉบับนี้เขาก็นึกถึงใบหน้าลำพองใจยามที่อยู่ที่เฉาถังของเฉินหยวนชิ่ง

“ให้เซียวเฉิงเซี่ยงรับตำแหน่งขุนนางทางการทหารไม่นานนักพวกเขาจะมาในทันทีหลี่เฉินเย่นกำชับให้ลู่กงกงไปตามคนมาแต่ในใจของเขากลับตื่นตระหนกเป็นที่เรียบร้อย

ถึงแม้ว่าฉองเหลาจะมิเต็มใจที่จะเข้าไปอยู่ในกำมือของฉ่ายเวินแต่ทว่ามันเป็นเพียงหนทางเดียวที่จะสามารถบรรเทาพิษในร่างกายของชูเซี่ยได้

เขามิสามารถเพิกเฉยต่อร่างกายของชูเซี่ยได้ถ้าหากมิมีชูเซี่ยเจียงซานแห่งนี้ก็มิมีผลอันใดกับเขา

แต่ทว่าเขาก็มิสามารถมองเห็นชีวิตที่ยากเย็นแสนเข็ญเขาจะต้องปกป้องประชาชนของตนให้ดีนี่คือความรับผิดชอบของกษัตริย์

ในเวลาที่หลี่หยุนกางมานั้นหลี่เฉินเย่นกำลังใจลอยในระหว่างทางที่พวกเขามาถึงบุคคลที่คอยประกาศแจ้งเตือนก็บอกพวกเขาเกี่ยวกับสาน์สทั้งสองฉบับแล้ว

“ไฟรนก้นถึงเพียงนี้เจ้ายังจักเหม่อลอยอยู่อีกหรือเจ้าเป็นเช่นนี้...”หลี่หยุนกางจ้องมองหลี่เฉินเย่นด้วยความกังวลและเดือดดาลภายในใจของเขาแทบจะควบคุมไม่อยู่

หลี่เฉินเย่นจึงได้สติกลับมาก่อนจะจ้องมองไปยังหลี่หยุนกางเนิ่นนานเขาจึงเอ่ยออกมา“ในร่างกายของชูเซี่ยมียาพิษมิรู้ว่านางจะทรุดหนักลงไปเมื่อใดฉ่ายเวินมีวิธีชะลอพิษความต้องการของนางก็คือส่งฉองเหลาให้ไปเป็นบุตรบุญธรรมของนาง

หลี่หยุนกางจ้องมองหลี่เฉินเย่นคำพูดหลายพันหมื่นคำในใจของเขาก็กลายเป็นความเงียบงันเขามิคิดว่าหลี่เฉินเย่นจักพบปัญหาที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเขาอีกครั้ง

อีกด้านหนึ่งก็เป็นผู้คนและประเทศที่ต้องปกป้องอีกด้านก็คือหญิงที่ตนเองรักอย่างสุดหัวใจ

เซียวเฉิงเซี่ยงและจางซือคงก็ล้วนเลือกที่จะเงียบพวกเขารู้ดีว่าฮ่องเต้มีความรู้สึกเช่นไรต่อชูเซี่ยอีกทั้งชูเซี่ยก็ปฏิบัติต่อฮ่องเต้และเฉาถังอย่างระมัดระวังรอบคอบมาโดยตลอดและพวกเขาก็มิสามารถละทิ้งความหวังที่จะให้ชูเซี่ยมีชีวิตอยู่ได้เช่นกันแต่ทว่า...

“ฮ่องเต้จะทำเช่นไรหรือพะยะค่ะ?”จางซือคงเอ่ยปากถามอย่างเป็นทุกข์สายตาของเขานั้นตกอยู่ในสภาวะที่กลืนมิเข้าคายมิออกเช่นเดียวกับหลี่เฉินเย่น

“ข้าก็มิรู้”หลี่เฉินเย่นเอ่ยเสียงเบาความหวังในสายตาของเขาราวกับกำลังจมดิ่งลงสู่ท้องทะเล

“ฮ่องเต้พะยะค่ะหรือพวกเราจะปรึกษาหารือกับพระชายาชูเซี่ย!บางที...”เซียวเซี่ยงเคยออกมาเสียงเบาและหัวใจของเค้าก็มิแน่ใจเมื่อหลี่เฉินเย่นได้ยินวาจาของเขาเพลาที่หลี่เฉินเย่นจ้องมองมาในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล

เขามิควรเอ่ยถึงคำแนะนำเช่นนี้เหตุเพราะผู้ที่อยู่ในที่นี้ล้วนรู้ถึงนิสัยใจคอของชูเซี่ยดีถ้าหากบอกเรื่องราวนี้กับชูเซี่ยเช่นนั้นนางจะต้องเลือกให้ฉองเหลามาอยู่กับโหร่วเฟยอย่างมิลังเล

พวกเขามิสามารถเห็นแก่ตัวเช่นนั้นมิสามารถทำร้ายชูเซี่ยพวกเขา...

“ฮ่องเต้กระหม่อมสามารถเป็นผู้นำทัพในการออกรบในเพลาที่พวกกระหม่อมเป็นพลทหารก็สามารถเผชิญหน้าเพียงผู้เดียวได้”หลี่หยุนกางเอ่ยออกมาเสียงเบาตัวเขาเองรู้ว่าคำแนะนำเช่นนี้มิใช่สิ่งที่ดีแต่ทว่าการให้เขาและทิ้งชีวิตของชูเซี่ยเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน

แคว้นหนานจ้าวกับจื่อสวี้เกิดความยากลำบากในเพลาเดียวกันมันแปลกเกินไปโดยเฉพาะเพลานี้องค์หญิงของพวกเขายังอยู่ในพระราชวังของพวกเราพวกเขามิกลัวพวกเราฆ่าเจ้าหญิงของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย”ในใจของจางซือคงโกรธแค้นการมีเชียนซานอยู่ในพระราชวังนางคงจะรู้ถึงคำพูดและการกระทำของฉ่ายเวินคิดว่าหากนางทำอันตรายต่อลูกเขยของตนหรือทำร้ายผู้คนมากมายเขาจึงแทบจะอยากหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลในการทำให้ฉ่ายเวินตาย

เมื่อวาจาของจางซือคงเอ่ยจบมิมีผู้ใดตอบรับคำพูดของเขาผู้ที่อยู่ในที่นี้มิมีผู้ใดไม่รู้ว่าหรูกุ้ยเฟยมิใช่องค์หญิงอวิ๋นซึนตัวจริงความเป็นความตายของนางแคว้นหนานจ้าวล้วนมิสนใจแต่ถ้าหากว่าพวกเขาลงมือฆ่าฉ่ายเวินจริงๆเช่นนั้นจึงจะเป็นเรื่องจริง...

“ฮ่องเต้พะยะค่ะพวกเรายังสามารถใช้ท่านแม่ทัพซุนได้”เมื่อมองเห็นหลี่เฉินเย่นขมวดคิ้วเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาอีกครา

“ก่อนหน้านี้ก็เป็นผู้รับฟังคำสั่งบอกให้เขานำกำลังกองทัพทั้งหมด...”แม่ทัพซุนเคยเป็นทหารคู่ใจของหลี่เฉินเย่นเขาจะต้องเต็มใจที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เพียงแต่ว่านิสัยของแม่ทัพซุนนั้นมุทะลุยิ่งนักเมื่อได้ฟังคำรับสั่งให้ดำเนินการเขาก็จะปฏิบัติการณ์อย่างโหดเหี้ยมแต่ทว่าการเป็นจอมพลของทั้งกองทัพนั้นเกรงว่า...

หลี่เฉินเย่นยังมิทันเอ่ยจบหลี่หยุนกางก็เข้าใจในความหมายของเขา

นิสัยใจคอของพลทหารเหล่านี้หลี่หยุนกางนั้นล้วนรู้ดี

“เฉินหยวนชิ่งสามารถสยบแคว้นจื่อสวี้ด้วยกำลังดังนั้นเขาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดส่วนฝั่งของหนานจ้าวเดี๋ยวกระหม่อมจักไปเอง”หลี่หยุนกางก้มศรีษะพลางเอ่ยนี่คือตัวเลือกที่พวกเขาจำเป็นจะต้องทำในเมื่อมิมีผู้ใดยอมเอ่ยปาก

ชูเซี่ยเฉาถังมิสามารถมิมีการสนับสนุนจากพรรคมังกรเหินฮ่องเต้ก็มีสามารถมิมีชูเซี่ยได้เช่นกัน...

“พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิดข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ”หลี่เฉินเย่นลุกขึ้นยืนอย่างแทบจักควบคุมตนเองไม่ได้เขาเดินตรงไปยังด้านนอกของห้องหนังสือเดินไปถึงหน้าประตูจึงจะนึกถึงคนที่ด้านหลังของตน

พวกหลี่หยุนกางมิได้เอ่ยอันใดออกมาแต่ทว่ากลับเข้าใจว่าหลี่เฉินเย่นจักไปทำอันใด...

ในใจของเขาต่อสู้กันอย่างลังเลทั้งหวังว่าฮ่องเต้จะสามารถโน้มน้าวใจชูเซี่ยได้สำเร็จทั้งหวังว่า...

ในเพลาที่หลี่เฉินเย่นรีบร้อนออกจากตำหนักฉ่ายเหว่ยแต่กลับมิพบร่างของชูเซี่ยแล้วเขาเอ่ยถามองครักษ์เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูอย่างร้อนรนใจ“นายหญิงของพวกเจ้าไปที่ใดแล้วหรือ?”

“นายหญิงได้รับสาน์สการส่งมอบชายแดนเพื่อเข้าร่วมกองกำลังระหว่างสองแคว้นพระองค์จึงไปหาฮ่องเต้พะยะค่ะ”องครักษ์ผู้นั้นเอ่ยด้วยความสัตย์จริง

“ถ้าเช่นนั้นเพลานี้นางไปที่ใดแล้ว?องครักษ์ของพรรคมังกรเหินทำให้ความหวังสุดท้ายของหลี่เฉินเย่นพังทลายลงเขารีบวิ่งตะบึงไปตามทางหวังว่าชูเซี่ยจักมิได้ยินการสนทนาของพวกเขาแต่เขากลับมิรู้ว่าชูเซี่ยรู้เรื่องข่าวคราวเกี่ยวกับการบุกเข้ามาโจมตีของแคว้นหนานจ้าวและจื่อสวี้ตั้งแต่นานแล้ว

สิ่งที่เขาสามารถเอ่ยถามออกไปได้มีเพียงหนึ่งประโยคเท่านั้นแต่ทว่าหลังจากเอ่ยปากออกไปความขมขื่นในใจของเขาก็ปะทุออกมา

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาล้วนมิเคยปกป้องชูเซี่ยได้เลย...

เขาหมุนตัวกลับอย่างสิ้นหวังแต่กลับไม่รู้ว่าจะไปที่ใดในพระราชวังที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้มีเพียงตำหนักฉ่ายเหว่ยที่เป็นบ้านของเขาแต่ทว่าคนในครอบครัวของเขากลับมิอยู่....

“ฮ่องเต้พะยะค่ะนายหญิงน่าจะไปหาหรูกุ้ยเฟยหรืออาจจะไปหาโหร่วเฟยหรืออาจจะเป็นท่านแม่ทัพเฉิน”เมื่อลู่กงกงเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนออกมา

หลี่เฉินเย่นจงมองลู่กงกงริมฝีปากของเขาเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น“ให้คนไปตามหาบัดเดี๋ยวนี้หลังจากพบแล้วก็พาตัวนางกลับมาเร็วเข้า!”

หลังจากหลี่เฉินเย่นเอ่ยจบร่างทั้งร่างของเขาก็ราวกับถูกดูดพลังออกไปจนหมดเขาตะคอกใส่ผู้ติดตามที่ด้านหลังพลางจ้องมองพวกเขาที่เดินหายลับไปจากสายตาพลันหัวสมองของเขาก็ว่างเปล่าความหวาดกลัวรุกล้ำเข้ามาในหัวใจราวกับว่าอีกเพียงครู่เดียวจะตกลงสู่ทุ่งหญ้าที่รกร้างว่างเปล่า